Get well

Ze had amper de medicine cats den verlaten na het gevecht met Riverclan. Niet per se om haar eigen wonden, maar om de katten die hier lagen en ze om gaf. Het leken er steeds meer te worden. Eerst Bloodpaw, nu haar kittens. Ze spendeerde de meeste tijd bij Scarletkit, bang dat als ze iets te lang weg zou zijn de kitten er misschien niet meer zou zijn. Ze was nog niet wakker geworden en dat baarde haar zorgen. Hoe lang zou het duren voor ze weer wakker werd? Zou ze überhaupt wakker worden? En wat zouden ze dan aantreffen? Ze had geen idee hoe Scarletkit hieruit zou komen en ergens was ze er ook bang voor. Ze liet haar blik kort van Scarletkit naar haar andere kitten gaan die ook hier in de den lag, Plumkit. Ook met haar had Bloodclan lopen gooien, maar ze leek er beter vanaf gekomen dan Scarletkit. Toch wanneer ze de kans zou hebben, dan zou ze haar klauwen in een van de bloodclanners zetten, maar niet nu, dit was niet de tijd ervoor.

[Plumkit]

Was het egoïstisch dat ze het erg vond dat haar moeder zo veel tijd spendeerde met Scarletkit? Haar zusje sliep, die voelde niets. Maar Plumkit lag hier wel, met haar kneuzingen en die beetwonde in haar nek die maar moeilijk wou helen, en het enige dat ze kreeg was af en toe een beetje aandacht, als Beechresin zich weg wist te scheuren van het bewusteloze lichaam van Scarletkit. Maar het mollige poesje zou dat nooit luidop zeggen. Nee, dan zou er waarschijnlijk een hele discussie beginnen, of zo. Ze deed wel alsof ze het helemaal niet erg vond. Aan haar snuitje kon je dus ook niets zien; ze had haar blauwe oogjes gesloten en lag rustig in haar nest, zoals meestal. Behalve wanneer het midden in de nacht was en ze op ontdekking ging, snuivend aan elk kruidje in deze den.. Ze roken lekker en Plumkit zou ze allemaal wel willen proeven. Misschien volgende nacht. Tot nu toe had ze nog niet gedurfd, bang dat haar moeder of de medicine cat's apprentice / haar vader wakker zouden worden.

Ze wist dat ze ergens meer tijd zou moeten besteden aan de andere kittens, vooral na wat er gebeurd was en wat Bloodclan nog zou kunnen doen met de anderen, maar ze had het gevoel dat als ze Scarletkit misschien voor een moment alleen zou laten, ze er misschien niet meer zou zijn. Ze verliet dan ook niet de medicine cat den tenzij het echt nodig was, maar ze wist dat Scarletkit niet de enige was die haar aandacht nodig had. Drie van de katten die belangrijk voor haar waren lagen hier. Voorzichtig kwam ze overeind en liep naar het nest van haar andere kitten toe, nog kort een blik werpende over haar schouder naar Scarletkit, voor ze deze weer terug op Plumkit richtte. "Gaat het al wat beter?" Vroeg ze zachtjes. Plumkit kon ze tenminste vragen hoe het ging, dat kon ze bij Scarletkit niet.

Soms was het alsof haar moeder haar gedachten kon lezen. En dat was fijn, want Plumkit was niet zo'n voorstander van haar gedachten uitspreken - iets zeggen ging vaak gepaard met pijn, had ze gemerkt. Blijkbaar waren dat enkel de Bloodclanners, al was dit al haar leven voor zolang ze zich kon herinneren. Ze was te jong om te beseffen dat de Bloodclanners niet altijd hier geweest waren. Plumkit opende haar blauwe oogjes en keek haar moeder aan. Ze kroop wat dichterbij en gaf even een zacht kopje in de bekend geurende zachte vacht van Beechresin, lichtjes spinnen. Ze knikte lichtjes als antwoord. Voelde ze zich beter? Nu wel, nu ze wat aandacht en wat liefde kreeg..

Bloodclan had al te veel schade aangericht als je het haar vroeg en als ze niet kittens had om te beschermen, dan zou ze er misschien wat aan doen. Maar na wat er gebeurd was in het gevecht met Riverclan, kon ze moeilijk nu meer doen dan haar eigen beschermen. Ze sloeg haar staart om Plumkit heen toen ze dichterbij kwam en gaf haar kort een lik over haar kop. "Mooi," Sprak ze rustig. "Ik zal er in ieder geval voor zorgen dat dit niet weer gebeurd." Het was het minste dat ze zou kunnen doen voor haar eigen kittens. Wat voor een moeder was ze tenslotte als ze niet eens haar eigen kittens zou kunnen beschermen? Ze was hier misschien wel helemaal niet voor geschikt en misschien had ze dit in eerste instantie allemaal niet gewild, maar misschien kon ze alles nu nog goed maken.

Plumkit duwde zich nog wat dichter in haar moeder's lange vacht, alsof ze zich volledig kon verbergen. Ze knikte toen mama mauwde dat ze ervoor zal zorgen dat het niet weer gebeurde. Geloofde ze dat? Plumkit wist niet helemaal of ze dat zomaar kon geloven, met wat ze al gezien had in haar jonge leventje, maar durfde niet tegen de woorden van haar moeder in te gaan. Ze sloot haar lichtblauwe oogjes en snorde eventjes zachtjes. "Wanneer komt Bloodclan terug?", vroeg ze zachtjes. Want ergens kon ze zich ook niet inbeelden dat ze nu voor altijd zonder Bloodclan zouden leven. Maar als ze wist wanneer ze terug kwamen, kon ze zich misschien voorbereiden. Zorgen dat ze niet opnieuw in het midden van het strijdveld terechtkwam; zich verstoppen, ergens waar geen Bloodclanner haar zou vinden.

Ze had de vraag misschien aan moeten zien komen, want het was niet alsof haar kittens echt iets anders meegemaakt hadden dan Bloodclan nog. "Die komen niet meer terug in principe." Sprak ze dan ook eerlijk. Ze zou ze niet nog een keer Shadowclan over laten nemen, ook al zou het haar vader misschien niet lukken om ze erbuiten te laten, maar nooit weer zou ze een bloodclanner haar kittens wat aan laten doen. "En wanneer ze wel terugkomen zullen we ze gewoon weer weg moeten sturen." Dat klonk makkelijker dan het was, dat wist ze zelf ook wel, maar het was een kwestie van hoe Shadowclan erin zou staan. In ieder geval anders dan de vorige keer, daar was ze vrij zeker van.