Teach and tell me

Het was mogelijk toch daadwerkelijk toeval geweest dat hij Settleddust had aangewezen als deputy, maar dat betekende wel dat hij zijn deputy was en hij hem moest gaan helpen ontwikkelen tot een mogelijke leider. Want als hij heel eerlijk was verwachtte hij wel dat Settleddust hem zou overleven. Hij was ooit zijn apprentice, maar om een goede leider te kunnen zijn moest hij veel leren. Hij ging in ieder geval geen tweede Tall achterlaten bij de clan. Hij zocht de kater dan ook op in het kamp en wenkte hem mee het territorium in. Ze hoefden niet stil te blijven zitten hiervoor tenslotte. "Bevalt het deputy zijn je een beetje?" Wie weet wilde Settleddust dit wel helemaal niet.


[Settleddust]

Settleddust was aan het spreken met wat warrior, toen hij in zijn ooghoeken zag dat Acornstar hem mee wenkte. Hij verontschuldigde zich en sprong met een paar snelle sprongen achter de leider aan. Eenmaal buiten het kamp keek hij even naar de lucht en snoof hij de geur van verse dennennaalden op. De vrijheid voelde nog iedere dag als een waar genot. Je wist niet wat je miste, totdat je het kwijt had geraakt. Acornstar overviel hem met een vraag. Hoe het beviel deputy te zijn? Uh, tsja. ‘Ik.. Ja goed, ik vind het een eer om mijn clan zo te mogen dienen,’ miauwde hij met een grijns. Settleddust had nooit de ambitie gehad om deputy te worden. Maar het beviel hem. Hij hield van hard werken, maar echt heel autoritair was hij nooit geweest. Dat was misschien nog wel het vreemdste om aan te wennen, dat anderen nou naar hem luisteren. ‘Ik begin direct in een lastige periode. Maar als we dit overleven, kunnen we alles aan,’ sprak hij mij een grijns en keek zijn oude mentor aan. Ja, de problemen leken opstapelingen te zijn de afgelopen tijd. Alle meetings, alle veranderingen. Maar het was het waard, ze zouden er alleen maar sterker uit komen.

Hij had geen idee of Settleddust verwacht had om deputy te worden, maar het had nou eenmaal zo uitgepakt. Hij was de enige Shadowclanner die hij tegen was gekomen voor maanhoog en gezien hij iemand was die zich toch aan de warrior code probeerde te houden had het zo uitgepakt. Het zou misschien alleen zielig zijn om Settleddust te vertellen dat het eigenlijk puur toeval was of misschien begreep de kater dit ook wel. Voor nu was hij echter nog niet ontevreden met zijn keuze, ook al had de ander zeker nog een aantal dingen te leren. "Het is inderdaad een lastige periode, maar het komt uiteindelijk wel weer goed," Dat hoopte hij tenminste. Ze moesten nu eerst al het rotte eruit werken en dan zouden ze weer kunnen gaan bouwen. "Heb je nog vragen over bepaalde dingen?" Beter om dat als eerste uit de weg te hebben voor hij over alles heen zou gaan.

Acornstar drukte hem nog op het hart dat het uiteindelijk wel goed zou komen. Ja. Dat zou ook wel goed komen. Ze waren nog steeds een clan. En als ze Bloodclan samen hadden overleefd, dan zou opnieuw opbouwen een peulenschil zijn. Hopelijk. Misschien was dat optimistisch gedacht, maar Settleddust vond dat het wel weer eens tijd was om blij te zijn. Alles was nieuw en anders nu, en het was aan hen om er een goeie draai aan te geven. Settleddust knikte dan ook vastbesloten. ‘Natuurlijk,’ reageerde hij dan ook. Zonder twijfel. Natuurlijk. Toen vroeg Acornstar of hij nog vragen had, en ergens moest hij er wel om lachen. Ja, van alles en niets. Hoe vaak waren er eigenlijk patrouilles? Wat moest hij precies doen? Wat was van hem verwacht? Maar boven alles. ‘Hoe ben je een goeie deputy?’ sprak hij lachend. Ja, grapjes erover maken mocht wel? Al was het ergens wel een beetje serieus. Want bij StarClan, hij zou het niet weten.

Hij had allerlei vragen verwacht, maar niet degene die daadwerkelijk gesteld werd, ja, misschien was het wel een belangrijke en leek de ander er iets mee te grappen, toch zou hij hem beantwoorden. "Geen voorbeeld nemen aan Tall zou een goed begin zijn." Dat was een belangrijk ding. Te soepel zijn en de clan verraden waren geen opties. "Maar het is voornamelijk belangrijk om je eigen manier te vinden en wat mogelijk het beste past bij je leider." Hoe vaak had hij wel niet achter Tall aan op zitten ruimen? Hij had er ook voor kunnen kiezen om dat niet te doen, maar dan zou alles nog meer chaos geweest zijn, dan was er misschien allang geen clan meer geweest.

Oké, noted. Acornstar had een gloeiende hekel aan Tallstar, uh, Tallshadow. Tall. En ja, Tallshadow had natuurlijk veel verkeerd gedaan, maar hij had het nooit verwacht. Hij had ook goeie dingen gedaan, toch? Gevochten voor hen, deals gesloten voor hen. Het was gewoon, ingewikkeld. Maar ja, Acornstar deed zijn best om het goed uit te leggen. ‘Ik zal mijn best doen,’ miauwde hij dan ook met een scheve glimlach. ‘Heb ik het voordeel dat jij mijn mentor was,’ miauwde hij vervolgens. Noem het de kunst afkijken, maar hij had altijd erg naar de toenmalige deputy opgekeken. En dat deed hij nog altijd. Iedereen respecteerde Acornstar, iedereen luisterde naar hem, vertrouwde in zijn beslissingen. ‘Ik moet gewoon nog even mijn draai vinden. Opeens... heb ik overhand, ofzo... Mijn vrienden zien me misschien anders.. Nou ja, je begrijpt me vast wel,’ miauwde hij toen. Zouden zijn vrienden hem anders zien? Vast wel een beetje. Het was gewoon, vreemd...

Het was inderdaad wel anders om van warrior naar deputy te gaan. Katten gingen je anders behandelen, maar dat zou met de tijd wel weer anders worden. Het was gewoon even wennen voor iedereen, vooral als de kat nog niet echt hetzelfde respect kreeg voor diegene deputy werd. "Het wordt wel beter met de tijd, het is voor iedereen gewoon even wennen." En dan had hij ook nog eens zo'n leider als Tall boven zich waardoor hij eigenlijk niet veel keus had dan zijn rol op zich te nemen en Tall in het gareel te houden. "Maar je hebt nog de tijd om alles te leren, ik ben niet van plan om snel al mijn levens te verliezen." Hij had er misschien nog maar zeven, maar je had er maar een echt nodig om leader te kunnen zijn.