[Flutterkit] Thorn in my bedding

Eerst had ze verwacht dat het steken wat ze voelde door haar wonden was gekomen. Dat een wond gewoon wat aan het trekken was als ze zich bewoog. Maar op het gegeven moment werd het haar duidelijk dat dat niet aan de hand was. Dat er iets in haar mosnest was dat haar op het moment pijn deed. Ja, de apprentices hadden vanochtend een nieuw nest gemaakt.. dus.. Het zou kunnen? Ze draaide wat met haar oren en stond op, zichzelf wat moeizaam tot haar voetjes trekkend. Voorzichtig begon ze door het mos te graven, maar voor nu zag ze nog niks..

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Het was niet dat hij bang was, het was dat hij doodsbang was! Bloodclan was eng, kon hij dat nogmaals herhalen want dat was de waarheid! De kater was dan ook altijd alert als hij de Nursery verliet, maar had besloten dat dit te gek werd. Hij was toch niet laf? Nu eigenlijk wel, maar dat betekende niet dat hij zijn schouders niet kon rechten en zichzelf de hele dag in een hoekje zou verstoppen. Anderen konden zijn vijf Moons oude poten vast wel gebruiken. Onhandig stapte hij de den in voordat zijn tweekleurige ogen op een bekende kattin vielen die haar rnest uit elkaar aan het halen was. Verward bleef hij staan voordat hij naar voren stapte en voorzichtig het mos pakte dat ze overhoop haalde en aan de kant legde. Als ze iets aan het zoeken was, was het handig om de stukken mos die nog goed waren weg te halen. 'Wat zoek je?' Zijn stem klonk nog akelig hoog voor zijn leeftijd, en daardoor ook super lief. Ach, als hij toch al zo'n lieve naam had en een slank uiterlijk kon dat er ook nog wel bij.

Pepperpaw voelde wat in haar mosnest, maar uiteraard kon ze nu geen enkele doorn meer vinden. Met een lichte frons keek ze naar het mos, maar ook geen spoor van de doorn te vinden op basis van zicht. Haar gevlamde staart zwiepte wat geërgerd heen en weer en ze drukte haar oortjes in haar nek. Nou moe... Ze schrok op van een stem en ze draaide zich direct om, daardoor deels met haar nest strooiend. Maar gelukkig was het Flutterkit. Die was hier al eerder geweest. "Oh.. hey Flutterkit. Ik geloof dat er ergens in mijn nest een doorn zit. Dus die zocht ik."

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Het zag er naar uit dat Pepperpaw niet vrolijk was, haar gevlamde staart zwiepte ze geërgerd heen en weer terwijl ze aan het zoeken was in haar nest naar iets dat ongetwijfeld in de weg had gezeten. Ze leek duidelijk te schrikken van zijn stem waardoor hij een tikkeltje schuldig met zijn snorharen trok. Oeps.. hij was vergeten dat ze hem niet aan had zien komen. Ze strooide met een gedeelte van haar nest waardoor er een humoristische twinkeling in zijn ogen ontstond. 'Oh.. hey Flutterkit. Ik geloof dat er ergens in mijn nest een doorn zit. Dus die zocht ik.' Legde ze uit waardoor hij de portie die hij voor haar aan de kant had getrokken voorzichtig bekeek. 'Je moet vast niet al te lang staan. Anders haal ik mijn nest wel, dan leg ik die hier neer. Die is ook gisteren ververst en licht heerlijk zacht. Dan zoek ik jouw nest wel door nadat ik die in de Nursery heb gelegd.' Hij wist dat ze last had van wonden, en hij had echt wel de tijd vandaag om het nest goed door te zoeken. Hij stelde enkel wat voor, het was voor hem een kleine moeite, echter de vraag was of ze het hem liet doen.

Pepperpaw schoof het mos wat ze in het rond gestrooid had weer wat bij elkaar voordat ze zich weer omdraaide naar Flutterkit. Straks ging de wind nog met haar plukjes mos aan de haal en die hadden helemaal niks fouts gedaan. Het was alleen maar die nare doorn die de boosdoener was. Flutterkit stak meteen een heel verhaal af over hoe hij wellicht zijn nest naar de medicine cat den kon brengen, maar Pepperpaw wees dit af. " Nee joh, de apprentices hebben dit nest met veel zorg voor me gemaakt. Moet alleen even die doorn vinden." miauwde Pepperpaw met een zachte glimlach. Verder was een nest van een kitten waarschijnlijk ook gewoon veel te klein voor haar, maar ze zou een kitten niet afrekenen op zijn ruimtelijk inzicht.

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Ruimtelijk inzicht was iets dat de kitten nog niet kende, daar was hij nog te jonge voor of had hij simpelweg nog niet over nagedacht. Toch bedoelde hij zijn aanbod lief, hij wilde immers niet dat de ander onnodig pijn had, immers was zij degene met wonden en hij niet! Hij was hartstikke gezond, nu, af en toe had hij wel honger als Bloodclan het prooi van hen af hield. Als ze niet mochten eten, en daardoor zag hij er wellicht iets te slank uit. 'Nee joh, de apprentices hebben dit nest met veel zorg voor me gemaakt. Moet alleen even die doorn vinden.' Mauwde de flamepoint Apprentice met een zachte glimlach waardoor de kitten nadenkend naar het mos keek. 'Is het geen takje dat prikt?' Vroeg hij enkel zachtjes terwijl hij een klein takje met zijn neus aan wees, hij wist niet of het scherp was, maar vroeg zich oprecht af hoe een doorn zicht in het mos verborgen kon houden. Was het niet zoeken naar een speld in de hooiberg als het echt het geval was? Het klonk dan niet alsof de Apprentices goed hadden opgelet, aan de andere kant, ze hadden het vast druk met Bloodclan enzo.

Pepperpaw roerde nog een keertje door het mos. Ondertussen was ze eigenlijk best wel vermoeid. Ze wilde gewoon slapen, in Starclan's naam. Waarom was dat zo moeilijk? Ze probeerde echter de moed er een beetje in te houden, als ze straks weer wilde trainen moest ze ook gewoon kunnen staan en lopen, dan kon ze maar beter alvast een beetje oefenen. Flutterkit wees een takje aan als de mogelijke boosdoener en Pepperpaw fronste zachtjes, er voorzichtig tegenaan duwend met haar poot. Het voelde lang niet zo scherp.. maar wie weet? "Het zal in ieder geval nooit helpen," noemde Pepperpaw met een schouderophaal, waarna ze zich naar voren boog en het takje eruit trok met haar tandjes. "Dank je Flutterkit."

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Hij kon zich niet geheel voorstellen hoe het was om ziek te zijn of gewond, behalve dan dat hij af en toe de drukplekken nog voelde die Brat had aangebracht, hij had echter nooit gebloed of wat dan ook. Hij was altijd gezond geweest, hij wel. Dat betekende dan ook dat hij niet kon weten hoe vermoeid de ander was, hij wist enkel dat de kattin niet zonder reden de Medicine Cat den was in gekomen. Uiteindelijk kon hij weinig anders doen dan een takje aanwijzen die mogelijk de boosdoener was. Het was minder scherp dan een doorn, maar kon nog steeds prikken. 'Het zal in ieder geval nooit helpen,' benoemde ze met een schouderophaal nadat ze haar poot fronsend tegen het voorwerp had aangeduwd. Ze trok daarna het takje uit het mos weg waardoor dat in ieder geval geen problemen meer kon veroorzaken. Flutterkit drukte voorzichtig zijn neusje tegen haar aan voordat hij naast het nest plaats nam. 'Mag ik hier zitten? Of wil je liever dat ik weg ga.. ik weet niet of... Of...' of hij goed gezelschap was. Hij was nooit bij zijn ouders geweest, nooit door hen opgevoed en hoewel andere katten hem hadden geprobeerd op te voeden bleek het vaak lastig om ze totaal toe te laten. Hij was wel hechter geworden door Bloodclan, hij had geleerd meer steun te vragen aan Clangenoten terwijl de moordlustige katten het leven een ware hel maakten. Kortom, hij had wel wat geleerd. Echter was het de vraag of het voldoende was om de nachtmerrie achter zich te kunnen laten. Hij had voldoende anderen gewond zien raken, en dat deed zijn hart altijd sneller in zijn keel kloppen. Hij wilde goed zijn, goed worden.

Pepperpaw zakte weer voorzichtig neer in haar nest en schoof iets met haar schouders in de hoop om geen nare prik meer te voelen. Voor nu leek het nest veilig van nare prikkers en kon ze weer rustig liggen. Zo had Flutterkit toch mooi geholpen met het nest, wat een topper. Ze voelde lichte vermoeidheid over zich heen trekken, iets wat haar zorgen baarde. Was ze zoveel conditie kwijtgeraakt door het gewond zijn? Ze wist dat haar lichaam nu hard moest werken, maar dit sloeg toch nergens op. Gelukkig was Flutterkit er om haar af te leiden en ze draaide haar kop om naar de kitten. ”Natuurlijk mag je hier blijven,” suste Pepperpaw de kitten met een glimlach. Ze wist niet of ze heel veel vermaak kon zijn voor de kitten, maar de medicine cat den was in ieder geval lekker veilig. Bloodclanners kwamen hier meestal niet

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Pepperpaw liet zich overduidelijk vermoeid weer in het nest zakken, de jonge kater was blij dat ze hem niet meteen weg stuurde. Ook al was het duidelijk dat de kitten niet zo goed wist wat sociaal acceptabel was. Waarschijnlijk zou hij het ooit wel leren, zeker als andere katten hem hun gezelschap aanboden en geen probleem hadden met zijn af en toe aparte vragen. 'Natuurlijk mag je hier blijven,' suste ze de kitten met een glimlach, waardoor hij dankbaar zijn kop boog en voorzichtig naast haar plaats nam, in de hoop dat hij haar niet per ongeluk zeer zou doen. Want dat was iets dat hij zichzelf nooit zou vergeven. Bloodclanners kwamen meestal niet in deze den, wellicht omdat ze de katten die hier lagen niet als gevaar zagen. Ze konden weinig in de conditie waarin ze verkeerden, en dat maakte hem zelfs onrustig en lichtelijk wispelturig. Het was beter om tegen Pepperpaw aan te kruipen, ze zou er vast geen probleem mee hebben dat hij steun zocht bij haar. 'Bedankt,' fluisterde hij voordat hij voorzichtig zijn neusje tegen haar wang drukte.

Ze voelde zich moe en uitgeput. Het was een tijd geleden dat zo’n lichte inspanning al voor zoveel problemen zorgde. Ze kneep eventjes met haar ogen. Waarschijnlijk had haar lichaam alle tijd nodig om te genezen. Gelukkig maar dat Acefray er nog was.. dan kon Bloodpaw zich ook focussen op genezen. Ze vouwde haar pootjes onder zich en nestelde zich diep in het mos van haar nest. Ze snorde zachtjes toen de kitten zijn neusje tegen haar wang aandrukte. ”Geen probleem,” reageerde ze goedlachs, ”het is anders ook maar saai in de medicine cat den, toch?”

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Hij was zelf nog niet ziek geweest of gewond op een ernstige wijze waarbij hij de hulp van een Medicine Cat had nodig gehad. Hoewel hij voorzichtig was met zijn bewegingen snapte hij de vermoeidheid niet, kon hij deze niet echt aflezen, als hij dat wel had gekund dan had hij wellicht de den weer verlaten en gehoopt dat Bloodclan deze keer niet de Nursery als leukste punt van het kamp zouden zien. Het was zeer ingewikkeld, de katten waren duidelijk niet helemaal in orde, mentaal gezien dan zeker niet. Het was beangstigend, want hij kon ze niet inschatten en het leek er ook op dat de Warriors dit ook niet konden. De Flamepoint vouwde haar pootjes onder zich en nestelde diep in het zachte mos, terwijl Flutterkit naast haar plaats nam en zijn neus dankbaar en voorzichtig tegen haar wang aan drukte. Het warme gesnor liet hem ontspannen waardoor een zacht zuchtje zijn mond verliet. 'Geen probleem,' reageerde ze goedlachs. 'het is anders ook maar saai in de medicine cat den, toch?' De kitten knikte meteen waarna hij voorzichtig een lik over haar oor gaf, een zachte lik, een warme lik. Een vriendschappelijk gebaar. 'Klopt, en jij moet je ook niet gaan vervelen.' Giechelde hij zachtjes, even onschuldig en zonder zorgen aan zijn kop. Voor een moment even zichzelf, of hetgeen dat hij verstopt hield onder zijn maskers en onhandige gedrag.

Onderwerp: Re: [Flutterkit] Thorn in my bedding