He stroked his hand over the .. mark on the cant dog handle.

HEAVY IS THE MOON WITH BLOOD
CRIMSON IN A SKY FULL OF BLACK

Met zijn vacht besmeurd met van alles wat hand bereikbaar was liep hij door het rogue gebied. Zijn ogen prikte in het donker als felle lichtpuntjes in een land vol onbekendheden en gevaren. Zijn geboren poot die langzaam geheeld was begon weer enorm pijn te doen, de adrenaline die door zijn lijf gepompt had nam af en de korte healing van Starclan trok terug naar de sterren. Zijn blik ging naar de lucht die eerder deze nacht nog vol met sterren had gestaan en nu bedekt was met een dikke laken van mist en wolken. Zijn lip krulde op en boos liet hij een brul klinken van woede. Hij kon niet geloven dat Starclan hem zo aan de kant had gezet, nadat hij zoveel offers had gemaakt voor hen. Hij was misschien voor eeuwig verminkt maar hij was het in ieder geval nog waard om een opvolger te kiezen en te trainen maar zelfs dat namen ze van hem af. Hij had een naam gekregen, een achtervoegsel waar hij tijden op gewacht had, als troostprijsje. Zijn hart klopte luid in zijn keel toen hij geen gehoor kreeg na zijn gebrul. De sterren zwegen, precies zoals ze gezegd hadden. Ze zouden nooit meer contact leggen met hem. Zijn connectie was verbroken. Ze zouden hem doodzwijgen, hoe hard hij ook smeekte, hoe hard hij riep, de sterren waren weg. Maar hij gaf niet op. Hij zal het tegendeel bewijzen. Hij was het nog waard. Hij zou zijn band weer versterken met de sterren, want dat was het enige wat hij kon.. het enige waar hij zich compleet bij voelde. Nu was hij niks, een niemand.

Maar voor nu.. nu moest hij Indigo vinden. Hij moest weten als ze er nog was, dat Bloodclan haar toch niet gevonden had, of erger.. dat ze dood was. Dan zou hij het zich nooit vergeven.