Ze had katten moeten zien sterven en niets kunnen doen. Een moeder die haar kind verloor, Pepperpaw wiens buik open werd gereten en haar vrienden die werden geveld als prooi door zowel vijanden als vrienden. En hier, nu ze hier kwam werden ze niet als helden opgevangen. Natuurlijk niet, er was niets heldhaftig aan oorlog. Routnose had er dan ook meer dan vrede mee gehad om zich terug te trekken in haar den en de gewonden te verzorgen, maar in plaats van stilte kwam er enkel ruzie. Routnose had zich per direct naar haar den getrokken, om bij Falconpaw te kijken en hun eigen gewonden te verzorgen. Maar hun geschreeuw en gekrijs had haar terug gehaald naar de open plek, enkel om haar twee half geadopteerde dochters te zien vechten. Niet eens alleen verbaal meer, Wisteria's klauwen schitterden in het zonlicht. En waarom? Routnose voelde haar ogen vochtig worden en een sterke, boze pijn in haar borstkas kloppen. Waar haalden ze het lef vandaan? De stommiteit  om vijanden te vinden in hun eigen clan, met hun eigen bloed! Had ze hen dan niets kunnen leren? Had ze daadwerkelijk zo gefaald? Kwaad stapte ze hun kant op, maar Amberstorm en Stallionstar had de twee al uit elkaar getrokken toen ze daar aan kwam. Voorzichtig streek ze langs Amberstorm heen. "Amber, kom, ik moet naar je wonden kijken, dat is nu belangrijker." murmelde ze waarna ze zich tot Wisteria richtte, die inmiddels aan het huilen was. Oh, haar meisje. Hoe graag ze haar ook zou willen troosten, ze moest zich er van weerhouden. "Hound, zou je als Wisteria naar mij willen brengen als ik klaar ben? En Stallion, zou ik na jou Milky ook nog even mogen lenen? Ik moet met ze spreken," vervolgens probeerde ze hun deputy naar haar den te begeleiden zonder een van hen nog aan te kijken, een pijn in haar hart. Ze wist dat de beide zusjes pijn hadden, dat zij hen misschien nog wel meer pijn deed door ze amper aandacht te schenken, maar het was beter zo. Ze had zoveel beter van haar meisjes verwacht dan laagstandig vechten om niets. Er waren katten aan het sterven, anderen aan het lijden en toch zette zij hun problemen nog boven de wereld. Inmiddels begon Abysshowl te spreken en bracht een voorstel voor de twee zusjes. Iets van paniek kwam in haar op, wetend hoe spartaans Abysshowl haar opvoeding wel niet kon zijn, zelfde gold voor haar wereldvisie. "Abysshowl, met al het respect, zou u dit later met Amberstorm willen bespreken? Ze heeft eerst medische ondersteuning nodig,"

Oh, al dat gegil boeide hem zo weinig, eerlijk gezegd irriteerde het hem alleen maar. Maar het was niet zijn probleem, hij had iets heel anders waar hij zich zorgen om maakte. Rout was stilletjes naar de medicine cat den gegaan, meteen toen ze teruggekomen was van het gevecht. Nerveus trok hij met zijn oren. Was er iets mis? Was er iets slechts gebeurd met haar? Na een tijdje kwam ze bij het hele drama kijken en de kater krabbelde overeind, waarna hij naar haar toe liep. Ze wou een conversatie aangaan met Wisteriawisp en Milkypaw. Abysshowl had wel een suggestie voor hoe ze aangepakt konden worden en met interesse op zijn gezicht keek hij naar zijn moederfiguur. Echter zei Rout dat haar hulp nu misschien wat misplaatst was, en kort trok de kater zijn wenkbrauw op. Ze hadden het nu toch sowieso al over straffen? Maar goed maar goed, hij zou niet gaan discussiëren met zijn vriendin. Wel tikte hij haar kort even aan terwijl hij haar is goed inspecteerde. "Gaat het wel?" vroeg hij met bezorgdheid in zijn stem. Hallo, ze kwam net terug van gevecht en kreeg dit ook nog op haar bord geschoteld. Hij zou met alle liefde wat shit van haar afslaan zodat ze niet teveel hooi op haar vork kreeg.

Het was vreemd om de chaos van het ShadowClankamp weer te verruilen voor de stille velden van WindClan. Geen geschreeuw meer, geen gevechten om haar heen. Rust. Het was vreemd om weg te lopen, wetende dat de ShadowClanners dat niet konden. Ze hadden geen keus gehad. Crowcall stapte achter Amberstorm aan, terwijl de adrenaline uit haar bloed verdween en plaats maakte voorvermoeidheid en een oncontroleerbaar trillen. De geur van bloed hing zwaar om hen heen. Ze was misselijk.
Was dit wat Tall had gewild? Was dit zijn plan? En als dat zo was... was het dan de bedoeling geweest dat ze vanavond van BloodClan wonnen, samenwerkend? Of was het de bedoeling geweest dat ze zouden verliezen? 'Ik heb het afgebroken', had hij tegen haar gezegd. 'Je wil niet aan mijn kant staan.' Maar hij kon toch niet... niet dit. Niet dit bloedbad, niet die wanhoop, niet die gil van Pepperpaw die ze niet uit haar kop kreeg, hij kon niet... hij kon dat niet gedaan hebben. Hij kon dat niet gewild hebben. Had ze aan iemand moeten vertellen wat hij haar verteld had? Had ze hier met haar zwijgen aan bijgedragen?
In ieder geval was Routnose in orde. Crowcall kon alleen maar hopen dat Stagtine en zijn clangenoten ook ongedeerd waren, en dat Pantherstar de RiverClanners veilig uit het gevecht terug had kunnen trekken. Ze kon alleen maar hopen dat de repercussies niet te groot zouden zijn voor de paar ShadowClanners die zich tegen BloodClan hadden gekeerd.

Terug in het kamp sprak Amberstorm de clan toe en binnen de kortste keren brak er ruzie uit. Crowcall besteedde weinig aandacht aan de boze jonge katten. Ze had genoeg gevechten gezien vannacht en drukte haar oren plat in een poging hun woedende geschreeuw buiten te sluiten. Ze wilde niet. Ze liep alleen nog even naar Amberstorm toe zodra de gemoederen weer een beetje bedaard waren. "Je praat alsof ShadowClan tegen ons wilde vechten", gromde ze. Zag Amberstorm dan niet in dat de ShadowClanners geen keus hadden gehad? Het plan was vreselijk misgelopen en misschien had Acorndust een grove fout gemaakt door niet bij hen te blijven, maar Amberstorm moest niet gaan doen alsof Acorndust en ShadowClan zich met liefde achter BloodClan geschaard hadden. ShadowClan had nog altijd hulp nodig. Ze wist alleen niet hoe ze het zouden moeten geven, en ze had nu niet de energie voor een verdere discussie. Zonder nog iets te zeggen ging ze in een hoek van het kamp zitten. Ze had enkel wat lichte verwondingen opgelopen, maar waarschijnlijk zou er toch nog even naar gekeken moeten worden voor ze kon gaan slapen. Als ze kon slapen.

Routnose kwam al snel op haar af, sprak in haar plaats Abysshowl toe dat nu misschien niet het goede moment was. Amberstorm fronste lichtjes - ze was heus wel sterk genoeg, ze kon heus wel verdergaan. Altijd verder, geen moment rust - want kijk maar, als ze rust zocht, kwam er toch weer opnieuw iets op haar af dat haar aandacht nodig had. De deputy ging weer rechtstaan, ook al trilden haar poten onder haar gewicht en werd de wereld wat wazig voor haar ogen toen ze dat deed. Even slikte Amberstorm; Crowcall liep nu ook op haar af, mauwde dat ze sprak alsof Shadowclan tegen hen wou vechten. Ja, dat was toch hoe zij het gezien had, hoe zij het meegemaakt had - had de zwarte warrior meer informatie misschien? En hoe kwam ze aan de informatie? Amberstorm was te druk bezig geweest tijdens het gevecht om echt op te merken hoe Shadowclan gereageerd had, natuurlijk - het enige wat zij wist, was hoe de Shadowclanners tegen hun vochten, schijnbaar zij aan zij met Bloodclan. "Wouden ze dat dan niet, misschien?", antwoordde ze enkel, lichtjes mompelend - zelfs terwijl ze op Routnose moest beginnen leunen om recht te blijven staan, terwijl de wond op haar borstkas langzaam maar zeker de grond onder haar verder rood kleurde.  

Shade was doodop toen hij met het kleine groepje het kamp bereikt had. Oh, hij was zo blij. Eindelijk weer thuis. En gelukkig met z'n allen. De kater liep licht hijgend het kamp binnen, waar hij Amberstorm al gelijk op de rots zag springen. Zelf koos hij voor een plekje wat meer aan de rand. Met draaiende oortjes luisterde hij naar haar mededeling. Shade had geen idee wat er precies gebeurd was. Een ShadowClanner had gezegd dat hij met hem zou vechten, maar had nooit een aanval gedaan. Voor er echt iets losbrak had hij al los kunnen komen. Vermoeid gleden zijn ogen naar twee jonge poezen, zusjes van elkaar, die opeens gingen bekvechten. Hij had geen idee waar het om ging, maar lelijke woorden werden geroepen. Shade draaide zijn oortjes naar achteren en toen het rumoer weer een beetje geminderd was besloot hij maar eens zijn nest op te zoeken. De aftermath van dit alles zou hij morgen wel te horen krijgen, bedacht hij.

Ze was op. Volledig gesloopt door het vooruitzicht dat ze nog lang niet klaar zou zijn met de gewonden te verzorgen. Ze voelde zich er schuldig door, omdat ze enkel rond gegooid was maar voor de rest alleen andermans bloed aan haar vacht kleefde. Maar het was zo veel en alles was zo onnodig en triest, maar rusten was niet voor nu. Stallionstar reageerde op haar en ze knikte hem dankbaar toe. Alleen er hing spanning en het was voelbaar in iedere uithoek van het kamp. Gelukkig was Din er, gelukkig was hij er altijd. Oh wat ze er voor gegeven had om hem nu te omarmen en in zijn vacht als een zielig meisje alles uit te huilen, maar ze had verantwoordelijkheden. Dus het enige wat ze zichzelf kon veroorloven was wat afstandelijk haar neusje tegen zijn wang drukken, terwijl ze woorden in zijn oor fluisterde. "Ik ben oké lief... Als ik tijd heb, kan ik je dan vanavond zien? Alsjeblieft?" ze wilde gewoon met hem zijn, alles vergeten in zijn poten. Alleen niet nu. Starclan, het leek alsof ze dat altijd moest zeggen.
De poes zuchtte toen Crowcall haar scherpe tong liet horen, waar Amberstorm natuurlijk op in hapte. Ze voelde de deputy letterlijk naast haar trillen. "Genoeg," sprak ze, haar stem vreemd strak, ook tegen haar vriendin. Zelfs al stond ze aan haar kant, nu was niet de tijd voor meningsverschillen. Was dat werkelijk zo moeilijk te zien? "Alle katten die mee gevochten hebben moeten zich bij mij en Falconpaw melden voor een check-up, maakt niet uit hoe ernstig je verwondingen zijn. Later is er tijd voor discussies, niet nu," voor het eerst had ze hier de energie niet voor, het geduld zelfs niet. Haar aandacht werd getrokken door Falconpaw, die met een bosje kruiden al bij haar aan kwam lopen. "Ik heb uh, spinnenrag en goudsbloem bladeren mee, Routnose." ze drukte haar neus vol overgaven tegen hem en zag hoe hij goudbloem mee had genomen. Een glimlachje sierde haar lippen. "Is Amberstorm de enigste met verwondingen? Moet ik naar iemand anders?" ze keek hem met een warme blik aan. "Falconpaw, je bent een lieverd. Zou jij bij Crowcall en Shadefeather willen kijken hoe ze er aan toe zijn? Als je eerst hun wonden schoon maakt met wat vers water kan je daarna een papje maken met het goudsbloem en het afdekken zoals ik je geleerd hebt, oké? Als het ernstig is of je niet precies weet wat te doen, kom ik je meteen helpen. Ik zal voor je moeder zorgen, het komt goed met haar," teder gaf ze hem een likje over zijn bol, zo trots als ze op haar jongen was. Ze wist dat hij het kon, en ook dat hij hulp zou halen wanneer dat niet meer zo was. Voor nu ondersteunde ze Amberstorm en probeerde deze zo te dwingen om mee terug de den in te lopen.

Hoewel er zoveel gebeurde, liet Rout hem niet in het koud staan en met een kleine glimlach voelde hij hoe haar neusje kort tegen zijn vacht aangedrukt werd. Het was niet te intiem, gewoon, zoals twee vrienden elkaar mochten begroeten. Want dat waren ze, in de ogen van de clan; gewoon vrienden. Er werden woorden tegen hem gemurmeld, zachte liefkozende woorden. De kater voelde een kleine rilling over zijn rug gaan toen de warme adem van zijn duif tegen zijn oor aankwam. "Natuurlijk duif," fluisterde hij terug waarna hij weer wat verder van haar afstapte zodat ze haar baan kon doen - hoe graag hij hun moment ook wou uitrekken, dan zou het verdacht worden. Bovendien kwam Falconpaw eraan en die eiste nogal wat aandacht van zijn vrouw. Met een ietwat jaloerse blik in zijn ogen keek hij naar de apprentice die hem geen blik waardig gunde. Kort gleden zijn oren in zijn nek, maar hij hield zichzelf in de hand. Hij wilde niet nog meer drama schoppen, zelfs al was dat zijn grootste talent. Wel deed hij even kinderachtig een dreigende stap naar voren, alsof hij de ander even heel kort wou aanschieten. Maar even snel als dat hij deze actie had uitgevoerd was draaide hij zich weer om, weg van het tafereel. Hij zou zijn meisje vanavond is goed uithoren en verwennen.

Falconpaw kwam er ook bij, de goede jongen die hij was. Hoe hij het voor elkaar speelde met een moeder zoals haar - het was haar een wonder, maar ze kon enkel Starclan ervoor bedanken. Ze zag hoe Dinspots even een snelle stap dichter bij hem zetten, alsof hij wou aanvallen; de deputy stond al klaar om recht te springen, om haar zoon te helpen, maar Dinspots draaide zich net zo snel terug om en beende weg. Met tot spleetjes toegeknepen ogen keek Amberstorm hem na. Waar ging dat om? Maar ze had niet veel tijd om er verder over na te denken. Falconpaw kwam bij zijn mentor met wat spinnenrag en een soort blaadjes die hij beschreef als goudsbloem; Routnose droeg hem op bij Crowcall en Shadefeather te gaan kijken, waarna ze hem wegstuurde met een lik over zijn kop die hij met veel plezier ontving. Amberstorm kon hen niet aan bleven kijken en richtte haar groene blik maar op de grond; jaloezie nam een greep om haar hart als ze zag hoe anderen zo moeiteloos zo liefdevol met elkaar om gingen. Zij zou degene moeten zijn die Falconpaw een warme lik over zijn kop gaf, zij zou degene moeten zijn die mauwde dat ze trots op hem was. Maar waarom kon ze het dan niet? Routnose ondersteunde haar en probeerde haar mee te wenken naar de Medicine Cat's den. Amberstorm rechtte zich weer, zodat ze haar eigen gewicht droeg - op trillende poten, ja, maar toch. In ieder geval had ze niet meer de energie om te hard tegen te stribbelen, en dus mauwde ze enkel wat halfslachtig: "Jij hebt ook gevochten, Routnose, jij moet ook verzorgd.." Routnose was belangrijker dan haar. Een nieuwe deputy, eentje die beter was als haar, zouden ze met gemak vinden - maar een medicine cat beter dan Routnose? Daar zouden ze lang achter moeten zoeken.