Va, je ne te hais point.

Zachtjes giechelde hij terwijl de wereld om heen schudde, het was immers een grappig uitzicht. Het was dat zijn moeder hem vast hield of het jonkie had gaan huilen en schreeuwen, bang voor de hoogte waar hij niet aan gewend was, alhoewel het natuurlijk geen meters waren. Voor de kleine kater waren alle situaties waarin hij niet zijn pootjes op de aarde had wel erg spannend. Maar tussen de kaken van zijn moeder voelde hij zich toch een heel stuk veiliger, veilig genoeg om te kunnen genieten van de schuddende uitzichten die de wereld grappig deden vormen althans. Hij keek daadwerkelijk zijn ogen uit, zo veel nieuwe dingen, nieuwe geuren, wat was de wereld toch mooi, hij zou zowat de hoogte vergeten. Tot dat de hoogte verdween in ieder geval, wat het niet veel later ook deed. Enthausiast keek hij rond, het deed zijn hartje sneller kloppen, hij kon niet wachten deze nieuwe plek tot in de kleinste hoekjes te ontdekken. "Wil je wat gaan zwemmen Coda?" vroeg zijn moeder terwijl hij bijna was afgeleid door een kleine vogel hoog hoog in de boom. "Zwemmen?" vragend keek hij weer naar moeders "Zoals de eendjes?" een brede glimlach verscheen op zijn gezicht voor hij op zijn pootjes sprong. "Ja! Dat kan ik wel" snel knikte hij voor hij richting het stroompje rende. Eenden die dreven gewoon altijd, zo moeilijk kon dat toch niet zijn? Hij kon ook wel drijven hoor, beter dan de eendjes zelfs, hij voelde het nu al. Maar wachten op zijn moeder deed hij wel, zijn oogjes op haar gelegd om er zeker van te zijn dat ze nog bij hem was. Zijn vader had hem al verlaten die ochtend, zoals vele andere ochtenden en hoewel hij het wel verwachte deed het hem toch steeds weer net zoveel pijn om één van zijn ouders te zien vertrekken, waarom kon hij niet mee? Ze waren toch samen een familie? Wat was dit voor gekke verraad steeds weer?

Plots leek de ooit vredig gewezen wereld om hen heen te veranderen in een gevaarlijk slagveld. Als een storm die plots op de horizon verscheen. Geschrokken kroop de kitten dichter bij mama nadat ze hem al naar haar toe had geduwd, het was gewoon nog niet dicht genoeg!. Met grote oogjes tuurde hij naar de vreemdeling, zijn kleine oortjes plat tegen zijn nekje aangedrukt. Mama zou hem wel beschermen gokte de kater, op mama kon hij altijd rekenen. "Va, je ne te hais point!", gromde de grote zwart witte poes in een stem zo angstig, zo hoog, dat de kitten er zelf eventjes van schrok "Scheer je weg,".

"Het is oké, mon petit ours, maar blijf dit bij mama oké." zijn moeders woorden echode in zijn gedachten, kalmeerde hem langzaam. Haar zachte stem was als magie voor de kleine kitten, het kleine ettertje. Zolang hij mama's stem hoorde was alles goed, zolang ze dichtbij was was hij veilig. Maar toch durfde hij de vreemdeling nog niet aan te kijken, hield hij zijn oogjes dicht. Op die manier kon hij doen alsof mama de enige was die bij hem was, de vreemde stem was zo niets meer dan een koorts droom, niets meer dan een vage echo vanuit diep in een grot. Nee, hij was bij mama nu, enkel mama, helemaal veilig, helemaal warm.