In the end there's another sunrise

De hele clan was in rep en roer. Hij vond het ook verschrikkelijk natuurlijk, hoe hun eigen leader hen zo in de kou kon laten staan en was vertrokken na enkele katten een afscheid te geven. Maar zelfs zijn eigen deputy had geen afscheid gekregen en dat zei al heel erg wat. Hij wist niet wat de (ex?) leader van ShadowClan in zijn gedachten had, maar het zou vast niets goeds zijn. Ink had echter nooit echt veel contact met de leader gehad, hij vond hem alleen maar een rare kater over het algemeen. Hij was in voor yoga en iets wat bij de meeste katten in het verkeerde keelgat viel, was dat hij een kitten had met een poes uit een andere clan. En ook bij Inkspots was dat een beetje een gevoelig punt. Hij wist dat hij ook wel eens flirtte met katten uit andere clans maar kittens promootte hij toch echt niet. Nee, totaal niet zelfs. Hij was pro liefde hoor, maar hij wist het niet zeker of dit echte liefde was. Hij zuchtte even diep en sloeg ietsjes met zijn staart. Arme Pepperpaw, die nu zowel geen moeder als vader meer had. Hij had medelijden met dat arme kind. Niet dat hij er iets aan kon doen, maar als het kon zou hij de pijn weg nemen. Het beste was waarschijnlijk om haar er niet aan te herinneren? Dus als hij andere katten erover hoorde praten in het kamp was hij meestal degene die even zijn keel schraapte en even een blik aan de katten gunde. Doe dat lekker even op een plek waar niet iedereen je kon horen want het was nog niet erg genoeg wilde je zeggen. Sommige katten waren namelijk zwaar aangedaan door het vertrek van Tallstar. Niet alleen Pepperpaw, maar sommige katten hadden een dichte band gehad met de oude leader. Hij schudde zijn vacht even uit, waarna hij zijn vacht een paar likjes gaf en ging liggen in de koude zon. Het werd koud. En hij wist niet of hij daar wel klaar voor was nu de hele clan in rep en roer was.

+ Pepperpaw

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw drukte haar oren haar nek in terwijl ze door het territorium liep. Haar pels was vies en modderig van de jacht, maar ze had niks om te bewijzen dat ze ook daadwerkelijk wat gevangen had. De kattin was de laatste maan met grote sprongen vooruit gegaan qua jagen en bracht ondertussen bijna elke keer wat binnen. Dit was echter weer opgehouden toen Tallstar afscheid van haar genomen had. Haar concentratie was totaal van haar weggelopen, waardoor ze prooien weer vaker liet ontsnappen dan dat ze ze liet gaan. Om het een beetje goed te maken naar haar clan toe had ze geprobeerd om in haar eentje nog wat te gaan jagen, om wel wat binnen te brengen. Helaas was het enigste wat ze gekregen had een mep in haar gezicht van een duivenvleugel en een mond vol veren. Een beetje verstrooid en modderig was Pepperpaw dan ook op weg terug naar kamp. Daar zou ze zich wel weer schoonmaken.. Als ze er zin in had. Haar snorharen trilden kort toen ze de geur van Inkspots vlakbij rook en voor een moment twijfelde ze, maar vervolgens drukte ze zich toch wat meer bij de grond en liep ze door. Ze had geen zin in die blikken vol medelijden of zelfs afgunst. Want ja, zonder Tallstar, hoorde Pepperpaw dan nog wel thuis in Shadowclan?}

Hij zuchtte zachtjes, maar daarbij pikte hij wel een bekende geur op. Hij knipperde even, waarna hij even een moment twijfelde. Hij was niet precies het gezelschap waar ze op kon hopen, maar hij kon allicht haar gedachten er van af halen? Dus hij besloot om er misschien wel iets leuks van te maken. Hij wilde niet dat ze zich slechter ging voelen door zijn komst natuurlijk. Hij besloot daarom ook richting de geur toe te gaan in plaats van weg te gaan. Hij wist precies wat ze konden doen, hij zou haar gedachten verplaatsen en hopen dat ze tenminste nog wat vreugde kon zien en krijgen, zelfs terwijl haar vader een verrader was. "Pepperpaw! Wat ben ik blij om je hier tegen te komen!" sprak hij terwijl hij zijn poot precies voor haar neer zette en haar met een glimlachje aan keek. Afgunst voelde hij niet voor halfclanners. Als het voor de liefde is, waarom werd er dan een probleem gemaakt? Liefde was iets heel natuurlijks en dat zouden ze niet tegen moeten houden. "Zeg, zou je me vandaag kunnen helpen met een heeeele speciale taak?" vroeg hij met een rustige glimlach tegen de poes, terwijl zijn ogen sprankelde met ondeugd.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw schrok lichtjes op toen Inkspots voor haar verscheen. De mooie bruine bengaal leek echt uit het niets te verschijnen, maar ergens besefte Pep zich wel dat ze waarschijnlijk gewoon niet aan het opletten was geweest. Ze kon haar aandacht er de laatste tijd er maar niet bijhouden. “Oh? Ja?” miauwde ze wat verward op de woorden van Inkspots. Was hij blij haar hier tegen te komen? Haar? Wist hij dat zeker? Ze draaide één van haar oren wat verward haar nekfluff in, onzeker. Toch vonkte er lichte interesse op in haar ogen toen Inkspots aangaf dat hij een hele speciale taak voor haar had. “Heb je.. dat?” miauwde de kattin, terwijl de ongelukkigheid in haar ogen wat plaats maakte voor verbazing en verwondering.}

De poes leek iets te schrikken toen hij voor haar verscheen maar goed, had ze hem ook maar niet moeten ontlopen toch? Dan had ze ook niet te hoeven schrikken dat hij er opeens weer was. Het was niet moeilijk om even een praatje te maken met hem toch? Hij was juist een van de makkelijkste katten uit de clan, zo zag hij zichzelf tenminste wel. Want ja, hey, hij was super aardig tegen alles en iedereen. Hij hielp katten vaak ook nog! "Oh? Ja?" klonk er verward toen hij sprak dat hij blij was om haar tegen te komen. Hij meende het ook nog echt hoor, maar de poes leek niet compleet overtuigd te zijn als hij het zo zag. Vervolgens sprak hij dat hij een hele speciale taak had waarbij ze kon helpen en hij zag het wel hoor, dat er lichte interesse was te vinden in haar blauwe ogen. Kijk eens aan! Hij zei toch dat het een goed idee was? "Heb je.. dat?" klonk er van de poes af, terwijl de ongelukkigheid langzaam weg leek te ebben en plaats maakte voor verbazing en verwondering. Kijk, Ink zou Ink niet zijn als hij dit niet kon doen toch? Natuurlijk had hij wel wat in gedachten wat haar misschien zou opvrolijken. Sorry, Settleddust. "Jazeker! Ik heb gehoord dat hele aparte dingen met muren zijn gevonden in het territorium." sprak hij met een beetje mysterieuze stem. "Dus, ik dacht, wie weet kunnen wij op onderzoek gaan en kijken of we het kunnen vinden? Wie weet is het wel heel gevaarlijk." sprak hij met een glimlachje tegen de poes. Was het niet, hij had het al uitgebreid getest natuurlijk.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw wiebelde wat met haar rossige oortjes en zette haar pels iets op tegen de verkleumende wind. Op het punt dat ze nog aan het lopen was had ze niet zoveel moeite gehad met de gure wind, maar nu ze stil stond voelde ze de kou bijten aan haar pootkussentjes, het was niet prettig. Toch durfde ze nou niet weg te lopen van Inkspots. Dat was onbeleefd en haar mama en papa hadden haar altijd geleerd om beleefd te zijn. Nou ja, tot haar mama dood ging en haar papa besloten had om ervandoor te gaan uiteraard. Dat was op hun beurt niet beleefd. Gelukkig had Inkspots genoeg om haar aandacht te vangen. Pepperpaw hield haar hoofdje dan ook zachtjes scheef, haar verdriet raakte in het gedrang toen Inkspots haar afleidde met mooie woordjes. “Kunnen we dat..? Zou je dat willen?” miauwde Pepperpaw, duidelijk nieuwsgierig maar alsnog terughoudend. Ze wilde wel.. maar zou Inkspots wel met zo’n halfclanner willen?}

Hij wist wel dat afleiding de beste truc zou zijn voor de poes. Hij kon namelijk niet indenken hoe het moest zijn voor de poes om haar vader te verliezen. Settleddust vond het vast niet erg dat hij de doos hiervoor zou gaan opgeven die hij samen met hem had verstopt. Al was het al genoeg entertainment geweest voor hem om Settleddust met die doos op zijn kop te zien rondlopen. Jammer dat Pepperpaw dat niet had kunnen zien, die had het waarschijnlijk ook hilarisch gevonden, maar goed. So be it. De poes hield haar kopje iets scheef toen hij de woorden uit sprak of ze mee op onderzoek wilde gaan. ”Kunnen we dat..? Zou je dat willen?” klonk er zowel nieuwsgierig als terughoudend van de jonge apprentice af. Ah gos, anders had hij het toch nooit aan haar gevraagd? Dat en hij wist dat het totaal niet gevaarlijk was, maar daarmee kon ze wel goed afgeleid worden. Misschien liet de doos haar ook wel veilig en goed voelen zoals het bij hem en Settleddust ook had gedaan. Hij wist het niet, maar het ding was best wel magisch geweest. ”Natuurlijk wil ik dat Pepperpaw! Ik vertrouw niemand anders met deze speciale taak.” sprak hij, het laatste gedeelte wat zachter en met een knipoog. Alsof het echt top-secret was, wat ze aan het doen waren. Dan moest ze het toch wel cool vinden? Hij maakte het gewoon veel cooler dan dat het was. ”Dus, wat zeg je? Gaan we het opzoeken?” Vroeg hij met een glimlachje aan de poes tegenover hem. Dit moest haar wel van alles afleiden toch?

Ɓσ

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ondanks dat ze nergens zin in had, liep ze toch maar mee met Inkspots. Ze wilde niet de kater het idee geven dat ze lui was of nutteloos was voor Shadowclan. Straks zou dat immers betekenen dat Shadowclan haar ook niet meer wilde... En als dat gebeurde, dan wist ze niet meer goed wat ze met haar leven wilde of kon. Windclan zou haar ook niet meer terugwillen, dat wist ze zeker. Want waarom zouden zij wel geloven dat Tallstar haar vader niet was? Zijzelf geloofde het niet eens. Maar dat maakte niet uit, Acorndust maakte nu de dienst uit en als hij vond dat ze vertrok, dan zou ze het moeten doen. Gelukkig wist Inkspots haar heel erg gewiekst af te leiden. Met grote ogen luisterde ze naar zijn woorden en haar wantrouwen vervaagde steeds meer. "Ik wil die speciale taak wel.. Laten we gaan!" bracht ze uit, met een wat bredere glimlach op haar snoet. "Waar moeten we heen dan?" Ze huppelde wat voor de kater uit en keek om, afwachtend.}

Tja, Settled die zou hem vast wel vergeven dat hun doos opgeofferd zou worden aan Pepperpaw. Zo maakte hij nog een beetje een avontuur voor haar, nog even een leuke tijd. Ink was niet iemand die heel emotioneel met katten ging praten over hun problemen, maar katten afleiden en een leuke tijd van hun leven geven? Dat kon hij dan weer wel. Daar was hij één van de beste in, als hij zijn ego eventjes mocht strelen. Dus hij verzon maar iets spannends rondom de doos. Settled was zelf ook close geweest met Pepper, dus erg zou hij het niet vinden als zij de derde werd die hiervan af zou gaan weten. Met grote blauwe ogen luisterde Pepperpaw naar zijn mooie woorden over de speciale taak waar ze mee aan mocht doen ”Ik wil die speciale taak wel.. Laten we gaan!” klonk er met een bredere glimlach op haar snuitje, kijk. Daar deed hij het voor. Al haar problemen was ze nu even vergeten over Tallstar die weg was. ”Waar moeten we heen dan?” klonk er terwijl de poes wat vooruit huppelde en over haar schouder naam hem keek, afwachtend op zijn antwoord. Hij grinnikte even terwijl hij zelf ook op een rustig pasje begon te lopen. ”We gaan naar de Marshlands. Daar in de buurt heb ik gehoord dat ze het hebben gezien.” sprak hij met een glimlachje tegen de poes. Hij wist precies waar het lag natuurlijk, maar hij zou het echte zoeken wel overlaten aan de andere poes, zodra ze er waren. Dat was voor haar ook veel leuker. En daarna zou ze zien hoe leuk het was om er in te zitten, hoe relaxend het was.

Ɓσ

Pepperpaw had een nieuwsgierige glinstering in haar blauwe ogen die de wolken van verdriet een beetje lieten optrekken uit haar blikveld. Gelukkig was Pepperpaw in haar hart nooit heel negatief ingesteld, waardoor ze nog wel uit haar treurnis getrokken kon worden en opgebeurd door andere katten. Ze hield haar hoofdje wat vragend scheef en bleef even stil staan om te denken toen Inkspots aangaf dat ze naar de Marshlands gingen. "De marshlands? Maar wat is er dan interessant aan de marshlands?" kwam er vragend van de kattin af, waarna ze haar pas weer wat versnelde om de afstand tussen haar en Inkspots weer te dichten. Ze kon zich even geen interessante dieren of gebeurtenissen in dat gebied bedenken immers. Maar als Inkspots haar dat kon laten zien, was ze één en al oor!

Hij was blij dat hij een positieve invloed kon hebben op de jonge apprentice. Dat ze in ieder geval uit haar sleur getrokken kon worden om ruimte te maken voor iets anders. Dat het geen hopeloze verdriet was waar de poes mee dealde. En Ink was de master in dingen verzinnen om katten op te beuren of af te leiden. Kijk, de poes was helaas geen volwassene dus ze kon niet op date met hem of iemand anders, maar hij was creatief. Hij kon andere dingen gebruiken. Ze stopte even met lopen en kantelde haar kopje vragend toen hij sprak dat ze naar de marshlands gingen. ”De marshlands? Maar wat is er dan interessant aan de marshlands?” klonk er vragend van de jonge poes af, waarna ze haar pas wat versnelde om de afstand tussen hen dicht te lopen. Ink grinnikte even zachtjes en keek naar de poes met een mysterieuze glimlach op zijn gezien. ”Ik heb van een geheime bron vernomen dat waar we naar zoeken zich in de marshlands bevindt.” sprak hij tegen de poes, waarna hij naar de weg voor zich keek. Nu moest hij alleen maar hopen dat niemand anders het had verplaatst, want anders werd het echt nog een zoektocht ook. ”Dus misschien is het er nog, als we geluk hebben.” sprak hij met een brede glimlach op zijn snuit.

Ɓσ

De grond zoog zachtjes aan haar pootkussentjes terwijl ze doorliep, waardoor ze afdrukjes achterliet in de drassige grond. Het was vreemd stil in het territorium, ergens wel rustgevend eigenlijk. Dus ze had geen enkele moeite om achter de mooie bengaal aan te lopen die ze haar clangenoot mocht noemen. Hij vertelde over een mysterieuze bron, die hem had verteld dat het in de marshlands was en dat ze geluk moesten hebben. Haar ogen vulden zich met nieuwsgierigheid, benieuwd wat zich aan hun zou tonen. Het één of andere beest? "Mag ik die bron ook weten?" besloot ze te vragen, ogen groot, terwijl ze achter Inkspots aanliep.

Goed, hij moest de waarheid een beetje vervormen om tot dit punt te gaan komen. En hij wist waar de doos zich op dit moment bevond, maar het was aan Pepperpaw om te gaan zoeken. Misschien waren er nog wel wat clues voor haar om te zoeken, zoals waar de doos had gestaan en waar ze mee geschoven hadden. ”Mag ik die bron ook weten?” klonk er van de poes af, waarop hij breed grijnsde en even nep aan het nadenken was. Goed, nu ging hij al helemaal alles verdraaien, maar hij kon natuurlijk niet Settleddust zeggen, straks werd ze weer verdrietig omdat de kater dat niet aan haar had verteld dus… er moest iemand anders zijn. ”Je moet het wel geheim houden, goed?” sprak hij met een knipoogje tegen haar, waarna hij even deed alsof hij schichtig door hun omgeving keek, alsof hij echt wilde dat niemand het wilde. ”Carameltwirl.” Het was de eerste naam die in hem naar boven kwam en Pep was niet bepaald close met haar… dus dan leek het hem een goede naam om op te noemen. ”We zijn er bijna.” sprak hij tegen haar, terwijl de marshlands in zicht kwamen en hij even met een grijnsje naar haar keek. ”Ben je er klaar voor om onze geheime missie te starten?”

Met nieuwsgierige blauwe ogen keek ze omhoog naar de mooie Bengaalse kater die met haar mee was gelopen. Ze wilde maar wat graag weten waar ze nu eigenlijk naartoe liepen, maar tegelijkertijd was ze ook erg nieuwsgierig wie Inkspots het geheim gedeeld had. Zou die kat nog meer geheimen hebben om te delen? Misschien moest Pepperpaw het haar maar gaan vragen! "Denk je dat Carameltwirl meer geheimen kent Inkspots?" vroeg Pepperpaw met pretlichtjes in haar ogen. Maar haar aandacht vloeide al snel weg van Carameltwirl toen Inkspots aangaf dat ze er bijna waren. Meteen werd Pepperpaw alerter, om zich heen kijkend. Misschien.. heel misschien kon ze het al zien? Maar nee, voor nu viel nog niks op. " Ja ik ben helemaal klaar!" miauwde Pepperpaw vlug. Kom maar op!

Zie, soms kon hij wel gewoon goede dingen doen zonder dat hij hoefde te flirten of iets in die trant. Hij kon nu gewoon een beetje creatief zijn met dingen, zodat Pepperpaw een goede dag had. En dat was iets wat ze wel verdiende met alles wat er rond haar was gebeurd. Maar daardoor moest hij het wel even afschuiven op Caramel, sorry meid. Maar als ze Settleddust zou zeggen wist hij wel zeker dat ze misschien verdrietig zou voelen om het feit dat Settled het geheim voor haar had gehouden. ”Denk je dat Carameltwirl meer geheimen kent Inkspots?” klonk er met pretlichtjes in de blauwe ogen te zien in de ogen van de jonge apprentice. Hij grinnikte even en keek haar met een mysterieuze ogen aan. ”Wie weet wat ze allemaal stiekem weet!” sprak hij met een grijns op zijn smoel. Oh Caramel zou hem zo gaan haten voor het feit dat hij Pepperpaw zo aan het opstoken was, die ging hoogs waarschijnlijk wel buurten bij haar na dit, dat gevoel had hij zeker. Maar gelukkig voor hen kwamen ze dichter in de buurt van de marshlands. Ink wist natuurlijk precies waar er ‘aanwijzingen’ lagen. Een plek waar de doos had gestaan bijvoorbeeld, waar een afdruk achter was gebleven. Of toen de doos op z’n kop stond, toen was er een rand overgebleven in de aarde. Dat soort dingen konden ze gaan vinden. Hij vroeg aan Pepperpaw of ze er klaar voor was, waarop Pepperpaw meteen een stuk alerter was dan eerst. ”Ja ik ben helemaal klaar!” klonk er snel van haar af, waarop Ink even glimlachte naar haar terwijl ze het territorium in liepen. ”Goed, we gaan naar sporen zoeken. Zoek naar iets wat er niet hoor, afdrukken, aparte takken-“ van de keren dat Inkspots heel koppig de doos er door heen probeerde te duwen, moesten takken vast apart gaan staan of gebroken zijn. ”- geuren, geluiden… alles wat ons ernaar toe kan leiden!” De laatste twee zouden er niet echt zijn, maar de eerste dingen waren wel echt een hint voor haar om te gaan zoeken. Dan was ze voorlopig weer bezig, niet waar?

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pretlichtjes dansten ondertussen in haar blauwe ogen. Haar ongelukkige blik had al snel plaatsgemaakt voor nieuwsgierigheid en haar verdriet was ondertussen ook redelijk opgeklaard. Haar interesse was vol gevangen door hetgeen waar ze naar op zoek waren en ze lachte zachtjes. "Dan ga ik Carameltwirl zeker vragen wat ze allemaal weet als we terug zijn!" nam ze zich met een brede lach voor. Maar die gedachte vervaagde al snel toen ze op zoektocht gingen. Ze keek aandachtig naar Inkspots toen deze aangaf dat ze sporen gingen zoeken. Meteen stak ze haar neus de lucht in om te ruiken, maar hier ving ze bot. "Hmm.. ik ruik nog niks Inkspots.." gaf ze toe, waarna ze rond begon te kijken. Misschien waren er andere sporen?}

Oh ja zeker, Carameltwirl ging hem echt slaan hiervoor. Maar goed, als hij alles zou uitleggen zou het vast wel goed komen, dan zou ze het wel begrijpen toch? De poes was gewoon de eerste in zijn kop die op kwam. ”Dan ga ik Carameltwirl zeker vragen wat ze allemaal weet als we terug zijn!” Jep. Caramel ging hem echt heel hard meppen hiervoor. Want hij wist dat ze niet ervan hield om in de spotlight te staan, dus dit zou ze waarschijnlijk ook al niets vinden. Oeps, hij hoopte dat ze hem zou gaan kunnen vergeven hiervoor. Gelukkig kon de speurtocht naar de doos al snel gaan beginnen, zodat ze misschien wel überhaupt zou gaan vergeten dat hij Caramel’s naam had genoemd in de eerste plaats. ”Hmm.. ik ruik nog niks Inkspots..” klonk er van de apprentice af, waarop hij even glimlachte, natuurlijk niet. Er was niets om naar te ruiken, maar dat ging hij natuurlijk niet zeggen. ”Ik ook niet, laten we naar andere dingen zoeken die ons opvallen. Als jij links neemt, dan zal ik aan de rechterkant even kijken, goed?” Hij wist natuurlijk dat er sporen waren aan de linkerkant, maar het was veel leuker als Pepperpaw de sporen ontdekte, niet waar?

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw hield haar hoofdje wat scheef en keek met interesse omhoog naar Inkspots. De knappe kater had haar volledige aandacht met zijn verhaal met zijn bijzondere verhaal over iets wat ze zochten. Maar ze wist nog steeds niet wat... Ze kauwde wat op de binnenkant van de wang terwijl ze nog een keer om zich heen keek. Ze zag niks wat opviel.. Maar ze wilde niet dat Inkspots dacht dat ze dom was, dat ze enkel een Windclanner was. Een domme Windclanner. Ze knikte dan ook met lichte zorgen in haar ogen toen hij aangaf dat ze misschien beter op konden splitsen. "Is goed Inkspots!" miauwde ze braaf, waarna ze zich omdraaide en de struiken in dook. Al snel vond ze wat, diepe, diepe sporen van grote poten. Geen kattenpoten. "Inkspots..? Ik heb sporen? Wil je komen kijken?" Haar oren wiebelden wat nerveus. Wat was dit? Waren ze hiernaar op zoek?}

Het was natuurlijk een groot geheim waar ze naar zochten. Hij kon niet wachten om de look op haar gezicht zou zijn zodra ze de doos zag. Ze zou zien hoe prachtig mooi het was.. En hij zou haar even laten schrikken natuurlijk, zoals hij Settled ook even had laten schrikken door er in te springen. Oh alleen de gedachte daarvan al bracht een glimlach op zijn gezicht. Hij vond het zo mooi, zo prachtig. Hij kon niet wachten op haar kop te zien zodra ze er achter kwam dat het allemaal niet zo erg was en dat het helemaal geen monster geweest was. ”Is goed Inkspots!” sprak de poes toen hij sprak dat het beter was om op te splitsen. Dit was natuurlijk super gepland in zijn hoofd, zij zou precies de kant krijgen waar alles was, alle sporen, gewoon alles. En hij zou gewoon een beetje kijken naar leuke bosjes, beetje tijdverdrijf terwijl hij wist dat er niets te vinden was. Wat hij al niet over had hiervoor he… ”Inkspots..? Ik heb sporen? Wil je komen kijken?” klonk er, waarop hij even breed naar zichzelf glimlachte, snel. Dat was mooi. Hij draaide zich om naar de poes en begon in de richting van haar te lopen, weer een stuk serieuzer. Hij keek even naar de afdrukken, hij moest een glimlach echt onderdrukken, waarna hij naar Pepperpaw keek. ”Precies! Zoiets zochten we. Goed gespot, Pepperpaw.” sprak hij met een knikje tegen haar, waarna hij voorzichtig om de diepere afdruk heen liep en er even aan snoof, alsof hij aan het inspecteren was. ”Eerste gedachten, detective Pepperpaw?” vroeg hij even om het allemaal nog een beetje licht te houden. En Pepper was toch een beetje de detective in deze zaak!

Pepperpaw haar hoofdje stond iets scheef terwijl ze naar de sporen keek. Ze waren diep en er stonden klauwen bij. Het schreeuwde in haar hoofd gevaar, al wilde het nog niet zo klikken waar ze de sporen van herkende. De andere sporen die ze had gezien, waren niet zo bijzonder, maar wel degene waar Inkspots naar keek toen ze hem geroepen had. Ze hield haar hoofdje wat scheef terwijl ze naar hem luisterde. Hij had het erover dat dat hetgene was waar ze naar zochten en vroeg naar haar eerste gedachte. Pepperpaw twijfelde, ze wilde maar wat graag verder met hun avontuur, maar het zat haar niet geheel lekker. Ze kantelde haar oortjes naar achteren en stapte aan de kant van de diepere sporen met klauwen waar ze haast bovenop stond. "Eigenlijk bedoelde ik deze sporen.. Inkspots."

Onderwerp: Re: In the end there's another sunrise