Little Swan

Swankit was erg verdrietig geweest om hoe haar moeder haar behandelde en nadat ze stiekem in haar voorpootjes had gehuild nadat haar moeder naar haar had geroepen, was ze uitgeput in slaap gevallen. Ze hoopte dat haar pleegvader er geen lucht van zou krijgen; hij zou vast en zeker boos worden op haar moeder en het zou niet zeker zijn of hij zijn mond zou houden tegen haar moeder. Swankit wilde het liefste op goede poot met haar moeder blijven, maar ze wist dat dit naarmate haar moeder boos op haar reageerde haar onmogelijk gemaakt zou worden om dit te blijven volhouden. Ze werd uit haar onrustige slaap gehaald door een poot die haar porde en Swankit opende haar lichtgrijze ogen lichtelijk verward. Ze hoopte dat de kat die haar wekte niet kon zien dat ze gehuild had en ze keek naar hem op. Ze merkte dat haar neusje dat eerder was gaan lopen nu droog was, iets waar ze wel blij om was. Dat was dan weer een factor minder waaraan haar Clanmates konden zien dat ze gehuild had. “Nu wel ja,” zei ze op een zachte toon, maar daarom niet per se onvriendelijk. “Waarom wek je me, Rapidkit? Is er iets mis?”

Het leek erop dat er niks mis was, maar dat Rapidkit gewoon iemand wilde hebben om mee te spelen. De WindClankitten onderdrukte een zachte zucht, maar gaf uiteindelijk toch toe door een knikje te geven. Ze had immers toch alleen maar een onrustige droom en het was niet alsof ze echt nog de slaap ging vatten als ze nu weer haar ogen zou sluiten. En dus schudde ze de irritatie van zich af en wierp hem een brede glimlach toe. “Natuurlijk!” antwoordde ze op een vrolijke toon naar hem. “Heb je enig idee wat voor soort spelletje je wilt spelen?” vroeg ze.

De kitten tegenover haar leek niet in de gaten te hebben dat ze eerder irritatie had gevoeld, iets wat een goed ding was. Ze had natuurlijk de vragende blik in zijn ogen gezien, maar ze had het afgewimpeld door enkel met haar oortje te trekken. Ze wilde hem niet vertellen over haar onrustige droom, noch dat ze geërgerd was geweest over het feit dat hij haar gewekt had. Dat was het zeggen niet waard en bovendien voelde ze zich nu anders dan een paar seconden geleden. “Dat kunnen we doen, al denk ik wel dat het een uitdaging voor mij gaat worden,” zei ze op een grappende toon. “Je naam toont immers al aan dat je daar wel goed in bent. Maar we zullen zien.” Ze was klein van bouw, wat misschien wel in haar voordeel zou werken. “Wat is het begin- en eindpunt?” vroeg ze.