Pretty lady

<sub>Strenge zonnestralen schenen neer op Peregrinekit zijn zwart witte vacht. Na een wilde speelsessie met een mosballetje en de lege huls van een slakkenhuisje was hij in elkaar gestort in de zon en als een blok in slaap gevallen. Iets maakte de jonge tom wakker want toen hij zijn ogen opende was hij klaarwakker. Hij knipperde tegen het felle licht wat op hem neer scheen en wreef met zijn poot langs zijn ogen. Hoe lang had hij geslapen? Hij keek om zich heen en zag dat de meeste katten weg waren. Zijn moeder lag met de andere queens in de zon een eindje verderop. Peregrinekit kwam overeind terwijl hij een blik wierp op het mosballetje die naast hem lag. Een speelse fonkeling doemde op in zijn ogen en even later verkocht hij de mosbal een tik. Het balletje vloog een eindje door de lucht en landde recht voor de poten van een bleke she-cat. Peregrinekit schrok aanvankelijk maar voelde hoe zijn schrik verdween toen hij opkeek naar de she-cat die bij zijn mosbal stond. Ze was bleek met donkere vlekken en strepen, heldere blauwe ogen en hoge poten. Peregrinekit zijn mondje viel open. “Woooow… je bent een prinses..” Mompelde hij vol ontzag bij het zien van haar vacht die licht leek te schitteren in de zon. Hij had nog nooit zo’n speciale kat gezien!

OOC: eerste post voor Wisteriawisp</sub>

_{Peregrinekit bekeek haar van top tot teen om tenslotte te stoppen bij haar ogen. Hij tuurde vluchtig in de hare voordat hij wegkeek. Hij had het niet echt op oogcontact. Hij hield zijn zwart witte kopje scheef terwijl hij naar haar luisterde. Peregrine schudde zijn kop niet begrijpend. Wat ze tegen hem zei klonk helemaal niet logisch. “Maar waarom geef je dan toch antwoord als ik een kakkerlak zou zijn?” Sprak hij onschuldig. “Ik ben geen kakkerlak maar ik ben Peregrinekit, een kitten!” Stelde hij zich dus ook maar voor, pijnlijk onbewust van haar kille toon.}  

_{Met zijn blauwe ogen gefocust op haar poten trok hij een bedenkelijk gezicht terwijl hij naar haar luisterde. Bij het horen van haar naam klaarde hij op. “Dat is een mooie naam!” Verklaarde hij enthousiast, moedig genoeg om voor een tel haar in de ogen te kijken. “Maar wat is een Wisteriawisp? Kan een Wisteria ook vliegen?” Hij hield zijn kopje scheef. Natuurlijk was zíj Wisteriawisp maar wat betekende het? Hij was Peregrinekit, en een peregrine was een soort vogel. Dat had zijn moeder hem verteld.}  

_{Blauwregen, daar had hij nog nooit van gehoord maar het klonk heel mooi. Het was dat ze erbij vertelde dat het een plant was anders had hij aangenomen dat er blauwe regen uit de hemel zou vallen. Maar toen ze uitlegde wat een wisp betekende werden zijn donkere ogen groot. "Een.. geest..?" Herhaalde hij op fluistertoon. Peregrinekit keek haar nu wel recht aan, turend in haar bleke ogen. "Jij bent een geest?!" Piepte hij ademloos terwijl zijn haren omhoog poefte van opwinding. "Maar het is nog geen nacht! Waarom ben je me dan al komen halen? Is het leuk waar we heen gaan?" Zou hij naar Starclan gaan? Iedereen zei altijd dat je daarheen ging als je dood was maar geesten waren al dood. Bovendien was het in Starclan altijd fijn en heerste er vrede. Het klonk nog niet zo erg als hij daar nu heen zou gaan. Zo lang hij maar op tijd thuis was anders werd mama boos.} 

<sub>Peregrinekit kon een zachte 'wauuuuw' niet onderdrukken toen ze zei ooit bruin te zijn geweest. Ze was een geest. Een échte geest. Hij kon het nauwelijks geloven. Hij stopte met shaken toen ze zei dat het nog te licht was om naar Starclan te gaan. Zijn schouders schokte en zijn staartje zakte triest naar beneden, hij was slecht in staat om zijn teleurstelling te verhullen. ”Dus zal ik moeten wachten.. in de duisternis.. tot het nacht is en ik naar Starclan terug kan.” Peregrinekit zijn staartje veerde weer omhoog. Een super grote glimlach trok er over zijn gelaat. "Oké!" Piepte hij vrolijk. Hij keerde zich om en rende zonder ook nog maar één woord te zeggen terug naar de nursery. Hoe sneller hij sliep hoe vlugger het nacht zou zijn. Hij kon niet wachten om op avontuur te gaan.

Timeskip tot de nacht?</sub> 

<sub>Peregrinekit zijn ogen vlogen open en onmiddellijk was hij klaarwakker. Overal om hem heen klonken nog slaapgeluiden, een plas maanlicht viel door de ingang naar binnen en verlichtte de nursery lichtjes. Het was nacht. Het was tijd! Hij zou naar StarClan gaan! Haastig krabbelde hij overeind- al schoot het hem te binnen dat hij zijn moeder maar beter niet wakker moest maken. Met extra voorzichtigheid klom hij uit zijn nest en sloop hij de nursery uit. Eenmaal op de open plek keek hij omhoog naar de bewolkte hemel. Hier en daar verscheen de maan eventjes en tussen wilde openingen zag hij tientallen sterren schitteren. Hoe zou hij daar in hemelsnaam ooit komen? Dat moest hij dan maar aan Wisteriawisp overlaten.

Hij kon zijn enthousiasme nauwelijks bedwingen toen hij zijn kop door de elders den stak. Er lagen niet veel elders en kon Wisteria haar bleke vacht meteen herkennen. De kleur stak fel af tegen de donkere achtergrond. Peregrine trippelde naar haar nest toe en gaf haar een speelse por op haar kop. “Ik ben er klaar voor, Wisteriawisp!” Siste hij met de grootste grijns die hij maar tevoorschijn kon toveren. “Gaan we al gaan we al gaan we al gaan we al!” Zei hij al stuiterend naast haar nest.</sub>