I've tasted blood and it is sweet

Roses zus begroette haar zoals gewoonlijk. Ze zag dat ze een konijn had gevangen. Net als zij was ze dus ook gaan jagen. "Mooie vangst," mauwde ze. "Het konijn ziet er goed uit." Ze glimlachte naar haar zus, ze had haar al even niet meer gezien. Ze vroeg zich af of ze het moeilijk had met het verlies van haar andere siblings, haar littermates. Faithkit was na één maan al gestorven, dus veel herinneringen zal Fallen niet meer hebben aan haar zusje. Het ging haar vooral om Crystal, die niet meer met Fallen sprak. Veel wist ze niet echt van de situatie, Rose kwam sinds de geboorte al niet goed overeen met haar jongere broer. "Zeg, hoe gaat het eigenlijk met je?", vroeg de bruine kattin. Ze kende haar zus goed, dus wist ze dat ze maar weinig liet merken van haar pijn of verdriet en er niet makkelijk met anderen over praatte. De meeste katten kenden haar als iemand die altijd gelukkig was, maar Rose wist wel door dat masker heen te kijken. In dat opzicht leken ze totaal niet op elkaar, Fallen leek altijd gelukkig en Rose leek altijd slechtgezind. Tja, zij had meer karakter trekken van hun vader overgenomen en Fallenflight van hun moeder. "En dan bedoel ik vooral die situatie met Crystalwave." ging ze verder. Ze keer haar zus liefdevol, maar indringend aan.

Met een diepe zucht had hij zich uit die stink tunnels gehesen, zonder een muis om zich een verantwoorde reden te geven om zich in het kamp te kunnen vertonen. Zag starclan dan echt niet dat hij zijn medium best deed? Zijn best deed om weer in zijn warme nestje te kunnen ploffen en de wereld weer weg te kunnen slapen? Het was alsof ze hem ook niks gunde. Misschien was Shadefeather's heldhaftige komst in zijn gevecht met die bloodclanner dan toch echt een straf van starclan die hem door hem in leven te houden zijn toegang tot starclan hadden afgepakt voor nu. Het was gewoon oneerlijk, waarom mochten andere wel gewoon doodgaan en hij niet? Ach ja, shadefeather nam hij het gelukkig niet kwalijk, hij was hem eerder dankbaar voor zijn heldhaftige daad al was hij het later hier niet volledig mee eens geweest, de daad was nog altijd uit een goed hart voortgekomen. Maar voor nu kon hij het leven nog enigsinds   dragelijk maken met een koude slok vers water die hopelijk iets van zijn problemen voor eventjes kon doen sussen. Even kon hij Brat vergeten, even kon hij die licht zeurende pijn van zijn wonden vergeten. De wonden rond zijn nek waren dan al wel weer geheel gedicht ze deden nog altijd lichtjes pijn, voor de kater geen excuus om niet te hoeven jagen maar wel een excuus om te zeuren, al deed hij dit met of zonder pijn. Maar ergens wist hij dat zelfs rond Fawnleap zijn, zijn mentale littekens van dat gevecht niet konden fixen. De kater was bijna dood geweest, die bleef nog wel eventjes hangen.

Eenmaal aangekomen bij het kleine plasje water legde hij spijtig genoeg ook zijn ogen op Fallenflight, die gewoon gezellig zat te kletsen met zijn littermate Roseflame. Waarom de twee het goed met elkaar konden vinden wist de kater niet, maar Roseflame wist wel wat ze deed gokte de kater. Met een diepe zucht besloot hij dan ook een iets wat rustige houden aan te nemen. Luisterend naar hun gesprek stokte hij voor even het lopen, ze hadden het over crystalwave, veel wist hij niet van zijn volle broer maar erg raakte het hem niet, moest dat rotjoch zelf weten toch? Als hij net als zijn vader hen wilde verlaten so be it, hij had hen toch niet nodig de door maden geïnfecteerde ratten. Boos zuchtte hij bij de gedachten aan zijn vader die helaas dezelfde suffix  droeg als Fawnleap maar gelukkig niks met haar te maken had, zijn kop. Fawnleap zou hem toch niet zo maar verlaten? Nee, daar geloofde hij niks van...alhoewel hij niet wist of de poes dezelfde gekke gevoelens had in zijn bij zijn...hij vond het al raar genoeg dat hij zich daar zorgen om maakte...oh Fawnleap wat doe je de arme jongen aan. Was zij maar diegene die bij het water had gezeten, dan kon hij die zoete stem nogmaals horen. Even schudde de kater met zijn kop, nee, starclan had hem nogmaals teleurgesteld, dankjewel starclan. Met iets wat vermoeide stappen vervolgde hij zijn pad richting het water en zijn familie en gaf enkel Roseflame een vriendelijke blik. "Crystalwave?" meerjte hij op voordat hij voorover boog om een slokje water van het meertje te jatten "Vergeet die rat gewoon." hij knikte kort, zijn woorden klinkend alsof het de makkelijkste daad ooit zou zijn. Hij was immers goed in andere weg douwen alsof ze niks waard waren, hoe verder iedereen was hoe minder zeer het deed als ze hem weer zouden verlaten niet waar?

Rose zag de pijn in Fallenflights ogen. Ze gaf haar zusje troostende likjes en kopjes. "Dat snap ik, lieverd," mauwde ze begripvol. Ze schoof wat dichter naar de grijze poes toe en bleef haar troosten. Plots hoorde ze een bekende stem achter hen. Ze draaide haar hoofd en zag haar broer Blazesong, die weer een botte opmerking maakte, naar hen toe wandelen. Fallen en Blaze maakten non-stop ruzie, meestal over niets. Rose snapte niet hoe het kwam dat haar broer en zus niet overweg kwamen met elkaar. Ze vermoedde wel dat Blaze niet zo goed omging met het verlaten van hun vader. Dit gebeurde terwijl hun moeder nog zwanger was van hun jongere siblings. Misschien nam hij het Fallen en Crystal kwalijk. Rose had haar eigen bedenkingen over Fawnshadows acties. Hij was nooit echt een open persoon geweest. Waarom hij zijn familie had verlaten zou ze nooit weten, maar dat maakte voor haar niets uit, haar vader was een eikel die hun zomaar achterliet. Daar viel niets meer achter te zoeken. "Dag Blaze," mauwde ze lief, de opmerking die hij net had gemaakt negerend, en gaf hem een likje over zijn wang. Haar broer kon een lastpakje zijn, ze wist wel dat hij niet echt zo was, of in elk geval niet altijd.

"Het is moeilijk om iemand te vergeten. Iemand te laten gaan die er altijd voor je was...", mauwde Fallenflight terwijl ze in het water zocht naar troost. Even wiebelde de kater met zijn oor, onzeker over hoe hij hierover moest denken. Naar zijn mening was het beter je verleden achter je te laten, weg te douwen in een diep en donker hoekje. Als iemand in je verleden je pijn deed, waarom zou je dat dan terughalen in het heden? Kort zuchtte het kleine ronde mormel, hij was nooit echt goed geweest in het begrijpen van andermans gevoelens. Wellicht moest hij eerst de zijne begrijpen, wellicht lag het gewoon niet in zijn gene maar hoe hard hij soms overkwam, zo maar andere laten stikken stond niet op zijn agenda. Hij was niet zoals zijn vader...

Met een zucht hief de kater zijn kop op om iets te zeggen maar zijn zoektocht naar de juiste woorden werd gestaakt door Roseflame's woorden. "Dag Blaze," mauwde ze lieftallig voor ze hem een likje over zijn wang gaf. Kort glimlachte de kater, hij kon altijd steun vinden in zijn zus, soms leek het zelfs alsof zij de enige was die hem begreep. De twee hadden immers alles samen meegemaakt, en voor zover de kater wist kende ze elkaar van binnen en buiten. Hij knikte als een onhandige groet terug en wende zich tot zijn jongere zus. Echt goed met haar heeft hij het nooit kunnen vinden, de twee botste vaak en leken elkaar nooit echt begrepen te hebben zoals hij en Rose dat deden. "Hm, ik zou het gewoon proberen, wat is het nut van je druk om iemand te maken die voor geen seconde naar jou omkijkt" vertelde de  kater met een knik, ja, proberen, daar wist de kater alles van.

De slanke poes zat tussen haar twee siblings, die tot haar opluchting normaal deden tegen elkaar. "Zo makkelijk is dat niet altijd Blaze," mauwde ze. Zelf had ze ook wel wat ervaring met verlatingsangst en moeite om ermee om te gaan. Het was natuurlijk een andere situatie waar zij mee te kampen had, maar het had zijn gelijkenissen. Crystal ging niet meer om met Fallenflight en Fawnshadow had haar verlaten. De verdwijning van haar vader deed nog steeds pijn, maar ze had er leren mee om te gaan, al had ze er nog steeds veel moeite mee. Ze snapte niet waarom hij niet gelukkig was met zijn gezin. Het ging altijd zo goed met hun vieren. Ze waren toch een gelukkig gezinnetje? En met de tweede zwangerschap van Aquapath waren ze ook blij? Verman jezelf, dacht ze. Een antwoord op die vraag zouden ze nooit krijgen. Rose zichtte zich tot de grijze poes. "Het zal wel beter gaan met de tijd, lieverd," zei ze liefdevol en gaf haar jongere zus weer een liefdevol kopje. "Zeg, hoe vinden jullie dat Amberstorm het doet als deputy?" vroeg ze, om iedereen wat afleiding te geven van hun sombere gedachten.

"Er zijn geen woorden om te beschrijven hoe ik me voel tegenover Crystal. Ik kan hem moeilijk vergeten" mauwde de grijze poes. Even kneep de kater zijn ogen samen terwijl hij de poes aanstaarde. Zeg dan gewoon niks was alles waar hij op kon komen, en zou hebben gezegd als zijn zus, Roseflame, er niet aan toevoegde dat het niet altijd zo makkelijk was. Diep zuchtend wende hij zijn blik dan ook weer terug op het water, was het maar makkelijk ja. Maar toch lag het de kater niet echt goed, het lag hem niet goed dat Fallenflight zo open was over haar dilemma's, alhoewel dit wellicht gewoon kwam omdat hij dit zelf nooit echt deed. Natuurlijk, klagen kon hij als de beste, maar dit was toch echt anders dan al je persoonlijke problemen zo op de tafel gooien alsof het niks was. Of misschien begreep hij gewoon niet dat Fallen hem, out of all people, hiermee vertrouwde. De twee trokken nou eenmaal niet echt goed op met elkaar, maar toch vertelde ze hem al haar problemen, persoonlijk of niet. Weird, echt deze poes zou hij echt nooit begrijpen.

"Het zal wel beter gaan met de tijd, lieverd," stelde Rose haar gelukkig gerust, hoefde hij het niet te doen, bovendien lag sorry zeggen hem niet echt goed en op deze manier leek het erop dat hij hiervoor de moeite niet hoefde te doen. "Zeg, hoe vinden jullie dat Amberstorm het doet als deputy?" ging de bruin rossige poes verder, daarmee zijn gedachten bevestigend. "Hm, kweenie" mompelde hij terwijl hij zijn kop weer ophief "ze doet haar taken te goed als je het mij vraagt".

De rossige kater had zijn stelling willen uitleggen, hij had immers altijd genoeg meningen ervoor klaar liggen. Maar dit keer leek de natuur het daar niet mee eens te zijn. Het was weer new leaf, een tijd van groen, leven en nies buien. Pollen hadden de kater zijn leven al eerder meerdere malen zuur gemaakt en deze new leaf was zeker geen uitzondering. Voor de kleine kat zijn bekje geopend had om te zeuren begonnen de polletjes al in zijn neus te kriebelen waardoor de kater eventjes flink moest níezen voordat hij ook maar iets kon beweren, lekker dan.

Haar siblings hadden beiden hun mening over de deputy. Ze snapte het wel, Amberstorm had wel een eigen karaktertje, om het zo te zeggen. "Tja, ze is er wel nogal eentje," mauwde Rose. Ze keek naar haar boer, die was aan het bekomen van een heftige niesbui. Ze was al vergeten dat hij last had van de pollen die bij Newleaf hoorden. "Gezondheid," lachte ze. Haar oren lagen plat van amusement, het was wel een grappig zicht: de kleine, 'stoere' kater die aan een niesbui ten onder ging. Het gaf hem iets schattigs, in plaats van dat norse masker dat hij altijd op had.

Zijn stelling uitleggen leek niet nodig te zijn, zelfs door het niezen heen hoorde hij de woorden van zijn siblings, gelukkig, hoefde ze daar geen ruzie om te maken. Ruzie was het laatste waar de kater nu op zat te wachten. Hij was moe, hij was lui en hij had pijn. Eenmaal uitgeniesd schoot zijn vurige blik echter wakker genoeg naar zijn zus, die hem gewoon zat uit te lachen, hoe kon ze? Geïrriteerd trok hij met zijn staart terwijl zijn rechter oog soms spastisch samentrok, een trekje waar hij als kitten altijd om geplaagd werd, zelfs al maakte het hem juist nog bozer. "Vind je het grappig?" mauwde de kater dan ook uitdagend, boos was hij immers niet lang op zijn geliefde zus, maar zijn frustratie kon hij toch wel speels uiten niet waar?

Haar broer nam haar gelach niet zo goed op. Meteen reageerde hij gefrustreerd op Rose, terwijl Fallenflight ook begon te lachen. "Je bent toch zo schattig wanneer je niest," zei ze vertroetelend. Rose was groter dan hem, en dat zou ze hem ook nooit doen vergeten, dacht ze grijnzend in zichzelf. Om het er nog wat extra in te wrijven, likte Rose over de bovenkant van het hoofd van de rosse kater. Ze wist dat hij al lichtjes geïrriteerd was doordat het trekje dat hij al van toen ze kittens waren had, zich weer liet zien. Zijn oog trok lichtjes samen, dat had ze natuurlijk meteen gezien. Toen ze nog jong waren werd hij er vaak mee geplaagd, Rose wist dat hij dat haatte. Ze vroeg zich af of dat nog steeds zou zijn. "Ik zie dat je je oude gewoontes nog niet hebt verleerd," mauwde ze grijnzend en knipoogde naar de kater, waarna ze zich terug richtte tot haar zus. "Het is inderdaad een grappig zicht wanneer hij niest, hè." lachte ze de grijze poes toe.

"Jouw niezen zijn gewoon altijd grappig!" mauwde zijn jongste zusje, waarop de kater iets wat geïrriteerd snoof, zijn blik over heen glijdend, hij had haar niks gevraagd. Maar zin in een ruzie had hij ook niet dus liet hij het er maar bij, bovendien hoefde hij niet alles wat de poes zei als een beledeging te zien, zeker niet als hij zo moe was als nu. "Je bent toch zo schattig wanneer je niest," klonk er van de andere kant, en aangezien het Roseflame was schudde de kater enkel zijn kop in verdediging, hij was niet schattig hij was stoerTM "Ben niet schattig.".  "Ik zie dat je je oude gewoontes nog niet hebt verleerd," ging de poes verder waarop de kater zijn wenkbrauwen ophief, zei ze dat nou echt?. "Het is een trekje Rose, die verleer je niet" mauwde hij met een knikje "Bovendien is het heel handig om andere te laten zien wanneer ze moeten ophouden, als ik eerlijk moet zijn" standvastig knikte hij, jup dat was zo. "Het is inderdaad een grappig zicht wanneer hij niest, hè." gaf zijn sibling hun jongere zus gelijk, hoe kon ze hem nou z o veraden? Wat de hek? Verbaasd keek hij haar aan waarna hij al gouw zijn kop, schudden, een uitdagende grijns op zijn vermoeide kop omhoog krullend "Maar als we dan toch oude koeien uit de sloot gaan halennnn" uitdagend keek hij zijn zus aan, zoekend naar een goed moment in hun gedeelde levensloop om terug te halen, er moest toch wel iets zijn?

Zoals verwacht dreigde Blazesong ook om wat genante verhalen van vroeger boven te halen. Ze keek hem uitdagend aan. "Kom op dan," grijnsde ze. Alsof ze ooit iets genants had gedaan of rare trekjes had. Daar was de ijdele poes te goed voor. "Ik ben altijd al perfect geweest." Maar nu ze erover nadacht, ze haatte vuil zijn en dat wist Blaze ook maar al te goed. Vroeger speelde ze nooit in het vuil met hem, en als hij haar eens vuil maakte, kreeg ze een hevige woede aanval. Gelukkig mengde Fallen zich ertussen. Ze hoopte maar dat Blaze luisterde en haar niet in het water of op de grond zou duwen, want hoewel zij veel groter was, was ze getraind op snel lopen en niet op kracht uitoefenen. Ze zou zo omver gegooid worden.