A litter of hyenas [Funeral]

Het gevecht was gewonnen maar met welke kosten? Sirtlan lag dood voor zijn poten. Koud en stijf van de nacht. Hij was bebloed, maar niet eens van zijn eigen smurrie. Hij had hem zien strijden, als een ware oorlog's god. Het was te veel voor hem geweest en kijk hem nu. Hij had nog tegen de kruidenpoes Routnose gegild om zijn mentor te reanimeren maar door de kat die ook Joan vermoord had hadden ze geen ruimte gehad om het te doen. Zijn blauwe ogen die nooit een specifieke emotie toonde hadden nu een glans van woede in zich. Hij voelde diepe wraak in zijn aderen stromen.. niemand had bijna deze lijn gehaald naast Vaen.. en toch, deze kat, ondanks ze haar nagels niet eens in Sirtlan had gestoken.. was ze toch de reden waarom hij hier nu levensloos op de grond lag. En weetje.. hij niet alleen. Ook Zahida had het op dezelfde kat gemunt. Deze kat zou er niet levend van afkomen. Ze had twee dierbare uit het leven getrokken en dan durfde ze zich een clankat te noemen. Alle clans waren even brut als Bloodclan was. Zij werden bestempeld als moordenaars en monsters, maar de clans.. oh zij waren even erg, enkel hun werkte stiekem achter de schermen.. oh en daar gebeurde zoveel. De clans hielden zich beschermd achter hun mooie regeltjes, achter hun geloof, maar zijn geloof was tenminste eerlijk. Er gingen katten dood, er werd op je gejaagd en enkel de slimste, de snelste, de beste konden ontkomen. En van zijn god mocht hij jagen. Jagen op de gene die in de weg zaten. Die zijn balans deed omvallen. Orchis keek neer op het lichaam van zijn mentor. Hij legde zijn poot op zijn open ogen en sloot deze vredig. ''Ik waak over je, zoals jij altijd waakte over mij.'' Sprak hij met een zachte stem dat enkel hij horen kon. Daarna draaide hij zich om en hobbelde hij naar de nursury. Hij moest die kwijlerd meenemen, die kleine ukkepuk, kon ze meteen zien wie de echt vijand was. Dat haar vader dood was door hen. Oh, ze zou die kleine grut trainen, trainen tot de beste. Hij zou er voor zorgen dat zijn mentor's bloedlijn nog niet uitgesmeerd was. Zonder woorden was hij naar binnen gestapt en reikte hij zijn nek uit naar de witte kit. Hij pakte haar bij de rug en liep met haar naar buiten toe. Daar legde ze het bolletje wol neer op de grond. Tussen papa's doden poten. ''Kijk.'' Sprak hij met zijn schelle stem. ''Hij's dood. Dood. Dood. Hij komt nooit meer terug. Kijk goed naar hem, geef hem een laatste knuffel: door hem besta je. Toon daarvoor je respect.'' Ook Orchis ging liggen en duwde zijn neus tegen de Sirtlan's kop. Ik zal je kind beschermen.. Ik zal je kind opvoeden.. Ik zal haar trainen zoals je mij getraind heb. Je bloedlijn houdt nog niet op.. zolang ik er ben ben jij er ook. ''We gaan hem begraven.'' Het was tijd. Hij pakte de witte kit weer op en legde haar boven op de lijf van Sirtlan. Hij kon geen twee dingen tegelijk tillen en Nelthilta was nog te klein om het hele stuk te lopen naar Bloodclan. Het was voor hem al een hele opgaven dus hij vroeg zich af tot hoeverre hem dit ging lukken. Orchis pakte de nekvel van Sirtlan beet en begon hem langzaam maar zeker richting het Bloodclan gebied te slepen.

+Nelthilta 1st evt daarna open.

∎ ◣ ◥