Hop on [Training]

Met grote sprongen rende ze achter het bruin-zwarte gestalte van haar mentor. Het hoge, uitgestrekte plateau van de highlands doemde voor haar op. Een sterke wind ritselde de hoge grassen. Haar grijzige vacht blies mee op het tempo en koelde haar spieren af. Het gebied van de highlands lag een beetje afgezonderd. Ergens in een hoekje van Riverclan's territorium. Maar het was de ideale plek voor konijnen. Sagepaw had nog nooit een konijn gevangen maar dat ging ze niet aan haar mentor toegeven. Vis, muis, dat wel maar niks zo groot als een konijn. Haar alerte ogen speurde de vlakte af en haar neus snoof de geuren op. “Waar zijn die langoren..” Fluisterde ze na een poosje, deels tegen Stormlight. Was het de droogte van Greenleaf misschien?
{ STORMLIGHT }

Stormlight opteerde dat ze misschien in hun ondergronds hollen waren gebleven. Dat zou het een pak lastiger maken. Verstoppertje spelen met haar prooi, daar had ze geen zin in. 'Laten we gaan kijken, maar hoed je stil en test de grond voor je je voorzichtig poten neer zet. Anders horen ze je meteen.' Sagepaw knikte en bewust van haar stappen, hurkte ze door haar poten en sloop zachtjes dichtbij. Poot voor poot. Net zoals haar mentor. Sage's staart hing laag tegen de grond. De wind liet de grassen ritselen en het koste haar moeite om de grassen niet nog meer te laten bewegen. In stromend water was het zoveel makkelijker om rustig en gestaag te bewegen. Wind had niet veel invloed op water. Het hoge gras daarentegen was tricky.

Ze deed echt haar best om de grassen niet te laten ritselen. Met elegante passen sloop ze erlangs. Net toen ze dacht dat ze het beter opgaven, kreeg ze een tik op de oren van haar mentor. Sagepaw fronste haar gezicht en spitste perplex haar oren. Links van haar hoorde ze een zacht geblaas. Een konijn! Om een of andere reden had haar reukvermogen het laten afweten en dus moest ze zo verder. Onderzoekend keek ze naar Stormlight alvorens ze besloot dat er geen tijd verspilt mocht worden. Ze sloop zachtjes richting de kant waar de zon onderging om uit de wind te staan. Een beetje wind van de verkeerde richting kon haar geur verraden. Met zachte pootstappen probeerde ze de afstand tussen het konijn en haar te overbruggen. Het was lastig. Konijnen hoorden vreselijk goed en waren een ander kaliber dan een vogel of muis. Het vangen zonder een sprintje op het einde was wat optimistisch!

Ze was zo dichtbij. Het lijfje van het konijn was op een pootlengtes of vijf van haar vandaan. Stormlight was een andere richting uit gegaan, dat kon ze horen. Ze stond er dus alleen voor met de tips van haar mentor in haar achterhoofd. Het konijn hupte een stuk verder in het gras, knabbelend op een vermorzelde witte bloem. Nog één pootlengte sloop Sagepaw dichter. Net bij het neerzetten van die stap ritselde ze het hoge, droge gras aan haar linkerflank. De donkere ogen van het konijn ontmoette die van haar en het konijn sprintte verschrikt weg. Distels en doorns! Meteen zette de poes haar lichaam in beweging en volgde de witte staart van het konijn. Het konijn maakte de gekste bochten maar Sagepaw slaagde erin om het redelijk bij te houden. Echter bleef het konijn zijn tempo aan halen, geen moment vertragend. Ze achtervolgde haar prooi voor wat een eeuwigheid leek. Met wrang moest ze toezien hoe het konijn meer ruimte tussen haar creëerde en uiteindelijk te ver voorsprong maakte. Sagepaw rende uit en kwam tot stilstaan. Zwaar uitademend stampte ze met haar poten op de droge grond. Konijnen waren gewoon haar ding niet.

Eigenlijk wilde ze niet terug. Het was wat vernederend om met lege poten af te komen. Maar ach, ze zou Stormlight wel eens trots maken met een vis te vangen. Dat ging haar beter af. Haar neus volgend, trippelde ze richting haar mentor. Halverwege rook ze al de overduidelijke geur van bloed. Haastig versnelde ze haar pas. Stormlight moest konijn gevangen hebben! Echter bleek dat niet het geval te zijn. Een grote stroom donkerrood bloed druppelde van de Warrior zijn oor op zijn vacht en kleurde het gras met rode spikkels. "Oh..hoe in Silverpelt!?" Mauwde Sagepaw verbaasd. Meteen kwam ze dichter om de wonde te bekijken. Ze was geen Medicine Cat maar dit zag er niet goed uit. "Nou veel van kruiden ken ik niet" Gaf ze toe. De wond lekken zou ook niet helpen, het was al grotendeels opgedroogd. De Apprentice hielp Stormlight kort overeind. Ze moesten terug naar het kamp, dat was duidelijk. Maar eerst begroef ze Stormlight's prooi onder een laagje zanderige aarde. Onderweg richting het kamp draaide ze zich naar haar mentor en zei: "Het konijn was te snel trouwens. Ik had het bijna." Ze had echt haar best gedaan! "Ooit beloof ik je er één maar niet nu." Lachte ze schaapachtig. Het was vast ook niet zijn grootste prioriteit nu.

Het was een kwestie van snel naar het kamp te gaan. Alleen leek het erop dat Stormlight niet in staat zou zijn om veel pootlengtes te zetten. De gevlekte Warrior hield even halt, schudde zijn kop en murmelde iets. Sagepaw ging wat door haar voorpoten om het goed te horen. Iets over geen zorgen maken. De Apprentice beet op haar lip en keek weifelend van haar mentor naar haar omgeving. Op deze manier raakten ze geen muislengte vooruit. De highlands waren geen strategische keuze geweest. Het lag best ver van Riverclan's kamp vandaan. "Ik kan Coyotespirit of Shrimppaw halen en dan zet jij je onder die wilg daar in tussentijd?" Stelde Sagepaw voor en met het tipje van haar neus wees ze naar de kleine boom die wat schaduw bood. "Liever door naar het kamp natuurlijk maar zo kan ook..." Zei ze zachtjes.

Stormlight liet merken dat hij nog wel even verder kon. Sagepaw trok met haar oren. "Ook goed." Knikte ze. Haar mentor nam wat grotere pootlengtes dan voorheen en daar was ze blij om. Het kamp ging eerder daar zijn op deze manier en zo kon zijn wonde ook eerder verzorgd worden. Stilaan verlieten ze het hoger gelegen plateau van de highlands en werd de grond onder haar pootkussentjes weer wat vochtiger. Enkele kleine struiken doemden op langs haar zijde. Ze trippelde verder op het tempo dat Stormlight aangaf en bereikte ten slotte de uit wilgen gemaakte wand van Riverclan's kamp.

_{Shrimppaw was zoals gewoonlijk haar kruiden aan het oefenen. Het ging tegenwoordig al een stuk beter, dus daar was ze erg blij mee. Toch vond ze het eng om fouten te maken, maar ze wist dat het niet realistisch was om te verwachten dat ze altijd alles goed had. Maar veel oefenen kon daar wel bij helpen, dus dat deed ze natuurlijk ook. Toch was praktisch oefenen nog het beste en het leek alsof daar nu de tijd voor kwam. Ze keek op toen Sagepaw binnen kwam. Ze stond op met wiebelende oortjes. 'Sage, wat is er aan de poot?' vroeg ze, terwijl er in haar buik al wat spanning vormde.}

De zon zette het riet aan de ingang van Riverclan's kamp in een prachtig goud. Maar Sagepaw negeerde de pracht en rende meteen door naar de Medicine's Cat Den. Ze kwam hier zelden en hoopte maar dat ze Coyotespirit of Shrimppaw tegen het lijf zou lopen. De poes minderde haar vaart en ging de den binnen. Hopen kruiden, bladeren, mengsels en dingen waarvan ze de naam niet kende, vulde de den. Een walm van iets zoetgeurend sloeg haar bijna van haar plek tot ze Shrimppaw zag. Gelukkig! De cremekleurige poes vroeg haar meteen wat er scheelde. Hoewel Sagepaw liever een praatje hield met haar, hield ze het kort: "Stormlight is gewond. Hij bloedt aan zijn gescheurde oor." Ze nam even adem. "Hij wacht bij de Highlands" De tabby poes wilde zich al omdraaien, de den uithollen, maar natuurlijk moest Shrimp haar kruiden eerst verzamelen. Een hartslag lang vulde het vieze beeld van Stormlight's afgescheurde, bloedende oor haar hoofd. Zou hij oke zijn?

_{'Stormlight is gewond. Hij bloedt aan zijn gescheurde oor,' mauwde Sagepaw. Shrimppaw was hier al bang voor. In haar buikje vormde zich spanning, zeker omdat Coyotespirit er even niet was nu. Was ze goed genoeg hiervoor? Kon ze dit wel? Wist ze wel welke kruiden ze nodig had? 'Hij wacht bij de Highlands.' Sagepaw's woorden trokken haar uit haar crisis en Shrimp knikte. 'Oké.. Oké,' mauwde ze met een knik. Ze stond op en draaide zich naar de kruiden. Gescheurd oor. Daar zal vast bloed bij komen kijken. Shrimppaw legde al wat spinrag op de blaadjes die ze zo in een pakketje ging vormen. Wat had ze nog meer nodig? Ze zag wat goudsbloem blaadjes liggen en ze wist dat die infecties zouden stoppen. Die legde ze dus ook bij de spinrag. Was er nog iets wat ze vergat? In eerste instantie was dit het allerbelangrijkste. Ze maakte er snel een pakketje van en nam dat in haar bekje. Daarna draaide ze weer om naar Sagepaw en knikte dat ze haar de weg moest wijzen.}

Ze wachtte haastig af terwijl Shrimppaw haar kruiden verzamelde. De crèmekleurige poes liep heen en weer door de den en verzamelde enkele kruiden op één plek. Iets ervan herkende Sagepaw als spinrag. Maar ze had geen flauw idee voor wat het was. Uiteindelijk had Shrimppaw het pakketje klaar en nam het tussen haar kaken. Met een knikje draaide de grijze poes zich ook om en liep de Medicine's Cat Den uit en vervolgens het met riet omringde kamp. Haar poten zweefden over de grond terwijl ze zich een weg baande naar de Highlands. Af en toe keek ze over haar schouder om te zien of de ander haar nog kon bijhouden. Na wat manen leek, kwamen ze eindelijk in de buurt van waar ze Stormlight laatst had achtergelaten. Haar neus kon het bloed al ruiken en ze volgde deze. Als een hoopje in elkaar gedoken, vond ze haar mentor. Schaduwen speelde over zijn lichaam. "Stormlight... ik heb Shrimppaw bij" Met haar neus tikte ze zachtjes tegen zijn kop. Toen draaide ze haar kop naar Shrimppaw om haar reactie te pijlen over de wonde.