It's a Figment of Our Imagination

Het was midden in de nacht. Chillypaw kon niet slapen - natuurlijk kon ze dat niet. Hoarsepaw was nog steeds verdwenen en ze kon geen seconde langer gewoon stilzitten. Elke seconde van elke dag voelde ze zich gefrustreerd omdat ze nu eenmaal geen verschil kon maken. Ze wisten namelijk niet waar hij was, of wat hij aan het doen was. De jonge she-cat porde even zachtjes tegen Serpentpaw in het nest naast haar. Haar gele ogen gleden bijna schichtig door de apprentice den; een gewoonte die ze had opgepikt terwijl Bloodclan hier was. Nog steeds dacht ze soms dat een Bloodclanner zo binnen zou kunnen komen wandelen. "Psst, word wakker.. Wil je iets met me doen?", mauwde ze zachtjes, hopend dat Serpentpaw dat wel wou. Ze kon nu namelijk wel wat afleiding gebruiken.

+Serpentpaw

It's no use going back to yesterday

Misschien was het de manen lang dat ze alleen maar had liggen slapen. Misschien was het de zenuwen van Acornstar die op elke ademhaling van haar neerkeek, maar de laatste tijd kon Serpent nauwelijks slapen. Ze keerde zichzelf in een lichte does om in haar nest en zuchtte diep. Proberend haar slaap te vatten.

De stem van haar vriendin liet haar dan ook wakker schrikken. Misschien toch wat meer weggezakt dan ze zelf gedacht had. Er werdt haar gevraagd of ze mee wou en snel knikte de tabby kat. Ja, ze wou mee, ze moest de buitenlucht in, inplaats de verstikkende warmte hier. "Natuurlijk." Fluisterde ze terug en trok met haar oren. "Uit het kamp?" Vroeg ze zachtjes slikkend, was er een optie om het kamp uit te komen met de bewaking van Acorndust die ongetwijfeld zeer oplettend was.

because I was a different person then

xoxo

Een warme glimlach verspreidde over haar snuitje toen Serpentpaw natuurlijk terugfluisterde nog voor ze zelfs wist wat ze überhaupt wou gaan doen. Chillypaw knikte toen ze vroeg of ze uit het camp wou. Ja, dat wou ze toch proberen.. Acornstar was natuurlijk wle heel streng, en hij zou het misschien niet appreciëren als ze naar buiten zouden sluipen - maar de jonge kattin was het beu om zich te voelen als een gevangene in haar eigen huis, opgesloten door steeds weer iemand anders. Ze wou naar buiten, Starclanverdomme, de nacht in. Ze waren toch Shadowclan, ze leefden in de schaduwen, ze leefden 's nachts. "Laten we proberen, in ieder geval..", antwoordde ze fluisterend, waarna ze de iets oudere kattin meewenkte. Dicht tegen de grond sloop ze naar helemaal achteraan in de apprentice den. Af en toe kon je hier nog wel eens een gaatje vinden.. Meestal werden die dan ook door meer dan één iemand gebruikt om naar buiten te komen. Het was een beetje een pact dat ze gesloten hadden om het niet te vertellen aan een warrior als hier een gat was, want dan zou het sowieso gedicht worden. En niemand wou de verklikker zijn.. Zelfs Chillypaw niet, hoewel ze het wel al een paar keer bijna gedaan had. Maar ook zij was niet immuun aan groepsdruk en voor momenten zoals deze kwam het wel goed van pas.

It's no use going back to yesterday

Zo stil als ze kon sloop Serpent achter haar vriendin aan. Chilly had een weg naar buiten zeker. Ergens achterin de apprentice den. Ze had andere apprentices er wel over horen fluisteren maar had niet verwacht dat het er werkelijk was. Een klein grijnsje gleed over haar lippen terwijl ze zichzelf zo stil als ze kon achter Chillypaw aan door de wand heen drukte. Ze ademde de frisse lucht in en sloot haar ogen met een grijns. Vrijheid. Weg van Acornstar. Weg van de regels en de afwachting en de blikken en alles. Weg, vrij. "Oke.. Jij kent het territorium beter Chilly.. Waar gaan we heen? Ik volg jou." Ze grijnsde breed. Ja, ze zou haar altijd volgen.

because I was a different person then

xoxo

Onderwerp: Re: It's a Figment of Our Imagination