this is who we are, a product of war

Normaal gesproken zou de kater de hele dag uit het kamp blijven. Hij zou jagen, de grenzen checken, nieuwe plekken ontdekken, maar nu de zoon van zijn mate bij riverclan gevonden was had hij zo veel mogelijk tijd aan zijn zijde geprobeerd te spenderen. Hij gaf zijn mate een laatste liefdevolle lik over zijn oor en mompelde dat hij snel weer terug zou zijn, alleen even zijn poten strekken. Niets meer. Stagstorm rekte zich een keer goed uit voordat hij hun nest uit liep en bromde een ‘goedemorgen’ naar zijn clanmates, maar verder probeerde hij zo min mogelijk stil te staan in het kamp. Hij voelde zich opgesloten. Als een dier in een kooi. Nog even en hij zou zijn standaard route hebben van links naar rechts. Voor het glas langs. Toen hij eenmaal buiten het kamp stond nam hij een moment om diep in te ademen. Hoewel ze onder de open hemel sliepen leek de lucht toch zo veel meer schoner hier buiten.

De kater likte zijn drogen lippen en liep dichter naar het water. Zijn tong voelde als schuurpapier in zijn mond en de grenzen leken veilig, al was het duidelijk dat er beter opgelet moest worden na de afgelopen paar bloodclan aanvallen. Hij vond het nog steeds maar lastig om te geloven dat zijn beste vriendin gewoon een clangenoot van hem had vermoord. Een lieve poes die haar kinderen alleen achtergelaten had. Met een zucht keek hij naar het armbandje wat hij zo veel mogelijk met hem mee probeerde te brengen. Het voelde stom om nu dat ding met hem mee te slepen, maar hij kon het op de één of andere manier ook niet over zijn hart verkrijgen om het zomaar in het water te gooien of om in de tunnels achter te laten. De grote windclanner ademde in en plaatste zijn twee voorpoten in het koude water, al was het al wat opgewarmd door alle zonnestralen van de laatste paar dagen.

[ gesloten ]

Het was nog steeds allemaal onwerkelijk voor haar. Alles was zo snel gegaan. Ze kreeg de kans niet om echt goed te reageren. Het frustreerde haar tot geen einde. Het zat allemaal zo hoog. Ze had het gevoel dat ze verdronk. Er waren zo veel dingen dat ze moest doen. Maar wat er echt moest gebeuren was iets dat ze al heel lang had gewild. Diep in haar hart- haar verrote duistere hart. Ze moest iemand hebben die enkel van haar zou zijn. Haar marionet pop. Waar ze mee kon doen wat ze wilde en ze zal ook niks anders dan enkel liefde terug krijgen. En ze wist ook al precies de perfecte kandidaat voor de rol. Stagstorm, ze moest hem hebben. Niemand anders- ze zou hem niet delen. Haar gevoelens voor de kater waren tijdens de overname enkel sterker geworden. Het feit dat hij zo dicht bij was en toch zo ver maakte haar gek. Tot het punt dat ze door sloeg. Haar eerst oprechte vriendschap en liefde voor de kater werd een duistere obsessie.

Ze had hem in het vizier. Hij was alleen. Hij had haar niet opgemerkt- maar natuurlijk niet. Ze zat verborgen en had modder helemaal over haar lichaam. Die haar geur goed maskeerde. Voorzichtig zette ze haar poot naar voren terwijl ze haar lichaam goed in positie bracht. Ze was niet de lieve vriendin die hij dacht dat ze was. Er was hier niks liefs aan. Ze was een leeuwin en hij de prooi. Haar prooi. Een koude wind waaide door haar vacht heen, en liet haar lange lokken kort dansen. Brat sloot haar ogen en snoof de verse geur op. Als ze dit deed was er geen weg meer terug. Het was nu alles of niets. Met een snelle beweging kwam ze uit de begroeiing en stortte haar hele lichaam op die van de kater. Hopend die omver te krijgen. Hopend hem te overrompelen. Hopend dat ze de volgende stap van haar plan vlug in actie kon zetten.

Hij had te horen gekregen dat hij voorzichtig moet doen. Het waren woorden die hem nooit vaak verteld werden, dus het horen van die woorden liet zijn hart wat sneller kloppen. Er was iemand die om hem gaf en hem de liefde kon geven waar hij, zonder dat hij het echt wist, al moons lang naar verlangde. Iemand die om hem gaf en samen met hem in één nest wilde liggen. Dicht tegen elkaar aan. Er speelde zich een kleine glimlach op zijn snuit terwijl zijn tong het koude water zijn mond in bracht en hem zowel verkoeling gaf als zijn dorst langzaam zou lessen. Terwijl hij nog een paar slokken van het water nam dwaalde zijn gedachten af naar zijn mate, de kinderen die hij onofficieel had geadopteerd en Brat. Brat. Erg veel had hij niet van haar vernomen de laatste paar dagen, maar dat maakte hem niet uit. Misschien had hij hun laatste ontmoeting wel nodig gehad om hun vriendschap opzei te zetten en zich op zijn clan te focussen. Hij was een goede warrior, alleen had hij de verkeerde vrienden. De wind waaide door zijn vacht en met gesloten ogen nam hij nog een kleine slok. Nog eentje.

Totdat hij te laat doorhad dat iemand hem beslopen had als een roofdier die op zijn prooi afgeslopen was. Zijn kop schoot omhoog bij het horen van de begroeiing, maar hij was te langzaam. Voordat hij het wist struikelde hij voorover richting het water.

Het was haar gelukt hij struikelde naar het water toe. Haar oog werd groot en zo snel als ze kon greep ze zijn hoofd vast. Met beide poten. En zonder na te denken drukte ze zijn hoofd in het water. Het was koud. Ze voelde het aan haar poten. Hij stribbelde tegen. Iets wat elke seconde steeds heftiger werd. Het was net een wilde hengst. Die ze maar met moeite nog in bedwang wist te houden. Maar ze mocht dit gevecht niet verliezen. Want dan verloor ze alles. Tranen rolde zonder pardon over haar wangen heen. Eerst zachtjes, als regen in de zomer. Maar al snel veranderde het in een waterval. Alles in haar was tegen elkaar op gezet. Ze wilde hem zo graag. Maar wilde hij haar wel? Ze was lang weggeweest en hij was niet eens naar haar gaan zoeken. Hij liet haar zo vallen, als een speeltje waar hij geen zin meer in had. Ze had hem levend gewild. Maar misschien kon ze hem toch beter de dood in jagen. Dan wist ze zeker dat hij van haar was; voor altijd. 'I was meant to be yours!' Bracht ze maar moeilijk uit. Half kwaad en half verdrietig. Het was tegenstrijdig- en even wist ze niet meer wat ze moest doen. 'We were meant to be one!' Ging ze veder. Zijn hoofd nog altijd onderwater geduwd. 'I can't make this alone, Finish what we've begun!' Ze kon dit niet lang volhouden. Snel moest een keuze maken. Leven of dood? 'You were meant to be mine; I am all that you need!' Maar het was een onmogelijke keuze. Ze- ze kon het niet maken. 'You carved open my heart..' Haar stem volume werd steeds zwakker- net als zijn gespartel. Hij zou niet lang meer hebben. Als ze hem nu niet boven trok was het gedaan. 'Can't just leave me to bleed'

En met dat haalde ze zijn hoofd uit het water. Hij ademde nog- maar echt net. Als ze een seconde later was geweest- Snel trok ze hem wat meer het land op. Haar ogen flikkerde naar boven en vervolgens weer naar beneden. Haar poten trilde. En haar hart voelde ze bijna in haar keel kloppen. Dat was dicht bij- te dicht. Ze was hem bijna kwijt geweest. Wat overkwam haar nou? Was het diep weggestopte frustratie die ze al die tijd onbewust met zich mee had gedragen? De poes wist het niet. Maar daarnet, had ze hem echt bijna vermoord.

Hij had niet door wie er op hem af gesprongen was. Het enige wat hij wist en voelde was dat zijn kop tegen een grote steen aan klapte die onder het water verscholen lag en een steek door zijn kop schoot. De tom voelde een paar sterke poten op zijn achterhoofd die hem forceerde om onder water te blijven terwijl hij wild tegenstribbelde. Woest schudde hij met zijn kop van links naar rechts en probeerde hij de ander van zijn lichaam af te werpen als een rodeo stier, maar niks leek te werken. Hij voelde hoe het water in zijn ogen begonnen te prikken en vaag hoorde hij een stem maar hij kon niet uitmaken van wie hij was. Zijn longen begonnen te protesteren. Ze hadden zuurstof nodig. Iets wat ze nu niet kregen. Langzaam voelde hij hoe de kracht uit zijn lichaam verdween en hoe hij steeds minder met zijn kop schudden. Zwarte vlekken danste voor zijn ogen en zijn kop voelde aan alsof hij op elk moment kon exploderen, maar het instinct om geen water zijn lichaam binnen te laten leek langzaam te verdwijnen doordat hij zijn bewustzijn verloor en hij als een lappenpop in het water zakte. Water vulde zijn bek die open zakte en gleed zo door naar zijn longen, maar hij voelde het niet meer. De pijn verdween voor nu uit zijn lichaam, maar als hij weer bij bewustzijn zou komen zou het voelen alsof hij door een bulldozer was overreden.

Hij was buiten bewust zijn geraakt. Brat zuchtte en plofte haar achterwerk neer op de grond. Met haar poten veegde ze al haar tranen weg. En haalde ze een paar keer diep adem. Het was een gevecht geweest om hem onderwater te krijgen. En ze was eerlijk gezegd doodop. Dus nam ze even deze tijd om wat op adem te komen. Al wist ze dat het maar van korte duur was. Het was te riskant om hier langdurig te blijven. De donker rode poes schudde met haar oren en ging weer overeind staan. Met moeite wist ze zijn lichaam op de hare te krijgen. Ze schrok over zijn gewicht. Wat was het met bruine katers en hmm; zwaar zijn? Maar goed dat terzijde- ze moest hem eerst naar een veilige plek brengen. En ze wist al precies welke.

(topic uit)