Op het matje geroepen {Eveningglow}

Lionpaw had een nukkige blik in haar ogen terwijl ze achter haar mentor aanliep. Ze durfde dit enkel omdat Evening haar nu niet kon zien. Van zodra de deputy haar weer aankeek, veranderde ze haar gelaatsuitdrukking naar neutraal. Ergens wist ze wel waar de poes over wou spreken, maar Lionpaw was standvastig over haar mening. Het was niet haar schuld! Als Sunpaw zo stom deed, dan zou Lionpaw er iets van zeggen. Daarbij had ze het enkel gedaan vanwege het feit dat ze Evening's woorden in twijfel trok. Was haar mentor dan niet blij dat ze voor haar opkwam? De rood-witte apprentice onderdrukte een diepe zucht en hield halt zodra haar mentor dit ook deed. Ze bevonden zich niet zo ver van het kamp, maar wel ver genoeg dat niemand hen kon horen. Met haar blik richting de grond wachtte ze af op wat Eveningglow zou zeggen.

Met Lionpaw achter haar aan liep ze het kamp uit. Ze had ze niet al te lang door laten gaan met het teken verwijderen, maar wel lang genoeg zodat ze er even goed over na hadden kunnen denken. Ze voelde het geknies van haar apprentice gewoon achter haar, daarvoor hoefde ze niet om te kijken. Het zou bijna hilarisch zijn als de situatie niet zo ernstig was en daarnaast was Eveningglow sowieso niet goed met grapjes. Ze probeerde het de laatste tijd wel eens, maar het pakte eigenlijk nooit goed uit. Dat was Glazeheart zijn ding en misschien moest ze dat ook zo laten. Ze was veel te serieus voor zulk soort praat. Toen ze ver genoeg weg waren draaide ze zich om. Ze ging rustig zitten, haar staart losjes rond haar achterpoten. De blik in haar felgele ogen streng, maar ergens ook afwachtend. Ze velde geen oordelen zonder alle kanten van een verhaal te kennen. “Lionpaw kijk me aan.” Miauwde ze duidelijk, maar niet scherp of boos. Dat was ze ook niet. “Je begrijpt toch wel dat ik vechten niet kan tolereren en dat ik geen enkele apprentice voor kan trekken. Zeker mijn eigen niet.” Miauwde ze toen.

Haar zintuigen stonden op scherp. Ze voelde de wind met haar vacht spelen, hoorde de bladeren ritselen aan de bomen. Alles behalve de strenge blik van Eveningglow viel haar op. Niks ontging haar. Juist omdat haar emoties aan 100km per uur door haar lijf gierden. Ze kon zo huilen maar ook kwaad gillen. Echter was ze geen kat die zomaar ontplofte, ze hield zich kalm. Ze zette een masker op dat voorkwam dat anderen zagen hoe breekbaar ze wel niet was. Daarom dat ze ook kil naar beneden keek, pas als ze de stem van haar mentor hoorde waagde ze het haar kopje op te tillen. Haar amberkleurige ogen zochten de hare, bijna achteruit deinzende bij het zien van haar felgele ogen. De woorden die volgden waren even helder als de blik die ze toegeworpen kreeg. Eveningglow miauwde dat ze vechten niet tolereerde en dat ze niemand kon voortrekken. Zelfs Lionpaw niet. De rood-witte poes deed haar best om kalm te blijven en vernauwde haar ogen als reactie op haar eigen wervelwind van emoties. Ze probeerde het zo hard. Zó hard. Om kalm te blijven, om te laten zien dat ze niet zomaar gebroken kon worden. "Sunpaw begon! Zij viel me aan... Als ik niet was weggesprongen had ik nu vast een hele snee door mijn oog!" miauwde ze, verontwaardigd en luider dan ze gewild had. Daarbij, was de grijs-witte deputy niet trots op de manier waarop Lion zich had kunnen verdedigen? Ze had de aanval goed ingeschat. Als ze niet snel genoeg had gereageerd, dan had de schade aan haar oog veel erger geweest dan de simpele snee die in haar vel beet. "Ze moet altijd zo arrogant doen.. En ze stelde jouw woorden in vraag... dat kon ik gewoon niet hebben..." En dat wil ik niet, voegde ze er in stilte aan toe. Het was niet de eerste keer dat Sunpaw zo arrogant en betweterig deed. De rode kattin mocht dat naar iedereen doen... Ze mocht Lion zoveel mogelijk uitkakken als ze wou, maar ze kon er niet mee om als de autoriteiten van de Clan ondermijnt werden. Daar was Sunpaw niet goed genoeg voor, en dat zou ze ook nooit worden in haar ogen...

Lionpaw reageerde verontwaardigd, maar Eveningglow bleef haar gewoon rustig aankijken. Ze observeerde haar reactie, voordat ze wat zei. “Ga eens verder terug dan dat moment Lionpaw. Wat was de reden waarom ze je aanviel?” Miauwde ze toen. Ze wilde dat haar apprentice er zelf mee kwam, dat ze niet alles hoefde voor te kauwen. Lionpaw was nu oud genoeg om zelf te redeneren. Het was allemaal ergens vandaan gekomen. Wat haar apprentice had gezegd was ook niet netjes geweest. Ze waren beiden onredelijk geweest. Natuurlijk het was met alle goede bedoelingen gedaan, Lionpaw had haar verdedigd. Alleen dit was niet de juiste manier geweest, dat moest ze zich uiteindelijk wel gaan realiseren.

Haar mentor bleef kalm om de hele situatie. Lionpaw daarentegen wiebelde ongemakkelijk met haar oortjes en klauterde met haar nagels in de aarde. Het was niet omdat ze een stresskip was, maar meer omdat ze niet wou dat Eveningglow kwaad om haar was. Toen ze vroeg waarom Sunpaw haar aanviel, keek ze terug op. Waarom? Omdat Sunpaw een opvliegende kip was. Daarom. Een kip zonder kop. Lionpaw zou slimmer zijn geweest, ze zou niet zomaar iemand aanvallen. Dat was ook de reden geweest waarom ze het gevecht algauw beëindigde. Als Sunpaw een stoeipartij met haar wou om hun krachten te vergelijken, dan zou ze dat maar al te graag doen. Lionpaw wist toch al dat ze dat zou winnen. "Omdat Sunpaw gewoon zo is. Ze kent geen discipline en al zeker geen respect." antwoordde ze op de vraag van Eveningglow, haar oogjes wat vernauwd terwijl ze de deputy aankeek.