Oh Starclan, daar stond hij. Ze had geweten dat er een mogelijkheid was dat ze Windclankatten zou tegenkomen langs de grens. Maar zelfs een hele patrouille vol agressieve warriors had haar waarschijnlijk een behaaglijker gevoel gegeven dan wie ze op dit moment vlak bij de grens tussen hun clans zag staan. Crystalshell had al eerder met de Windclan leader gepraat, niet ver van deze plek, maar toen waren ze juist in een korte periode van rust geweest. Op dit moment waren de spanningen tussen River- en Windclan weer aangewakkerd. Het "overlopen" van Shatteredice, de dood van Gorsepaw en Windclan's binnentreden in Riverclan gebied, zelfs het gevecht met Bloodclan had hun relatie waarschijnlijk meer slecht dan goed gedaan.
Crystalshell keek de leader aan en liep dichter op hem toe. Het zware gevoel in haar maag werd sterker, het voelde alsof er een knoop in haar binnenste was gelegd. De laatste keer was hun gesprek formeel maar vriendelijk geweest. Ze hadden gepraat over de toekomst en Crystalshell had de hoop gevoeld dat er misschien over het prille begin van een langere vrede gesproken kon worden. Maar de roep om vergelding van Pantherstar had die hoop weer volledig uitgestampt. Er was geen vrede, er was een pauze tussen oorlogstijden. Uiteindelijk kwam de grijze kattin vlak voor Stallionstar te staan en keek ze hem aan. Ze wachtte een moment, nam diep adem en sprak: "Stallionstar, daar zijn we weer. Er is veel gebeurd sinds ons laatste gesprek." Ze voelde een soort schuld dat ze dit gesprek überhaupt aanging, maar het was een te belangrijke kans om te laten liggen.

[Stallion]

Zijn reactie gaf niks weg, behalve misschien dat hij niet wenste dat ze meteen vertrok. Crystalshell wist dat de overleden apprentice zíjn zoon was geweest. En ze wist wat het verdriet van dat verlies kon doen. Ze had zelf met Shatteredice gezeten in een poging die troost te laten vinden. Stallionstar leek haar in ieder geval niet de schuld te geven van de problemen, wat al een pluspunt was. "Ben je boos op Riverclan?" Vroeg ze, haar stem was deze keer vriendelijk maar bezorgd. Ze wist wat de woede van een clanleader teweeg kon brengen. Persoonlijke zaken mengden zich te vaak met clanzaken en de resultaten waren bijna nooit mooi. Het was een slechte samenloop van omstandigheden geweest, en er waren misschien te harde woorden gesproken. Maar ze moesten voorkomen dat dit tot nog meer bloedvergieten zou leiden.

Het deed pijn om slechte woorden over Shatteredice te horen. Crystalshell wist dat ze geen verrader was, ze was niet uit zichzelf vertrokken. Maar dit was niet de tijd om daarover te discussiëren. Dan was hun gesprek snel over en was haar zeldzame kans om met Stallionstar te praten vergaan. In plaats daarvan boog ze heel even haar kop, alvorens hem weer aan te kijken. "Goed om te horen dat je niet de hele clan de schuld geeft." Miauwde ze lichtelijk opgelucht. Ze slikte even en vervolgde: "Het spijt me van Gorsepaw, ik hoop dat jullie waardig afscheid hebben kunnen nemen."

Hij leek verbaasd door haar woorden, maar knikte toch. Dat was mooi, dat was goed. Windclan verdiende het afscheid net zo veel als Shatteredice. Stallionstar bevestigde opnieuw dat hij haar een verrader vond, maar zei ook dat het feit dat Riverclan haar verwelkomd had niet zijn probleem was. Door de volgende uitspraak sloot Crystalshell even haar ogen terwijl ze een zucht liet horen. De rivaliteit was onmiskenbaar. Ze ging eindelijk zitten en dacht na. "Pantherstar is een trotse leider, maar hij is geen barbaar. Hij wilt die excuses horen omdat zijn clan alles voor hem is, niet omdat hij jullie voor hem wilt zien knielen." Ze keek de kater strak aan, haar intense blik diep in de zijne gefixeerd. "Denk je dat ik een leider zou volgen die niet rechtvaardig is?" Vroeg ze hem. Als Pantherstar tiranniek was geweest, of Windclan direct had aangevallen voor een relatief kleine misstap, dan was zij hier allang weggeweest. Voor gehoorzaamheid moest eerlijkheid in ruil komen.