Come here, kitty kitty [final assessment]

Met een ietwat verveelde blik in zijn ogen staarde Jim voor zich uit. Omdat Chawl gewond was geraakt aan zijn poot werd zijn Final Assessment overgenomen door een andere member: Orchis. Hij kende de kater niet super goed, maar wist wel dat die jongen wel eens rare fratsen had uitgehaald en wel redelijk bekend was in de Elite. Jim vond het dus prima dat hij onder begeleiding van die kater zijn halsband moest bemachtigen. Hij had het gevecht tussen Shadowclan en Bloodclan niet meegemaakt, aangezien hij toen op jacht was. Ofzoiets. Wist hij veel, het interesseerde hem niet zoveel. Zijn klauwen had hij uit hun hulzen laten glijden en die bewerkten nu de grond onder hem. Hij vond het een heerlijk gevoel, z'n klauwen die iets onder hem bewerkte. Als het nou een levend iets was, daar kon hij pas echt van genieten. Hij wist ook niet zo goed waarom, maar het was gewoon zo... bevredigend. Zijn groene ogen flitsten naar links, toen hij wat geritsel hoorde. Daar, uit het struikgewas kwam zijn examinator. Met een vloeiende beweging liet hij zijn klauwen weer in de hulzen glijden en stond hij op. "Hallo Orchis," miauwde hij op neutrale toon, waarna hij de kater van top tot teen bekeek. Hm.

- Orchis

De ander begroette hem met een 'goedemorgen'. In Jim's hoofd ratelde er meteen stemmetjes die zichzelf als filosofen beschouwden. Hoezo, goedemorgen? Wenste Orchis hem een goede morgen, of was het een goedemorgen? Of misschien voelde de kater zich wel goed deze morgen, of was het een morgen om je juist goed te voelen? Hoe dan ook, Jim focuste zich weer op de kater voor zich. Deze schepte even op met zijn halsband vol tanden, wat betekende dat Orchis zich al ver geschopt had in de ranking van de Elite. Boeien? Jim wilde gewoon member worden omdat hij het zat was om altijd als een kleintje behandeld te worden. Vandaar dat hij eindelijk toegaf dat hij wel eens iets moest gaan doen, zoals een halsband verdienen ofzo. Orchis vroeg hem of Jim al wist wat voor een slachtoffer hij zou uitkiezen voor zijn halsband, en de zwarte kater schudde van nee. Wist hij veel wat voor kat of hond hij wilde doden, het boeide hem niet zoveel. Zolang het lukte, en zolang hij niet zo'n lelijke kleur halsband had als Orchis. Nee, hij wilde liever een groene of een zwarte ofzo. Bruin was ook wel goed. Rood mocht ook nog wel. "Maakt mij niet zoooooveel uit, zolang ik maar een groene, zwarte, bruine of rode halsband krijg ben ik tevreden." miauwde de Young One, met een klein grijnsje op zijn lippen.

Gehoorzaam volgde Jim de ander, en keek met een lichte minachting in zijn blik toe hoe de ander niet liep, maar een soort van huppelde. Wow, wat ontzettend suf. Maar de acht hondentanden die aan de roze halsband blonken waren ook niet te missen; deze member was zeer goed in wat hij deed. Hij dwong zichzelf dan ook om zijn gezichtsuitdrukking weer neutraal te houden en niet te judgen om Orchis' z'n iet wat bizarre uiterlijk. Het tweetal liep best een stuk, aangezien er kennelijk volgens Orchis nog geen geschikte kandidaten waren. Het was duidelijk dat de member iets aan het zoeken was wat echt een uitdaging en overwinning voor Jim zou zijn, wat de zwarte kater wel kon waarderen. Hij was niet de allersterkste, maar hij was ook zeker niet zwak en hij had een goed stel hersenen. Hoe het ook wende of keerde, Jim was er zeker van dat hij deze laatste opdracht met vlag en wimpel zou halen. Uiteindelijk stopte Orchis bij een schuur waar nogal veel geblaf en gejank klonk, en uit irritatie drukt Jim zijn oren in zijn nek. Serieus, wilde Orchis dat hij zich hierin zou wagen? Hij zou gewoon doof worden, hoe feestelijk. Hij luisterde aandachtig naar de instructies, en zodra Orchis zei dat hij mocht beginnen kroop Jim zonder te twijfelen onder het hek door. Hij was er meer dan klaar voor.

Het meurde in deze tuin naar de ontlasting van de vieze keffers die zo ontiegelijk hard aan het blaffen waren. Jim speurde het hele gebied af, maar er was tot zover nog geen teken van leven. Wat wel jammer was, dat zou betekenen dat hij de schuur in moest, en om eerlijk te zijn had hij daar niet zoveel zin. Het was zoveel veiliger om in de buitenlucht zijn opdracht uit te voeren dan in een schuur waar hij per ongeluk opgesloten kon worden. Hij keek nog eens achterom, naar Orchis die daar veilig achter het hek zat, en zuchtte. Nou vooruit dan maar. Hij benaderde voorzichtig de schuur en stuitte tegen een deur. De deur was hoog, maar als Jim zou springen zou hij bij de deurklink kunnen, en hem dan naar beneden duwen. Een plannetje vormde in zijn hoofd, maar eerst moest hij iets anders doen; hij moest erachter zien te komen wie zijn slachtoffer zou worden. Geen puppy, had Orchis gezegd. Nee, het moest een volwassene hond zijn. Hij liep de hoek om, naar de zijkant van de schuur en zag boven hem een raam zitten. Nou, mooi was dat. Hij sprong omhoog, om zich onhandig aan de rand van het kozijn te grijpen. Zijn achterlijf bungelde nog naar beneden. Het kostte hem meer moeite dan hij zou willen, maar uiteindelijk klauterde hij zo op het kozijn dat hij stevig stond. Hij tuurde door het stoffige raam, en zag een hoop keffertjes. Tien, twintig... dertig misschien wel. Hij wist het niet, hij had ook geen zin om te tellen, maar bij het zien van de hondjes schatte hij zijn kansen iets hoger in dan hij eerst dacht. Deze hondjes waren misschien iets groter dan hij was, maar het scheelde niet zo veel. Hij snoof even, keek afkeurend naar de hondjes en sprong weer naar beneden. Hij landde, gelukkig, op vier poten, en met een klein grijnsje op zijn lippen trippelde hij richting de deur. Hij wist precies wat hij moest doen. Hij zou de deur openen, ver genoeg dat de honden naar buiten konden, dan zou hij wegsprinten en op een hek ofzo klimmen. Hij zou een leuke slachtoffer uitzoeken en vervolgens naar Orchis gaan. Dat klonk super makkelijk toch? Dacht hij dus ook. Jim zette zich af, sprong omhoog en het lukt hem de deurklink naar beneden te duwen. De deur schoof op een kier.

Hij sprintte als een gek weg, en zodra hij op een hek landde keek hij weer wat er achter hem gebeurde. Dat was makkelijk, helemaal niks. De honden hadden het kennelijk niet door, of hadden geen zin. Wel verdraaid, moest hij toch nog aandacht trekken. Hij schraapte zijn keel en zette zich schrap. "Joehoeee, hondjesss!" riep hij verveeld, wat voor de honden natuurlijk alleen maar klonk als schel gemiauw. De keffers werden gek, helemaal doorgedraaid. De deur werd opengeduwd en tientallen hondjes renden zijn kant op. Oh shit, nu moest hij slim doen. Elke beweging die hij maakte, volgden ze. Hij moest er eentje afzonderen. Maar hoe? Hij liep behendig over het hek, en liet zijn blik glijden over de omgeving. Hij zag Orchis achter het hek, en bij dat beeld ging er een lampje in zijn hoofd branden. Aha, dat was eigenlijk best slim van hemzelf! Wat was ie toch weer goed bezig. Hij sprong van het hek af, aan de andere kant van de keffers, en keek sluw naar de hondjes die maar tekeer gingen. Hij zou zich er in principe net onderdoor kunnen wringen, maar de honden waren net te groot en te dik. Hij sloeg met zijn poot naar het gezicht van de hond die het dichtstbij stond. Hij kraste zijn neus open, die nu bloedde. Het keffertje jankte en vloog naar achteren. Ha, 1-0 voor Jim tegen de keffers. Hij rende wat opzij, om verderop er onderdoor te kruipen. Maar natuurlijk, de rest volgde hem ook. Oké, dit zou lastiger worden dan hij zou willen. Hij zag in de verte de keffer die hij verwond had staan. Dat was zijn doelwit. Hij had nog niet echt gekeken wat voor halsband die had, maar zo te zien eentje met regenboogkleuren. Oeh, die was erg mooi. Bijzonder, en mooi. Iets wat wel bij Jim paste, al vond hij dat zelf. De zwarte kat sprong weer op het hek, en zette zich af. Nu bevond hij zich weer in het hondengebied, en moest hij snel handelen. Hij trok een sprintje richting de keffer met een bloedneus, en probeerde de rest van de hondjes voornamelijk te negeren. Dat was nogal lastig, aangezien het geblaf oorverdovend was. En zij waren ook niet super sloom. Hij hoopte maar dat ze niet super goed konden vechten. Het hondje waar hij het op gemunt had was nog maar enkele lengtes was hem vandaan, en had kennelijk weer de moed herpakt om Jim aan te vallen. De young one nam een aanloop en landde naast de keffer. Hij haakte zijn klauwen in de schouders van het hondje, en de kreet die uit diens bek kwam ging door merg en been. Jim drukte zijn oren diep in zijn nek. Damn, hij zou echt doof worden. Hij haakte één poot uit diens schouder, en probeerde ondertussen de tanden van het hondje te ontwijken. Met een onhandige beweging drukte hij zijn poot op de kop van de hond en duwde met al zijn kracht het gore wezen tegen de grond, waarna hij genadeloos zijn tanden diep in de keel van het hondje liet zakken. Hij proefde bloed, en oh, wat maakte hem dat gelukkig. Hij voelde een beet in zijn achterpoot, en te laat merkte hij dat de rest van de honden hem ingehaald had. Jim gromde diep uit zijn keel en sloeg zijn belager hard, waarna hij wegsprintte. Man o man, deze keffers waren irritant. Kennelijk, toen ze doorkregen dat een van hun makkers daar doodbloedend op de grond lag, kregen ze hersens en besloten ze dat Jim en die dooie niet meer zo interessant waren. Op een afstandje bleven ze staan, janken en blaffen, terwijl Jim weer zijn prijs kon benaderen. Hij nam het bloedende hondje mee naar het hek van Orchis, met een trotse houding. Hoewel hij wel mank liep, hij was toch wel redelijk lelijk aan zijn achterpoot verwond, vond hij zijn final assessment wel geslaagd.

[als er iets niet klopt omtrent realisme/andere dingen moet je het even zeggen <3]