Daddy!

De schemering begon te vallen. Aangezien Swankit zo slim was geweest om in de middag te gaan slapen, was ze nu niet erg moe. Het zou misschien wel gevolgen kunnen hebben voor de avond en voor de nacht, maar dat waren problemen die ze dan later wel weer zou oplossen. Haar moeder lag dikwijls toch niet naast haar, dus die zou geen last van haar hebben. Haar moeder kwam haar enkel op vaste tijdstippen melk geven en daarna verdween ze weer, alsof Swankit niet meer dan een verplichting was waar ze zo nu op de dag naar moest kijken en voor de rest niet meer. Soms wilde Swankit wel heel hard naar haar schreeuwen dat zij ook gewoon een levend wezen met gevoelens was, maar dat hield ze maar achterwege. Bovendien was er een kat die wél naar haar wilde kijken en daar concentreerde ze zich dan ook maar op. Over die kat gesproken… Swankit keek verlangend naar de uitgang van de nursery. Het zou nu niet meer lang duren eer dat hij haar op kwam zoeken. Scarface had vanaf het begin dat haar moeder haar de rug toe had gekeerd de zorg op zich genomen en Swankit was hem als haar vader gaan beschouwen, ook al wist ze natuurlijk dat hij niet haar echte vader was. Ze dacht ook niet dat hij wist wie haar echte vader wel was en van haar moeder mocht ze dit niet vertellen. Aangezien ze geen ruzie met haar moeder wilde hebben, was dat ook het enige waar ze niet eerlijk over was tegen hem. Maar voor de rest wel, hoor! De bladeren bewogen en Swankit snorde luid toen ze omgeven werd door de geur van haar pleegvader. “Papa!” riep ze naar hem, ondanks dat hij haar pleegvader was. Ze rende naar voren en drukte snorrend haar lichaam tegen hem aan, naar boven kijkend zodat ze hem aan kon kijken. “Papa, ik heb je gemist!”

Swankit genoot ervan toen hij zijn staart om haar heen legde. Ze genoot van zijn aandacht. Ze genoot ervan dat ze iemand had die op vrijwillige basis haar als dochter wilde zien. Ze had niet gedacht dat iemand in de Clan dat had willen doen, maar daar had Scarface opeens voor haar neus gestaan en had aangegeven dat ze hem als pleegvader mocht zien als ze dat wilde. En Swankit had die kans met beide poten aangegrepen. Ze vond dat haar pleegvader een aangenaam karakter had, iemand waar ze het goed mee kon vinden en die ze op een paar dagen echt graag was gaan zien. Hij leek wel moeiteloos in de vaderrol te kruipen en Swankit merkte eigenlijk niet op dat hij zich er soms wat onbeholpen door voelde. Ze zag dat hij prooi had meegenomen en hoewel ze recent geleden melk had gehad van haar moeder belette dat haar niet van om hem een vluchtig knikje te geven. Ze had liever buikpijn de komende nacht dan dat ze een kans af zou slaan om samen met haar vader te kunnen eten! Maar eerst even iets anders. “Papaaa!” zei ze ontzet. “Ik ben al gegroeid, hoor. Kijk maar!” En trots ging ze op haar achterpoten staan, waarbij ze omver kieperde en even giechelde. “Maar ik wil graag een stukje prooi hebben! Wil jij het misschien voorkauwen?” Haar tandjes waren helaas nog niet zo ver ontwikkeld zoals die van de andere kittens die ouder waren dan haar en een beetje beduusd keek ze haar vader aan, hopend dat hij haar daar niet afkeurend op ging aankijken. Die blik was ze namelijk van haar moeder al gewend en dat wilde ze bij haar pleegvader liever niet meemaken.

Swankit voelde een heftig gevoel van blijdschap door haar heengaan toen ze de warme blik van haar pleegvader ontmoette. Ze zag dat hij van haar hield en ze voelde de liefde door haar heengaan bij elke aanraking dat hij deed en elk woord dat hij zei. Ze wist dat ze niet bang hoefde te zijn dat hij boos op haar zou worden als ze iets niet wist, maar toch was er die lichtelijke angst dat hij haar uit zijn leven zou bannen als ze bepaalde vragen niet goed beantwoordde of als ze bepaalde dingen niet wist. Ze wist ook dat ze niet te vaak deze onzekerheid mocht uiten omdat hij anders misschien toch boos op haar zou worden. Zijn reactie toonde echter aan dat haar zorgen nergens voor nodig waren en Swankit snorde toen haar vader haar eerst over haar buikvacht streelde en daarna zijn woorden sprak. “Ik zal niet meer bang zijn, papa,” beloofde ze hem zachtjes. Ze snorde nogmaals toen ze een lik over haar wang kreeg en zette haar voorpoten tegen zijn poten aan zodat ze hem een lik terug kon geven, al reikte ze enkel tot zijn hals. Ze plaatste haar voorpoten nog wat hoger zodat ze zijn borst reikte en liet haar kopje wat naar voren zakken zodat ze hem een soort van knuffel kon geven. Ze snorde en deed een paar stappen achteruit, waarna ze zich boog over de pulp die haar vader voor haar gekauwd had. Ze at er voorzichtig van en moest concluderen dat het lekker was. “Lekker!” zei ze dan ook tegen haar pleegvader. Ze at snel de rest op en keek weer naar haar pleegvader. “Papa, waarom heb jij eigenlijk nog geen partner?” vroeg ze plotseling aan hem. “Je bent echt ontzettend lief voor mij, dus dan zal je ook wel lief voor de andere katten zijn. Dus waarom ben je dan nog alleen?”

“Ik zal er sowieso nooit alleen voor komen te staan,” zei ze met vertrouwen in haar stem. “Want ik heb jou nu aan mijn zijde, papa!” Ze snorde en gaf hem een kopje. Het ontging haar niet, nadat ze de vraag had gesteld over waarom hij nog geen partner had, dat hij half stikte in zijn prooi en ze kon een giechel niet onderdrukken. Waarom werd haar pleegvader zo ongemakkelijk als ze dat onderwerp aansneed? Had hij soms een oogje op een bepaalde she-cat en was hij te verlegen om iets te zeggen? Swankit begreep dat allemaal nog niet zo goed hoe dat dat werkte, maar ze had al wel gezien dat er bepaalde katten waren die dicht tegen elkaar aan lagen en dan met zo’n vreemde blik in hun ogen naar elkaar keken. Alsof ze half aan het dromen waren of zo. Eigenlijk was het best wel klef, als je het zo bekeek en Swankit giechelde bij dat gedachte dat haar pleegvader ook zo zou kijken naar een she-cat. Dat leek echter niet het geval te zijn en Swankit kreeg een glimlach om haar snoetje toen haar pleegvader antwoordde op haar vraag. “Ik weet alvast naar wie ik niet moet gaan als ik ooit verliefd word,” zei ze lachend, al trok ze een vies gezicht nadat ze dat gezegd had. “Nee, ik denk eerlijk gezegd niet dat ik ooit verliefd ga worden. Ik ga de beste worden van de Clan en de sterkste warrior worden!” Oh ja, er was ook nog prooi voor haar. Ze had echter genoeg gehad en knikte dan ook heftig naar de tom cat toen hij zijn vraag stelde. “Kijk eens hoe dik ik ben! Dat komt allemaal door die prooi!” En lachend liet ze zich op haar rug vallen waarna ze haar buik aan hem toonde. Daarna kwam ze al snel weer overeind en begon speels langs de poten van haar pleegvader te bewegen, plagerig duwend tegen zijn poten om hem tegen de grond te krijgen.

“Papa!” zeurde ze. “Er bestaan geen knappe tom cats!” En dat zou ze waarschijnlijk ook heel haar leven volhouden. “Bovendien heeft een warrior geen tijd voor dat soort dingen. En zeker niet een warrior die later leader zal worden.” Ze stak haar kopje trots in de lucht en grijnsde breed naar haar pleegvader. Nee, ze dacht niet dat ze ooit tijd zou besteden aan het verliefd worden op een andere kat. Dat zag ze nu toch in elk geval niet voor zich, wat haar pleegvader dan ook zou beweren. Haar pleegvader liet zich inmiddels op zijn zij vallen en Swankit dook behendig opzij om zijn poten te ontwijken. “Mis!” riep ze op een triomfantelijke toon naar hem. Ze had het sissen van de queen eerder niet gehoord en het deerde haar ook weinig dat er andere kittens waren die al sliepen. Ze had niet veel quality time met haar vader en dat wilde ze nu graag inhalen. Als dat betekende dat de kittens nu wat minder slaap hadden, dan was dat maar zo. Ze zouden immers toch een hele dag slapen, dus het maakte weinig uit! En dus negeerde ze de blikken die ze waarschijnlijk beiden toegeworpen kregen en keek grijnzend naar haar vader. Ze probeerde op zijn poot te springen en haar klauwen, die natuurlijk niet scherp waren en eerder zouden kietelen dan dat ze echt schade aan konden richten, in zijn poot te slaan. “En wat ga je nu doen?” vroeg ze op een uitdagende toon aan hem.

Als Swankit zich al triomfantelijk voelde over het feit dat ze haar pleegvader geraakt had, werd dat in één klap weggevaagd toen haar pleegvader snel naar haar uithaalde. Ze bewoog kort met haar oortje en lachte naar hem, al was er wel bewondering haar blik te zien. “Papa, jij bent echt snel!” zei ze haast ademloos tegen hem. De tik op haar oortje deed geen zeer en gaf juist een beetje een kriebelig gevoel, waardoor Swankit al giechelend met haar oortje naar achteren trok. Ze richtte haar grijze ogen op haar pleegvader en begon een manier te bedenken om hem terug te pakken. Ze liet haar blik kort over hem heen glijden, maar ze had natuurlijk niet de technieken die een andere warrior of apprentice wel had om iemand neer te krijgen. Het zou bij haar puur bij speculeren blijven, maar dat vond de jonge Swankit niet erg. Ze vond het juist leuk om erachter te komen hoe ze haar vader het beste kon verslaan! Ze wist uit eigen ervaring dat zijn buik het gevoeligste gedeelte van zijn lichaam moest zijn. En dus nam ze een aanloopje en sprong ze ook vol tegen zijn buik aan, al giechelend omdat ze wist dat ze hem hiermee wél iets kon laten voelen. Natuurlijk had ze amper gewicht en zou hij het dus geen zeer doen, maar dat was ook helemaal niet Swankit’s bedoeling. Ze wilde hem het gewoon laten voelen zoals hij bij haar oortje had gedaan, als een soort van payback.