Let the games begin

Onderwerp: Let the games begin ma 8 jun 2020 - 10:28

"You will never know what will come from your actions
but if you do nothing, no results will be made" - lionpaw

De rood-witte apprentice zat neer, wachtende op de twee ontbrekende aanwezigheden. Ze had die nacht niet kunnen slapen, zich afvragende waarom. Waarom had haar mentor nog een apprentice genomen? Was Lionpaw niet goed genoeg meer dan? Dacht Eveningglow dat ze haar ging vernederen als warrior en had ze daarom een back-up plan gekozen om ervoor te zorgen dat ze toch een goede warrior kon afleveren? Lionpaw schudde haar kop en beet hard met haar tanden op elkaar tot het een knarsend geluid maakte. Ze begon bloed te proeven, wat haar alarmeerde dat ze zich kalm moest houden. Haar goudkleurige ogen hadden een onleesbare blik aangenomen. Ze kon niet anders, proberende de woede gemengd met onzekerheid van zich af te weren. Waar maakte ze zich zorgen over? Ze wist dat ze beter was dan de rest... De apprentice trainde van zonsopgang tot zonsondergang. Ze ving meer prooi dan haar dengenoten, nam vaker deel aan een patrouille dan sommige warriors. Wat kon ze nog meer doen? Terwijl ze even schuifelde met haar poten, rolden de verse spieren onder haar vacht. Deze was intussen ook iets dikker geworden en had de kittenachtige pluis allang verloren. Haar sierlijke kop schudde zich en haar lichaam verstarde toen ze beweging hoorde. Wie zou het zijn? O, ze hoopte op Eveningglow. Ze wist namelijk niet hoe ze zou reageren op de aanwezigheid van Frostpaw. Ze wist dat het een zoon was van Olivebranch. Lionpaw mocht de kater, maar wat zijn zoon betrof... Anyways, gewoon om het feit dat het diens zoon was, zou ze hem nog niet direct in de haren vliegen. Énkel daarom. En misschien ook omdat ze Eveningglow niet kwaad wou maken. Maar langs de andere kant had haar mentor er zelf voor gezorgd. De deputy moest toch ook inzien hoe competitief ze was en wat deze keuze als effect op haar zou hebben? Lionpaw schudde voor de zoveelste keer al haar kopje. Ze moest zich focussen!

Frostpaw and Eveningglow first!

Onderwerp: Re: Let the games begin ma 8 jun 2020 - 18:08

Het was tijd om er voor de eerste keer op uit te gaan met zijn mentor, de deputy, en haar andere apprentice. Hij zou liegen als hij zei dat hij totaal geen zenuwen had. Nee, die gierden door zijn lichaam. Wat als hij nou iets verkeerd deed? Straks zouden ze nog boos op hem worden. Frostpaw wist niet wat er van hem verwacht zou worden en dat maakte hem een klein beetje twijfelachtig terwijl hij naar de plek waar ze hadden afgesproken liep. Het was net buiten het kamp, dus gelukkig zou hij niet de weg kwijt raken, dat zou pas gênant zijn.
Toen hij de tunnel uit trippelde en Lionpaw al in de verte zag zitten, werd hij toch wel wat nerveus. Wat zou ze van hem vinden? Hij was niet zo goed in vriendjes maken, tot nu toe was zijn enigste vriendje een spinnetje uit de nursery geweest. Hij vond het maar een beetje moeilijk om te peilen wat iemands reactie op iets zou zijn, of hij iets raars zei of dat hij iets deed of zei wat anderen niet zo fijn zouden vinden. Toen hij bij de oudere apprentice aan was gekomen keek hij haar een tikkeltje onzeker. “Uhm, hallo,” groette hij haar, waarbij zijn stem oversloeg omdat hij zo nerveus was. Oh nee, hij kon nu al wel de grond in zakken.

Onderwerp: Re: Let the games begin di 9 jun 2020 - 21:07

Ze had expres gewacht totdat ze allebei haar apprentices door de doorntunnel zag verdwijnen. De reactie van Lionpaw was haar zeker niet ontgaan tijdens de ceremonie. Ze vroeg wat er in het hoofd van haar omging, ze moesten het daar maar eens over hebben. Maar goed, eerst was het tijd voor hun training. Ze stond op en drong ook door de doorntunnel heen, waarna ze op het tweetal afstapte. Ze hoorde nog net hoe Frostpaw Lionpaw wat nerveus begroette. Ze stopte naast ze en keek ze één voor één aan. “Lionpaw je hoofd staat op onweer, als je zo zuur blijft kijken schrik je nog alle prooi af.” Miauwde ze droogjes, voordat ze Frostpaw aankeek. “Gezonde spanning is niet erg, maar probeer het niet te laten overslaan naar meer dan dat. Angst is gevaarlijk, voor jezelf en daarmee ook voor de Clan. Vergeet dat nooit.” Daarna knikte ze in de richting van de owltree. “Lionpaw jij mag zo vooruit en kijken of je iets weet te vangen. Probeer zo stil mogelijk te zijn Frostpaw en goed op te letten. Dan kun je van haar jachttechnieken leren.” Ze keek even naar Frostpaw en daarna naar Lionpaw met een blik dat ze hen voor mocht gaan. Voordat ze zelf ook begon te lopen en Frostpaw af kon kijken hoe je licht door het woud kon lopen, zonder lawaai.

Onderwerp: Re: Let the games begin di 9 jun 2020 - 21:29

De rood-witte poes had haar amberkleurige ogen strak op de kampingang gericht. Ze was benieuwd wie er eerst zou komen, Eveningglow of Frostpaw. Ze hoopte zodanig op haar mentor. Misschien zou Frostpaw zich wel ziek melden. Een grijns verscheen op haar gelaat bij die gedachte, maar deze verdween echter weer zo snel als 'ie gekomen was bij het zien van een zilverkleurig gestalte. Het was echter niet de kat waar ze op gehoopt had. De poes onderdrukte een teleurgestelde blik en bleef de jonge kater aankijken tot deze voor haar stond. Hij begroette haar, waarbij zijn stem oversloeg. Oh? Hadden ze hier nog met een kitten te maken, in plaats van apprentice? Lionpaw slikte deze woorden echter nog optijd in, Eveningglow was namelijk in de aantocht. Haar goudkleurige ogen werden groot bij het horen van haar woorden. "Maar...?" mopperde ze nog, maar haar mentor sprak al verder, duidelijk geen tijd hebbende voor haar gemopper. Lionpaw vernauwde voor een tel haar ogen toen de poes naar de jongste aanwezigheid keek. Zodra hun mentor haar kant weer opkeek, keek ze terug normaal. Nouja, dat probeerde ze toch. De uitdrukking was alles behalve natuurlijk en had een geforceerde kant. Toen de deputy miauwde dat zij alvast haar jachtkunsten mocht tonen, hield ze even haar kopje schuin. "Zeker dat ik ze niet ga wegjagen met m'n zure kop?" waagde ze te vragen, waarna ze algauw opstond en haar kopje omdraaide. "Ik ga al.." voegde ze er snel aan toe, het ergens toch niet durvende om de woorden van Eveningglow de mist in te slaan. Voor haar mentor iets over haar gedrag kon zeggen, sprong ze weg.

Haar passen waren licht, de grond amper aanrakende terwijl ze verder trippelde, oren en ogen oplettend. Haar neus proefde aan de lucht, de geur in zich opnemende terwijl ze goed in het rondkeek. Lionpaw was hier goed in. Ze vulde haar dagen met jagen en patrouilleren. De tijd dat Eveningglow had moeten doorbrengen in de medicine den, had zij besteed aan het verbeteren van haar jaagkunsten. Ze straalde dan ook zelfzekerheid uit bij het voortbewegen van haar lichaam. Haar kop draaide abrupt een kant op bij het horen van een geruis. Haar amberkleurige ogen vernauwden zich, in de verte de oorzaak van het geluid opmerkende. Een vogel was bezig met het verzamelen van zaadjes. Onmiddellijk zakte de poes richting de grond. Een vogel was moeilijker te vangen. Van zodra ze je doorhadden, vlogen ze op, de lucht in. En dan had je geen schijn van kans meer. Een muis, daarentegen, kon je nog achterna zitten. Goed opletten, Frostpaw. Dacht ze bij zichzelf, de grijns onderdrukkende. De vogel had haar namelijk nog niet door. Op een goede sprongafstand bleef ze staan. Haar blik was iets hoger gericht, wetende dat ze hoger zou moeten opspringen dan bij de gewoonlijke prooien. Krachtig zette ze zich af, een geluid van haar poten gemengd met het opfladderen van de vogel gingen door het bos. Vliegensvlug schoot ze door de lucht, de merel met haar nagels vastgrijpende. Behendig landde ze terug op haar poten, de vogel tegen de grond slagende en met haar bekje de doodsbeet toedienende. Verwachtingsvol keek ze achterom, hopende dat zowel haar mentor als Frostpaw alles goed hadden kunnen zien. Doe dat maar eens na. Dacht ze bij zichzelf, het woord etter er nog net uitlatende.

Onderwerp: Re: Let the games begin di 9 jun 2020 - 22:45

Hij was een beetje bang voor de reactie van Lionpaw, straks zou ze hem gaan uitlachen. Ze was ouder en stoerder als hem en vast ook beter in alles wat ze vandaag zouden gaan doen. Het was zijn allereerste dag en hij wilde het goed doen, maar hij dacht niet dat dat hem zou gaan lukken als hij vergeleken zou worden met de rood-witte kattin.
Maar hij schrok op van die gedachte toen, nog voor Lionpaw iets terug kon zeggen, hun mentor op het toneel verscheen. Eveningglow vertelde de oudere apprentice dat ze niet zo zuur moest kijken. Iets wat ze vast niet leuk zou vinden. Maar toen draaide de deputy zich naar hem. Wat was er met hem? Toch was die paniek dat hij iets fout had gedaan misschien iets te snel naar binnen geschoten. . “Gezonde spanning is niet erg, maar probeer het niet te laten overslaan naar meer dan dat. Angst is gevaarlijk, voor jezelf en daarmee ook voor de Clan. Vergeet dat nooit.” Vertelde ze hem. Frostpaw knikte. Dat zou hij proberen dan.
En nu gingen ze in een sneltreinvaart op naar het trainingsgedeelte van de, wel, training. Eveningglow vertelde Lionpaw dat ze vooruit mocht gaan om iets te vangen, iets waar ze maar wat onaardig op reageerde. Echter vroeg de kersverse apprentice zich niet af hoe ze zo durfde te praten tegen de deputy, maar wel waarom ze het deed. Want ze mocht toch wat gaan vangen? Dan kon ze laten zien hoeveel beter ze al was dan dat hij ook maar in de nabije toekomst van kon dromen te zijn. Ook werd hem een taak gegeven; goed opletten en zo stil mogelijk te bewegen, zodat hij goed kon leren. Hij had nog net tijd om te laten zien dat hij het had begrpene. Daarna stapte Eveningglow ook vooruit en probeerde Frostpaw zijn mentor zo goed mogelijk na te doen. Omdat hij stil probeerde te zijn was hij wel redelijk langzaam, vergeleken met de anderen, maar het bleek een hele klus om geen geluid te maken in het woud. Pootje voor pootje volgde hij de andere twee totdat Lionpaw iets had gespot. Het duurde even voor hij zelf de prooi had gespot; een vogel. Er kwamen een hoop vragen in zijn kopje op, maar hij probeerde ze weg te duwen, want hij moest focussen. Al was dat nooit echt iets waar hij heel goed in was geweest in de zes manen die hij nu al op de wereld stond. Geduld en focus waren toch echt zijn grootste valkuilen. Hij had de neiging om te bewegen, om iets te doen, terwijl Lionpaw in wat wel slow-motion leek op de vogel afsloop. Kom op! Spring nou! Toch probeerde hij wel een beetje op haar techniek te focussen, al gingen zijn gedachten toch steeds terug naar de vogel, en de vraag wanneer ze nou eens zou springen. Toen ze dat eindelijk deed was het een hele hoge sprong. Wauw! Lionpaw moest vast supersterk zijn! Ze had zelfs de vogel gevangen en gedood. Zou hij dat ook ooit kunnen? Zou hij vandaag iets leren te vangen? Hij stond zowat met open bekje te kijken. “Wauw, dat was zo cool!” sprak hij hardop uit, even helemaal vergeten dat hij stil moest zijn. Oops.

Onderwerp: Re: Let the games begin ma 15 jun 2020 - 11:36

Ze trok even met haar oren, duidelijk niet gediend van Lionpaw haar grote bek. Alleen voordat ze haar van repliek kon dienen was haar oudste apprentice er al vandoor. Haar snorharen trilden en ze schudde kort haar kop. “Ze doet vreemd de laatste tijd.” Mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen Frostpaw. Toen keek ze de jonge kater aan. “Kom.” Miauwde ze met een zwiep van haar staart, voordat ze de achtervolging inzette. Lionpaw koos een vogel uit om te vangen. Ze deed het goed en wist de merel dood te bijten. Frostpaw riep dan ook snel dat hij het cool vond. Goed, Lionpaw haar ego weer genoeg gestreeld. “Goede vangst, deed je dit om Frostpaw wat te leren Lionpaw of had het een andere reden?” De blik in haar felgele ogen was scherp terwijl ze haar aankeek. “Frostpaw doe je bek eens open en neem de geuren in de op. Dan weet je hoe een merel ruikt. Ruik je ook nog een andere geur?” De geur van muis was ook in de buurt. Een betere prooi om voor het eerst mee te beginnen. Even keek ze Lionpaw waarschuwend aan om niet voor haar beurt het antwoord te gaan roepen. Op de één of andere manier zag ze haar daar wel voor aan op het moment. Ze moest maar eens met haar alleen gaan praten.

Onderwerp: Re: Let the games begin di 16 jun 2020 - 14:23

Lionpaw wiebelde met haar oren en onderdrukte een grijns bij het horen van Frostpaw's woorden. Maar nog voordat ze van deze glorie kon genieten, werd ze al van de kaart geslagen door de felle blik van haar mentor. Haar ogen wilden zich vernauwen maar de rood-witte poes onderdrukte deze neiging en bleef slechts met een neutrale blik terug staren. Ze besloot wijselijk haar mond te houden toen het aan de jongere kater was om een prooi te leren vangen tikte even met haar staartpunt van links naar rechts. Ze wilde niet dat Eveningglow kwaad op haar was, maar langs de andere kant wou ze ook weer niet dat alle aandacht op Frostpaw gericht werd. Uit lastigheid beet ze op de binnenkant van haar kaak terwijl ze de andere kant opkeek, wachtende tot Frostpaw's les gegeven was. Wat deed ze hier eigenlijk zelfs? Toerist spelende terwijl Eveningglow haar nieuwe apprentice wegwijs maakte?

Onderwerp: Re: Let the games begin wo 17 jun 2020 - 20:53

Frostpaw.

you're scaring away the birds. oh no not the birds

Hij had het allemaal cool gevonden, hoe snel Lionpaw haar prooi in haar klauwen had, hoe makkelijk het voor haar leek te gaan. Ondertussen zou hij er vast als een of andere rondstampende idoot uit zien. Maar Eveningglow leek er anders over te denken. Als hij de mening van de woorden die zijn mentor net had gesproken dan goed oppikte. Hij was immers niet zo goed in het aflezen van wat anderen in gedachte hadden of voelden. Veel tijd om aan de gedachtegang te besteden had hij echter niet, want nu richtte Eveningglow zich op hem. Ze vertelde hem om zijn bek open te doen en de geuren rondom hen tot zich te nemen. Het was zijn taak om te kijken of hij naast de sterke geur van de vers gedode merel nog wat anders rook. Frostpaw stak zijn bekje in de lucht en proefde de geuren. Het meeste werd verborgen door de verse prooi en dus duurde het wel even voor hij vrij zeker van zijn zaak was dat hij wat anders rook. Maar wat anders? Hij herkende de geur wel, maar het was toch anders als de prooi al een tijdje tussen alle andere prooi op de hoop had gelegen in het kamp. Geuren mengden zich dan altijd een beetje samen. Toch, hij moest het proberen. “Uhm, ja. Ik denk dat het een muis is?” Het was meer een vraag dan een antwoord, realiseerde de zilveren apprentice nadat hij de woorden had uitgesproken. Maar daar viel nu niets mee aan te doen. Hij kon alleen maar hopen dat het goed genoeg was voor nu.

Onderwerp: Re: Let the games begin