autumn killed the summer with the softest kiss

Frustratie gierde door haar lichaam. Het was het enige wat haar nu nog dreef, alsof ze een motor was. Geveld door haar eigen haat. Ze moest haarzelf zo vaak inhouden bij die domme gevangene, ze bleven zo opstandig en het liet haar bloed koken. Ze wilde gewoon soms alle tanden uit hun gore bek slaan, ze een kopje kleiner maken. Als de vieze honden dat ze waren. Maar dat kon niet, dan zou de al onstabiele situatie zich nog meer verergeren. Brat schudde met haat lange vacht en liep langs de grenzen, ze was hier om ze markeren. Om de andere clans ze waarschuwen van hun nabijheid. Maar ze had een tweede doel, ze zocht een slachtoffer. Een voorkeur had ze niet, zolang het leefde was het goed. Ze wilde gewoon een boksbal vinden, die ze helemaal tot een bloederige hoopje kon slaan. En zo haar frustraties uit haar lichaam kon halen.

Na een tijde gelopen te hebben kwam ze langs de perfecte prooi. Een klein, mooi, jong winderclannertje. Ja Brat zou haar gebruiken, zou haar helemaal kapot maken. En het poesje zou er niks aan kunnen doen. De elite poes haalde diep adem, en blies luidruchtig de lucht weer uit. In het gezicht van de andere poes, waar de rode poes ondertussen dichterbij was gekomen. Enkel een maar centimeter moest als afstand dienen. Brat was ook express op het bloemetje gaan staan die ze eerder har neergelegd. Ze haatte bloemen altijd al gedaan, ze stonken en hun kleur was zeer onaangenaam. 'what is it that has no weight, can be seen by the naked eye. And if you put it in a barrel; it becomes lighter.' Ze zal eerst beginnen met een mindgame, een raadsel if you will. Maar ongeacht hoe de poes zou antwoorden, haar lot stond vast.

Nadat ze haar spreuk had uitgesproken viel er een ijzige stile, Brat nam aan dat de windclanner deze tijd nam om na te denken. En om dat wat genaden te tonen stond de Elite poes dat toe. Het was immers de laatste keer dat ze de luxe zou hebben om over nutteloze dingen zoals dit na te denken. Maar het domme wicht kwam met niks, enkel een zwak excuus. Een lage grom borrelde in haar keel terwijl ze het poesje met de zachte palette kleuring strak aankeek. Haar ogen waren een diepe geel, alsof ze van de verste honing gemaakt waren. Integendeel tot haar eigen kleur, het ooit felle cyaan vervaagde steeds meer naar een donker blauwe kleur. Brat wist niet of het ouderdom was, of het feit dat ze zo verrot was dat zelfs haar ogen die de raam naar de ziel moesten zijn het niet meer konden maskeren.

De commander zuchtte en schudde met haar hoofd, een zacht 'tsk tsk tsk' geluid verliet haar bek. 'Thats the wrong answer little mouse.' Sprak ze met een lichtte maar onmisbare bespottende toon. Even liet ze de eerde stilte weer opnieuw zijn terugkeer maken, maar het was een list. Een truc om de andere poes een vals gevoel van veiligheid te geven. Alsof dit werkelijk allemaal maar een spelletje was. En dat fouten gemaakt mochten worden.

Maar dit was geen paradijs in waar dat mogelijk was, dit was de echte wereld. Waar een fout je het leven kon kosten. Brat had het maar al te vaak mee gemaakt. Het universum was oneerlijk in die zin, dus waarom zou zij wel volgens de regels spelen? Waarom zou zij de moeite doen om goed te zijn in een verrote wereld. Nee dat zou ze niet, ze was een monster. Niet geboren maar gemaakt, en ze omhelzende het helemaal.

Daarom schoot ze ook in een split seconde naar voren. De eerdere frustratie nog altijd door haar aderen stromend. En wat zorgde voor de 'sudden burst of energie' En omdat de afstand al zo kort was had de rode poes geen moeite om haar tanden in de tedere nek vlees van de jongere poes te planten. En bloed te laten vloeien, heerlijk bloed. Waarmee ze haar prooi helemaal mee kon besmeuren, zodat zij eindelijk echt mooi kon zijn. Want er was niks mooier in deze verdomde wereld dan de diepe rode tint die bloed met zich droeg in de vacht van een minderwaardige wezen weten te be kleuren.

Het ging snel, te snel. Dit was niet wat de poes gewild had. Ze wilde een gevecht, ze wilde al haar frustraties kwijt kunnen in een bloedstollend gevecht. Een waardig gevecht. Maar alles wat ze kreeg was dit... Brat deed een stap naar achter en liet het kleine poesje op de grond vallen. Als een hoop natte sneeuw die hun grip op een boom tak ontglip en met met een klein geluidje op de grond viel. Het zou natuurlijk nog even duren voordat het lichaamstemperatuur van poes sneeuw grade zou bereiken. Maar ze was nu wel even waardeloos. Brat voelde haar ademhaling versnellen, en onbewust nam ze deed ze weer wat stappen naar achter. Warm bloed kleefde aan en rondom haar bek. En het oh zo bekende smaak proefde nog altijd vers in haar mond. Bloed, ze was eropuit gegaan en had het gekregen. En toch was ze niet voldaan. Nog steeds gierde de frustraties door haar lichaam en maakte haar rusteloos. In een actie die half gedreven was uit hopeloosheid sloeg ze met haar beide voorpoten op de grond. 'Jij vies rotwijf, het is allemaal jouw schuld. Ik zal je; ik zal-' Ze maakte haar zin af met binnensmonds gevloek terwijl ze weer de grond deed bewegen. Dit was verdomme niet was ze wilde, waarom konden dingen nooit gaan zoals ze wilde?

het is nu open en Brat is nog bij Dew's lichaam aanwezig, je mag dus reageren op dit topic als je wilt! Brat mag aangevallen worden! Maar ik heb liever geen zware verwondingen of iets dergelijks c;

Ze was er samen met Lavenderstorm op uit getrokken die dag om te jagen, maar wat ze tegen zouden komen had niemand ooit verwacht. Het ene moment was ze bezig met het besluipen van een muis en het andere moment hoorde ze de stem van haar clanmate haar naam roepen. Het klonk alsof er iets mis was. Ze snelde naar waar ze Lavenderstorm een stukje verderop had achter gelaten, maar daar was ze al niet meer. De geur van bloed bereikte haar neus en haar oren draaiden naar achter en haar nekharen schoten overeind. Ze keek rond en zag de gevlekte kattin al een eindje verderop staan, ze probeerde haar gauw in te halen, want wie wist wat er aan het einde van het geurspoor lag. Dood en verderf, hoogstwaarschijnlijk, maar dan kon ze haar clanmate niet alleen laten gaan. Toen ze aankwam stonden zij en Lavenderstorm oog in oog met een vreselijk gezicht. Dewberry lag levenloos voor hen op de grond met een Bloodclanner over haar heen gebogen. Een vlaag van woede schoot door Glenbreeze heen. Dewberry was nog zo jong geweest, ze had kittens die nu nog in het kamp op haar aan het wachten zouden zijn. Ze verdiende dit niet. Lavenderbreeze siste boos naar de Bloodclanner en Glenbreeze trok zich naast haar op, lichaamstaal vijandig. Het was niet moeilijk om te bedenken wat hier gebeurd was, het bloed, Dewberry’s bloed, kleefde nog aan de vacht rondom die vuile bek. Een grom borrelde op in haar keel. Ze had geen woorden meer, maar dit was ook geen situatie voor woorden. Een clanmate was dood.

De rode poes was inmiddels op de grond gaan zitten. Om op adem te komen. Ze was als een wilde bras te keer gegaan tegen alles wat los en vast zat. En nog steeds was ze niet rustig. Nog steeds was ze voor haar gevoel nog lang niet bevredigd. De poes ademde op een hoog tempo terwijl ze wegkeek van het koud wordende lichaam voor haar. Maar spijt over haar dood dat had Elite poes niet. Dat gevoel was iets heel onbekends voor haar, een vreemdeling. Het was misschien een goed idee geweest om deze plek achterwegen te laten. Veilig was ze hier immers niet. Het was een 'matter of time' voordat haar clan genoten kwamen rondneuzen op zoek naar het lichte poesje. Als aasgieren zouden ze de geur van bloed volgen. Brat wist het, dondersgoed. En daarom weigerde ze het om te verplaatsen. Ze mocht dan wel een leven hebben ontnemen maar ze was nog lang niet klaar hier.

Uiteindelijk kwamen er twee katten in haar vizier, duidelijk geshockeerd over hun vondst. Een emotie die al snel omsloeg in woede. Woede over de dood van hun metgezel. De rode kattin trok aan haar oor en draaide haar hoofd naar de twee windclanners. Maar al snel werd haar aandacht getrokken door de jongere poes die wist te spreken. 'Wat denk je zelf Einstein.' Ze had niks te verliezen. Hun konden de puzzel stukjes ook wel bij elkaar leggen. Dus ontkennen had geen zin. En het was trouwens ook niet waar ze op uit was. Nee, ze wilde dat dit uit de hand liep. Ze wilde een goed gevecht, en dat zou ze dan ook krijgen.

De woorden die de Bloodclanner uitspat naar hun waren bedoeld om hen op te fokken. Ergens wist Glenbreeze dat, maar woede nam makkelijk over in dit soort momenten en zorgde er voor dat een logische gedachtegang verloren ging. "Je gaat er voor boeten," gromde ze in antwoord. De zwart-wit gevlekte kattin dacht er geen eens meer over na om de ander een kans te geven om zich schaars te maken. Ze had Dewberry vermoord en ze zou haar niet zomaar laten gaan. Met een blik naar Lavenderstorm had ze haar keuze gemaakt en ze hoopte maar dat haar clanmate die zou kunnen aflezen. De andere kattin stond immers ook klaar om dat gore excuus van een kat voor hun neus aan te vallen. Glenbreeze sloeg haar nagels uit en verspilde geen seconde. Razendsnel haalde ze uit naar de flank van de Bloodclanner. Uithalen naar de nek zou immers niets uithalen zolang die verdoemde halsband daar hing.

"Je gaat er voor boeten," Woorden die de donker rode poes al zo vaak gehoord had. Ze nam het niet serieus meer. Als het universum echt van plan was om haar te straffen voor haar daden, dan deden ze daar wel verdomd lang over. De wit-zwarte poes schoot naar voren en haar snelheid zorgde er voor dat haar aanval slaagde. Brat voelde haar nagels door het vlees van haar flank heen glijden. Pijn stak door haar hele lichaam heen. En al snel voelde ze haar bloed plakkken aan haar donkere vacht en langzaam naar beneden druppelen. De commander gromde maar tijd voor een tegen aanval had ze niet. Want de calico kwam er tussen. Ze mikte naar haar neus, een zeer gevoelige plek. Maar dit keer wist Brat wel haar klauwen te ontwijken. Snel spong opzij en nam de kans op de ruimte tussen haar en de twee windclanners nog groter te maken. Totdat er wel een paar meters tussen hun zat. Zodat de Elite poes meer kans had om goed op hun snelheid te kunnen reageren.

Haar klauwen raakten hun doel. Ze haalde de flank van de kattin en haalden het vlees open. Bloed van het verotte excuus van een kat voor haar glinsterde op haar nagels en kleurde de witte vacht er rond omheen lichtelijk roze in een gebrekkige wijze. Dat zou vies gaan smaken wanneer ze het er vanavond af moest wassen, maar het had gemoeten. Glenbreeze maakte zich klaar voor nog een aanval, maar haar clanmate sprak op dat de Bloodclanner voor hen het niet waar was. Dat ze Dewberry’s lichaam terug naar het kamp moesten brengen. De zwart-witte kattin wilde dat rotwijf niet weg laten komen met het vermoorden van zo’n jonge poes, eentje die haar hele leven nog voor zich had en anderen had om voor te zorgen, maar ze wist dat Lavenderstorm gelijk had. Met zekere tegenzin en haar blik nog steeds scherp op de rode kattin gericht, volgde ze haar dan ook naar Dewberry toe. Het zou een klap worden voor heel de clan, om te leren dat de kattin dood was.