Go with the flow

Dit was dus het gebied waar ze het meest rondhing, zoals de meeste Rogues. Raya had een mooi plekje kunnen vinden waar ze nu de nachten vertoefde. Toch was ze meestal op stap, en als ze moe was ging ze wel ergens liggen waar ze op dat moment was. Voor Raya was het allemaal niet zo'n probleem. Net zoals wanneer ze honger had, zoals nu. Ze had nu honger, dus ze ging nu jagen. Ze speurde de omgeving af en uiteindelijk had ze een muisje ontdekt. Ze dook in een sluiphouding en na wat stappen en een sprong had ze het diertje beet. Ze doodde het en besloot het op die plek lekker op te peuzelen, terwijl ze genoot van het zonnetje op haar vacht.

+ Gorsepaw

Gorsepaw had nooit verwacht dat hij iemand zou zijn die steeds verder van huis wegliep. Hij voelde zich gewoon niet echt meer op zijn plaats daar. Rusteloos, zenuwachtig. En omdat Falconpaw het druk had met medicine cat worden en al die ingewikkelde regels moest leren. Hij zat uren in die den blaadjes uit zijn hoofd te leren. Gorsepaw probeerde Amberstorm zo veel mogelijk te vermijden. Er zat niet veel schot in zijn training en hij haatte het om haar keer op keer teleur te stellen. Het was niet alsof hij het niet probeerde, alsof hij niet zijn best deed, maar het lukte gewoon niet. Dus was ze weg, verder en verder, totdat hij eindelijk de grens over was. Hij spitste zijn oren toen hij de geur van verse prooi rook. Zijn mond begon te watertanden. Had iemand hier gejaagd? De nieuwsgierigheid overwon en hij volgde zijn neus, hopend dat er misschien iets te halen viel. Maar hij vond alleen een poes die een muis aan het verorberen was. Het was vreemd, om iemand zo in de wildernis prooi zien te eten. Thuis brachten ze als ze iets vingen het naar huis. Daarom keek hij met een frons naar de wat oudere poes. ‘Eet je die hier op?’

Doordat ze lekker bezig was met haar muisje opeten, had ze niet gemerkt dat er een andere kat dichterbij kwam. 'Eet je die hier op?' Raya keek op en keek in de gele ogen van een jongere kat. Hij had een aparte geur, eentje die ze wel eens geroken had, een heel stuk lang. Deze jonge kater moest wel bij één van de Clans horen, besloot ze.
Raya glimlachte naar hem en slikte snel een hap muis weg. 'Ja, wil je ook een hapje?' De poes vond het geen probleem om haar prooi te delen, als ze nog meer honger zou hebben ving ze wel een nieuwe prooi. Ze duwde de muis een stukje naar hem toe als uitnodiging.

De vreemde poes wist waarschijnlijk ook gewoon niet beter. Ze woonde alleen. Ze wist niets van clans, de warrior code, hoe je samen leefde. Nee, zo leefde je als je alleen was. Zonder StarClan, nam hij aan. Hij dacht altijd dat alle vreemdelingen die zich niet aan de warrior code slecht waren. Maar ze zag er niet slecht uit. Helemaal niet toen ze een stukje van haar prooi aan hem aanbood. Het was vast heel vriendelijk bedoeld, maar hij stapte direct een stap achteruit met zijn ogen wijd open. ‘N-nee, dat mag niet,’ miauwde hij geschrokken. Stel je voor dat Amberstorm hem nu zou betrappen, na al die lessen dat ze de warrior code in hem had geprobeerd te stampen. Ze zou hem villen. Ze zou hem weer kitten maken of een maand niet het kamp uit laten. ‘Maar.. bedankt,’ piepte hij er nog snel achterna. Hij meende het niet onbeleefd.

Raya keek verbaasd toe hoe de jonge kater plots een stap naar achteren zette. 'N-nee, dat mag niet,' miauwde hij geschrokken. Een frons verscheen op haar gezichtje. Hoezo mocht dat niet? Je mocht toch wel eten? 'Maar.. bedankt,' piepte hij toen nog snel. Raya knipperde met haar bruine ogen. 'Hoezo mag dat niet dan?' vroeg ze verbaasd, maar een zekere hint van nieuwsgierigheid weerklonk in haar stem. 'Is dat iets van de Clan? Mag je niet eten van hun? Je moet toch wel wat eten,' knikte ze.

De rogue leek oprecht verbaasd. Wist ze dan niets van de clan en de code? Nou ja, wie zou het haar dan ook moeten vertellen. Ze vroeg er wel naar. Maar ze deed net alsof hij nooit wat at. ‘We brengen ons eten eerst terug naar kamp, zodat de kittens en elders eerst gevoed worden, daarna eten de warriors pas,’ miauwde hij vervolgens. Het was iets wat iedere clan deed. Eerst de zwakkeren voeden die niet meer zelf konden jagen, katten die altijd voor hun hadden gezorgd, en de jongste van de clan voeden, want zij waren de toekomst. ‘Dat staat in de code,’ legde hij toen uit aan de jonge poes. Dat begreep ze vast wel toch? Nou ja, ze zou het wel niet geleerd hebben, als ze altijd op zichzelf was geweest.

_{Zij was verbaasd, maar de jonge kater leek ook verbaasd met haar. 'We brengen ons eten eerst terug naar het kamp, zodat de kittens en elders eerst gevoed worden, daarna eten de warriors pas,' miauwde de jonge kater. Raya knikte. 'Ooh, zo! Aw, dat is wel lief!' miauwde ze met een glimlach. Zij had niemand anders om voor te zorgen dan zichzelf, maar als de ander eerst zijn prooi voor de zwakkere wilde bewaren dan snapte ze dat helemaal natuurlijk! Dat zou zij zelf ook doen. Toen de rood-witte kater vervolgens zei dat het in de code stond keek ze weer verbaasd op. 'De code? Wat voor code?' vroeg ze nieuwsgierig.}

Gorsepaw vond haar maar vreemd, zo onwetend. Maar hij kon het wel begrijpen, ze leefde alleen, ze wist niet beter. Ze sprak dat het lief was, en even glimlachte hij verlegen. ‘Het hoort zo, ze kunnen zelf niet meer jagen en ze hebben altijd voor ons gejaagd toen we kittens waren of ziek,’ miauwde hij. Ja, zo hoorde het. Je zorgde voor de jongsten, de oudsten en de zwaksten. Degene die de clan nog zouden dienen en degene die het manen trouw hadden gedaan. En natuurlijk wist ze dan ook niet van de code. ‘De Warrior Code,’ miauwde hij toen voorzichtig. ‘We leren die allemaal, het zegt wat we wel en niet mogen doen, en als ik oud genoeg ben en de code volg, dan word ik ook een warrior!’ miauwde hij. Hij vond dat idee nog wel eng, want hij moest nog zoveel leren! Hij wist niet of hij ooit een warrior kon worden...