A kindred spirit

_{Topic closed.}

<sub>Na afloop van de ceremonie zocht Nettleroot haar apprentice op. Het was voor haar een speciale gebeurtenis, blij doch somber. Ze had eindelijk een apprentice toegewezen gekregen. Dit had haar verbaasd gezien haar staart die nog niet geheel de oude was. De knik die erin zat bleek permanent. Mooi was het niet maar ze mocht zich gelukkig prijzen dat het met een gebroken staart was afgelopen, en niet iets ergers.. Toch drukte dat haar pret wel een beetje. Sinds het gevecht was haar stemming verandert. Was ze serieuzer, piekerde ze meer. Zat ze met zaken in haar maag die ze bij niemand echt kwijt kon. Daar kwam ook nog eens bij dat Swallowflight weg was, wat een onverwachte leegte achterliet in de grijze warrior. Met beheerste passen zocht ze Flint er tussenuit. Ze begroette hem met een zachte purr. “Ik had niet gedacht dat ik jou als mijn leerling zou krijgen, maar erg vind ik dat niet,” Ze vertrouwde hem een knipoog toe die ze speciaal voor hem bewaarde. Een deel van haar wilde zorgen dat haar sombere humeur niet oversloeg op hem, hij had al genoeg aan zijn hoofd. “Zin om mee te gaan op een avond patrouille?” De grenzen afgaan terwijl ze een beetje bijkletste was niet echt spannend maar daar zou hij het mee moeten doen tot haar staart was genezen.

TRAINING 1
@Flintpaw</sub>

Vrolijk tikte hij haar neusje aan met de zijne, terwijl hij zachte purrde. "Gelukkig maar dat je 't niet erg vind, immers zit je nu aan me vast." Miauwde hij lachend. Hij vond Nettleroot helemaal geweldig toen ze hem beschermd had tegen de onweer, een angst die inmiddels iets minder aan het worden was. Hij vond het dan ook vervelend wat er allemaal met d'r gebeurd was. De dood van d'r zus en het verlaat apprentice en warrior worden, moesten best een klap op d'r hebben achtergelaten. Maar nee, Flintpaw zou er voor zorgen dat ze het goed konden vinden met z'n twee. Hij mocht zijn eigen slechte humeur niet op haar laten overgaan. Immers stelde hij zich alleen maar aan en zet 't tussen z'n oren, dat was het enige. "Jazeker!" Zei hij daarna, waarbij hij overeind kwam. Flintpaw zat midden in zijn groeispeurt, wat ook goed te zien was. Als kitten was hij klein geweest, maar nu kon hij bijna schouder aan schouder staan met zijn mentor. Het zou waarschijnlijk ook niet lang duren voordat hij boven haar uit zou komen. "Waar wil je eerst heen gaan?"

_{Topic closed.}

_{Nettleroot gunde hem een goedkeurende glimlach. Flintpaw had er in ieder geval zin in en dat beurde haar ook een beetje op. "Laten we met de klok mee gaan. Langs de Great sycamore, door de snakerocks, langs de grens van de Tallpines, over de Sunningrocks, langs de Owl tree en tenslotte komen we weer uit in de sandy hollow." Stelde ze voor. Ongeduldig sloeg ze met haar poot naar drie lieveheersbeestjes die aan haar flank plakte. "We kunnen de grenzen verversen terwijl jij me verteld wat je al geleerd hebt- van.." Haar stem stierf weg toen ze merkte dat overal om haar heen rode lieveheersbeestjes zaten. Ze landde op haar vacht, op de grond, op Flintpaw- het leek wel een soort zwerm!}

Rustig trok Flintpaw met zijn oortjes, terwijl zijn blauwe ogen de omgeving in zich op nam. Hij was vaak genoeg in het territorium geweest, immers was hij al langer dan vandaag apprentice. Weliswaar had hij nooit een volledige tour rond het gebied gehad, hij wíst er iets vanaf. Hij kon de beginselen van jagen en, voor zover hij wist, kon hij aardig goed vechten. Immers had hij zijn lichaamsbouw mee. De grijze kater rekte zich eventjes uit en knikte toen Nettleroot hem vertelde hoe ze dit gingen aanpakken. Met de klok mee gaan en dan langs alles gaan. Flintpaw hielt zich voor dat hij bij de gebieden vragen kon als ze er waren, dat was makkelijker dan nu alles op haar dak te gooien. Hierbij kwam de vraag in hem op, of hij haar eerste apprentice was. Waarschijnlijk wel… Misschien moest hij het rustig aan doen dan. In gedachten verzonken zetten de grijze apprentice een stap naar voren toe, alleen om op te merken dat zijn vacht, en die van Nettleroot, onder de rode beestje zaten. ”Uh.. Nettle?” vroeg hij, iets wat onzeker, terwijl een van de beestjes op zijn neus landen en hem lieten niezen. Een actie waarop de hele zwerm omhoog leek te vliegen, om vervolgens als een wervelstorm om hen heen te gaan vliegen. What in Starclan’s name was going on here?

_{Topic closed.}

_{Nettleroot sloeg met beide poten om zich heen om de beestjes van haar lijf te krijgen, maar het hielp niet. Vertwijfeld keek ze naar Flintpaw die ook slachtoffer begon te worden van de zwerm. Het leken er steeds meer te worden. Flintpaw nieste en de zwerm lanceerde zich omhoog om enkele tellen boven hun hoofd te zweven en net zo hard weer naar beneden te schieten. Ze kromp lichtelijk in elkaar ook al deden de beestjes in feiten geen kwaad. “Kom, laten we gaan rennen en zien of ze ons volgen!” Stelde ze voor boven het vage gebrom van tientallen miniscule vleugeltjes. Nettelroot schoot ervandoor, zij het niet zo snel als voor haar staartverwonding.}