∆ Enemy at the gates

Ze kon het niet laten, om haar kop hier te laten zien. De rode poes was voorzichtig en bleef zoveel mogelijk achter de grens, maar het was alsof de wind die uit het dik begroeide moeras waaide haar met zich mee droeg. Brat haalde diep adem en zwaaide kalm met haar staart heen en weer. Ooit, ooit zal ze hier weer terug komen als haar leger sterk genoeg was. En dan zal ze niet zo snel ten onderen gaan als Cobra. Shadowclan, het zal van haar worden. Net zoals het hele bos. Zodat ze de vieze onkruid die hier groeide kon uitroeien en het kon inruilen voor pure bloemen. Of tja- puur...

-Closed

Settleddust was in zijn eigen territorium, toen hij direct een verschrikkelijke geur opmerkte tussen zijn bekende, vertrouwde land. Het deed zijn haren overeind staan en de herinneringen spoelden weer naar binnen, speelden als een film voor zijn ogen af. Hij haalde zijn lippen omhoog. En hij wist ook precies welke Bloodclanner het was. Deze heks. Ze hadden elkaar wel meer dan één keer te lijf gegaan. Ze stonden één-één, beide hadden ze een keer gewonnen, een keer verloren. Hij wist nog hoe hij het wicht een keer in elkaar had geslagen in de med cat den, en hoe zij hem daarna buiten het kamp had gevonden toen hij Acornstar had ontmoet. Maar ze was nu verjaagd, maar ze was terug. Een domme keuze. Maar er was één voordeel: hij was in zijn gebied, zíjn thuis en hij kende dit beter dan haar. De modder kleefde aan zijn poten en hij sloop tussen de begroeiing, zijn vacht smeltend met de schaduwen. En toen hij dichtbij genoeg kwam schoot hij uit de bosjes en probeerde op haar rug te springen, zijn klauwen ontbloot. ‘Je hebt wel heel veel lef om hier in je eentje te komen,’ grauwde hij pislink.

Ze gromde luid toen ze de o zo bekende stem hoorde. Het stond in haar geheugen gegrift. Ze zal nooit vergeten dat ze bijna half dood tegen de koude stenen muur aan lag. Iets wat zijn doen was. En hoe zijn grafstem het enige was wat ze kon horen. Het leek bijna onwerkelijk dat ze van in elkaar geklapte commander naar Leider is gegaan. Brat nam uit voorzorg een paar stappen naar achter. Om wat meer ruimte te creëren tussen haar en de bruine kater. 'Je kunt niet zo ver komen als ik zonder lef snotjong.'

Het wicht ontsnapte aan zijn klauwen, maar op het moment dat hij landde ontblootte hij zijn tanden. Hij had één keer gewonnen, hij zou het opnieuw kunnen doen. Ze nam al afstand, en hij spiegelde haar bewegingen weer naar voren. Hij lachte even toen ze sprak over lef. Pft, lef, wat wist ze van lef. ‘Niet als het je een idioot maakt,’ gromde hij terug naar haar. Hij hief zijn kin wat en staarde haar met samengeknepen ogen aan. ‘Was je zat van verliezen? Ik sla je met plezier weer de modder in,’ miauwde hij. Het was misschien één-één, maar zij was degene die Shadowclan had verloren. Ze mocht dan nu wel leider zijn, het maakte haar geen haar beter. Nee, het had juist een groter doelwit op haar kop geschilderd.