This Is How It's Gonna Be

Afkeurend sloeg ze met haar staart. Een jonge kat zat voor haar, Lilly genaamd, nog geen acht manen oud. Ze had haar beloofd dat ze informatie had. Maar er kwam niks uit voort, niets wat Lullaby nog niet wist. Haar groengele ogen stonden koud en hard op de jonge rogue voor haar. "Ik ben teleurgesteld in je, Lilly." Ze kwam overeind, met haar lange haren ietwat overeind gezet. "Laat dit niet nog een keer gebeuren." Vervolgens gebaarde ze dat de nutteloze informant wegwezen moest. Als verwacht begon deze tegen te stribbelen, alsof ze haar beloning nog verwachtte. Een een vriendelijke, maar tegelijkertijd ijskoude lach gleed over haar gezicht. "Lieverd, je moet blij zijn dat ik je luchtpijp laat zitten waar die hoort. Nu wegwezen, je verdoet tijd die wij allebei nuttiger kunnen gebruiken."
Het leven als rogue was hard. Dat had ze al jaren geleden gemerkt. Altijd had ze haar hachje weten te redden, door het spel slim te spelen. Ze had groepen zien komen en zien gaan. De grootste daarvan was wel de Terror Claws, die zij kort nog in haar bezit gehad had. Maar die was uit elkaar gevallen het moment dat Sushi verdwenen was. Haar oor trok geïrriteerd bij de gedachte. Het ergste was nog dat Lulla haar tijd verspilt had door naar haar te zoeken, als een makke schoothond die niet zonder haar baasje kon. Ze had gedacht dat ze vrienden geweest waren, maar het tegendeel bleek waar te zijn. Afijn, daar had ze zich allang overheen gezet. Nee, nu was ze een handeltje voor zichzelf begonnen. Kennis is macht, lieverds. En kennis had zij zat. Ze had haar eigen spionnennetwerkje, overal en nergens had ze wel een andere informant die haar van alles doorspeelde voor een beloning. Het was eigenlijk te makkelijk, te voor de hand liggend - vandaar dat ze er niet eerder aan gedacht had. Dit was beter dan de Terror Claws ooit geweest was. Wat eenzamer, wellicht, maar anderen deden je toch alleen maar pijn, dus wat was het nut?
Toen ze nog in Riverclan gewoond had, was ze daar al achter gekomen. Zien hoe je kind lijdt aan de klauwen van je eigen partner was een verschrikkelijk verraad dat haar tot de dag van vandaag nog stak. En als je er dan wat aan deed, werd je verbannen. Moest je je kind achterlaten bij diegenen die je verraden hadden. Bij de man die haar Dovepaw pijn deed. Maar ze was gegaan het haar kop fier in de lucht. Als ze haar niet meer moesten, moest zij hen ook niet meer. Een lange tijd is voorbij gegaan sinds toen. Maar ze zou het nooit vergeten. Alles wat ze nu deed, was om wraak te krijgen. Voor het onjuist wat haar was aangedaan, wat zoveel anderen werd aangedaan door de verdoemde regels die daar opgesteld waren. Dit was allemaal voor hen, en voor haar.

Hoewel ze het hier haatte, kwam ze toch regelmatig langs. Natuurlijk stak ze de grens niet over; nee, ze hoefde hier nooit meer terug. Wellicht om haar kind op te halen, maar ze had geen idee hoe het met Dovepaw ging, of ze nog leefde, of ze de energie nog waard was of dat ze compleet verpest was door haar vader. Lullaby ging zitten, waarbij ze over het gebied heen keek. Haar vroegere thuis, wat nu vervreemd en vijandig aanvoelde. Ze kon niet begrijpen dat ze zich hier ooit veilig gevoeld had. Haar oor schoot naar links toen ze geluid hoorde. Er kwam iemand haar kant op. Lulla stond op; ze had geen zin in een confrontatie met één van haar ex-clangenoten, niet op deze manier in ieder geval. Ze trok de omheinende bosjes in, om vervolgens haar groene ogen strak in de richting van het geluid te focussen. Het gebied werd vaagjes opgelicht door een halve maan, waardoor er al snel een schim afstak van de natuur. Lulla's ogen versmalden zich. Ze herkende deze she-cat niet. Ze stapte naar voren, de schaduwen uit; voelde nu niet de drang om confrontatie te vermijden. "En wie mag jij wezen?" sprak ze, waarbij ze vanuit de hoogte naar de ander keek.

De ander schrok duidelijk van haar plotselinge verschijning - het was haast amuserend om te zien. Haar blik bleef echter strak op de ander gevestigd, deze verried geen enkele emotie terwijl ze keek hoe de ander zich hakkelend voorstelde. Shatteredice, die naam herkende ze niet. Dit was geen Riverclanner, al droeg ze wel hun geur op haar vacht. Maar Lullaby wist zeker dat ze de ander zou herkennen als ze de eerste vijftien moons van hun leven samen hadden geleefd. Hoe de ander haar probeerde weg te krijgen van de grens.. Het was alsof een onzeker kind zich aan de warrior code wilde houden. Lulla's wenkbrauwen rezen omhoog waarna ze met haar staart sloeg. "Nee, ik denk van niet," sprak ze waarna ze de ander doordringend aankeek.