A flower blossoms for its own joy.

The brightest

(voor de Bloodclan overname!)

Zijn staart bewoog sierlijk en zacht mee met zijn loopje. De lentezon scheen op zijn lijf en de wind speelde met zijn vacht. Enkele bijtjes zoemde voorbij hem heen toen hij door wat bloemetjes heen liep en de zoete geur van verse bloem op zijn pels kreeg. Ondanks hij uit Shadowclan kwam en de meeste katten toch een wat bittere lijfgeur hadden zorgde Lightbearer er juist voor dat hij zoet en fijn rook. Hij hield zelf erg van de luchtjes van bloemen en wou graag de aroma rondom zich heen walmend hebbend. Er lag een klein glimlachje op zijn lippen toen hij zijn wang langs een witte bloemblad streek en dit zachtjes kietelde. De tom was iemand die erg genoot van zijn omgeving, hij was ook veel buiten het kamp te vinden. Puur omdat hij gewoon graag de buitenwereld zag en overal de schoonheid in wou zien. Van de mooiste bloem, tot de afgebrokkelde verbande bomen in het oude Skyclan gebied. Overal was wel iets moois in te vinden, zelfs in katten. Helaas kon hem dit nog wel eens naïef maken maar gelukkig kon Lightbearer ook wel redelijk inzien wanneer het nog geen tijd was om de schoonheid van andere naar boven te halen. Immers moest je eerst aan jezelf werken voor je de beste uit je zelf kon halen. De tom liep zachtjes door tot hij bij de grenzen aankwam. De geur van heides kroelde langs zijn neusgaten en kort sloot de Shadowclanner zijn ogen. Hij hield van de open vlaktes. Helaas had hij er nooit veel van kunnen zien. Vanaf de grens had je wel een redelijk uitzicht maar Light vroeg zich toch altijd af wat er nog allemaal in de verte te vinden was.

- Crowcall

“It was June, and the world smelled of roses. The sunshine was like powdered gold over the grassy hillside.”

Wanneer ze niet sliep of joeg, liep ze langs de grenzen. Bij voorkeur zonder een patrouille om zich heen. Het kon niemand ontgaan dat haar blik, wanneer ze deze over de territoria aan de andere kant van de onzichtbare lijn liet gaan, eerder verlangend dan waakzaam was. Meestal werd er niets van gezegd, maar ze kon de afkeuring van de anderen vaak voelen. Niet dat anderen nooit vriendelijk spraken met katten van andere clans, maar iedereen wist dat haar vriendschappen te diep gingen. Als de kater die had gezegd van haar te houden haar al van verraad beschuldigde, kon de rest niet veel beter over haar denken.
Ze zag een kat aan de andere kant van de grens. Een ShadowClanner van ongeveer dezelfde leeftijd als zij. Zijn naam... Crowcall fronste terwijl ze probeerde de woorden op te diepen uit haar geheugen, maar de reis was zo lang geleden dat veel van de namen die ze destijds had geleerd inmiddels te diep lagen om nog omhoog te halen. Iets met licht, meende ze. Bright, Light, zoiets. Ze glimlachte terwijl ze zijn kant op stapte, niet erg op haar hoede. "Hey", miauwde ze ter begroeting. "Ook zonder patrouille op stap?" Uit de manier waarop hij ontspannen over de grens stond te kijken maakte ze op dat hij hier net als zij niet was voor een strenge grenscontrole, maar gewoon voor een uitstapje.

The brightest

Men komt te vroeg, precies op tijd, of te laat. Alle acties die je doet, zijn al geschreven in de sterren. Je pootstappen worden geleid door een onzichtbare pad die sinds je geboorte al voor je uitgestippeld is. Als je dan op de zelfde plek staat, op dezelfde tijd, zal dat vast iets betekenen, of misschien juist niet. Het ligt eraan wat je gelooft, waar je in gelooft en Lightbearer geloofde dat elke ontmoeting die hij had daar een reden voor was. Niet perse het dagelijkse gesprekje over hoe het weer was met de gene die je altijd thuis in het kamp zag. Nee, het waren dit soort momenten dat hij eventjes naar de hemel keek en vroeg: is dit gepland? moesten wij vandaag elkaar ontmoette? Hij geloofde van wel en hij plakte de onzichtbare sticker op zichzelf met de woorden 'op tijd'. De tom bewoog vriendelijk met zijn oren toen hij een glimlach kreeg van de zwarte she-cat. Haar geur rook naar de heides maar haar lichaamgeur hoefde hem niet te vertellen dat ze van Windclan kwam. Ze kwam ook letterlijk vanuit hun gebied richting de grens aangewandeld. Toen hij haar wat van dichterbij zag herkende hij haar snoetje van toen ze in de bergen hadden geleefd. Helaas was hij wel haar naam kwijt. Zijn lippen krulde zich echter in een glimlachje en hij begroette haar terug: ''Goedemiddag,'' Mauwde hij kalmpjes en warm. Zijn lichaam kwam naar voren vanuit de bloemen waar hij zonet in gewandeld had en knikte op haar vraag. ''Soms moet er tijd gemaakt worden om eventjes zonder strenge blik rond de grenzen te gaan.'' Sprak hij waarna hij even naar de onzichtbare lijn keek wat de grens voorstelde. Hij hield er niet zo van om vanaf een afstandje een gesprek te houden maar hij respecteerde het als de she-cat wou dat hij uit de beurt bleef. Hij vond dat een lijn niet kon bepalen hoe je je gedragen moest tegenover een ander, vond dat een geurtje geen onderscheid kon maken wie jullie waren. In ieder geval wou hij graag weten hoe hij deze she-cat noemen moest dan 'windclanner' maar hij voelde zich een enorme dommerik dat hij het überhaupt vergeten was. Misschien kon hij er op een bepaalde manier achter komen? Hm.. ''Ooit bij stilgestaan dat er misschien wel voor ons bestaan al iemand rondliep met onze naam? en dan denken dat we origineel waren.'' Wat een icebreaker, niet? Hij gniffelde kort, hopelijk kon hij met deze stomme zin haar naam achter halen.

“It was June, and the world smelled of roses. The sunshine was like powdered gold over the grassy hillside.”

Zijn begroeting was niet wantrouwig en Crowcall voelde zich gesterkt om helemaal tot de grens te lopen en daar de gaan zitten, slechts enkele muizenlengtes van de onzichtbare lijn verwijderd. Voor zover het zo'n duidelijke lijn was. Die graspol, was dat een WindClangraspol of een ShadowClangraspol? Er zat geen geurmarkering op. Ze maakte een bevestigend geluidje bij zijn opmerking terwijl ze haar staart om haar pootjes krulde, en ze ademde diep uit, haar schouders ontspannen. Ze voelde zich bij deze halve vreemdeling een stuk veiliger dan bij sommige van haar eigen clangenoten. Ze keek over haar schouder naar de heuvels en de heidestruiken achter haar en was blij daar geen kat te zien. Ze bleef bang, soms, dat de grote, bruine kater uit het niets op zou duiken. Maar Bearclaw was nergens te bekennen. Haar blik ging weer naar de ShadowClanner, zich plotseling afvragend of hij niet ook iets met 'bear' in zijn naam had. Ze fronste licht terwijl ze nadacht, en glimlachte bij zijn woorden. Het was niet een gedachte waar ze vaak bij stilstond, moest ze zeggen, maar het leek haar niet ondenkbaar dat er eerder een Crowcall op de wereld geweest was. "Crow is alvast geen zeldzaam begin", miauwde ze met een schouderophaal. Misschien niet zo veelvoorkomend als White, maar ze wist van het bestaan van meerdere Crows, in verschillende clans. Crowfurs gezicht verscheen voor haar geestesoog en haar gezicht vertrok even bij de herinnering aan liefde en veiligheid en het besef dat dat weg was.

Onderwerp: Re: A flower blossoms for its own joy.