All the others kids

Met een zelfverzekerde tred liep Oakpaw door het woud. Hij had zojuist drie prooien weten te vangen, iets waar hij erg trots op was. Hij was nu op weg naar the Steppingstones zodat hij daar misschien een vis kon vangen, al wist hij niet zeker of daar vissen zouden zijn. Ach ja, als het niet zo was, kon hij nog altijd teruggaan naar de rivier en daar zijn poging wagen. Misschien was hij ergens ook wel lichtelijk nieuwsgierig om een ThunderClanner tegen te komen. Hij was immers nog niet naar de Gathering gegaan en dus had hij geen idee wat er voor een soort katten zaten in de andere Clans. Hij kon enkel op de verhalen afgaan die hij had gehoord, maar hij was vrij open-minded aangelegd en zou dan ook zeker geen ruzie zoeken met katten die dat ook niet met hem deden. En zelfs als ze dat wel deden, was hij meer het type dat dan gewoon zijn schouders op zou halen en weg zou lopen. Waarom ruziën als je ook gewoon normaal tegen elkaar kon doen, right? Een ThunderClangeur kwam hem tegemoet en haalde hem uit zijn diepe gedachten. Zijn hart begon sneller te kloppen en adrenaline gonsde door hem heen. Dit was zijn kans! Toen hij echter zijn groene ogen naar de overkant richtte en een jonge kat zag staan aan de ThunderClan kant, zag hij dat ze niet bepaald enthousiast keek naar zijn kant. Ze had haar ogen niet op hem gericht, dus Oakpaw vermoedde dat het probleem niet per se bij hem lag. Hij naderde haar met een voorzichtige glimlach om zijn lippen. “Hé,” vroeg hij zachtjes aan haar. “Is alles wel goed met je?”

Ai. Het was duidelijk dat de ThunderClan apprentice niet in haar opperbeste humeur was, al liet dat Oakpaw zeker niet ontmoedigen. Hij was tamelijk zelfverzekerd aangelegd en hij was er vrij zeker van dat hij er wel een lachje vanaf zou krijgen. En als dat niet zo zou zijn, dan zou hij gewoon weggaan en was het een verloren zaak. Er was maar een bepaald aantal tijd dat Oakpaw wilde investeren in een gesprek waar hij duidelijk veel meer moeite voor moest doen dan een ander. Het moest van twee kanten komen en als hij merkte dat de ander tegendraads bleef doen, dan hield het voor hem al snel op. Dat moment was er nu echter nog niet en hij richtte zijn kalme blik op haar, kort nadenkend over de vraag die ze had gesteld. Het was logisch dat ze haar vraagtekens zette bij het feit dat hij vriendelijk tegen haar was, vooral gezien het feit dat ze van andere Clans afkomstig waren, maar Oakpaw vond het niet meer dan normaal dan dat hij aardig tegen anderen deed. Waarom een probleem zoeken als er geen probleem was? “Omdat dat de interesse is die ik op dit moment heb en ik me geen reden kan bedenken waarom ik niks aan je zou vragen,” zei hij schouderophalend. “Waarom zou ik defensief tegen je doen als je niks verkeerds doet?” Hij liep om de tijd te doden naar voren en richtte zijn blik op het water, in de gaten houdend of er misschien vissen naar de oppervlakte gezwommen kwamen, al leek de kans hem klein met die sterke stroming.