Getting help isn't something I would usually prefer

Met een geïrriteerde blik keek Snakekit naar beneden, naar zijn poot. Donkerrood bloed welde op in zijn pootkussentje. Hij kromp kort in elkaar toen hij zijn warme tong langs zijn pootkussentje liet glijden om het bloed op te likken. De metalen smaak in zijn mond was niet echt aangenaam, maar de prikkende pijn die volgde, was nog minder aangenaam. Tot zijn irritatie welde er vrijwel direct erna weer nieuw bloed op. Hij had al een paar keer dezelfde handeling herhaald, maar het bleef bloeden. Zijn geërgerde blik gleed naar de doorn die in zijn nest had gelegen en boos sloeg hij er hard tegen met zijn goede poot. De doorn keilde de nursery uit en Snakekit besteedde er al geen aandacht meer aan. Zijn blik gleed naar de overkant, naar waar de medicine cat’s den was. Hij wist dat als het bloeden niet zou stelpen dat hij naar daar moest gaan, maar als hij iets niet graag deed, dan was het wel hulp van anderen opzoeken. Hij bleek echter geen keuze te hebben; het bloeden wilde niet stoppen en het begon langs zijn poot naar beneden te druppen. Met een woeste grauw hief Snakekit zijn gewonde poot naar zichzelf toe en begon op drie poten te hinken naar de medicine cat’s den. Gelukkig voor hem sliepen de queens en zagen ze hem dus niet weg hinken, anders had hij daar weer heisa mee. Hij bleef aan de ingang van de medicine cat’s den staan en trok een vies gezicht toen de geuren van kruiden en andere scherpe geuren die hij niet kon plaatsen hem tegemoetkwamen. Zijn blik bleef hangen op een crèmekleurige vacht en hij schraapte zijn keel om haar aandacht te trekken. Zijn huid werd warm onder zijn vacht en hij richtte zijn groene ogen nukkig naar de grond. Hij haatte het als hij hulp moest vragen en dit was geen uitzondering.

@Pepperpaw

Het was rustig in de Medicine cat den in vergelijking met een maan geleden. De rust was teruggekeerd en de meeste katten die gewond waren geraakt in de Bloodclan bezetting, waren weer naar hun oude dens teruggekeerd. En, wonder boven wonder, niemand was overleden op Darkmoon na. Misschien hadden zij en Newtpaw het dan toch wel redelijk goed gedaan. En.. Nu Routnose en Waterpaw gearriveerd waren, kon het alleen maar beter worden. Het was alsof een zware steen van haar hart getild was en ze eindelijk weer kon ademhalen. Misschien, heel misschien, werd alles nu wel veel beter. Haar snorharen trilden toen ze de geur van bloed rook, al eerder voordat ze de zware hinkende stappen gehoord had. Ze draaide zich meteen om naar een wat nukkig kijkende kitten en stapte naar voren, haar blauwe ogen sympathiek. "Hey, Snakekit, wat scheelt eraan?" vroeg ze de zwarte kitten op een vriendelijke toon, "ik ruik bloed, is er iets met je poot?" Het had immers geklonken alsof hij aan het hinken was geweest.

Snakekit slikte toen hij de warme blik ontmoette van Pepperpaw. De medicine cat’s apprentice keek al even warm naar hem als Snappingturtle had gedaan toen deze hem had proberen te troosten. Hoe kon het zijn dat als er Clangenoten waren die wel bezorgd om hem waren en wel aandacht voor hem hadden zijn eigen moeder niet eens naar hem om wilde kijken? Welk geheim hield ze voor hem achter? En waarom was zijn vader nog altijd niet op het toneel verschenen? Snakekit duwde deze gedachten boos aan de kant en richtte zijn blik op de crèmekleurige kattin die vroeg naar wat er aan de poot was. “Er lag een doorn in mijn den en daar ben ik op gaan staan,” bromde hij nors. “Ik heb het bloeden proberen te stelpen door aan mijn poot te likken, maar zoals je ziet blijft het bloeden.” Hij had nog een sarcastische opmerking naar haar kopje willen gooien, maar het was lastig om boos te zijn op iemand die zo veel sympathie voor hem in haar blauwe kijkers had schuilen. En dat terwijl ze hem niet eens kende. Ja, ze kende hem bij naam, maar ze wist niet hoe hij als karakter was. De sympathie in haar blauwe ogen werd overweldigend en hij wendde snel zijn blik af. Hoe minder hij ernaar keek, hoe minder lastig het werd om bot tegen haar te doen.

Pepperpaw ging zitten en krulde haar staart om haar lichaam, iets voorover buigend naar de kitten om goed naar de poot te kijken toen de kitten wat norsig uitlegde wat er was. Pepperpaw besloot niet op de norsigheid in te gaan, soms was het gewoon vervelend om pijn te hebben. Gelukkig wist ze wel om te gaan met kleine wonden. Ze had vaak genoeg meegekeken met Bloodhound en Acefray in de tijden dat ze in de medicine cat den aan het hangen was. ”Nou, als je de doorn er al uit hebt en het schoon gelikt hebt, dan is de helft al gedaan,” miauwde Pepperpaw opbeurend, ”laat me even wat spinrag pakken. Wil je ook wat voor pijn? Of hou je het vol?” Het was immers een stoere kitten die voor haar stond, die niet betutteld wilde worden. Dat had ze al door door zijn norse gedrag. Ze liep alvast terug naar achter om het spinrag te pakken, ze zou wel horen als ze nog wat extra mee moest nemen.

Snakekit gaf enkel een knikje op haar opbeurende toon. Waarschijnlijk dacht ze dat hij erg veel pijn had en dat hij daarom zo tegen haar deed. Had ze hem al niet eerder gezien? Misschien had ze zijn moeder wel geholpen bij de geboorte. Zou ze zijn moeder kennen? Of zou ze iets weten over zijn echte vader? Zou zijn moeder het misschien in het geheim met haar hebben gedeeld? Zijn nieuwsgierigheid naar zijn echte vader werd steeds groter en Snakekit wilde dat zijn moeder hem eens zou vertellen wie dat hij was, maar hij wist dat ze dat niet zomaar ging doen. Zijn enige hoop was dat anderen in zijn Clan wat hadden gezien of gehoord, maar dat leek tot dusver niet zo te zijn en Snakekit wilde het niet aan elke kat in het kamp vragen. Zijn blik gleed naar Pepperpaw toen ze aan hem vroeg of hij iets wilde tegen de pijn. “Ik kan mezelf prima redden zo,” bromde hij nors naar haar. En voegde er daarna wat aarzelend aan toe: “Maar toch bedankt.” Hij gaf haar een onhandig knikje en richtte zijn groene blik snel de andere kant op terwijl ze spinrag voor hem ging halen. Toen hij weer pootstappen in zijn richting hoorde komen, besloot hij om het er gewoon op te wagen. “Pepperpaw…” Er was een korte aarzeling. “Was jij erbij toen ik geboren werd?” Misschien een vreemde vraag voor haar, maar van groot belang voor hemzelf.