Reconsideration [Acornstar]

Settleddust was na Dimkit achtergelaten te moeten hebben en gecommandeerd werd door Acornstar om met hem mee te komen. Hij voelde zich misselijk tot zijn tenen. Hij moest iets verzinnen om alles terug te draaien. Hij kon het niet hebben dat Airwisp nu ook haar eigen kindje zou moeten afstaan door iets wat hij had gedaan. Met zijn kop vol gedachten liep hij richting de Shadowclan leider. Hij lette totaal niet op zijn omgeving, hij staarde maar naar zijn poten. Er was net zoveel gebeurd. En hij realiseerde dat Airwisp haar kitten onmogelijk van een Shadowclanner moest zijn, als ze zo wanhopig was om het aan Inkspots te vragen. Of.. of was Inkspots toch wel de vader. Dat kon, hij was wel een beetje een player, hij zat graag achter jan en alleman aan. Maar dan nog, dat ze zomaar deze twee claimde. Maar het maakte zijn kindjes Shadowclan. En dat was al wat. Maar arme Airwisp. Hij keek op toen hij bij Acornstar aankwam en schudde even zijn kop. ‘Alsjeblieft, we kunnen dit Airwisp niet aandoen,’ begon hij dan ook het gesprek. ‘Heroverweeg je beslissing, denk er wat langer over na, bespreek het met de seniors. Dit moet anders kunnen.’ Acornstar had vast over iets anders willen praten, die dacht vast dat hij het hele probleem al netjes had opgelost. Maar hij zou nu ook hem beter leren kennen. Hij was nu deputy, hij hoefde niet meer klakkeloos alles op te volgen. Hij had óók een stem, en nu zou hij die gebruiken.

Hij was na nog een paar dingen gezegd te hebben het kamp uit gelopen. Ze konden zeggen wat ze wilden, maar zijn besluit stond vast, dit was het beste voor de kittens. Ze hadden niks aan een moeder die hen in de steek zou laten op het moment dat het haar te moeilijk leek. Want wie wist of ze het dan niet weer zou doen wanneer het moeilijk werd. Hij wierp kort een blik over zijn schouder en merkte op dat Settleddust nu in ieder geval volgde. Iets verder nog van het kamp en dan zou hij kunnen beginnen met waar hij het over wilde hebben. Toch leek Settleddust een ander idee te hebben, want de kater begon weer over zijn beslissing om Airwisp haar kittens af te nemen. "Nee, dit besluit staat vast," Begon hij, terwijl hij halt hield en zijn blik op de jonge kater richtte. "De levens van die kittens zijn belangrijker dan het gevoel dat Airwisp nu zal hebben. Straks wordt het haar weer te veel en dumpt ze die kittens weer of doet ze iets anders. We kunnen het leven van de kittens niet riskeren op een onstabiele moeder." Waarom zag Settleddust dit niet in? De kittens waren nog jong genoeg om niet echt te beseffen wat er gaande was, dit was het juiste moment nog om dit door te voeren. Er waren tenslotte genoeg queens op het moment. Hoe kon hij een queen die niet te vertrouwen was bij de toekomst van de clan laten? Nee, dat kon hij gewoon niet hebben. Het maakte hem niet uit wat anderen van hem dachten hierom, dit was voor het beste van de clan.

Beide kater leken op een compleet andere golflengte te leven. Natuurlijk was Acornstar was achterdochtig, dat was al begonnen sinds hij in het Riverclan kamp had gezeten. En ondanks dat hij geen moment in kamp was geweest tijdens de overname, had iedereen hem met open armen terug ontvangen. Zo diep dat dat gevoel van vertrouwen in hun leider. Mochten zij dan niet iets terug verwachten? Nee, Acornstar hield koppig voet bij stuk. En als het anders was, als het niet ook om zijn kittens ging, had Settleddust misschien ingestemd. Maar het was niet zo en de drang om zijn eigen kroost te beschermen was groter. En hij vertrouwde Airwisp hierop, die bereid was te liegen en straf te ondergaan. Voor kittens waarvan ze geen idee had waar ze vandaan kwamen. ‘Het gaat ook om de levens van de kittens. Ze zullen het beter hebben bij hun échte moeder, die echt van ze zal houden, neem het aan van iemand wiens moeder hem niet wilde,’ miauwde hij zachtjes tegen zijn leider. Winddancer had hem ook weggegeven toen hij pas een kitten was. En toen hij er later achter was gekomen, had hij zich zo klein gevoeld. Helemaal toen het ook nog buiten kwam dat hij halfclan was, een lot die hij zijn kittens wilde besparen. Hij zuchtte en keek de grote leider aan. Hij zou door het vuur gaan voor hem, dat had hij gedaan en hij zou het weer doen, maar doe dit ene ding voor mij, alsjeblieft Acornstar. Hij deed een woordloos gebed naar Starclan. ‘Je weet niet waar Airwisp door in gegaan tijdens de overname, je was er niet. Ik was er ook niet het grootste deel, ik heb ook geen idee. Maar verplaats je eens even in haar, misschien bedreigden ze wel om haar kittens af te pakken, ze als Bloodclanners op te voeden. Misschien dacht ze dat dit genadiger was. Ze is nog maar zo jong, ze was waarschijnlijk gewoon doodsbang. We hebben allemaal al genoeg wreedheid gezien. Een moeder van haar kittens scheiden is wreed. Toon een beetje compassie, alsjeblieft.’ En hij wist dat hij de warrior code erbij zou halen, dat het fout was wat ze had gedaan. En ja, daar had hij gelijk in, als het waar was wat ze had gezegd. Het waren allemaal leugens. Alles. En misschien bewees dit ook dat Acornstar recht had om achterdochtig te zijn. Hij moest eens weten. Maar dit was voor het beste zo. ‘Straf haar op een andere manier, maar geef haar op zijn minst de kans zichzelf weer te bewijzen voor Starclan. Zag je niet dat ze spijt had? Er zijn genoeg andere queens die op haar kunnen letten. Maar als je de kittens van haar afneemt, straf je niet alleen haar. Maar ook de kittens zelf, die Shadowclan zijn. Ook Inkspots,’ hij sprak de naam van zijn vriend uit met enige wanhoop. ‘Inkspots is mijn vriend, ik sta voor hem. Vertrouw hem, vertrouw mij erop, dat hij een goede vader zal zijn.’ Settleddust keek de leider strak aan, een smekende blik in zijn ogen. Ze verdiende toch nog een kans? Alsjeblieft, voor zijn kittens.

Ze zouden hem zien als de boeman hiervoor waarschijnlijk, misschien de hele clan wel. Maar hoe kon hij de kittens toevertrouwen aan een queen die ze al eens gedumpt had? Die daarmee de warrior code overtreden had? Die zo duidelijk had toegegeven dat ze zelf niet eens dacht drie kittens aan te kunnen. Als ze nu wat tegen iemand had gezegd over waar ze de kittens had gelaten, maar nee, ze had het verzwegen tot de kittens het kamp in werden gedragen door anderen die ze hadden gevonden. Gelukkig nog op tijd. Hij luisterde naar de woorden die Settleddust sprak. Misschien geloofde de kater in zijn eigen woorden, maar de feiten spraken wat anders. "Ze zijn nog jong genoeg om het net zo goed bij een andere queen te gaan hebben." Dat was de waarheid, de kittens waren te jong nu om zich dit later te kunnen herinneren. "Die kittens zijn de toekomst van de clan, hoe kan ik ze toevertrouwen aan een queen die niet te vertrouwen is?" Dan zou er straks geen toekomst meer over zijn voor de clan. Misschien was het gedaan uit angst, maar dat betekende dat Airwisp niet vertrouwde op haar clangenoten en wie wist hoe dat zou eindigen. "Een clankat hoort zich aan de warrior code te houden en zij heeft deze duidelijk overtreden door haar kittens achter te laten, waardoor ze in gevaar voor hun leven waren." Nee, de warrior code overtreden was iets dat niet hoorde te gebeuren en vooral niet die over de kittens ging. Hij had altijd de gedachten gehouden dat kittens nooit wat verkeerd hadden gedaan, maar het de schuld van de ouders was. Dit was duidelijk weer zo'n geval, maar hij kon er nog voor zorgen dat die kittens een goede opvoeding kregen al zou dat zonder Airwisp zijn. "Kittens zijn nooit schuldig aan wat hun ouders gedaan hebben, daarom moeten we ze soms beschermen van hun eigen ouders." Settleddust was nog jong, mogelijk begreep hij dit wel helemaal niet. "Ik heb nooit gezegd dat ik iets tegen Inkspots heb of wel? Hij is hun vader en zal dit ook blijven, tenzij er een reden is dat dit niet kan of je hier meer over weet?" Als er meer feiten waren, niet meer leugens, dan zou hij ze graag horen. "En je kunt beter niet liegen, want dat zal consequenties hebben." Settleddust mocht dan wel deputy zijn, liegen zou hij niet tollereren. Tegen hem liegen of informatie achterhouden zou onacceptabel zijn. Dit was een laatste kans die hij de ander gaf om te zeggen wat hij wist, want zijn besluit stond al zo goed als vast. Want als die kittens iemand hadden om later de schul te geven, dan was hij dat, maar dat maakte hem niks uit. Zolang de kittens veilig zouden blijven zou hij het accepteren, kittens waren tenslotte het belangrijkste in een clan.

Hoe zou hij ooit Acornstar zijn mening gaan veranderen. Leiders woord wat wet, zo zei de code. Maar hij kon toch gewoon niet toekijken als de queen die haar nek voor zijn kittens uitstak, er zo onderdoor aan zou gaan? Hij schudde zijn kop toen hij sprak dat de kittens het nooit zouden weten. ‘De waarheid komt altijd uit. Wil jij dat ze bekend staan als de kittens die hun moeder niet wilde? Ze lijden hier net zo hard onder als Airwisp,’ miauwde hij nu bitterder. Hij was er zo overtuigd van, dat hij het bijna zelf geloofde. Hij wilde gewoon het beste voor zijn kittens. Voor Dimkit en Tidekit, dat was wel het minste wat hij nu voor Seamist kon doen. ‘Niet te vertrouwen? Het zijn mijn clangenoten, ik vertrouw ze allemaal,’ miauwde hij nu wat feller terug. Acornstar mocht dan wel bijna paranoide worden, hij geloofde nog in de goedheid van zijn clangenoten. Dat ze allemaal hadden geleden onder deze overname, dat ze allemaal het beste wilden voor hun allemaal. Acornstar moest hun nu juist moed geven. Hij mocht dan misschien wel jong zijn en ook verschrikkelijk naïef. Dat was iets waar hij wel op stond. Hij had nog geen reden gehad dat hij niemand kon vertrouwen. Niemand, behalve misschien zichzelf. Hij sprak dat ze aan de code diende te houden. Hij knikte. ‘Natuurlijk Acornstar, ik zeg ook niet dat ze geen straf verdient. Maar ze verdient ook een kans om het goed te maken. Uiteindelijk zal Starclan degene zijn die over haar oordeelt, niet wij.’ Hij zuchtte en keek even naar de grond. ‘Ze is jong en ze heeft een fout gemaakt. Ik wil haar niet de indruk geven dat we er niet meer voor haar zijn. Ze heeft gewoon hulp nodig.’ Misschien wilde hij gewoon de vergevingsgezinde zijn. Degene die kon relativeren als Acornstar bang werd van zijn eigen clangenoten. Want nu weer, hij beschuldigde hem van liegen, terwijl hij geen reden had ervoor. Nee, want Settleddust had ervoor gezorgd dat hij niet te herleiden was naar deze kittens. Ze hadden nu een moeder en een vader. En hij, hij was nu Shadowclans deputy. Niets meer. Maar toch werden zijn ogen groot, om vervolgens een gekwetste blik te geven. Want ondanks zijn ene foutje, deze ene leugen, had hij álles voor Acornstar gedaan. Hij was zijn mentor geweest, zijn deputy en daarna zijn leider. En hij geloofde er dan ook vurig in dat Acornstar een goede leider zou worden. Hij zou weer orde brengen in de chaos die Tallstar had achtergelaten. ‘Ik? Liegen? Ik heb álles gedaan voor jou, Acornstar. Ik ben bijna dood gegaan om jouw boodschappen door te geven, om jou een kans te geven je leiderschap te claimen. Waarom zou ik nu tegen je liegen?’ Hij draaide zijn oren naar achter. ‘Ik wil je alleen helpen, als je deputy. Daar heb je me toch voor gekozen? Misschien ben ik wel naïef, maar ik heb nog niet mijn hoop in Airwisp, of welke clangenoot dan ook, verloren.’

De kittens hoefden het nooit te weten, dat was iets dat hij zeker van was, maar Settleddust leek er anders over te denken. "Als het uit zou komen, want dat zou echt niet altijd gebeuren, dan zullen ze mij de schuld geven niet Airwisp." Hij wilde het beste voor de kittens, maar als hij een queen niet kon vertrouwen bij haar eigen kits, dan was het beter dat ze niet bij ze in de buurt kwam. Hij snapte niet goed waarom Settleddust er zo op tegen leek te zijn, dat kon niet alleen komen door wat zijn eigen moeder had gedaan. Het was ergens ironisch en zo naïef hoe Settleddust iedereen nog leek te vertrouwen. Hij was duidelijk nog niet vaak genoeg verraden in zijn korte leven. Met de tijd zou dat mogelijk nog veranderen, hij had het ook lang volgehouden, zijn best gedaan iedereen te vertrouwen, ondanks wat er ooit gebeurd was, maar waar had dat hem gebracht? Op precies dezelfde manier en nog harder verraden dan ooit tevoren. "Ooit zal je daar spijt van krijgen. Ik ben te vaak verraden om iedereen maar blind te vertrouwen, vooral met dit soort acties. Dan is de rest van de clan belangrijker dan een enkele kat die niet te vertrouwen is." Ze hadden ergens nog geluk dat hij haar niet direct verbannen had, maar dat vond hij zelfs te ver gaan deze keer. Mogelijk had de poes het door emoties gedaan, maar dat betekende dat een verbanning te zwaar zou zijn. Alleen moest hij wel voorkomen dat het nog een keer zou gebeuren. "Ik bescherm mijn clan en dat betekent soms dat ouders ook offers moeten maken, dat het soms beter is op een andere manier." Het was lastig om keuzes te maken terwijl je kittens had, maar ze niet voor wilde trekken en ze dus gelijke behandeling gaf. "Maar het is niet alsof je dat kan begrijpen. Je bent nog jong en hebt niet eens kittens." Wat zou het ergens fijn geweest zijn als hij nog zo jong was en al die zorgen niet had, alles was zoveel makkelijker nog toen hij een young warrior was, toen was tenslotte alles nog niet gebeurd. Settleddust begon over het liegen en hij zuchtte kort, het was niet alsof hij de ander had beschuldigd van liegen, maar hem meer een waarschuwing had gegeven dat hij beter niet loog tegen hem. "Dat was geen beschuldiging, maar een waarschuwing." Sprak hij dan ook rustig. "Lieg nooit tegen me. Als je dat ooit zou doen, dan kan ik zelfs jou niet meer vertrouwen." En dan zou hij er helemaal alleen voor staan, in een clan die mogelijk vol verraders zat.

Nu sloeg Acornstar even anders. Als hij dacht dat hij naïef was, dan was het wel een domme opmerking dat de kittens het nooit zouden weten. ‘Het hele kamp weet het inmiddels al, het is niet alsof Airwisp het in vertrouwen sprak,’ miauwde hij met een beetje een sarcastische ondertoon. Het zou een kwestie van tijd zijn voordat het de oren van de kittens zou bereiken. Vervolgens begon hij weer te spreken over verraad, over misgunning, over dat hij de hele clan wilde beschermen. Hij begreep het niet. Het ging niemand aan, behalve Airwisp, Inkspots en de kittens. En hij begreep Acornstars angst niet. De hele clan had gejuicht toen hij terugkeerde, zijn nieuwe naam geschald, ze prezen hem dat ze verlost waren van Bloodclan. Waarom was hij dan nog bang voor zijn eigen clangenoten? En vervolgens noemde hij hem jong. Jong ja, geen kittens.. Hij moest eens weten.‘Misschien. Maar de manier waarop ik het zie gaat dit niet over heel de clan. Het gaat over een jonge, bange poes die een fout heeft gemaakt en hem probeert recht te zetten. Je geeft haar niet eens de kans. Práát met haar. Ze deed dit echt niet als een actie voor verraad of om de clan pijn te doen. Je zag dat ze spijt had,’ miauwde hij met een smekende blik in zijn ogen. ‘En ze heeft hulp. Inkspots kan haar helpen, de andere queens,’ miauwde hij nu weer ernstig. Waarom maakte hij het zo moeilijk? Waar was zijn gevoel voor compassie en genade gebleven. Hij had geen seconde nodig gehad om na te denken. Nee, hij verscheurde direct een gezin. Ze keken allemaal naar hem op met respect en vertrouwen, en dit was wat de clan terugkreeg? Achterdocht en een ijzeren vuist. Hij begreep niet waar het vandaan kwam. Nu Tallstar een plan had gesmeed, betekende niet dat direct heel de clan geïnfecteerd was. Integendeel. Iedereen verafschuwde Tallstar. Hij zou nauwelijks de geschiedenis ingaan als een leider. Hij moest Acornstar zien te overtuigen dat zijn clan nog steeds hetzelfde was. ‘Iedereen die ik sprak na onze ontmoeting was zo blij dat je nog leefde. Ze plaatsten hun levens in jouw klauwen. Zo erg geloofden ze in je. Waarom verdienen ze dat niet terug?’ Settleddust hief zijn kin en keek zijn leider aan. ‘Je clan had je kunnen haten toen je vertrok voor het gevecht, maar dat deden ze niet. Ze zijn allemaal loyaal aan jou, waarom zie je dat niet?’ Vervolgens kreeg hij zelf nog een sneer toegeworpen. "Lieg nooit". Nee, hij zou niet liegen. Alleen als het voor het beste was voor de clan. En de leugens die hij nu uitspraken, waren het beste voor de clan. Hij zag het nu. Wat nou als Acornstar een even achterdochtige deputy zou kiezen? ‘Ik weet niet waar ik deze waarschuwing aan heb verdiend,’ miauwde hij vervolgens. Hij zou voor zichzelf opkomen als het moest. En hij moest zijn eigen geheim beter begraven. Hij had niets anders geprobeerd dan de clan te helpen. En hij probeerde niet alleen Acornstar nu te helpen, maar ook Airwisp, Inkspots en zijn kittens. Ook zichzelf. ‘Geef Airwisp haar kittens terug, ik neem de volledige verantwoordelijkheid op me. Alsjeblieft.’

Dat was misschien waar, maar als de clan slim was, dan zouden ze het niet aan de kittens zelf laten merken, daar zou hij anders wel voor zorgen dat niemand dat zou moeten weten. "De clan zou beter moeten weten dan te roddelen over dat soort dingen en het slechter te maken voor de kittens." Sprak hij dan ook. "Dit is iets dat die kittens dan nooit te weten zullen komen, daar zal ik wel voor zorgen." En mocht iemand het wel laten gaan, dan zou daar zeker een straf op staan. "Ze was misschien verward toen, maar ze had iemand moeten vertellen dat er nog twee kittens waren en dat heeft ze niet gedaan. Hoorde je haar net niet spreken? Ze sprak nog steeds alsof haar ene kitten belangrijker was dan de andere. Dat kan nooit goedgaan. Op zijn minst horen die twee kittens niet bij haar, dat kan ik ze niet aandoen." Ze zouden altijd minder zijn dan hun sibling en als ze teveel werden zouden ze weer aan de kant gezet worden. "En het gaat over de hele clan, die kittens zijn de toekomst van de clan, als dat misgaat, dan blijft er niks meer over." Dit was iets voor de hele clan. Nee, hij zou die twee kittens in ieder geval moeten beschermen van Airwisp. Natuurlijk wist hij dat de clan blij leek te zijn dat hij terug was, opgelucht zelfs. Hij had zijn naam ook horen roepen, maar hij kon het niet helpen dat iets hem terughield. Dat hij keer op keer weer verraden was wanneer hij close met iemand geworden was. Het leek elke keer weer opnieuw te gebeuren, maar deze keer ging het niet nog een keer gebeuren, nee, deze keer zou hij zich beschermen van verraad. "Je weet niet hoe het is om keer op keer verraden te worden door iemand waar je om geeft." Want dat was het. "Het doet alleen maar weer pijn als ik nu iemand vertrouw en ze me later weer zullen verraden." Het was iets dat hem langzaam brak, elke keer weer, steeds meer brak er af en toch moest hij zijn best doen alles bij elkaar te houden. Hij kon niet breken, hij kon de barsten niet laten zien, dan zou het te laat zijn. Het was aan hem om dit weg te stoppen, om niet te breken en dit was de enige manier. "Iedereen zou die waarschuwing moeten hebben van de clan, maar voor mijn deputy is dat het belangrijkste. Liegen is verraad en dat is iets dat niet kan gebeuren." Niet door zijn deputy, nee, dan had hij dit alles beter alleen kunnen doen. "En ik kan Airwisp niet die twee kittens teruggeven. Ze zullen nooit zo behandelt worden als de kitten die ze mee heeft genomen." Nee, dat was iets dat hij niet kon doen, niet op dit moment. "Het liefste hou ik haar helemaal weg van de nursery, maar ik kan niet zeggen wat ze zal doen als ik haar haar eerste kitten ook afneem." Maar haar in de nursery laten kon niet goed gaan. "Ik wil haar niet bij de andere kittens hebben, maar misschien kan ik haar onder toezicht haar eerste toestaan." Alleen de vraag was hoe. Het liefst hield hij daar dan zelf oog op. "Het liefste zou ik daar zelf oog op houden dan." Niet een andere kat, nee, dit zou hij niet aan iemand anders toe kunnen vertrouwen.

Settleddust moest zijn best doen om niet zijn ogen te rollen, om schamper geluid te maken. Er waren geheimen in de clan, natuurlijk overal. Maar die geheimen bleven goed bewaard. Nu zoveel katten er al van afwisten, zou het vroeg of laat uitkomen. De kittens zouden erachter komen, ze zouden voelen dat ze anders waren. Want de hele clan zou ze anders behandelen. Zo was het nu. Zo was het altijd geweest en zo zou het altijd zijn. ‘Iedereen roddelt. Dat is gewoon zo en het is niet een misdaad. Er wordt nou eenmaal gepraat,’ miauwde hij stellig. Hij kon niet geloven dat Acornstar dat "gewoon" even zou regelen. Zou hij nu ook nog katten verbannen omdat er geroddeld werd? Zo zou hij een clan krijgen waar iedereen bang zou zijn om ooit nog zijn mond open te trekken, ook al zouden ze gelijk hebben. En vervolgens toen begon hij over dat ze sprak alsof haar ene kind belangrijker was dan de anderen? Hij schudde opnieuw zijn kop, nu een kwadere uitdrukking op zijn gezicht. ‘Dan hoor jij heel wat anders dan ik. Ik hoorde een moeder sméken dat haar kinderen niet van haar afgepakt zouden worden. Ze smeekte om een tweede kans. Ja, ze heeft een fout gemaakt, een grote fout, maar iedereen maakt fouten en ze verdient dit niet,’ miauwde hij, nu zelf ook bijna smekend. ‘Je bent vertroebeld door wantrouwen,’ miauwde hij bitter. Hij durfde het te zeggen. Ja, hij mócht dit zeggen. Hij zag het niet meer helder. Hij wilde horen wat hij wilde horen. En ja, ergens had hij gelijk om te wantrouwen, maar hij zat volledig in de verkeerde hoek. Er was maar één geheim, die van hem. En die zou diep, diep begraven worden. Hij vertrouwde Inkspots met zijn leven daarop. Airwisp had niets verkeerd gedaan. Misschien iets... want waarom zou ze anders de kittens zo claimen? Dat was iets wat hij zelf uit zou moeten zoeken. Hij keek Acornstar weer strak aan toen hij sprak dat kittens de toekomst van de clan waren. ‘Ja, en ze zijn Shadowclan kittens. Ze hebben een Shadowclan moeder en vader in de clan. Waarom zou je dat kapot maken?’ miauwde hij ernstig. Ze zouden het goed kunnen hebben in hun familie. Zou je niet denken dat Airwisp juist nu harder dan ooit haar best zou willen doen voor haar kittens? Acornstar was verandert. Hij geloofde nooit dat zijn mentor anders dit ooit zo had gedaan. Maar hij was stuk aan het gaan. Paranoia vrat hem op. En hij wilde hem echt wel helpen. Écht, maar dan moest hij zelf willen inzien dat zijn clan geen monsters waren. Het was een eer om te leiden, maar het was verkeerd om te heersen. ‘Maar als je je open stelt voor vertrouwen zal je zoveel meer terugkrijgen dan wat je nu doet. Je krijgt de kans dat je eigen clangenoten bang worden. Dat ze denken dat ze jou niet meer kúnnen vertrouwen. Dat gaat niet helpen,’ miauwde hij met een nu meer compassievolle blik. Als Acornstar niemand meer zou vertrouwen, dan zou je krijgen dat de clan niets meer met hem zou willen bespreken. Dat het allemaal via de achterkamers zou gaan. En ja, dan kreeg je weer dat dingen mis zouden gaan. Een neerwaartse spiraal. En hij kreeg dat gevoel ook weer, toen er maar weer werd benadrukt dat hij niet moest liegen. Hij drukte zijn oren naar achteren. ‘Natuurlijk niet. Heb ik ooit tegen je gelogen?’ miauwde hij met zijn neus wat omhoog getrokken. Hij had nooit gewenst om deputy te worden, maar opeens leek het bijna de zwaarste taak in heel de clan. Maar uiteindelijk begon er een breukje te komen, een momentje dat hij mee leek te willen werken. Maar het was niet genoeg, Settleddust zou nu ja knikken. Maar dat zou alsnog ervoor zorgen dat zijn kittens misschien niet onder Inkspots zijn vleugel kwamen. En dat wilde hij. ‘Ik denk het niet. Denk je niet dat ze juist meer beschermend zal zijn? Beter voor haar kindjes zou zorgen, voor ze uitkijken. Ze wil zichzelf bewijzen voor jou, Acornstar. Ze kan dit wel,’ miauwde hij zachter. ‘Je kan geen familie uit elkaar scheuren. Inkspots zou voor haar zorgen. Geef ze een plekje in de medicine cat den, of in de elders den. Slatefur zou haar bijvoorbeeld kunnen helpen, ze is zelf nog niet zo lang geleden ook queen geweest,’ probeerde hij nu voor te stellen. Als ze dan niet in de nursery mochten opgroeien.. ‘Eén kitten laten opgroeien weg van de nursery. Hij zal nooit vriendjes kunnen maken zoals de anderen. Hij zou een outsider zijn. Laat op zijn minst dan de siblings bij elkaar, dan hebben ze elkaar nog.’ Kom op Acornstar. Nog één stapje. Dan zouden ze toch een compromis kunnen sluiten?

Het was nooit gemakkelijk voor hem wanneer hij dit soort beslissingen moest maken. Misschien leek het daarop, omdat hij zich een masker voorhield, dat niets liet merken, maar als het voor het beste was, dan zou hij dit allemaal doen. Roddelen was niet een misdaad, dat was zeer zeker afhankelijk van de roddel. Clangeheimen konden zo maar eens op die manier doorgespeeld worden en dat was zeker niet iets dat moest gebeuren. "Ik ben niet vertroebeld door wantrouwen, niet deze keer. De feiten zijn duidelijk voor me, daar moet jij ook niet tegen kunnen spreken. Ze heeft die kittens eens in de steek gelaten en al het recht dat ze ooit had als hun moeder daarbij weggegooid." Begon hij. "Je kan niet zomaar iets weer terugnemen dat je al weggegooid hebt, daar heeft ze geen recht meer toe. Het moment dat ze de kittens in de steek liet brak ze de warrior code, dus waarom probeer je haar hier te verdedigen?" Waarom deed Settleddust zo hard zijn best om dit te verdedigen? Het kon niet alleen zijn om Inkspots, die zou tenslotte gewoon bij alle kittens kunnen, het ging hier alleen om Airwisp. "De clan zal er altijd vanuit kunnen gaan dat ik consequent zal zijn. Dat betekent dat niemand voorgetrokken zal worden en al helemaal niet iemand die de warrior code breekt." Nee, hij had zijn besluit, misschien iets anders dan in eerste instantie, maar hij ging niet meer van gedachten veranderen. "Airwisp zal Adderkit mogen houden en opvoeden, dit zal gebeuren in mijn den, zodat ik er zelf toezicht op kan houden. Wanneer ik er niet ben zal een andere warrior toezicht houden." Dat was de beslissing over dat deel. "De andere twee kittens zullen door een andere queen opgevoed worden. Tenslotte heeft Airwisp haar recht op die kittens weggegeven het moment dat ze ze achter liet. Ik zal het aan Inkspots overlaten om een queen voor ze te zoeken, mocht hij dit weigeren, dan zal ik dit zelf doen. Het is niet zo dat Adderkit niet mag spelen met de andere kittens, ik sluit alleen Airwisp er van buiten. Als Inkspots een goede vader is, dan zou hij er ook voor zorgen dat zijn kitten geen buitenbeentje zal zijn." Wat zou het lastig worden voor die kittens als Inkspots ook nog eens geen goede vader zou zijn, maar dat hoopte hij eerlijk gezegd niet. "De leaders den zal dan ook verboden zijn voor kittens tot Adderkit apprentice is en Airwisp haar warriortaken weer zal gaan vervullen." Dat was het belangrijkste. "Dit is mijn laatste besluit en hier ga ik niet meer in veranderen." Nee, Settleddust zou hem nu niet meer van gedachten gaan brengen. "En over dat liegen komt omdat je de hele nacht weggeweest bent zonder iemand erover in te lichten. Als de deputy kun je niet zomaar verdwijnen voor een hele nacht, wat als er wat gebeurd was?" Dan had hij zijn deputy nergens kunnen vinden. "Je bent geen gewone warrior meer en dat moet je je beseffen, ik moet je kunnen vertrouwen en ik moet je kunnen vinden wanneer je nodig bent." Nee, deputy was compleet anders dan warrior. Dat was maar al te duidelijk geweest onder Tall.

Settleddust haatte het dat Acornstar niet wilde buigen. Dat er niets was dat hij kon doen, buiten zijn mening tonen, oplossingen proberen te bedenken. Hij sloeg zijn nagels in de grond en keek met vlammende ogen zijn leider aan. Oh hij wist niet eens de halve waarheid. Als hij het wist, zou hij hem haten, voor eeuwig. Maar hij wist het niet en zou het ook niet weten. En voor nu wist hij alleen de waarheid die hij, Inkspots en Airwisp voor hem schetste. Een façade. En ieder beschermde iets waar ze van hielden. Settleddust zijn kittens, Inkspots hem, en Airwisp... daar moest hij nog achter komen. Hij keek Acornstar met priemende ogen aan toen hij vroeg waarom hij Airwisp probeerde te beschermen. ‘Ze is een angstige, jonge moeder. Ik schaam me er niet voor haar te beschermen,’ miauwde hij met duidelijke spanning achter in zijn mond. Hij moest zich inhouden niet te gaan schreeuwen, maar om fier en trots te blijven lijken. Maar Acornstar had zijn besluit gemaakt. Hij kon er met geen woord meer tussenkomen. En misschien als het niet om zijn kittens ging, om de leugen die hij aan het construeren was, dan zou hij er blij mee instemmen, zou hij ook kwaad geweest zijn op Airwisp. Maar er zat zo, zoveel meer achter. Hij keek hoofdschuddend naar Acornstar. Hij was hard, keihard. Arme Airwisp zou een gevangene worden. ‘Ik zie dat je je besluit al hebt genomen,’ miauwde hij bitter. ‘Ik kan niets anders doen dan naar de code luisteren. Leiders wil is wet, was het niet?’ miauwde hij met glimmende, groene ogen naar Acornstar. ‘Maar weet dat ik vind dat je het anders had kunnen doen.’ En met die woorden wilde hij opstappen, weglopen en naar Inkspots gaan. Zijn kittens. Zijn mooie, prachtige dochtertjes. Dimkit en Tidekit, zo mooi en zo als hun moeder. Maar Acornstar was nog niet klaar met hem. Hij wilde weten waar híj had uitgespookt en zijn nekharen kwamen iets overeind. ‘Natuurlijk realiseer ik me dat ik geen gewone warrior meer ben. Dat realiseer ik me iedere dag en het is moeilijk! Ik heb nooit gevraagd om deputy te worden, maar ik zal geen dag klagen over mijn taak,’ miauwde hij tegen zijn leider. ‘Maar ik ben alsnog een Shadowclanner. Zijn wij niet van de shaduwen, de nacht? Als ik mijn hart wil luchten bij mijn voorouders, geef me de kans. Ik ben nooit ver weg, dat beloof ik,’ miauwde hij zo kalm als hij zich nog kon meesteren. Maar het klonk vlak. ‘Misschien was het maar goed dat ik vannacht buiten kamp was, anders hadden die kittens het misschien nooit gered. Wees blij dat er twee jonge Shadowclanners nog de kans krijgen op een dag sterke warriors te worden.’ Maar hij wilde niet iedere pas bekeken worden, iedere pas het gevoel hebben dat er iemand in zijn nek hijgde. En als hij een nacht buiten wilde zijn, buiten wilde slapen, dan was dat alsnog zíjn keuze. Hij keek nog even Acornstar aan. ‘Ik licht de kampwacht in als ik wegga, zoals iedereen,’ miauwde hij zachtjes. Hij keek nog even zijn leider aan. ‘Was dat alles, Acornstar?’

Misschien schaamde hij zich er niet voor om Airwisp te beschermen, maar in zijn ogen was het het niet waard om zo'n kat te beschermen. Maar het zou niks meer veranderen, hij moest al blij zijn dat hij iets begedraaid was, maar meer dan dit ging hij niet toegeven. Dit was eigenlijk al meer dan hij wilde, maar het was niet anders. "Misschien denk je dat het anders had gekund, maar in mijn ogen niet. We kunnen niet hebben dat het overtreden van zo'n belangrijk warrior code ongestraft gaat. Ze heeft die kittens opgegeven, dus ze heeft al haar recht ertoe ook vergeven." Dat was hoe hij het zag tenminste, daarom liet hij haar, haar andere kitten nog houden, maar niet die twee. Nee, die had ze al aan de kant gedaan. "Maar ik ga hier inderdaad niet meer over in discussie nu." Voegde hij er nog aan toe. Nee, hij had naar de ander geluisterd, naar wat hij te zeggen had, maar dit alles zou zo blijven. Settleddust had er niet om gevraagd om deputy te worden, nee, dat deed niemand. Meestal kreeg je het gewoon toegeworpen en moest je er het beste van maken. "Niemand vraagt erom om deputy te worden, maar zorg ervoor dat ik geen spijt krijg van je aan te stellen." Want het was misschien toeval geweest dat dit alles zo gebeurd was, dat Settleddust nu zijn deputy was. "En we zijn inderdaad katten van de nacht, maar je weet nooit wanneer er wat kan gebeuren 's nachts en dan moet je te bereiken zijn. Of verwacht je dat ik alles alleen doe?" Want dan was dat ook goed. Het zou niet de eerste keer zijn dat alles op hem alleen gegooid zou worden. "Dus als ik de kampwacht vraag of je vannacht naar hem toe bent gegaan dan zal hij zeggen dat dat zo is? Waarom is ie dan niet naar mij gekomen toen je niet terug was binnen de tijd dat je zei dat je zou zijn?" Want een hele nacht kon je niet wegblijven, dat kon gewoon niet als leader of deputy en al helemaal niet in deze tijd. "En dat was alles ja, ik zal de clan inlichten over de beslissing en duidelijk maken dat Inkspots een pleegmoeder zal moeten zoeken voor de twee kittens en dat ik anders de keuze zal maken." Alleen dan nog zou de vraag zijn wie hij moest kiezen als het daarop aankwam. Hij draaide zich al terug naar het kamp om terug te gaan. Hij zou stevig moeten staan, dat wist hij. Er zou commentaar komen, daar was hij zeker van, maar dat kon hij wel hebben. Ze waren allemaal toch niet te vertrouwen, dus het zou niet een hele grote verrassing zijn als ze aan de kant van Airwisp hierin zouden staan.

De discussie was afgelopen en Settleddust kon alleen mag ontevreden naar zijn leider kijken. Hij had zoveel geprobeerd, hij had alles ingezet om Airwisp en haar kittens te redden. Om zíjn kittens te redden. Maar het was einde verhaal voor hen. Ze hadden tenminste een huis, een vader, een moeder. Maar niet zoals hij gepland had. Maar op één of andere manier waren de pijlen op hem gericht. Een jonge warrior, een deputy, die blijkbaar alles verkeerd deed. Onvergefelijk. Hij staarde naar Acornstar en probeerde zijn kin hoog te houden. Hij had niets verkeerd gedaan, dus hij begreep niet waarom hij zo hard op hem ging. Kon hij niet blij zijn dat hij kittens had gered? Want dat was alles wat hij wist. Hij zou hem verdomme op zijn schouder moeten kloppen. ‘Natuurlijk verwacht ik niet dat je alles alleen doet. Ik doe álles wat ik kan. Ik leer ook nog,’ miauwde hij. Misschien was het geen excuus, maar Acornstar moest ook wat reden tonen. Hij deed alsof hij een misdaad had begaan. Hij was naar buiten gegaan! Elke warrior deed dat. Wat zat hij nou te zeuren. Hij was voor eeuwig vermist geweest. En ook begon hij nog over de kampwacht te praten. ‘Omdat ik niet heb gezegd wanneer ik terug zou zijn. Maar hij wist dat ik weg was,’ bromde hij knorrig. Acornstar moest geen dingen verzinnen die niet bestonden. Hij zou hier vast nog wel weer eens op zijn dak van krijgen, maar het boeide hem niet meer. Hij had even geen zin om met Acornstar te praten. Maar kennelijk was het wel het einde van het gesprek, want hij beval dat Inkspots maar een moeder moest zoeken en keerde terug naar het kamp. Settleddust zuchtte en liep achter Acornstar aan. Dit was slechts het begin.

[Topic uit]