I guess we're family... in a way.

Een lachje kroop om haar lippen terwijl ze met het blaadje speelde dat in de nursery was gewaaid. Het blaadje was groen en het was op haar neusje beland, waardoor Swankit was opgesprongen en het wild was beginnen najagen. Ze giechelde terwijl het blaadje steeds een andere kant op ging en uiteindelijk had ze het weten te vangen. Nu gaf ze het af en toe een mep, keek toe hoe het door de nursery dwarrelde en sprong er dan op. Het was echter een spelletje waarvan de pret maar kort duurde en uiteindelijk had ze haar aandacht weer op iets anders gefocust. Ze liet haar blik nu door de nursery glijden, naar de kittens die aan het slapen waren. Ze zag dat één van de kittens echter wakker begon te worden en focuste haar aandacht op de she-cat. Ze zag dat het Wolfkit was, één van de andere pleegkittens van haar pleegvader. Ze had hem immers ook met haar zien spelen en ze besefte dat ze eigenlijk helemaal nog geen kennis had gemaakt met Wolfkit, ondanks dat ze een beetje familie van elkaar waren, al waren ze op geen enkele manier aan elkaar gerelateerd. Scarface was immers niet haar echte vader en hij was ook niet Wolfkit’s echte vader. Ze haalde haar schouders op omdat ze zich nu niet bezig wilde houden met logica en ging naar Wolfkit toe, waarna ze deze een glimlach toewierp. “Hé, Wolfkit,” begroette ze de ander. Ze aarzelde kort over hoe ze de vraag ging formuleren, maar vroeg toen uiteindelijk: “Vind jij Scarface ook zo’n toffe pleegvader?”

Een glimlach verscheen om Swankit’s snoetje toen ze opmerkte dat Wolfkit al even vrolijk was als haar. Het was immers nooit leuk als je zelf heel erg vrolijk was en je kreeg dan met één of andere chagrijn te maken, al liet Swankit dan wel duidelijk merken dat ze het niet oké vond als iemand gemeen tegen haar deed. Ze was van het principe dat ze anderen eerst een kans moest geven, maar wanneer zij onredelijk waren, was zij net zo onredelijk terug. Dat had haar echter nog niet in veel hachelijke situaties gebracht omdat ze ook nog maar een kitten was, maar het was een karaktereigenschap dat later zeker voor de nodige discussie kon zorgen. Daar was de kleine Swankit echter niet zo mee bezig; ze luisterde naar Wolfkit’s uitleg over Scarface en knikte hevig. “Daar heb je helemaal gelijk in!” piepte ze vrolijk. Ze giechelde vervolgens toen Wolfkit zo half en half aangaf dat ze eigenlijk al wakker was, ook al had Swankit haar een paar seconden geleden zo uitgebreid zien gapen dat het net leek alsof ze wakker was. “Je mag het in het vervolg gerust toegeven als je al wakker was, hoor,” giechelde Swankit. “En je mag ook met me mee komen spelen als je dat wilt. Voor mij hoef je echt niet bang te zijn!” En vervolgens gaf ze Wolfkit al giechelend een vriendschappelijke duw.

“Omdat je dat van dat blaadje wist, natuurlijk,” zei Swankit op een plagerige toon tegen de kitten. Ze nam echter aan dat Wolfkit het minder erg vond dan dat ze liet blijken met haar gegiechel en een kleine glimlach speelde om haar lippen toen de kitten aangaf dat ze wilde spelen. “Dan doen we dat toch!” riep ze enthousiast uit, waarna ze al naar het blaadje wilde rennen, maar Wolfkit bleek andere plannen te hebben en begon uit te leggen wat ze wilde doen. Swankit gaf een knikje ten teken dat ze het begreep en dat ze ermee instemde, maar toen Wolfkit haar poging deed, belandde het blaadje helemaal ergens anders en deze keer was het aan Swankit om hardop te giechelen. “Je laat me wel rennen, zeg!” Ze wilde echter aantonen dat dit voor haar geen probleem was en snel draaide de kitten zich om, waarna ze achter het blaadje aan begon te rennen en vervolgens een korte sprong maakte. Ze ving het blaadje nog maar net en triomfantelijk keek om ze om naar Wolfkit. “Nu jij!” piepte ze schel, waarna ze het blaadje richting Wolfkit sloeg. Of tenminste toch een poging deed; de bries nam het blaadje weer mee en voerde het een heel andere kant op dan Swankit’s intentie was geweest.