Last night's moonlight

De blauwe rus vroeg hem hoe snel hij was en eigenlijk was hij niet erg zeker. Toch besloot hij maar te antwoorden om problemen te voorkomen. “N-niet h-h-heel erg s-s-nel”. Alhoewel zijn haperingen kon je er niet erg veel twijfel in vinden however het in zijn kop wat anders was. De witte rogue wilde geen druk leggen op de schouders van Shaka, hij wilde geen te grote last zijn voor hem. Het was erg moeilijk voor hem om samen te reizen of in groepen te leven, en dit was exact waarom. Hij was zo gewend alleen te zijn dat de kleine kater het moeilijk vond dingen te overleggen met anderen.

Okay, Zahar vertelde hem dat hij niet zo heel erg snel was. Zo erg vond de rus het niet en knikte dan ook zacht, maar duidelijk. De weg zou dan ietsjes langer duren nou en. 'Geeft niet Zahar, daar hoef je niet bang voor te zijn. Ik zal je er niet op aanreken. De nacht is nog pas begonnen en we hoeven niet de halve nacht dan te moeten lopen.' twijfel was moeilijk te horen, maar toch had Shaka een beetje tussen de haperingen door kunnen horen. Geruststellend legde de rus even de punt van zijn staart tegen de witte schoudervacht van de witte rogue, maar liep kalm door.

Onderwerp: Re: Last night's moonlight za 5 sep 2020 - 11:57

Hij luisterde naar wat de blauwe rus zei en voelde zijn staart op zijn schouder, het stelde hem wel wat gerust. De witte kater volgde de rogue, eigenlijk wel nieuwsgierig naar de plek waar hij hem naartoe zou brengen. De nacht was nog jong en toch was zijn vacht al helemaal donkergrijs gekleurd van de duisternis, het voelde zo raar om te weten dat het licht bijna volledig verdween ’s nachts. Verder zei de jonge rogue niets meer, hij zou zijn aandacht besteden aan het volgen van de andere kater, zorgend dat hij mee met hem was en niet de weg verloor door een te traag tempo te nemen.

Onderwerp: Re: Last night's moonlight za 5 sep 2020 - 19:46

Een beetje ontspanning was te voelen na zijn geruststellende actie. Al zei Zahar daarna niets meer, maar toch ging Shaka er niet op in. Als een kat wilde spreken dan sprak deze, maar wilde een kat zwijgen dan was de stilte een deugd om je geduld te testen. Zijn staart kwam weer terug en met kalme stappen liep de rus rustiger zodat hij zeker wist dat de iets oudere kater hem goed zou kunnen bij houden. Het zou wat zijn als de blauwe rus een gast kwijt zou raken. Er volgde een paar dichte struiken waar Shaka recht in over stak. Aan de andere kant wachten de kater eventjes zodat hij zeker wist dat de witte Rogue hem nog gevolgd was. Voor hen strekte zich een korenveld uit. Daar achter kon je nog net een paar duistere silhouetten zien van een boomgaard.

Onderwerp: Re: Last night's moonlight zo 6 sep 2020 - 12:20

Rustig aan volgde de witte kater de blauwe rus, waarbij ze aankwamen bij een groots korenveld. Even bleef de jonge rogue staan om te kijken waarna hij er vervolgens meteen rechtdoor trippelde, ze konden niet de hele nacht blijven staan, anders was het een beetje waardeloos om naar een slaapplaats te reizen om in de ochtend pas te kunnen slapen. En eerlijk gezegd was de kater ook redelijk uitgeput van al dat rondstappen vandaag, zeker zo’n slank en klein figuur zoals hij. Toen de kater wat verder in het korenveld was gelopen kon hij de silhouettes van de boomgaard zien die achter het veld uit reikten. Een koude nachtbries woei door zijn witte vachtje heen, het voelde best wel fris aan maar ook aangenaam. Het was beter dan de hete dagen, hij kon zelf niet erg goed tegen de warmte, de nachtbries voelde daarmee erg goed aan, een soort van afkoeling.

Onderwerp: Re: Last night's moonlight wo 9 sep 2020 - 21:41

Zijn kleine reis genootje volgde hem altijd nog en daar was Shaka hem wel dankbaar voor. Als ze zouden rennen waren ze zeker sneller op de plaatst van bestemming, maar Zahar vertelde zelf al dat hij niet lang nog hard kon rennen. Maar hoewel de zon nu verdwenen was en de sterren en de opkomende maan hun pad verlichten kon de rus nog net zien dat de lichaamstaal van de witte kater al vertelde hoe moe hij was. 'Als je wil kan ik je wel het laatste stukje dragen?' vroeg de blauwe rogue en hij keek recht met zijn groene ogen in de blauwe van Zahar.

Hij vroeg of hij gedragen wilde worden door hem. Even zag hij hoe de groene ogen van de ander zijn reflectie toonde en daarna schudde de witte kater zijn kop. “D-dat h-hoeft niet”, zei de jonge rogue kalm en stapte al wat verder, door het donkere, maanverlichte landschap. De wind woei al wat harder en duwde hem wat naar achter omdat hij zo klein was. “H-h-hoe ver n-nog?”. De witte kater wilde niet de hele nacht door zo’n harde wind stappen, hij wilde gewoon rusten en de nieuwe dag beginnen, een dag vol van daglicht en blijheid. De nacht was zo duister en eng, er krioelden overal gevaren rond en in het duister was alles zo moeilijk te zien, straks werd hij nog aangevallen als hij niet oplette.

De witte kater zei dat het niet nodig was en Shaka knikte begrijpend. De ander wilde hem vast niet tot last zijn, maar de rus zag het niet al last. Hij wilde enkel helpen en als de ander dacht dat die het niet nodig had dan kon de blauwe kater hem natuurlijk ook niet gaan dwingen. De vraag over hoe ver het nog was liet hem even over het veld kijken. 'niet ver meer. Na het korenveld ligt er nog een boomgaard en dan nog een smal grasveld waar een paar bramen struiken staan. Daar is de slaap plaatst.' legde Shaka uit en hij zag hoe de witte Rogue weer terug geduwd werd door de wind en ging naast hem lopen. 'Blijf maar dicht bij mij.' miauwde de rus. Als hij als scherm tegen de harde wind kon dienen dan kwamen ze er ook wel en begon rustig aan verder te stappen.

Sorry voor de late reactie.

De kater antwoordde dat het niet ver meer was, dat ze nog een klein stukje moesten. Toch liet hij een kleine zucht uit, het klonk nog als heel ver voor hem. Zijn blauwe ogen keken ver vooruit maar de witte rogue werd geforceerd naar beneden te kijken omdat hij de wind in zijn ogen niet kon verdragen. Dit was waarom de kleine kater nooit echt ’s nachts reisde, er waren zoveel gevaren en zoveel tegenslagen. Het was dan ook nog donker en de duistere kanten van de wereld waren zo eng. “D-d-de w-wind prikt i-in mijn o-o-ogen”, gaf hij toe terwijl hij zijn ogen wat fijner kneep en weer recht probeerde te kijken. De wind was een pure last, dat kon je niet tegenbewijzen. Zijn grijze poten droegen hem door het veld heen, en hij ging ook wat sneller zodat ze er wat sneller konden zijn.

Het was nu niet ver meer en Shaka hoorde hoe de wind wat opstak, maar dat deed het snachts wel eens vaker vooral al nu de blaadjes verkleurde. Zahar scheen last van de wind te hebben. 'Kom dan maar achter mij lopen. Ik zal de wind wel voor je breken.' miauwde de rus en ging na een paar pootstappen voor de jonge witte kater lopen. De weg naar beneden door het koren veld was maar een smalle streep en daarna kwamen de bomen. Zijn staart legde de rus over de kop van de jonge Rouge en een deel over zijn nek en ook met het puntje op zijn schouders. Mocht hij het koud hebben door de wind zou Zahar het misschien toch nog een beetje warm krijgen als hij achter Shaka zou blijven.

Onderwerp: Re: Last night's moonlight di 3 nov 2020 - 12:26

Het leek niet zo ver meer te zijn. Ook bood de rogue voor hem een steun tegen de wind aan met zijn staart en het voelde al beter dan de wind die de hele tijd in zijn ogen zou prikken. Het pad was redelijk dun en het liep naar beneden, dus lette de jonge kater erg goed op met zijn poten te plaatsen zodat hij niet zou uitsleren over de kruimelige aarde en de modderige plekjes. Toen kwamen ze bij de bomen, grote bomen waarvan de takken wel oneindig hoog leken. Vol bewondering keek hij naar boven, alhoewel de illusie ook was gemaakt door het donker, en door het feit dat de kater zo moe was. Hij had nooit in de nacht gereisd en dit was daarmee een vermoeiende ervaring voor hem. Toch leek alles net zo mooi te zijn in het duister als in het daglicht. Misschien was het donkere zo slecht nog niet.

De bramen struiken kwamen in zicht. Shaka kon de grote schaduw er van zien en trippelde op het tempo van Zahar verder. Hij wilde er zeker van zijn dat zijn tijdelijke reismaatje veilig aan zou komen. Na de boomgaard over gestoken te zijn was er nog een smalle strook gras die hen er nog van de beschutting scheiden. 'Hier is het. Je hoeft enkel nog door het gat te kruipen en een mosnest uit te zoeken. We houden altijd een een paar extra nesten klaar voor bezoekers.' legde de rus uit en hij ging naast het gat staan en weer met zijn linker voorpoot naar het zwartere gat dan de struiken en glimlachte vriendelijk naar Zahar.

Het leek erop dat ze er waren, ze hadden hun reisje voltooid. De blauwe kater toonde hem het gat waar hij door moest kruipen om de nesten te bereiken voor een goed slaapje te doen. De witte tom gaf een vriendelijk knikje aan de andere rogue waarna hij door het gras kroop en een zicht had op de verschillende nesten. Hij kneedde wat in een van de nesten en rolde zich op, waarna hij fijn zijn ogen sloot en het avontuur van vandaag ook. Het was al heel wat geweest zeg, en ook zijn eerste echte reis door het donker, wat een ervaring. Het donker had hem nooit echt goed geleken, vooral omdat er in het duisternis dingen waren... Enge dingen. Vannacht was die gedachte veranderd.

[+topic uit OwO!]

Onderwerp: Re: Last night's moonlight