[OPEN] Stone Gem

Al een maan was hij weggelopen, weg van zijn problemen. De torbie betwijfelde of het wel de goede keuze was geweest, of het wel zo’n goed idee was om zijn thuis zomaar achter te laten. Te verlaten zonder het ook maar aan iemand te vertellen, zelfs niet aan zijn apprentice waar hij een goede band mee had. Maar die band was te weinig voor hem om daar te blijven, en misschien was hij als mentor al vervangen. Misschien waren ze hem al volledig vergeten, misschien was hij gewoon een stofje die meeging met de wind. Misschien zou niemand hem kunnen herinneren, niemand zou die typische blik in zijn groene ogen nog kunnen herinneren. Alles was gewoon te vergeten, helemaal. De kater zuchtte en stapte traag verder, zijn poten slepend door het vochtige gras heen. Hij moest gewoon zien te overleven, want dit was zijn leven nu. Hij was een rogue nu, geen ShadowClanner meer. Want hij had het zelf besloten, en het was misschien zijn stomte keuze ooit, maar hij moest er maar mee leven. Dit waren de gevolgen van stomme, impulsieve acties. Dit was zijn fout, maar de grijsbruine tom wilde niet terug naar die clan, hij wilde alleen zijn. Maar niet op deze manier, niet zo. Hij wist zelf niet meer wat hij wilde, niet meer wat hij voelde. Misschien had hij die naam wel verdiend, misschien had hij wel een koud hart. Misschien hadden ze al die tijd al gelijk en wilde hij gewoon niet luisteren, misschien was hij te koppig voor zijn eigen goed. En dit waren dan de gevolgen, dit was wat hij moest doorgaan om te beseffen dat zijn hart al die tijd wel van steen was,  een koude, harde, onbreekbare steen.


+Open

Hij zette nog wat verdere passen over het vochtige gras en hij werd opeens onderbroken, onderbroken door een andere kat. Zijn groene ogen schoten naar hem, eens observerend of het geen kat was van zijn- zijn vroegere clan. Hij rook niet naar ShadowClan geur, dat was al iets. De kleine, blauwe kater begon met dat hij ver van huis was, dat hij wist dat hij geen gewone rogue was. De torbie zuchtte. “Ja…”, zei hij zachtjes, geen oogcontact makend met de ander. Het deed gewoon pijn om te denken dat hij zijn thuis had verlaten, zijn plek, de plek waar hij veilig was. Hij zou nooit meer in zijn warm nest kunnen slapen wanneer hij klaar was met de jacht, hij zou nooit meer zijn clan onder ogen kunnen komen. Zijn lichtgroene ogen keken hem nu wel wat kouder aan, hij zou zijn zwaktes niet delen met de eerste de beste onbekende. “Nou.. Wat moet je van me, jongeling?”

De blauwe kater zei dat hij een praatje met hem wilde maken, ging zitten en legde zijn kruiden ook op de grond. Even bleef zijn blik hangen op de kruiden, maar gleed weer naar de ogen van de ander toen hij aan hem vroeg of hij al een verblijfplaats had. En dat hij met hem mee mocht bij zijn plekje waar er meerdere katten rondliepen. “Nee bedankt. Ik red me wel”, reageerde de grijsbruine kater koeltjes, zijn blik weer gericht op de kruiden. Waarom nam hij kruiden mee? “Waarom heb je kruiden bij je?”, vroeg hij vervolgens en ging ook zitten. Een willekeurige kat nam niet zomaar kruiden mee zonder reden, misschien had hij pijn? Misschien had iemand anders pijn? Waarom zou hij dan z’n tijd zitten te verspillen? De kater schudde de vragen uit zijn kop, het kon hem allemaal niet zoveel schelen. En over zijn verblijfplaats- hij zou er wel eentje vinden, uiteindelijk. Want dat was allemaal nog toekomst, en dit was het nu, hij zou zich focussen op wat er nu gebeurde dan wat er later zou gebeuren.

Hij deelde mee dat die voor een kattin waren die bijna moeder zou worden. De torbie keek hem aan. Dus in die ene plek waar hij in principe mee naartoe mocht, was er een kattin die bijna moeder werd. Zo stond zijn keuze tenminste gevestigd, ze zouden al genoeg werk hebben aan haar alleen en haar kleine piepers. “Ah zo. Veel succes ermee”, mauwde de grijsbruine tom. Voor kittens had je succes wel nodig, die kleintjes waren zo snel, zo stiekem en zo… Ze waren nu eenmaal kittens. Hij wist nog hoe hij soms glipte in de shadowclan nursery om te kijken naar die kleine kittens, soms speelde hij ook met ze. Ook dat had hij achtergelaten, de kleine vriendjes die hij had gemaakt in de nursery. Het leven was nu eenmaal zo, helemaal hard. De kater keek de andere rogue aan, hij zag er vrijwel erg jong uit. Een beetje onhandig om een jonge kater mee te doen helpen aan een nest te verzorgen, want uit zijn ervaring waren jongere katten zoals apprentices erg lui en onverantwoordelijk. Hopelijk slaagde Shaka er maar in, hopelijk kon hij z'n doelen volbrengen, niet laten vallen zoals elke jonge kat zou doen.

De kater grinnikte dat ze het wel nodig zouden hebben en begon toen een heel verhaal te vertellen. Een heel verhaal over kittens voor de eerste keer, zijn vage geur, de clans… De kater trok wat met zijn oren. Elke keer als hij het had over de clans of over zijn geur, werd hij gewoon… Triest. Want elke keer kreeg hij er weer herinneringen over, weer herinneringen over de plek die hij besloot voor altijd te verlaten. Hij was er niet gelukkig, maar toch ook weer wel en dit deed hem juist weer pijn. “Juist, ja… Juist”, mompelde hij. De kater had hier echt geen zin in. Des te langer hij bij deze kat bleef, des te meer ‘clan’ genoemd werd. Of dingen die hem daaraan deden denken. Het voelde gewoon niet goed, niet eerlijk, alles was slecht. “Veel succes met… Alles. Echt alles”. Zorg gewoon dat er niemand dood gaat.

Een koude wind begon te waaien door zijn lange vacht terwijl zijn groene ogen de blauwe kater zaten te observeren. Hij verontschuldigde zich, had gemerkt dat hij zich er niet goed bij voelde om over de clans te praten. De grijsbruine tom zuchtte. “Het is niet erg”, zei hij kalm. “Sommige dingen gebeuren nou eenmaal, soms kan je het niet meer veranderen… Blijft het vastzitten in je kop dat alles gewoon slechter maakt”. De kater schudde zijn kop, trok wat met zijn oren. Slechte geschiedenis kon de toekomst niet veranderen, daar moest hij aan blijven denken. “Ik ga waarschijnlijk gewoon rondzwerven”. Zijn antwoord was simpel, het was het ene of het andere. En hij wilde niet naar die plek toe die de ander hem eerder had aangeraden. Ze hadden daar al genoeg werk, hij moest maar zo leven, dit was wat bepaald werd voor zijn leven. Dit was het, en zo ging het blijven. Want in de ogen van de andere katten was hij nooit iets goeds geweest en zou hij dat ook nooit worden. En een rogue leven- dat kon toch niet te moeilijk zijn, toch?

Terwijl hij luisterde keek hij even weg, in de richting van waar hij later naartoe zou willen stappen. Het enigste wat hem nu bezighield was proberen te overleven in deze wildernis, opzoek naar een nieuw thuis. Een thuis die bij hem paste, waar hij wel tussen paste. En hij betwijfelde of dat wel tussen die rogues was. De torbie knikte op wat hij gezegd had en hoorde dat zijn naam Shaka was. Hij wilde zichzelf ook wel voorstellen, maar als hij hoorde dat hij Coldheart heette, dan zou hij hem alleen maar haten. Het zat in zijn naam, dat was de hele reden waarom hij er al niet tussenhoorde. “M-mijn naam is… Is… Nou ja…  Coldheart”, hij haperde, want hij kon geen andere naam verzinnen, hij kon niet goed liegen. Dit was dit, dat was dat, hij had al van kittens af gedroomd wat voor warrior naam hij zou krijgen. Maar nu was de grijsbruine tom zo teleurgesteld en wandelde hij rond als een rogue, alles achterlatend gewoon vanwege zo’n domme naam. Omdat iedereen hem beoordeelde door zijn naam. Misschien was hij vroeger wel slecht geweest, misschien was hij wel gemeen geweest, maar hij had zo zijn best gedaan om te veranderen en het lukte hem gewoonweg niet.   

Had hij dat nu goed verstaan- zei de ander juist dat het een coole naam was? Maar wat kon de kater ook verwachten van een jonge kat zoals hij. Hij wist waarschijnlijk de harde waarheid niet die in deze wereld zat. Niet iedereen kreeg het geluk in zijn leven en dat was dan maar zo. De tom keek hem lichtelijk gefrustreerd aan. “Het is geen coole naam. Het is de hele reden dat iedereen mij haatte”, zei hij, bijna op het punt om te snauwen. Maar het was maar een joch, dat kon hij hem niet aan doen. Niemand had hem graag en het zou niet beter worden als hij arme jochies zou zitten uit te schelden. De grijsbruine ex-warrior had zoveel pijn in zijn hart. Maar misschien was het beter geweest, misschien was het sowieso op een slecht einde gekomen. StarClan had dit voor hem bepaald, bepaald dat hij hier nu clanloos zou zitten rond te draaien. Waarom deed StarClan hem dit aan? Haatte iedereen hem? Misschien was hij een soort van vloek. "Ik had zo graag anders willen heten, zo graag een naam met een goede betekenis willen dragen", voegde hij nog zachtjes toe. 

De Clans waren bedoeld groepen van katten te zijn die leefden in harmonie, die ieder lid zouden respecteren en hen zou behandelen zoals het hoorde. En niet stomme namen geven met een slechte betekenis zodat die voor de rest van zijn leven er pijn aan kon lijden. “Ze willen me niet, ik ben niets goeds waard in hun ogen en die gedachte zal nooit veranderen”, bromde hij en keek hem boos aan, alhoewel de blauwgrijze kater al snel was afgeleid. Twee grote, gloeiende witte ogen zaten in de struiken en zijn oren vlogen in zijn nek. Dat kon alles behalve goed zijn. De grijsbruine tom had het ooit eerder meegemaakt, en dat was toen een BloodClanner hem besloop en hem in de val lokte. Dat zou nu niet weer gebeuren. De rogue begon alleen wel stom te doen en zat hem in zijn schouder te duwen en hij gromde. ‘Stop met duwen’. Er moest niet zo’n paniek zijn, het was waarschijnlijk niets. De voormalige warrior hield de ander tegen met hem te duwen en ging dichter naar de struik toe en duwde zachtjes met zijn poot de takken weg, om de dichtklappende grommende snuit van een klein-middelmatige hond te ontmoeten. Snel sprong de kater naar achteren en bekeek die eens goed, maar het leek erop dat de hond vast zat in de doorns van die struik. Arm beest. Zijn groene ogen keken eens naar de blauwgrijze rogue, wat zouden ze ermee doen?

ShadowClan had laatse tijd al zoveel problemen met elkaar te vertrouwen, maar hij voelde al veel eerder dat zijn band met iedereen in de Clan al snel kon breken. Want echte vrienden had hij nooit gehad, want ze mochten hem al helemaal niet. Maar dat was enkel wat hijzelf zag. Anderen probeerden hem een kans te geven, maar het was hijzelf die alles voor zichzelf had verpest. En zeker na die nachtmerries erover was hij weggevlucht, gelovend dat hij de slechte appel in de boom was, het zwarte schaap in de kudde. Maar dat was de tom niet als hij in zichzelf bleef geloven. Misschien was hij niet voor het goede bestemd, misschien was het wel zijn ware aard om niet een lieve en vriendelijke kat te zijn. Misschien waren er betere opties. Maar voor nu zat de grijsbruine kater vast met een jonge rogue en een hond die blijkbaar van zijn thuis vandaan kwamen. “Waarom zouden we die hond vrijlaten”, begon hij. “Honden hebben tot nu toe alleen nog maar slechte dingen gedaan”. Zijn groene blik zat gericht op de hond die werd stilgehouden, zielig vast in een struik. Maar zelfs de kleinste honden deden alleen maar kwaad, dus kon hij niet zien waarom deze anders zou zijn. Ooit had een BloodClanner een hond op hem kunnen afsturen, een grote, zwarte hond die zijn poot er bijna had afgebeten, en daar had hij nog wonden van. Op een dag zou hij Banshee is laten zien dat hij sterker en slimmer was dan ze dacht, maar dat kon nu nog niet. Nu zat hij in zijn twijfelfase, en die moest even blijven hangen voor hij verder kon, want de eerste stap nemen was moeilijk.