Copycat

Nachtpatrouilles waren de beste manier om zich van de wereld af te sluiten. De recente gebeurtenissen waren belangrijk, gruwelijk, maar toch van belang voor Starclan. Waarom haar dochter zich bewust bij Starclan had gevoegd, kon ze nog niet goed plaatsen. Was het een roeping? Als moeder vond ze het enorm moeilijk. Zeker nu ze niet de volledige steun had van haar partner? Pantherstar had zich na de dood van hun dochter afstandig gehouden, zat volop in zijn eigen verdriet. Elke kat reageerde anders op de dood van een geliefde en daarmee had ze ook besloten op zich op afstand te houden van hem. Op dit moment kon ze zich gelukkig nuttig bezig houden. Als warrior kon ze zich terug actief inzetten voor de clan. Weg van het kamp had ze niet de constante herinnering aan haar kittens, iets wat haar opluchtte. Vannacht was ze vertrokken met Appleseed, Littlefish, Dreampaw en Lilypaw. De grenzen moesten altijd in de gaten gehouden worden, iets waar Riverclan heel strict mee omging. Je wist maar nooit. De clan moest ten allen tijden beschermt worden. De patrouille had zich opgesplitst om in kortere tijd de grens te controleren. Ze zouden elkaar terug ontmoeten bij het afgesproken punt. Nu was Silvercloud alleen verder gegaan. De apprentices waren met de andere warriors meegegaan. Jongere katten moesten altijd in het bijzijn zijn van een meer ervaren kat. Silvercloud was al een stukje ouder, had de kracht en kennis om zich in deze duisternis voort te bewegen. Haar pupillen waren verwijd om zoveel mogelijk licht op te vangen in het donker. Gelukkig waren het vooral de geuren die haar de weg wezen. Ze had het gedeelte van de steppingstones onder haar hoeden genomen. Hier waren de minste voorvallen en ze verwachtte dan ook dat gewoon haar pad kon hervatten en zich snel terug kon aansluiten bij de anderen. Ze had haar kopje wat laten zakken en liep rustig langs rivier. Haar oren waren naar voren gericht, alert maar ook ontspannen. Ze was zich absoluut niet bewust van wat haar tewachten stond.

In het holst van de nacht sluip ik langs de grenzen van de Clan’s. De geuren komen in mijn neus en ik stop met lopen als ik de geur opvang van de grensmarkering die ik nodig had. Met een paar pootstappen overbrug ik de ruimte die tussen mij en de grensmarkering ligt en kijk naar de plek. Iets verderop zie ik een modderplas liggen. Snel rol ik mezelf door de modder heen onder het bijna onbestaande maanlicht, slechts een sikkel staat in de hemel als ik terugloop naar de grensmarkering en mij erdoorheen rol. De specifieke geuren, die ik bij me draag verdwijnen en maken plaats voor een algemene ThunderClangeur. Een valse grijns komt op mijn gezicht als ik afkoers op het gebied, Riverclan. In de stilte van de nacht verplaats ik me naar de grens waar ik een eenzame gestalte zie staan. In het gedempte licht fonkelen mijn ogen gevaarlijk als ik naar voren schiet en de kat aanval. Mijn nagels gaan grondig te werk als ik een laatste woeste sis uitbreng en er een klein beetje licht valt en mijn ogen die oplichten. Nadat ik mijn werk gedaan heb, hen angst inboezemen, verdwijn ik. Zij mochten dan niet de oorzaak zijn van deze aanval, maar deze frustratie moest hier en nu kwijt. Dit eenzame figuur had het moeten bekopen. Tijd om zijn toekomst verder te plannen, dit voorval zou niet alleenstaand zijn. Meerdere zouden volgen.

Wat er gebeurde was onbeschrijfelijk. Het ging haar snel, te snel. Ze had een poging gedaan om zichzelf nog te verdedigen, maar het was tevergeefs geweest. Hier lag ze dan, op de koude stenen van de steppingstones. Ze staarde verward voor zich uit, niet bewust van de ernst van haar situatie. Haar kopje was niet helemaal mee met wat er gebeurd was. Een laatste klap op haar kop had hier voor gezorgd. Ze knipperde kort met haar oogjes toen het bloed van haar hoofdwonde langs één van haar ogen naar beneden droop. Verder bleef ze bewegingsloos liggen. De vele wonden, verspreid over haar lichaam hadden voor grote bloedvlekken gezorgd, waar ze nu in lag. Zo had je het kruis op haar borst, die diep in haar vel was gesneden en de ferme inkeping in haar buik waardoor ze heel wat bloed verloor. De adrenaline had ervoor gezorgd dat ze de pijn niet leek te voelen. Was dit het dan? Het einde? Ze beet stevig op haar kaken toen ze een plotse stekende pijn in haar achterpoot voelde. De poot was vervrongen geraakt, had een onnatuurlijke draai gekregen. Tegen deze pijn had haar adrenaline geen nut, deze was te sterk. Met deze plotse pijn sloot ze haar ogen en verloor ze het bewust zijn. haar lichaam zorgde ervoor dat ze de pijn niet langer voelde. Ze belandde in de duisternis waar de geur van Thunderclan de overhand had, de geur van haar aanvaller.

Note: De patrouille heeft toestemming om te reageren.
Extra note: Ze is bewusteloos (niet dood).

Littlefish vond nachtpatrouilles wel fun om te doen. Ze hield van de nacht, van de sterren en de maan die de wereld een zachte gloed gaven. Op een bepaald moment splitste de patrouille op. Het was zij, Lilypaw, Dreampaw en Appleseed en dan Silvercloud. Littlefish vermoedde dat de oudere kattin even een momentje alleen nodig had. Ze was immers net haar dochter verloren, een feit waar ze liever niet al te veel aan dacht want alleen het idee dat Chivysniff dood was bracht tranen in haar ogen.. Littlefish haalde even diep adem en liep verder.

Tot ineens de geur van bloed de lucht vulde. Ze waren bijna bij de steppingstones, waar Silvercloud zich terug bij hen zou voegen - maar de geur van de she-cat was bijna niet meer te ruiken onder het bloed. De jonge warrior keek met grote bange ogen naar haar mede clangenoten en rende toen zo snel als ze kon in de richting van de geur. Daar trof ze Silvercloud aan met verschillende wonden; haar achterpoot lag raar verwrongen en de geur van Thunderclan hing rond het lichaam. Oh nee, Starclan, wat nu, wat moest ze doen? Wat zou Coyotespirit doen..

Het bloed, er was te veel bloed, ze moesten het bloed stoppen. "Iemand, ga Coyo halen!", riep ze paniekerig naar één van de anderen. Ze konden Silvercloud zo niet verplaatsen, dat was veel te gevaarlijk, ze had haar vriendin nodig, die wist wat te doen. Tranen vulden haar ogen en haar zicht werd wazig, maar beverig drukte ze haar poten op wat volgens haar de grootste wond was, die op haar buik, in de hoop zo het bloed te stelpen. Dat moest toch iets helpen, toch? Silvercloud mocht niet dood gaan, dat mocht gewoon niet.

Ze was mee met de nachtpatrouille voor de eerste keer. Het was zo anders dan dat je overdag mee ging met een patrouille. Alles zag er anders uit en ze vond het ook zoveel spannender. Op een gegeven moment splitste een van de warriors af, maar ze zei er niks over. Dit was misschien hoe het hoorde te gaan en dat bleef ze ook denken tot er een sterke geur van bloed haar neus binnenkwam. Het maakte haar misselijk, want ze had het nog nooit zo sterk geroken als nu. Ze volgde snel achter Littlefish aan, maar bij het beeld voor haar verstijfde ze. Er was zoveel bloed, dit kon niet goed zijn. Ze hoorde wel hoe Littlefish iemand vroeg Coyo te halen, maar ze registreerde het niet echt. In plaats daarvan bleef ze verstijfd staan, zonder dat er ook maar iets van beweging in kwam.