At the waters edge

Ze was al even apprentice nu en ze begon het tunnelsysteem ook steeds beter te kennen. Ze had in ieder geval al geleerd hoe ze naar de meest herkenbare punten kon komen en zo dan ook de small lake. Het was de ideale plek om wat te drinken. Ze verscheen dan ook uit de tunnel en liep vrijwel direct op het water af. Ze boog haar kop voorover en likte wat van het water op voor ze kort in het water keek. Ergens was ze nieuwsgierig hoe diep het water eigenlijk was. Zou het diep genoeg zijn dat ze niet kon staan of zou ze juist wel kunnen staan? Als ze niet kon staan wist ze dat ze zou moeten zwemmen, maar dat had ze nog nooit gedaan, dus ze twijfelde of ze het wel uit zou moeten proberen.

[Falconpaw]

Ze had haar aandacht nog op het water gericht gehad, maar doordat Falconpaw zei wat hij van plan was draaide ze haar kop naar hem toe. De kater was net apprentice geworden en ook eindelijk de nursery uit. Toch deed het haar schrikken omdat ze het niet verwacht had en kon ze het niet helpen om bijna het water in te glijden, maar kon haarzelf er nog net van weerhouden. Daardoor had ze alleen geen tijd om te reageren op Falconpaw, welke hierdoor op haar terecht kwam. "Falconpaw," Sprak ze zijn naam uit, terwijl ze hem onder haar probeerde te krijgen door te rollen.

Ha-ha! Hij kwam precies op haar terecht. Met een trotse glimlach stond hij bovenop haar, zijn staart hevig heen en weer bewegende uit enthousiasme en opwinding. "Falconpaw," klonk er van Mint af, terwijl ze begon te rollen. Voor de onervaren Falcon was dat meer dan genoeg, net zoals dat kittens heen en weer aan het rollen waren en om de beurt op kop lagen. Iets wat eruit getraind zou worden. "Woa- oof!" kwam er uit hem toen hij op de grond belandde van het rollen van Mint. Hij schudde even verbaasd zijn kopje. Hey- Dat was niet de planning! "Hey, Mint." sprak hij met een brede glimlach tegen de poes.

Het was haar gelukt om de ander naar de grond te krijgen door het rollen en een glimlach verscheen daardoor ook op haar lippen, terwijl ze hem aankeek. "Hoe bevalt het apprentice zijn?" Tenslotte was hij altijd iets jonger dan haar geweest en daardoor ook iets later apprentice geworden. Toch was ze benieuwd of hij al wat dingen had meegemaakt of alleen nog maar een paar trainingen gehad had. Zelf had ze het wel geweldig gevonden om de tunnels te verkennen, vooral omdat ze echt overal uit leken te komen en ze ze dan ook nog steeds niet allemaal kende.

Ze geloofde zeker dat Falconpaw haar mogelijk ooit zou verslaan. Maar voor nu had ze nog het voordeel dat ze zelf wel al vechttraining gehad had. Ze stapte van de ander af, ervoor zorgende dat hij weer op zou kunnen staan. Ze luisterde naar wat hij zei over Amberstorm en kon het ergens wel begrijpen, maar ze had Amberstorm nooit echt als haar moeder gezien en haar eigen moeder was dood vlak na haar geboorte. "We zullen nog wel zien of je me ooit kunt verslaan." Sprak ze eerst met een grijns op haar gezicht. "En als je je best doet zal Amberstorm vast trots op je zijn." Ook al wist ze niet helemaal of dat zo zou werken.

Ze wist dat er een moment zou komen waar de kater sterker dan haar zou worden, maar dat maakte haar niet uit. Dat zou juist een mooi moment zijn wanneer dat ging gebeuren. Ze was in ieder geval blij om te zien dat hij bereid was zijn best te doen en zijn moeder trots te maken. Zij wilde dat ook wel bij haar eigen moeder, maar die was in Starclan en zou hopelijk meekijken met alles dat ze deed. Amberstorm was dan wel haar pleegmoeder geweest, maar ze had altijd wel gemerkt dat de poes het alleen had gedaan omdat er geen andere kat was geweest om haar en haar zusje te nemen. Dat nam niet weg dat ze nog steeds haar best zou doen. "Ik ga ook mijn best doen om een geode warrior te worden." Sprak ze dan ook. Daar was geen twijfel over mogelijk en het was ook zeker leuk om een tunneler te zijn in plaats van een moor runner. Ze zou toch nooit fatsoenlijk kunnen rennen zonder last te krijgen.

Ze snorde bij de reactie van de ander. Ze zouden goede warriors worden, daar was ze vrij zeker van. Dan zouden ze iedereen kunnen beschermen van wat er ook ging gebeuren en zouden ze een gevecht zoals de laatste met Windclan anders kunnen laten verlopen. "Dan kunnen wij ervoor zorgen dat we geen gevechten meer zullen verliezen." Sprak ze. Ze wilde niet hebben dat ze nog meer katten moest verliezen waar ze om gaf door zinloze gevechten en dat er dan ook nog gewoon opgegeven werd zonder het gevecht te winnen. Voor haar gevoel was het niet genoeg geweest, maar ze was nog net geen apprentice geweest, dus had ze niet kunnen helpen en daar baalde ze nog steeds wel van.

Ze was er wel zeker van dat het hun moest kunnen lukken. Ze moesten gewoon hard trainen om warriors te worden en dan zouden ze daarna de clan kunnen verdedigen tegen wat er ook maar mocht komen. Ze zou dan niet meer een kitten zijn die alleen maar toe kon kijken of af kon wachten. "We zullen dan laten zien dat Windclan wel sterk is." Misschien was dit niet de beste manier om het te zeggen, maar voor haar gevoel hadden ze het gevecht met Riverclan nooit mogen verliezen. Ze was er dan wel niet geweest, ze was nog een kitten geweest, maar had ze de kans gehad, was ze zeker niet teruggegaan van het gevecht.

Het was misschien waar dat ze niet zwak waren, maar de ander was toch beter geweest en was je dan niet zwakker? Toch zou ze dit niet nog een keer laten gebeuren, ze was dan misschien een apprentice, maar ze zouden dit niet nog een keer kunnen verliezen. Gevechten waren altijd lastig te voorspellen, maar wat wist zij erover? "We pakken ze inderdaad terug." Sprak ze en een glimlach begon zich te spreiden over haar gelaat. "Ik hoop niet dat Stallionstar ons weer terug zal trekken." Dat was hetgeen waar ze het meeste bang voor was, want als de kater dat zou doen, dan zou ze wel moeten luisteren. Dan zou ze niet zomaar door kunnen vechten ook al wilde ze het nog zo graag. Ze zwiepte haar staart dan ook wat heen en weer bij deze gedachte. Ze hoopte zeker niet dat het zover zou komen.

Ze hoopte ook niet dat hun leider dat zou doen en ze ging er ook niet vanuit dat hij het zou doen of hij zou zich in ieder geval niet opnieuw door iemand van een andere clan laten overtuigen. Maar het was vast ook wel waar dat als ze lieten zien hoe goed ze in vechten waren dat ze ook vast wel zouden winnen. "Dan winnen we ook vast wel als we dat kunnen laten zien." Sprak ze dan ook met een knik. Ze kreeg een wat ondeugende blik in haar ogen terwijl ze naar Falconpaw keek. "Zin om het uit te proberen?" Hij had minder training gehad dan haar, dat was waar, maar hij wist vast wel wat om te gebruiken.

Ze had geweten dat hij dit niet zou afslaan en ze zakte dan ook al iets door haar poten heen, klaar om naar hem toe te springen zodra hij aangaf het te willen doen. Het zou iets van training zijn misschien, maar ergens was het ook voor het plezier. Ze zette zich af tegen de grond en probeerde de kater aan te springen om te testen of hij al klaar stond of niet. Als hij dat niet was zou ze hem misschien om kunnen krijgen en anders moest ze wat anders proberen.