Last night's moonlight

Onderwerp: Last night's moonlight di 16 jun 2020 - 16:45

De jonge witte rogue keek wat rond. Hij hield van de rust, maar alleen zijn wat minder. Zelf wilde de kater een soort van vriend, een vriend om samen van de stilte te genieten. Maar of dat ooit zou lukken wist hij niet. Een kleine zucht verliet zijn bek terwijl zijn helder blauwe ogen voor zich staarden over de warme grassen die er waren. Zijn oren knikten maar hij negeerde de geluiden die in de achtergrond afspeelden. De lichtgrijze kleine kater zette zich neer. De lucht was zo blauw gekleurd als zijn ogen, want het was een mooie stralende dag. Zijn ogen waren gericht op de dikke stam van de boom naast hem. Door één of andere redenen vond hij de omgeving bijzonder. Het groene gras, de dikke bomen, de helderblauwe lucht…

[+Shaka]

Met kalme pas stapte de blauwe rus over het Rogue territorium. Hij was nog altijd op zoek naar katten die hulp nodig hadden in welke vorm dan ook. Dit kon onderdak zijn of voedsel, hun dorst lessen of gewoon gezeldschap... In goede getrouw natuurlijk! Hij was geen eerloze kater die zijn woord zou breken. Daar stond de jonge kater niet voor. Hij zag een witte kat in de verte zitten naast een boom. De kat keek om zich heen en leek een verloren indruk te maken. Zijn poten brachten hem naar de boom toe met de eenzame ziel. 'Een hele goede dag. Nog plek voor een andere kat?' vroeg Shaka vrolijk en met een altijd warme stem. Hij voelde zich altijd positief en was zeer slecht in een negatief veld te trekken. Zijn groene kijkers zochten die blauwe van de witte kat.

Hij genoot van de rust en van de stilte. Dat werd even verstoord toen een vriendelijke stem naast hem klonk. "H-h-h-". De witte kater zat te haperen, maar het was ook al een lange tijd dat hij niet meer had gepraat. "h-allo, j-ja er is nog plek", vervolgde de jonge kater. Waarom praatte er opeens iemand anders tegen hem? Had het geluk hem gehoord? De witte rogue richtte zijn helderblauwe ogen naar de groene van de grijze kater die tegen hem praatte. "I-ik ben Z-zahar, e-en jij?", vroeg hij dan ook nieuwsgierig terwijl de rogue de bladeren hoorde ritselen van de boom naast hem.

De stem van de vreemde witte kater haperde, maar hij was de kat er niet naar om ongeduldig te wezen. In alle rust bleef Shaka even stil staan tot de kat uit gemiauwd was. Daarna ging Shaka al was het niet direct naast hem zitten, maar met een stukje er tussen. Zijn staart netjes om zijn poten gekruld. Al snel werd er naar zijn naam gevraagd en stelde de ander zich voor als Zahar. 'Aangenaam Zahar, en nog bedankt voor het plekje. Mijn naam is Shaka.'bedankte de jonge blauwe rus Zahar eerst voor Shaka zichzelf voorstelden. De rust hier was heerlijk, maar ook rustgevend. Dat was ook een reden waarom hij hier een plekje van rust en heling begonnen was. Was hij nog jong? Ja! Was Shaka nog onervaren? Ja, maar dom was de rus niet. Hij wist heel goed wat hij deed al leek het soms te naïef.

De blauwe rus ging naast hem zitten en stelde zich voor als Shaka. De kater gaf een vriendelijk knikje en richtte zijn blauwe ogen naar hem. “D-dus, w-wat doet i-iemand z-z-zoals jij hier op deze r-rustige plek?”, vroeg de jonge rogue, best wel nieuwsgierig. De kater rook niet naar een clankat, maar naar een rogue, net zoals hij en zijn familie die hij ooit had. Elke rogue had wel een reden om naar een bepaalde plek te reizen, te bezoeken. En z’n nieuwsgierigheid werd altijd groots toen hij zoiets afvroeg. Zijn moeder vertelde hem altijd dat haar lieveningsredenen om plekken te bezoeken was omdat het allemaal verschillende mooie omgevingen waren, sommigen rustig, sommigen juist een warboel. Maar toch hield ze van elk ogenblik. En zo was hij ook.

Hoewel de kat naast hem Stotterde of het nu van de nieuwe plek was of welke reden dan ook Shaka bleef kalm en rustig wachten tot de witte kater uit gemiauwd was. Deze vroeg wat een kat als hij hier deed. De rus glimlachte zacht voor hij antwoorden. 'Mijn reden is simpel al kan niet iedereen die begrijpen. Ik zoek naar katten die hulp nodig hebben. Er zijn ook katten genoeg die hun eigen muizen kunnen vangen, maar toch geef ik niet op. Er zijn altijd wel verdwaalde tussen de zoekende.' miauwde hij en Shaka besefte dat hij opnieuw diepzinnig gesproken had. Het was hem nog altijd vreemd dat zulke woorden in zijn brein konden vormen, maar de reden bleef hetzelfde. Hij was geen verlosser of goeroe, maar een dood gewone kat die graag een poot uit stak om de ander te helpen, daar was toch niets mis mee. 'Wat brengt jouw hier als ik zo vrij mag zijn?' vroeg Shaka op zijn beurt en keek de witte kat altijd nog even warm en vriendelijk aan.

Dus de kater wilde graag katten helpen. Hij was dan wel een heel erg vriendelijke kat “I-ik b-ben een r-reiziger. I-ik w-woon n-niet op een v-vaste plaats en ik b-bezoek v-vele plekken”, antwoorde de witte rogue op de vraag van de blauwe rus. Hij toonde een zachte glimlach terwijl hij dacht aan wat zijn moeder tegen hem had gezegd. Ze was ook een reiziger, net zoals hem, ze toonde hem vele mooie plekken; dat is waarom hij geïnspireerd was om meer. Alhoewel de sfeer beter was toen zij er nog bij was, maar het leven was niet altijd eerlijk.

De woorden van de witte kat vertelde dat hij dus een reiziger was. Shaka dacht even na. Zou hij gaan reizen als hij zijn taak als helper niet op zich genomen zou hebben. Nee vast niet. Hij was zoals zijn gestorven tweebenen ooit gezegd hadden een huismus. Die kwam niet veel verder dan een bepaald stuk. Of tenminste dat was toch was ze bedoelde. Ach wat zou het. 'Dan heb je vast al veel gezien. Zou je een paar mooie dingen willen delen?' vroeg Shaka. De blauwe rus was altijd geïnteresseerd in andere katten die hij nog niet kende, behalve over de clan katten. Daar kon de jonge kater niet genoeg van krijgen om naar te luisteren.

Hij was wel nog jong, en sommige plekken duurden erg lang om naar toe te reizen. Maar ach, een dingetje meedelen die hij onderweg had gezien was toch ook leuk. “O-ooit, o-onderweg, h-had ik een mooie rivier gezien. H-het w-was zonsopgang, en de k-kleuren die i-in h-het water reflecteerden en de zon…En de mooie b-bomen die anders waren d-dan d-d-die van hier…H-het w-w-was erg mooi”, vertelde de witte rogue hem. Het was inderdaad mooi ja, zeker hoe je ook kon horen hoe het water voorbij stroomde en de reflecties in het water… Reizen was erg leuk. Zijn blauwe ogen gaven een vriendelijke blik aan de blauwe rus die naast hem zat.

Zahar had dus een prachtige zon op komt of ondergang gezien of midden op de dag iets aanschouwd, dit waren gissingen die door zijn gedachten gingen. Shaka luisterde aandachtig en genoot van zijn verhaal al was het jammer genoeg te kort om echt het voor de geest te halen. 'Er kunnen mooie dingen in het leven voorkomen. Momenten die het waard zijn om vast te houden. Zo veel heb ik er hier buiten nog niet mee gemaakt.' miauwde de rus en neeg zijn kop een beetje, maar rechten zich daarna weer op en keek naar de vriendelijke blik van de witte kater en schonk een even vriendelijke blik terug.

Er waren inderdaad veel mooie dingen, mooie momenten en mooie plekken. “M-m-mooie momenten l-ligt niet e-enkel aan de p-prachtige plekken, maar o-ook a-aan de k-katten waarmee je het b-beleeft”, zei hij, terug denkend aan die tijd dat z’n familie nog compleet was. Alles was toen veel mooier en beter. Nu was de witte rogue maar alleen en eenzaam, maar het maakte voor hem niet zoveel uit. Hij wilde dat anderen gelukkig waren, en als hij wist dat ze gelukkig waren, dan was de kater zelf ook gelukkig.

Mooie momenten zijn niet enkel te zien maar ook via andere katten waar je mee om zou gaan. Shaka keek Zahar even aan, maar draaide daarna zijn blik weg. Ja andere katten. Zijn eerste ontmoeting met andere katten was niet zo soepeltjes verlopen tot Orchis erbij kwam al was het een vreemd uit ziende kat, maar toch was hij aardig tegen hem geweest. Dan had je Moonstorm waar Shaka van had leren jagen en wat gevecht en verdedigings technieken had geleerd. De rest was gewoon gekomen dankzij het sparren met de katten van zijn groep. Zo had de rus een aardige variatie op kunnen bouwen, maar toch zou hij daar niet stoppen. Shaka zou door leren tot hij zichzelf, zijn groep als hun territorium kon verdedigen, maar er waren nog een paar andere katten die hij had leren kennen die hem andere inzichten verschaft hadden als ook geluisterd naar hun leefwijze. 'Zeker, dat leren we allemaal waarderen.' miauwde Shaka. Zijn blik op de maan die steeds hoger aan de hemel begon te stijgen al ging het langzaam. De sikkel nog zo dun dat het zou kunnen breken als er een poot op gezet zou kunnen worden. 'Heb je trouwens al een plaatsje waar je de nacht door wil brengen? Anders kan ik je wel daarmee helpen en er zal vast ook wel nog genoeg prooi over zijn.' vroeg de rus en deed daarna meteen een voorstel. Als de witte kater mee zou gaan was dat natuurlijk prachtig, maar als Zahar liever hier of ergens anders zou willen gaan slapen dan zat Shaka daar ook niet mee. Dat was zijn keuze en die keue kon de blauwe kater niet voor hem maken.

Langzaam steeg de maan hoger en de horizon was al donker aan het kleuren. “I-i-ik heb nooit een v-vaste slaapplaats, e-e-een nachtje logeren b-bij j-jou kan d-denk i-ik geen kwaad”, antwoorde de witte kater op de ander zijn voorstel. Zijn vacht begon al grijzer te kleuren vanwege het donker die kwam terwijl de maan zijn plaats kwam nemen in de lucht en de zon langzaam weg had geduwd. Zijn blauwe ogen waren ook naar de maansikkel gericht. Het was altijd mooi om een maanopkomst te zien. En het was ook leuk om te zien hoe de maan elke keer anders van vorm was. Soms was het een bol, soms een maansikkel. Soms was het zelfs een halve bol.

Shaka knikte bij de woorden van Zahar. Hij sliep dus nergens voor langer dan 1 nacht. 'Je bent altijd welkom als je in de buurt bent de volgende keer.' miauwde de rus en hij stond op om de witte kater die nu stil aan steeds grijzer werd door dat de dag in de nacht veranderde. Bij hem zelf werd zijn blauwe vacht juist zwart. Enkel zijn groene ogen waren goed te zien dankzij het zwakke licht van de maan. Morgen zou het, het donkerste van de maan zijn, wanneer de maan voor een hele nacht niet te zien zou zijn. Ze moesten nog wel een klein eindje lopen, maar het zou er goed zijn en gezelliger dan alleen buiten te moeten slapen vond Shaka.

Onderwerp: Re: Last night's moonlight di 4 aug 2020 - 13:17

De kater gaf toe dat hij altijd welkom was. “B-bedankt Shaka, j-je b-bent erg v-vriendelijk”, bedankte de witte rogue hem, het was erg aangenaam om zulke vriendelijke katten te ontmoeten. Katten die hem niet dom vonden omdat hij een spraakprobleem had en vriendelijk waren. Ja, die waren fijn. Zelf stond hij ook recht op en richtte zijn blik naar de blauwe rus, aangevend dat hij hem mocht leiden naar de plek waar hij mocht overnachten. Een zachte glimlach kwam op zijn gezicht terwijl hij zag hoe de duisternis zijn vacht zwart kleurde, en zijn eigen vacht mooi donkergrijs. Zijn felle blauwe ogen waren mooi gekleurd zoals de hemel tijdens de dag.

Zahar bedankte hem en Shaka knikte als reactie. 'Mijn gestorven tweebenen zeiden altijd met vriendelijkheid kom je verder dan met vijandigheid.' miauwde de rus en sprong een greppel over. Het was er nog niet zo lang geleden door tweebenen afgemaaid geweest dus de ratten die er zouden kunnen zitten waren weg gejaagd. Je moest nooit andere op hun aangeboren fouten wijzen en als de niet aangeboren waren dan kon het een aanwensel zijn geworden. Zijn groene ogen schitterde in het donker toen Shaka zijn blik over zijn schouder wierp kijkend of de witte Rogue het wel halen kon.

De kater zei dat je met vriendelijkheid verder kon komen dan met vijandigheid. Daar slikte de kater even een brok in terwijl de blauwe rus over de greppel sprong. Natuurlijk stond hij niet aan de slechte kant, heeft hij ook nooit gestaan. Maar stiekem was de witte kater wel benieuwd hoe het voelde om slecht te zijn. Het was vreemd waarom de jonge rogue daar nieuwsgierig over was, maar ja. Snel sprong het kleine gestalte ook over de greppel heen en hijgde even. Hij was het niet gewend om ver te springen. “I-ik b-ben ook zo klein”, mauwde de witte kater eventjes terwijl hij op adem kwam.

Slecht zijn... Dat was iets wat Shaka zelf nooit wilde zijn. Hij had veel te veel met slechte tweebenen te maken gehad om te weten hoe pijnlijk en gevaarlijk het kon zijn om slecht te zijn. Je deed er ander niets dan pijn mee en je zou ze maar bang maken, maar geen enkel respect krijgen van hen. Nee slecht zijn was een miserabel bestaan die juist weer door de goede zou worden verdreven. Maar Shaka wist nog niets van alle slechtheid dat zich in de wereld verspreid had en in welke vormen deze zich aan genomen had. Er was zo veel slechtheid dat het nooit enkel door zijn goede bedoelingen verdreven zou kunnen worden. Zahar sprong ook over de greppel en nu pas zag de blauwe rus dat het eigenlijk een veel te grote sprong was geweest. 'Sorry ik had er even geen rekening ermee gehouden dat je nog zo jong bent.' zelf was de rus ook geen oude kat, maar hij was al gewend aan grote sprongen maken en trippelde al over de takken van de bomen alsof hij gewoon over de grond liep. zijn woorden hadden een oprechte spijt erin en de blauwe kater trippelde rustig weer verder richting Hope farm.

De blauwe rus verontschuldigde zich en hij kon de echte spijt er in horen. “H-het i-is echt n-niet erg h-hoor”, mauwde de witte rogue en volgde hem. De kater haatte het feit dat hij erg klein was, maar daar kon hij niet veel aan doen. Zo had het leven hem geschapen, dus zo mocht het zijn. De jonge witte tom kon zichzelf ook niet echt zien als een erg grote en sterke kat, hij vond zichzelf goed genoeg zoals hij was. Juist zijn spraakproblemen mochten verdwijnen en het leven was ideaal genoeg voor hem. Zijn moeder had altijd tegen hem gezegd dat het altijd het beste was als je gewoon jezelf bleef, en daar ging hij zich ook aan houden.

Het was niet zo erg, huh? Okay best, maar toch voelde de rus zich er niet gemakkelijk bij. Shaka knikte begrijpend en was begonnen met verder te lopen. Hope farm was nog enige tijd lopen, maar de bouw van een kat zei niets over zijn kracht of snelheid. 'Hoe snel ben je Zahar?' vroeg de jonge kater terwijl hij eventjes over zijn schouder keek. Als Shaka te hard ging kon de witte Rogue hem kwijt raken en dan was hij nog gedwongen om een andere slaap plaatst te zoeken, dat wilde hij voorkomen.

Onderwerp: Re: Last night's moonlight