[Routnose] The Moon in the Sky

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{De maan stond helder aan de hemel, driekwart vol. Pepperpaw was zich bewust van haar afspraak met Routnose, ondanks dat ze er met volledige tegenzin naar toe ging. Het was niet dat ze Routnose niet wilde zien, maar het was nerveus nadat Tallstar verdwenen was. Ze wilde niet teveel met Windclan geassocieerd worden nu, uit angst dat Shadowclan haar terug zou sturen nu ze dachten dat haar vader een verrader was. Toch wilde ze Routnose niet bezorgd maken… Voorzichtig neusde Pepperpaw de varens op zij en ging ze bij de steen zitten waar ze elkaar nu al vaker ontmoet hadden, haar staart rond haar lichaam geslagen en haar ogen naar de grond.

[Eerste post voor Routnose]}

[Routnose] The Moon in the Sky D9qgc1k-83b9005e-2a8d-4efb-b704-863d970e9e81

Het werd wel een beetje lastig om aan Falconpaw uit te leggen waar ze ieder driekwart maan heen ging. Iets verbergen van haar apprentice vond ze verschrikkelijk, maar het voelde niet goed om hem over haar geheime afspraakjes met Pepperpaw te vertellen. Uiteindelijk zou ze het hem zeggen, immers was het ook niet... Volledig illegaal? Alleen gezien ze nog zo vroeg in hun trainingen zaten, wilde ze hem niet het idee geven dat dit soort dingen altijd normaal en oké waren. Routnose zuchtte en schudde de kou van een winternacht van zich af terwijl ze bijna bij de afgesproken plek aan kwam. Pepperpaw moest het vast zwaar hebben, met de verdwijning van haar... Vader. De Medicine cat slikte en opnieuw bekroop een schuldgevoel haar, omdat ze de waarheid niet aan de poes zou vertellen. Eenmaal bij de steen zag ze Pepperpaw al zitten en met een zwaar hart stapte ze op de poes af. "Hey Pepper," snorde ze zachtjes en gaf de poes een liefdevolle lik over haar kop. Bijna moederlijk. Voorzichtig legde ze iets neer voor de poten van haar kleine vriendinnetje "Ik heb iets voor je meegenomen," sprak ze met een kleine glimlach. "Het is de veer van een Vlaamse gaai, ik dacht dat je die misschien wel mooi zou vinden,"

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Een schuldgevoel knaagde aan haar binnenste. Ze voelde zich naar dat ze Routnose niet wilde zien, want ergens wilde ze dat wel, maar tegelijkertijd wilde ze al die blikken vol medelijden niet. Dat maakte het alleen maar echter. Tevens was er de nare bijkomstigheid dat ze wellicht zouden denken dat ze een verrader was net zoals dat ze van haar vader dachten en dat wilde ze echt niet. Haar hart kromp dan ook nerveus samen toen ze de bekende mooie tabby met witte pels van Routnose zag. Toch kon ze het niet laten om even mee te leunen toen Routnose een lik over haar kop gaf. Dat er iemand zo lief tegen haar deed was toch wel heel fijn.. "Hey Routnose.." murmelde Pepperpaw een beetje bedrukt, maar haar ogen lichtten toch op toen Routnose haar met een cadeautje verraste. Een prachtige veer, blauw met zwarte strepen. "Is dat voor mij?" prevelde Pepperpaw, wat ongelovig, waarna ze voorzichtig tegen de veer aantikte. Haar fascinatie voor veren was nog niet verdwenen.}

Iedereen werkte altijd anders. Wanneer zij verdrietig was, wilde ze alleen zijn of gewoon een stevige knuffel krijgen. Sommige katten wilden er juist over spreken, anderen niet. Hoe het bij Pepperpaw zat, wist ze niet, maar ze kon wel bedenken dat de apprentice iets van afleiding kon waarderen. Ze zat daar zo verslagen, zo verdrietig en een schuldgevoel knaagde ook aan haar. Zou Acorndust het verteld hebben? Zou zij het moeten doen? Had haar moeder dat gewild? "Hey Routnose.." oh, het meisje klonk zo verdrietig. Het brak haar hartje, maar tot haar grootste opluchting leek ze iets van dat verdriet kwijt te raken toen ze haar cadeautje zag. "Is dat voor mij?" Routnose bemerkte dat ze zachtjes begon te spinnen en knikte, waarna ze de poes liefdevol een lik over haar oor gaf. "Hm-hm! Ik vond hem zo mooi blauw, en het deed me aan jouw ogen denken," sprak ze met een knipoog en sloeg haar staart om de ander heen. "Bovendien dacht ik dat jij wel iets moois kon gebruiken,"

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Het aanzicht van Routnose maakte haar ergens verdrietig. Windclan.. Acorndust had gezegd.. Nee, hij had ongelijk. Ze schudde de gedachtes van zich af en probeerde een glimlach op te zetten voor Routnose, al bleef verdriet doorschijnen in haar blauwe ogen en haar nerveuze houding. Misschien was een cadeautje dan ook wel het beste wat ze kon gebruiken, het mooiste om haar verdriet te verliezen. Een prachtige veer. Pepperpaw snuffelde er voorzichtig aan en toen, als zonnestralen na een regenbui, brak er een glimlach door op haar gelaat. "Dank je wel, Routnose," snorde ze zachtjes. Maar haar blijdschap werd weer weggevaagd door een nerveuze uitdrukking bij de volgende woorden van de Windclan Medicine Cat. Ze mocht geen clangeheimen verraden aan Windclan.. Ze was een loyale Shadowclan kat.. Toch? "Ik.. ik.. hoe bedoel je..? Het gaat prima," prevelde ze, tegensputterend.}

Routnose mocht dan wel behoorlijk naïef zijn, wanneer het aan kwam op emoties aflezen was ze helaas voor Pepperpaw dan weer heel erg scherp. Niet dat ze er zelf ook maar een klein beetje beter in was om haar eigen gevoelens te verbergen. De tabby poes glimlachte maar de bezorgdheid was in haar ogen te vinden. En toch, toch durfde ze te vragen over hoe het met haar ging. Dat bleek niet de beste keuze te zijn geweest. Tot haar schuldgevoel zag ze hoe de vrolijkheid uit Pepperpaw haar ogen verdween en ze alleen nog maar verder dicht sloeg. Oh nee. "Ik.. ik.. hoe bedoel je..? Het gaat prima," prevelde ze onzeker. Routnose trok met haar oor. Ergens stak het haar, dacht Pepperpaw dat ze haar niet langer alles meer kon vertellen? Toch wist ze dat aan de kant te zetten. Niet nu. "Oh, nee, je lijkt een beetje sip," gaf ze eerlijk toe en sloeg haar staart om haar kleine, rossige vriendinnetje heen. "Ik word altijd blij van mooie, kleine dingetjes, dus hopelijk jij ook, Pumpkin,

Pepperpaw haar voetjes begonnen langzaam iets te trillen. Ze mocht geen clangeheimen verraden, ze was een Shadowclanner.. wat zou Acorndust überhaupt denken als ze hier aangetroffen werd met Routnose? Haar zenuwen begonnen te stijgen en ze kwam niet meer uit haar woorden. Ze wilde hier heel erg graag zijn met Routnose, ze zag Routnose zo graag. Maar straks zette Acorndust haar de clan uit. En dan... en dan... Dan werd.. Terwijl ze verstrengeld raakte in die tijdlijn schrok ze ineens op terwijl Routnose haar staart om haar heen sloeg. Dat, in combinatie met de bijnaam die haar moeder haar altijd gegeven had, was voldoende om stille tranen over Pepperpaw's wangen te laten lopen. Nu kwam ze al helemaal niet meer uit haar woorden.

Verdorie. Routnose deed nog zo haar best om de sfeer een beetje licht te houden, om met voorzichtige woordjes en zachte duwtjes te horen wat haar precies dwars zat. Echt leek het niet te hielpen, want haar zachte woordjes waren kennelijk de druppel die de emmer deed overlopen. Ze sloeg de haar staart om de ander heen, maar dat leek eveneens niet te werken. Toen Routnose naar haar gezicht keek, zag ze kleine traantjes glinsteren in het maanlicht. Een brok vormde zich in haar keel. Zou Acorndust..? "Och, meisje," geraakt trok ze Pepperpaw tegen zich aan, waarbij ze diens gezichtje tegen haar borst liet rusten en ritmisch haar oortjes begon te wassen. "Het is goed, je hoeft niets te zeggen, ik ben hier," murmelde ze zachtjes.

Ze wilde niet huilen.. Ze wilde niet huilen.. Maar tegen haar zin in kwamen de tranen toch op haar oogleden branden. Ze voelde ze groepen, tot ze ze niet meer tegen kon houden en ze langs haar rode wangen naar beneden lekten. Bijna meteen was Routnose daar, haar tegen zich aan drukkend. Bij dit lieve, simpele en warme gebaar, kon Pepperpaw het niet meer houden. Haar stille tranen gingen over in een zacht gesnikt en ze kroop wat dichter tegen Routnose aan. Ze zei nog steeds niks, maar haar schouders schokten. Het was even prima om stil te zijn.

Ze kende het, hoor. Ze kende het zo goed. Soms kon je jezelf hele dagen sterk houden, maar het was die ene 'gaat het wel?' die je dan liet overlopen. Voor Pepperpaw was dat haar omhelzing, en Routnose liet haar rustig in haar vacht uithuilen. Zachtjes en ritmische likte ze haar kopje en gaf haar de tijd om stil te zijn. "Zal ik een verhaaltje vertellen?" murmelde ze zachtjes, terwijl ze haar kopje zachtjes op die van Pepperpaw liet rusten.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze liet zich stilletjes troosten, tegen de mooie medicine cat aanleunend. Ze wist dat ze hier eigenlijk niet mocht zijn, dat Acorndust teleurgesteld in haar zou zijn, maar dat maakte nu eventjes niet uit. Slaap kwam langzaam iets in haar oogjes terwijl Routnose haar kopje likte, waarbij haar oogjes stilletjes iets dichtvielen. Ze hief haar kopje pas weer iets toen Routnose haar vroeg of ze een verhaaltje kon vertellen, waarbij ze woordloos knikte. Tranen glansden nog wel in haar ogen, maar er kwamen op het moment geen nieuwe meer bij.}

Onderwerp: Re: [Routnose] The Moon in the Sky