De slanke tabby liep zo snel als ze kon terug naar Windclan; ze deed niet de moeite om te checken of de Riverclanners en Thunderclanners ook wegraakten, want dat was haar probleem niet. Ze had haar drie Windclanners bij zich, relatief veilig, en dat was alles dat telde. Ze hijgde toen ze het camp binnenkwam; de wonden op haar borst en haar neus en in haar oor staken pijnlijk, hoewel ze grotendeels gestopt waren met bloeden. Maar Amberstorm zat wel volledig onder het bloed, niet alleen dat van haar, maar ook dat van de Bloodclanner wiens leven ze vandaag genomen had.

Maar dat hield Amberstorm niet tegen. Ze sprong op de hoge rots, minder soepel dan normaal door de uitputting. "Katten van Windclan.", sprak ze de clanleden aan, die momenteel waarschijnlijk wel nieuwsgierig waren naar hoe het gegaan was. "Acorndust heeft ons verraden. Hij liep weg van de reddingsgroep en Shadowclan vocht terug, onder leiding van Bloodclan. We hebben geluk dat we alle vier veilig terug in het camp geraakt zijn.", mauwde ze, haar stem duidelijk boos. Ze voelde zich verraden - ze wist dat ze Shadowclan niet hadden moeten gaan helpen, dat dat een fout geweest was. Volgende keer zou ze koppiger zijn over haar mening, zodat zoiets niet opnieuw zou gebeuren. "Het is duidelijk dat Shadowclan niet geholpen wil worden en dat zullen we dus ook niet meer doen.", vervolgde ze, een strenge blik werpend op de katten onder haar. "We zullen wel meer patrouille's uitsturen naar de grens met Shadowclan. Bloodclan mag niet verder uitbreiden." Nee, Windclan moest veilig blijven, boven alles. "En onthou: wie Windclan niet op de eerste plaats zet, zal daarvoor gestraft worden."

"Je bent gewaarschuwd."

En met die woorden sprong ze van de rots af; lichtjes wankelend op haar poten nu de adrenaline van het gevecht langzaamaan aan het verdwijnen was, en ze zich plots zwak voelde van bloedverlies en van vermoeidheid. Maar Amberstorm liet zich niet zwak lijken, en ze herstelde zich snel.  

OPEN voor heel Windclan!

Vervolg op dit topic: https://www.warriorcatsnl.com/t42154-de-plan-i-ve-come-to-take-what-is-mine

De groep was terug. Nijdig liep ze hen achterna. Ze had erbij willen zijn, had willen meemaken hoe een gevecht was. De geur van bloed hing duidelijk in de lucht, maar daar schrok Milky niet van terug. Nee, een litteken of twee zou haar juist cool maken. En als ze lelijk waren, zou ze ze toch nooit te zien krijgen. Maar de woorden van Amberstorm deden haar oren in haar nek glijden. Wat..? Shadowclan had hen voorgelogen?! Woedend schoot haar vacht overeind, en ze siste hard. "Hoe durven ze!" miauwde ze verontwaardigd, maar voordat ze meer kon zeggen, ging haar eigen zus opeens flink tegen haar tekeer. Met grote, stampende passen liep ze naar Wisteria toe. "Moet je is heel goed luisteren!" riep ze boos. "Ik wou gewoon mee omdat ik een paar Bloodclanners in elkaar wou trappen, niet voor Shadowclan! Het kan mij helemaal niets schelen of ze daar leven of niet en dat je dat zegt laat zien dat je mij helemaal niet kent!" Milky schreeuwde het hele kamp bij elkaar, ontzettend boos dat haar zus haar opeens van alles begon te verwijten. Haar klauwen vestigden zich in de grond waarna ze deze hard omhoog trok en een regen aan aarde, steentjes en zand richting Wisteria gooide. "Als jij het zou kunnen zou je ook mee gewild hebben doe maar niet alsof je daar boven staat alleen omdat je niks KAN!"

Ze voelde het in de lucht hangen; ze had haar zus heel erg boos gemaakt. Hard hijgend van haar uitbarsting keek ze in de richting van Wisteria. Mooi! Dacht ze boos. Hopelijk heeft ze pijn, heel veel pijn. Dat is wat ze verdiende door haar zo aan de schandpaal te binden. Toch? Maar plots kwamen er woorden terug. Oh! Oh! Dat was LAAG! Hard siste Milkypaw naar haar zus. Wat een grafopmerking! Met oortjes ver in haar nek gelegd luisterde ze naar wat haar zus blijkbaar nog meer allemaal over haar dacht. "JE WEET NIET WAAR JE HET OVER HEBT!" gilde ze hard. "SHATTEREDICE HEEFT MIJ GETRAIND! JIJ HEBT NOOIT EEN TRAINING GEHAD!" vervolgde ze hysterisch, en toen ze plots een klauw over haar neus kreeg gepaard met de opmerking dat ze dood zou moeten zijn, liep de emmer over. Ze zou haar! Met een bloedende neus duwde ze haar oren overeind zodat ze alles kon horen. De woorden die haar zus uitsprak gaven precies aan waar ze stond. Met een goed ingeschatte sprong, zoals Shatteredice haar geleerd had, sprong ze op Wisteria af. Haar nagels uitgeslagen, want de ander had haar ook verwond! Ze ZOU HAAR!

Een rumoer van ongeloof en verraad gleed door het camp heen toen Amberstorm van de rots af sprong. Stallionstar kwam op haar af, mauwend dat hij haar wou spreken toen haar wonden verzorgd waren en dat ze het goed gedaan had. Amberstorm knikte enkel even naar hem; ze was complimentjes krijgen niet bepaald gewend, en vond het over het algemeen makkelijker om ze gewoon te negeren. Er waren nog veel dingen misgegaan, dingen die beter hadden kunnen zijn. zo goed had ze het helemaal niet gedaan. Maar toen begonnen plots twee katter hysterisch tegen elkaar te schreeuwen; Milkypaw en Wisteriawisp, twee zussen. En het werd lelijk, elkaar dingen toeroepend over de ander zijn handicap. Amberstorm fronste even, wou er net tussenkomen toen Wisteriawisp ineens uithaalde en een kras trok over haar zusje's neus - maar natuurlijk liet Milkypaw dat niet zomaar gaan, want die sprong nu natuurlijk ook op haar zus. Houndtemper sprong ertussen, maar werd geraakt door de klauwen van de apprentice. Amberstorm sprong op hen af en deed een poging Mistypaw aan de kant te duwen, van het tweetal af, ook al trok ze hiermee de wond op haar buik open en begon ze opnieuw te bloeden. "Milkypaw. Wisteriawisp. We gaan niét onderling vechten.", mauwde ze hen streng toe, hijgend en bloedend. "En omdat jullie besloten hebben dat jullie liever als kleine kittens kibbelen, mogen jullie een maan lang samen de nesten van de queens vervangen. Misschien leren jullie dan samenwerken.", vervolgde ze, hen één voor één aankijkend met een strenge blik in haar groene ogen. Hadden ze haar daarnet niet gehoord dan? Niets aan onderling vechten was Windclan op de eerste plaats zetten, in tegendeel zelfs - en dus zouden ze ervoor gestraft worden. Zo simpel was het.

Het was helemaal niet haar bedoeling om iemand anders dan haar zus te raken, maar ze kon er eerlijk gezegd ook niks aan doen dat Houndtemper er zelf tussen sprong en de klap opving. Ze wist wel dat ze niet Wisteria geraakt had, dit rook ze meteen aan de geur die plots tussen hen kwam. Haar nagels duwden zich echter wel diep in het lichaam van de ander en ietwat geschrokken trok ze zich terug. Dat was niet de bedoeling geweest. Wisteria begon over haar mentor en hard gilde Milky, niet eens meer met woorden, gewoon keihard gillen. Ze hoorde niet eens wat Amberstorm zei, ze wist dat ze gewaarschuwd werd, maar ze kon er op dit moment weinig acht op slaan. Wisteria krabde haar kant op, dit merkte ze aan hoe de grond voelde door de stappen die er gezet werden. Snel sprong Milky opzij, waarbij ze ook opnieuw naar haar zus sloeg. "Ik haat je ik haat je ik haat je!!!" gilde ze, haar stem overslaand en brekend. Want Milkypaw miste haar mentor verschrikkelijk en ze wou dat NOOIT iemand wat slecht over haar zei! "IK MAAK JE AF!!! ZOALS JIJ VAN PLAN WAS MET ONZE JONGERE SIBS!"

Maar de kleuters luisterden natuurlijk niet naar haar, waarom zouden ze? Ze was maar de deputy, nietwaar, niet iemand met autoriteit of zo? Wisteriawisp voelde ze langs achteren op haar inbeuken; Amberstorm wankelde even, verzwakt als ze was door de letterlijke oorlog waar ze net nog van terugkwam voor ze hier dit gekibbel moest oplossen. Starclan, ze voelde zich net weer een queen en ze haatte het. Mistypaw probeerde opnieuw op haar zus te krabben en riep iets over hoe ze Wisteriawisp af zou maken - zoals die.. Hun jongere siblings wou afmaken? Hier werden grote geheimen op tafel gelegd. Maar dit was noch het moment, noch de plaats om dat soort dingen te openbaren. "EN ZO IS HET GENOEG", riep Amberstorm, woedend, en met alle kracht die ze in zich had sleurde ze Milkypaw aan haar nekvel weg van haar zus en diens vriendje.    

Storkkit had niet veel meegekregen van al het gedoe, enkel dat er een onbekende kater in hun kamp was geweest onder de naam Acorndust en dat Amberstorm met een paar Warriors en de Medicine Cat naar Shadowclan vertrokken was gisteren laat om ze redden van Bloodclan. Ze wist zeker dat ze dat konden, hun krijgers waren namelijk heel dapper. Toen er geluid was, werd het poesje wakker en gapend liep ze de Nursey uit. Ze wou dichterbij gaan zitten, maar haar moeder hield haar tegen, dus bleef ze maar bij de Nursey zitten. Met afwachtende ogen keek ze naar hun Deputy, die onder het bloed zat. Het zag er indrukwekkend uit. Hadden ze gewonnen? Helaas, de woorden van Amberstorm waren vol woede en geen goed nieuws. Ze waren verraden. Storkkit wist niet precies wat dat betekende, maar het klonk niet goed. Alles was misgegaan, begreep ze. Nu was die Shadowclan niet meer belangrijk en waren zijzelf het belangrijkst. Ze knikte bij die woorden, zij zou haar best doen. Niet dat ze hier in het kamp nou heel erg fout kon gaan. Opeens ging het mis. Een stem die de rillingen over haar rug liet lopen schreeuwde door alles heen. Storkkit dook ineen, al was Wisteriawisp een stuk verder weg en niet tegen haar aan het schreeuwen. Zij en een apprentice waren op elkaar aan het schelden, de weinig rust die ze al hadden verstorend. Waarom deden ze dit? Met bange oogjes staarde Storkkit naar het tafereel. Er werd gekrabt, Wisteriawisp krabde de andere poes. Dat was ze vast ook van plan met haar. Storkkit bleef kijken, hoe Amberstorm en Houndtemper zich ermee bemoeide. Meer pogingen tot gevechten, alles was chaos. Dit was niet leuk. Ze moesten ophouden. En toen de woorden van Milkypaw. Wisteriawisp wou...kittens vermoorden. Zie je wel. Wisteriawisp was een rotpoes. Meer dan een rotpoes. Toen leek het rustig te worden. Al hing de spanning er nog steeds. Storkkit kon enkel kijken naar Wisteriawisp, die nu aan het huilen leek te zijn. Waarschijnlijk omdat haar geheimpje ontdekt was. Haar haat voor de Elder was met dit enkel gegroeid. In elk geval had ze iemand anders ontdekt die haar ook haatte.

Oh look, de war-brigade was terug. Ashpaw kwam langzaam overeind, na het afmaken van haar apprentice taken had ze een welverdiende rust periode ingelast. Of te wel, ze lag lekker in het zonnetje, te wachten totdat haar grijze vacht was opgewarmt. Ze geeuwde eventjes, de warmte maakte haar lui. Eigenlijk moest ze zich bij de groep katten gaan mengen, maar het geschreeuw van Amberstorm kwam overal toch wel overheen, dus maakte ze zich er niet al te veel zorgen om. De apprentice grinnikte zachtjes toen verteld werd dat de missie gefaald had en dat Shadowclan zich tegen hen gekeerd had. Wat een stelletje sukkels waren die swamp-dwellers ook. Met diezelfde grijns op haar gezicht, besloot Ashpaw dat ze zich toch maar eens bij de rest zou mengen, precies op het moment dat er een kleine bitch, of liever sister-fight uit brak. Zo te zien was Wisteriawisp het niet eens met de acties van haar zus, Milkypaw. De apprentice vond het sowieso vreemd dat Amberstorm een blinde apprentice had meegenomen, maar aan de andere kant, dat hele nestje was .. vreemd. Ashpaw haalde haar schouders op en ging zitten. Dit kon nog eens leuk worden. Het geschreeuw ging heen en weer en opeens had Houndtemper een klauw van Milkypaw in z'n heup. Kijk, dit was nou precies de reden waarom je geen blinde apprentice meenam. Amberstorm en Stallionstar kwamen er tussendoor, maar Ashpaw had de grootste moeite met haar lach in te houden. Starclan toch, wat een stel kittens waren die twee. Zij was misschien jonger dan deze twee, maar zoveel meer volwassen. Ze schudde haar kop en keek om zich heen, wat zou haar moeder hier van vinden? Abysshowl had altijd een sterke mening gehad, dus ze zou graag willen weten wat het deze keer was.

Plots hoorde ze gebulder, heel hard gebulder. Milky schrok ervan, kromp héél lichtjes in elkaar. Ze werd opeens in haar nekvel opgepakt maar hard protesteren deed ze niet. Ze 'keek' enkel boos en stak haar tong uit in de richting van Wisteria. Ze hoorde Houndtemper fluisteren, woorden die haar haren overeind brachten; dat Wisteria zich niet moest verlagen tot haar niveau. Wacht eens even! Wisteria was dit allemaal begonnen! Tot overmaat van ramp moest zij zich plots bij Stallionstar gaan melden en was haar zus nu aan het janken. Oh, oh, ze werd er haast weer helemaal woedend van! Hard snuivend schudde ze zichzelf los uit de greep van Amberstorm. "Nu heb ik het gedaan," mompelde ze woest waarna ze met harde stampvoeten achter Stallionstar aanliep.

Stallionstar kwam er ook tussen, eindelijk. Milkypaw rukte zich los uit haar greep en liep op de leider af; Amberstorm ging met een plofje zitten, hijgend. De wond op haar borst bloedde; ze voelde zich duizelig en oververmoeid. Abysshowl sprak; de deputy keek op naar haar, maar haar groene ogen zagen haar niet echt. Ze had hier de energie niet meer voor. Ze kwam net terug van een letterlijke oorlog, Starclanverdomme. Wat afwezig knikte ze even. Wat ze nu nodig had, was vooral medische aandacht.