In the end there's another sunrise

Wat een superster was ze ook, ze had het best wel snel door waar alles was toen hij haar op pad had gestuurd. Hij had het wel van haar verwacht hoor, dat ze die afdrukken snel zou gaan vinden. Ze hield haar kopje wat scheef terwijl ze luisterde naar zijn woorden. Ze draaide haar kopje om naar een andere plek, waarna ze haar oortjes naar achteren vouwde en aan de kant stapte. ”Eigenlijk bedoelde ik deze sporen.. Inkspots.” Huh? Andere sporen? Hij kwam dichterbij met een fronsje, waarna hij naar de afdrukken keek. Vrijwel meteen voelde hij zijn hart in zijn maag vallen. Oh, nee, dat was niet goed. ”Goed gespot,” sprak hij, maar er was een duidelijke serieusheid in zijn stem te vinden. Anders dan net. ”Vanaf nu blijf je strak bij me, begrepen?” sprak hij terwijl hij de poes aan keek in haar blauwe ogen. Dit was geen spel meer, dit was het echte ding. Hij snoof even zachtjes aan de afdruk, waar zijn vermoedens alleen maar bevestigd werden. ”Er is een das geweest hier.”

Plotseling was alle blijdschap verdwenen in Inkspots zijn ogen toen hij zich over de sporen heen boog. Pepperpaw haar oren gingen wat naar achteren in nervositeit. Betekende dat dit niet het spoor was waar ze naar zochten? Waarschijnlijk niet. Een huiverige zucht ontglipte haar terwijl ze wat naar achter stapte om Inkspots de ruimte te geven. Haar oren wiebelden nerveus. "Ik blijf bij je," beloofde ze meteen, haar ogen nerveus en groot. Er was hier een das geweest, dat kon alleen maar slecht nieuws betekende. Pepperpaw voelde haar mond wat droog worden terwijl ze naar Inkspots keek. "Wat moeten we nu doen dan Inkspots..? Moeten we weg?" Iets vertelde haar dat dit niet de verrassing was waar ze naar op zoek waren.

Dit was geen tijd meer voor grapjes en luchtigheid. Dit? Dit was iets wat veel belangrijker was. Dit was het echte werk. En daar kon hij Pepper ditmaal wel echt iets serieus mee leren, in plaats van het zoeken van een doos. Een huiverige zucht gleed over de lippen van de apprentice, terwijl hij op onderzoek uit ging. De laatste keer dat hij een das had gezien was toch wel een aardige tijd geleden, maar hij kon alleen maar hopen dat dit een oud spoor was en niet een verse. Als het vers was… dan zaten ze in de problemen. ”Ik blijf bij je,” Beloofde de apprentice terwijl ze met grote, nerveuze blauwe ogen naar hem keek. In situaties zoals deze kon Ink wel serieus zijn, gelukkig maar. ”Wat moeten we nu doen dan Inkspots..? Moeten we weg?” klonk er van de poes af, waarop Ink naar haar keek, zo kalm als hij kon. ”We gaan eerst kijken of dit verse sporen zijn. Als het verse sporen zijn, gaan we direct terug om het aan Acorndust te vertellen.” Sprak hij rustig tegen de poes. Nou, wist ze ook meteen hoe dassensporen er uit zagen, dus dat was soort van een goed punt? ”Als ze ouder zijn kunnen we hier blijven, maar moeten we wel opletten.” sprak hij met een knikje. Dan kon de das altijd nog in de buurt zijn, maar dan was het nog wel te doen. Dat was niet directe paniek.

Pepperpaw voelde spanning door haar spieren trekken, alsof ze zich nu al klaar maakten om te sprinten indien dit nodig was. Natuurlijk, dit was geen reactie voor een heldhaftige warrior apprentice, maar Pepperpaw voelde zich de laatste tijd niet zo stevig meer. Dus was het nog als gek te benoemen? Ze knikte gespannen toen Inkspots aangaf dat ze eerst moesten controleren of de sporen vers waren. Dat klonk op zich logisch.. Een plan in plaats van blinde paniek, dat was altijd prettig. Ze zoog een flinke hap lucht naar binnen, waarna ze zichzelf probeerde te focussen. Blinde paniek joeg je alleen maar de dood in immers. ”Hoe zien we dat de sporen recent zijn? De geuren?” besloot ze te vragen, haar stem nog wat beverig, maar vaster dan dat hij voorheen was.

Inkspots

Hij wist dat, vooral voor veel apprentices, de eerste keuze zou zijn om weg te gaan. Terug naar het kamp te gaan rennen. Maar Ink was niet voor niets een warrior. Als puntje bij paaltje zou komen zou hij de das moeten afleiden en Pepperpaw terug naar het kamp moeten rennen, maar so far had hij wel vertrouwen in de jonge apprentice hoor. Nee, ze moesten kijken of dit een bedreiging zou zijn voor de clan op dit moment. Voordat het alleen maar uit de hand zou gaan lopen. ”Hoe zien we dat de sporen recent zijn? De geuren?” Hij knikte even kalm, zijn ogen op de pootafdruk gericht. ”De geuren, ja, maar ook of de sporen al iets vervagen, er andere pootafdrukken binnen die van de das zijn geweest.. maar geur is het meest duidelijk.” legde hij kalm uit, zijn oortjes draaiend terwijl hij aan de pootafdruk rook. De geur van das was er nog wel, maar of het heel oud was of vers, kon hij dan nog net niet op pikken. ”We gaan voorzichtig het spoor volgen. Als het spoor het territorium uit gaat weten we dat we ons geen zorgen hoeven te maken.” vervolgde hij met een resoluut knikje.

Pepperpaw

Een zachte klik klinkt.. Wat was dat?

Onderwerp: Re: In the end there's another sunrise