Even the thorns of the rose dont make it ugly

 

Met een duidelijke waggel in haar stap liep de kleine poes naar het enige waterbron dat dit gebied te bieden had. De small lake, een klein meertje dat door de heides een liep. Toen ze eenmaal aankwam keek ze verrast op, Blazesong was hier immers ook. En niet dat ze hem niet mocht! Maat hij wist altijd zulke rare gevoelens bij haar op te wekken... 'Hallo snack!' Ze probeerde hem zo enthousiast te begroeten als maar kon, ondanks zijn vast ombewuste effect op haar. 'Hoe gaat het met je?' Vroeg ze toen ze rustig naast hem plaats nam.

'Hallo snack!' mauwde de poes wiens geur hij van mijlen ver zou kunnen herkennen..zo zoet..zo verlijdelijk, de kater kon het niet helpen haar een glimlach te geven toen ze op hem af was gestapt. Ze noemde hem nogmaals een snack, wat hij hiervan moest vinden kon hij nog niet echt plaatsen, wel riep
het vele positieve gevoelens in hem op, iemand sprak goed over hem..geen teken van negatieve nasmaak te bekennen, god hij hield van honing.

'Hoe gaat het met je?' vroeg ze hem voor ze naast hem plaats nam. De kater slikte, zo dichtbij maar nog zo ver weg. "Om eerlijk te zijn veel beter" mauwde hij terwijl hij haar een zachtere blik gaf, voor het eerst naar beneden kunnen kijkend in plaats van zijn nek te moeten breken met het omhoog kijken naar warriors groter dan hem, een fijn gevoel for sure. "Hoe gaat het met jou fawn?" vroeg hij, voorzichtig haar naam niet afmakend...ze waren immers meer dan kennissen nu...toch? Oh de poes verwarde hem zo veel..of naja misschien deed hij dat zelf wel.

"Hoe gaat het met jou fawn?" Werd er gevraagd en de poes wilde bijna schreeuwen, om hulp. Want het voelde alsof er een muis aan haar ziel aan het knagen was. Dat er een grote last op haar schouders was gelost. En ze ging bijna aan onder door. Elke seconde in zijn aanwezigheid was te veel. Maar ze wilde hem niet een verkeerde indruk geven. Hoe zij zich voelde was immers niet zijn schuld. Ugh! wat een moeilijke situatie was dit toch. 'Het gaat wel, bedankt.' Sprak ze zachtjes. Haar blik op het stroomende water voor hun gericht. Al kon ze het niet voorkomen dat haar ogen af en toe naar de rode kater toe flikkerde.

'Het gaat wel, bedankt.' mauwde fawnliep lief, een glimlach op het stuk chargijns gezicht toverend, wat was de poes toch lief, gewoon heel de sfeer om haar heen, haar gehele houding, hoe kon hij ook boos zijn in haar beurt? "M-mooi zo" mauwde hij, zijn stem warm en zachter dan het normaal gesproken was. Hoe hij zich voelde? Hij kon het niet plaatsen, het was apart en ergens was dat erg frusterend..maar op een goede manier? Snap je? "Het is altijd zo rustig hier" mauwde hij dan maar met een knikje, wegrennend van zijn verwarrende gedachtens, zoekend naar afleiding in de omgeving

De poes knikte op zijn woorden. Deze plek stond inderdaad bekend om de rust die hier te vinden was. Fawn hield eigenlijk niet zoveel van rust en kalmte, ze vond het saai. Liever wilde ze elke moment van de dag besteden aan avontuur. Nieuwe plekken om te ontdekken, vreemde katten te kunnen veranderen in vrienden. Dat was een leven waar ze van droomde, waar ze over fantaseerde. Helaas was het enkel dat; een verzinsel. Haar leven kon er nooit echt zo uitzien. En ook al kon dat wel. Zou ze niet de 'heroine' kunnen zijn die ze wilde. Fawn trok aan haar oor en een verdrietige twinkeling verscheen kort in haar ogen. 'Everyone thinks that, if you smile and you make jokes; that you'r happy.' Haar klanken een heel eind verwijderd van haar eerdere toon. De poes stak haar poot in het water en een moeilijk expressie vormde langs haar gelaat. 'Why d- why do people always think that?