[Leadership Ceremony] I don't know why I once dreamed of this view

_{Hoewel haar dood vreselijk was geweest bleek de overgang naar Starclan dat niet. Ze was gezegend geweest om haar bewustzijn te verliezen voor dat haar hart ermee op was gehouden. Toen ze haar ogen opende en haar longen weer met lucht voelde was haar lichaam zo licht als een veertje en fitter dan ooit. Enkele tellen had ze op de grond gelegen, zich verwonderd over de sterren die aan haar lichaam plakte, fel schitterend. Het begon toen tot haar door te dringen dat er een absentie was van iets, van een gevoel, een sensatie. Ze had geen pijn in haar achterpoot. Niets. Toen Neritefur was opgestaan, en zag dat haar poot niet meer krom stond en reageerde op elke beweging die ze ermee achtte te maken waren de tranen van geluk over haar wangen gaan stromen en was ze gaan rennen. Genietend van de sensatie. Genietend van haar spieren die tenslotte vermoeid raakte. Tenslotte. Hoe lang had ze wel niet gerend voordat dat gebeurde?

Bij een plas water was ze op haar hurken gaan zitten, aangetrokken door de vreemde rimpelingen en bewegingen onder het wateroppervlak. Toen het water stopte met rimpelen kon ze heel haar territorium zien maar dan van boven net als de uil dat had gekund toen hij zijn klauwen in haar lijf had geboord. Ze bewoog naar voren, nieuwsgierig, tot ze tenslotte haar eigen lichaam kon aanschouwen. Het zag er grotesque uit hoe ze daar in het moeras lag met haar kop volledig verdwenen onder de smurrie, poten slap en half weggezonken. Uren waren voorbijgegaan en nog niemand had haar lichaam gevonden.

Tenslotte voelde ze een vreemde disruptie. De lucht om haar heen leek zwaarder te worden, een onbekende aanwezigheid maakte zich bekend. Onbekend maar toch ook niet. Met vlugge passen rende ze in de richting van de donkere wolk die figuurlijk in de lucht hing. Toen ze bij de bron kwam bleef ze staan en keek ze toe. Eerst Tinderlight, toen Beekit, Otterflicht was de derde, een ruige Riverclanner de vierde, en zij zou de vijfde zijn. Ze voelde zich nerveus worden maar kon niet direct verklaren waarom.

Neritefur baande zich een weg tussen de andere katten heen, passen plots onzeker. Haar gele ogen vingen die van Acorndust en ze bleef staan. De laatste keer dat ze met hem had gesproken had ze hem dood gewenst en vervloekt dat Starclan hem nooit negen levens diende te geven, en moest je haar nu zien. De ironie droop er vanaf en de lucht was snijdend. Ze was enkele uren gestorven voor het gevecht los was gebroken, Acorndust was toen niet aanwezig geweest. Haar aanwezigheid hier moest hem vast net zo verbazen als dat zij zich schaamde nu. “Ik denk niet dat je mij hier verwachtte te zien.. ik kan het zelf nauwelijks nog geloven..” Haar stem stierf weg en was voor het eerst in haar leven compleet verzwakt, ontbloot van enige zekerheid. Die zekerheid had ze achtergelaten toen ze was dood gegaan. Zo snel en zo zinloos. Neritefur wist niet veel meer af van zekerheid. Haar ogen ontweken de zijne en vestigde zich op haar poten. Ze zou met woorden niet kunnen uitdrukken wat ze voelde. Woorden waren nutteloos.

Neritefur hief haar ogen ditmaal op naar Tallstar in plaats van Acorndust. Een paar tellen gebeurde er niets. Het enige wat ze deed was hem zwijgend aanstaren. En toen zonder enige waarschuwing werden zij en Tallstar de duisternis ingetrokken. Ze stonden niet meer in de met sterren bezaaide vlak van bestaan maar in een duisternis zo donker dat het je begon te verstikken. En precies dat was wat er volgde. Zien kon je niet, horen evenmin. Als je probeerde te ruiken of te spreken zoog je enkel slijmerige drap naar binnen, die je toch al vechtende longen van nog meer zuurstof onttrok. Hoe harder je vocht, vechtend naar het licht die net buiten je bereik zweefde, hoe vaster je kwam te zitten in deze steeds kleiner wordende wereld. Het laatste beetje zuurstof werd uit Tallstar zijn vernauwde longen geperst. Zijn lichaam verstrikt zat in de modder die zich als cement om hem heen had gevormd in een perfecte cocon, werd Tallstar zijn vijfde leven uit hem getrokken en zweefde het bolletje licht omhoog waar de duisternis uiteen spleet en ze werd vaste grond onder hun poten voelde. Neritefur opende haar ogen en zoog dankbaar de zuivere lucht naar binnen. Haar ogen richtte zich weer op Acorndust, terug naar haar voormalige deputy. “Met dit leven schenk ik je vergevingsgezindheid. Vergiffenis zal je meer kracht geven dan wraak ooit zal kunnen,” Neritefur boog zich omhoog naar hem en duwde haar neus tegen de zijne. Ze liet het licht van haar leven door haar eigen aanraking door Acorndust sijpelen. “Vergeef je clangenoten voor wat ze hebben gedaan.” Fluisterde ze, hem vergeven voor wat hij had gedaan en zich stilletjes verontschuldigend voor wat ze in haar ongetemperde woede tegen hem had geschreeuwd toen hij haar elder had gemaakt. Vervolgens stapte Neritefur achteruit met een opgelaten blik in haar ogen. Meer kon ze hem niet zeggen. Hij begreep het nu.}
_{With sorrow and decision in our hearts we show the will to move on}

Ha! Hij had een glimlach op het gezicht van de ander gekregen, en eerlijk is eerlijk. Dat was een overwinning. Dus keek hij vrolijk naar de volgende die aan kwam lopen, zijn schouder tegen Acorn aan duwend hem nog wat bemoedigend. Ze zouden hier wel doorkomen, zeker nu de volgende naar hem toe kwam en het Nerite.. Wacht? Neritekit? Dit was dubieus op een heel nieuw level en onzeker keek de kater om zich heen, naar Acorn, naar de katten die hem al een leven hadden gegeven, voor hij weer naar de kleine keek en plotseling gewoon.. verdween?

Nog voor hij doorhad waar hij was - nergens? ergens? Kon je dit een plek noemen? - rolde de kater met zijn ogen. Zometeen ging hij dus echt een gesprek voeren met die katten die allemaal dachten even hun wraak te kunnen halen. Ronduit rude en - what the actual hedgehog. Zijn ogen werden groot terwijl ademen onmogelijk werd en elke hap naar adem enkel een extra gevoel van verstikking gaf. Wild keek de kater om zich heen, niet bang voor de dood, maar wel uitzonderlijk ontzet door alle mogelijk manieren van sterven die hij in zeer korte tijd ontdekte. Met grote ogen keek hij naar de kleine voor zich, zich afvragend wat hij haar nou weer had aangedaan, voor alles - weer - zwart werd en hij met een grote ademteug wakker werd in Starclan. Alles deed pijn, en even liet de kater zijn kop gewoon liggen, zwaar ademend, een traan in zijn oog maar flitsende trots in zijn ogen voor hij verbeten weer opstond, dit keer even trillend op zijn poten voor hij voorzichtig naar Acorn keek. "Bijna klaar," Met een bemoedigende glimlach, al was die net zoveel voor hem als voor zijn deputy. Tall was de tel al kwijt, maar hoeveel meer hiervan de kater kon verdragen wist hij niet eens.

De volgende die kwam ontnam hem de adem voor een moment. Nee, dat kon niet. Ze was nog levend geweest de laatste keer dat hij haar gezien had. Wat had Bloodclan allemaal wel niet gedaan dat zij nu hier was? Hij herinnerde zich maar al te goed de laatste keer dat ze spraken, een ruzie en niet zo'n kleine ook. Zij had geen elder willen worden en toch was het zijn taak geweest om haar elder te maken. Hoe ze hem dan ook dood had gewenst op dat moment, hem niet waardig vond als leider, maar nu stond ze dan toch echt hier. "Neritefur," Haar naam alleen. Hij wilde vragen wat er gebeurd was, maar wist dat hij daar mogelijk geen antwoord op zou krijgen. Hij knikte dan ook alleen toen ze aangaf dat ze het zelf amper kon geloven. Het trok ergens aan zijn hart, ze was nog zo jong, ondanks dat ze een elder had moeten worden. Wie had dit gedaan en wat was er gebeurd? Het waren vragen waar hij antwoord op wilde hebben, maar ze hier niet zou krijgen in ieder geval.

Hij hield zijn blik op haar gericht, ook toen ze hem niet meer aansprak, maar haar focus op Tallstar legde. Nog een leven zou uit de kater gehaald worden en zo te zien was het deze keer weer geen makkelijke. Ergens was het terecht dat dit gebeurde, het waren tenslotte levens die de kater voor zijn clan had moeten geven. Maar aan de andere kant deed het pijn om toe te moeten kijken hoe het gebeurde, keer op keer. Hij kon zien hoe Tall deze keer overeind kwam op trillende poten. Er zouden hierna nog twee levens uit Tall moeten, maar zou de kater dat volhouden? Een licht bezorgde blik kwam voor een moment in zijn ogen, maar ging weer terug naar Neritefur toen ze naar voren kwam.

Deze keer was het een leven die moeilijk te gebruiken zou gaan zijn voor hem. Hoe zou hij katten kunnen gaan vergeven die hem en de clan dingen aangedaan hadden? Het enige wat hij ermee zou kunnen doen was zijn best, maar het zou moeilijk zijn. De aanraking deze keer zorgde voor een ander gevoel dan voorheen. Hij voelde eerst de boosheid die Neritefur had gevoeld naar hem toe over het feit dat hij haar elder gemaakt had, maar het werd gevolgd door vergiffenis. Het gaf hem meer begrip over hoe ze zich voelde, maar dat zorgde er eigenlijk voor dat hij zich schuldig voelde dat hij er niet was geweest voor haar. "Sorry," Een woord, maar het betekende zoveel in deze situatie en ergens was het ook niet goed genoeg, maar meer had hij niet. Hij kon dingen niet terugdraaien die gebeurd waren. Hij hield zijn blik dan ook op de jonge poes tot ze weer tussen de starclankatten verdween en een volgende naar voren kwam.

Lang had hij niet kunnen genieten van de rust en gelukzaligheid dat Starclan met zich mee had gebracht. Zijn zwarte vacht glom van de sterren die zich erin hadden gevestigd en hij keek eventjes om zich heen. Hij had bij willen praten met zijn zusje, zijn excuses aanbieden voor wat er gebeurd was. Hij had gelukkig willen zijn, maar het zat er gewoon niet in.
Nightspark keek naar hoe de katten zich verzameld hadden rondom zijn oude leader en deputy. Ook hij voelde het, de verandering die eraan zat te komen, de pull naar de groep toe. Het was nooit zo afgesproken, hij was er gewoon voor uitgekozen. Dit zou zijn taak zijn. Hij wist niet eens ... hij wist niet eens of Acorndust het wist. Alsof het bekend was bij de deputy wat er gebeurd was. Gezien de reactie die hij gaf aan Neritefur, ging hij ervanuit dat hij geen idee had. De zwarte kater zuchtte zachtjes, de kracht die aan hem trok was sterker dan ooit. Hij wist dat het zijn beurt was. Hij ha er niet naar uitgekeken. Nou ja, het verwelkomen van een nieuwe leader natuurlijk wel. Maar de taak die erbij had gekregen, daarvan wist hij niet wat hij moest verwachten.
Toch veranderde het op het moment dat de gitzwarte kater in het gezichtsveld van de twee katers wandelde. Zijn houding was trots, zoals die vroeger ooit was geweest. Toen hij nog gelukkig was in zijn leven, toen hij nog samen met Ashdrizzle was geweest. Zijn helder blauwe ogen vonkelde terwijl hij Acorndust aankeek en knikte, maar veranderde in steen toen hij zijn blik richtte op Tallstar. Rustig, kalm, ging hij zitten voor de bruine kater en schudde zijn kop. "Ik ken je al sinds kitten, Tallstar. Ooit had ik vertrouwen in je, dat je eindelijk uit je kittenachtige gedrag zou groeien. Dit was niet hoe je had moeten opgroeien." Miauwde hij met spijt in zijn stem. Hij had meegekregen hoe kwaad Shrewstar was geweest op Tallstar vroeger, maar hij had nooit verwacht dat dit zou zijn hoe 't zou uitlopen. Zonder waarschuwing sloeg Nightspark met zijn klauwen over de snuit van de leader heen en direct voelde hij hoe bedolven werd onder pijn. Verschillende soorten pijn. De heartbreak van toen Ashdrizzle en hij uit elkaar gingen. De pijn en woede die hij had gevoeld toen hij erachter kwam dat Bloodclan zijn zusje had vermoord. De pijn toen Shade hem de strot door beet en hem voor dood had achtergelaten. Nightspark's blauwe ogen waren waterig toen hij ze open deed en keek naar het bolletje dat aan een van zijn nagels hing. Hij draaide zich om naar Acorndust en ademde eventjes de pijn uit zijn lichaam. "Acorndust. With this life I'm giving you trust. Cats made mistakes in their pasts, they will make mistakes in their future. But know that you can trust them, as they will trust you. Never break that trust." Sprak de zwarte kater met een diepe stem, terwijl hij het licht door zijn lichaam tegen de neus van zijn oude deputy liet glijden. Hij had gedacht dat hij altijd de juiste katten had vertrouwd. Maar meer dan eens was dat vertrouwen geschaad en had hij met de pijn moeten leven. Hij zou Acorndust weerhouden van die fouten zelf te maken. Eenmaal klaar knikte de zwarte kater naar zijn oude deputy en zetten een stap naar achteren.

Geen reactie van Acorn, maar met een mentale schouderophaal zette de kater dat van zich af. De ander had zijn hoofd vol met de katten die voor hem stonden, en Tall kon niet verwachten dezelfde aandacht te krijgen als de nobele wezens hier voor hem. Wat Crow ook van ze dacht, hij zag niet hoe de katten hier verschrikkelijk en hypocriet waren. Een beetje sadistisch misschien, maar ja, dat kon hij ze moeilijk kwalijk nemen. Het was makkelijk sadistisch te zijn tegen Tall, en bovendien kende hij vrijwel elke kat hier. Zeker degene die nu naar hem toekwam en alle herinneringen van vroeger terugbracht. Als een oude vriend lachte Tall naar hem, voor hij verward raakte en onzeker naar Acorn keek. Hij kon zich de dood van Night niet herinneren, en met open mond keek hij van de een naar de ander voor Night sprak en Tall zijn blik op hem richtte. Op tijd om de poot te zien komen en bijna op tijd om weg te duiken.

Maar hoe kan je vluchten voor de dood, op een plek waar je er omringd door bent? Weer de duisternis om hem heen - inmiddels voelde het misschien als thuis - inclusief de gevoelens van Nightspark. Zijn verdriet, zijn ontzetting, zijn teleurstelling in Tall en.. in zijn moeder?

Ditmaal ontwaakte hij sterker, bewegend voor hij doorhad wat er gebeurde en met een vlammende woede in zijn ogen. Kwaad schoot hij naar voren, bijna borst tot borst met de donkere zwarte kater. "Hoe durf je," Siste hij in zijn gezicht, woest, zijn haren recht overeind maar zich inhoudend. Kwaad spuugde hij voor de kater op de grond, "Mij en mijn daden verwerpen, de rug toekeren naar alles wat ik ben geworden omdat ik niet het gewenste wonderkind was, prima," Hij spuwde het laatste woord haast in het gezicht voor hij nóg een stapje dichterbij zette. "Maar als je dan zo nodig mijn moeder schuldig acht, wees mans genoeg het te zeggen," Waarna hij zich kwaad omdraaide, even zijn blik op Acorn richtte - sowieso dat die hem ook verguisde, maar dat mocht, nog even en Tall was hier weg, klaar met alles wat te maken had met dat leven waar hij zo in gefaald had volgens iedereen. "Nou," Riep hij naar de rest, met een trotse uitdagende houding, "Wie wil er nu," Wie wilde de volgende zijn met de eer te vertellen wie er nog meer allemaal schuldig was voor de mislukking die hier voor hen stond.

Hij had misschien kort naar Tall gekeken, maar voor hij iets had kunnen zeggen vielen zijn ogen op de volgende kat. Nog een die niet dood was geweest de laatste keer dat hij in Shadowclan was geweest. Hoe kon er zoveel gebeurd zijn in een paar dagen tijd? Zoveel katten hadden het leven gelaten door Bloodclan. Wat zou er op hem te wachten staan wanneer hij terug kwam? Zou er nog wel een clan over zijn? Zijn blik was wat onzeker toen hij deze op Tall richtte en vond daar dezelfde onzekerheid. Hij had hier ook niet vanaf geweten blijkbaar.

Toch wat volgde had hij niet helemaal verwacht. Het leek eerst normaal te gaan voor zover een leven uit iemand halen normaal kon zijn in dit geval, maar zodra dat deel over was, was Tall kwaad. Iets wat hij nog nooit in de kater had gezien als hij eerlijk was. Hij was meestal degene die boos werd, niet Tall. Tijd om erop te reageren had hij echter nog niet, want Nightspark kwam nu naar hem toe om het leven te geven. Ergens gaf hem dit gemengde gevoelens, vooral toen hij hoorde wat het leven zou zijn. Hij wilde half lachen eigenlijk, niet goed wetende of hij dat ooit nog zou kunnen hebben naar anderen. Zoveel hadden hem verraden. Hoe kon hij weten wie te vertrouwen was? De pijn van verraden te worden was groot en voor een moment wist hij niet of hij zou kunnen blijven staan. Hij kneep zijn ogen dicht, willend de pijn te verdrijven, hij wilde dit niet nog eens meemaken, nooit weer. Maar de grote vraag bleef: wie zou te vertrouwen zijn na alles? Zou dit leven helpen of niet? Dat kon hij zo niet zeggen.

Nu Nightspark weer terug was gegaan en het gevoel van verraad hem langzaam verliet, kon hij de tijd nemen om naar de Tall toe te draaien die nu duidelijk niet blij was door hoe het allemaal ging. "Rustig," Siste hij de ander toe, waarna hij kort zijn staart langs de ander heen liet gaan in de hoop hem te kalmeren. "Het is nog een leven." Voor Tall tenminste. De kater zou er tenslotte een over houden, dus meer konden ze hem niet afnemen. "Dan hoef je ze daarna nooit meer te zien." Dat was misschien iets dat hij niet met zekerheid kon zeggen, maar wie weet waar Tall hierna naartoe zou gaan. Misschien wel ver weg van alles dat met Starclan te maken had.

Nog steeds vlamden zijn ogen, en had de kater zich hoger opgericht dan eerst. Aan zijn houding was nu zijn shadowclan-afkomst af te lezen, het was toch een zekere eigenschap van de katten van de duistere kant van het Thunderpath dat ze trots en arrogantie konden uitstralen zonder daar moeite voor te doen. En reken maar dat Tall er nu wél moeite voor deed. Alsof hij verwachtte aangevallen te worden door ieder die hier stond liep hij even heen en weer, maar stond stil toen Acorn zich tot hem wendde en hem probeerde te kalmeren. Even schudde Tall gefrustreerd zijn hoofd, en keek toen zijn deputy - bijna leider - in de ogen. Hij wist niet zeker wat hij daar verwachtte te vinden, misschien iets wat zou getuigen van hoop en vertrouwen, een hart onder de riem voor Tall.

De kater vond niet dat hij fouten had gemaakt, snapte de ontzetting van vele katten, maar onverwachts was vooral de algehele afwijzing vanwege deze daden die zo in contrast stonden met zijn hele verdere leven. Toen hij zijn plan vorm begon te geven had Tall wel geweten geen bijstand te verwachten, maar dit afserveren. De onwil om überhaupt te vragen naar zijn beweegredenen.. Het verhardde zijn hart, maar maakte dat hij ook met een vreemd soort rust naar de toekomst van Acorn keek. "Ze kunnen me wat," Grinnikte hij zijn vriend toe, en schudde zijn hoofd, omkijkend naar alle katten die daar stonden. Hij had al zijn levens van hen gekregen, had zijn leiderschap lang geprobeerd op te leven naar verwachtingen van dode katten. Nog eens schudde hij zijn hoofd. "Ik denk dat we het maar eens op onze manier moeten doen," Mauwde hij nog eens, zijn blik weer twinkelend, en een grijns die verried dat de kater een plan had wat net zo goed slecht, als goed uit zou kunnen pakken.

Voorzichtig duwde hij zijn neus tegen die van Acorn. Hiermee zou hij de ander humor geven, zelfkennis en onvoorwaardelijke vriendschap. Alle positieve gevoelens waar Tall aan dacht bij zijn deputy, ongeacht wat de conventie was dat een leven maar over één ding mocht gaan. Hoe beschreef je een leven met een enkele eigenschap? Het leven was twists en turns, onverwachts en verwarrend, en bovendien.. nog heel erg in Tall?

Voorzichtig opende hij een enkel oog, bevestigend dat dit niet leek te zijn hoe het werkte. Want waarom zou er ook ooit iets makkelijk zijn.

Tall rolde opzichtig met zijn ogen, en keek Acorn aan. Nog steeds een twinkeling houdend, maar nu met wat angst erbij. "Je moet hem nemen," Mauwde hij zacht. Omdat ze het beiden wisten, maar niemand wat zou doen zolang het uitgesproken was.

Hij kon nog wel zo zijn leven geven, maar Tall was geen starclanner. Hij had deze macht niet. Zolang Acorn niet terug was geweest in het land der levenden, hij wel. "Liever jij dan hen," Moedigde Tall hem nog aan, al zat er nu onzekerheid in zijn blik. Een vreemd soort angst die kwam opborrelen bij de gedachte vermoord te worden door een van je trouwste vrienden. "En denk er even wat positieve gedachten bij wil je?" Grinnikte hij nog, voor de kater zich schrap zette voor whatever Acorn zou doen. Misschien zouden ze hierna wel quitte staan? Oke, terugdenkend aan alle dode katten hier waar Tall toch wel soort van verantwoordelijk voor was: misschien niet.

Er kwam niet nog een kat naar voren. In ieder geval niet voor Tall besloot dat ze het anders zouden doen, op hun manier. Zijn ogen sperden zich iets wijder toen Tall zijn neus tegen de zijne drukte, maar er gebeurde niets. Hij wist ook niet precies wat hij verwachtte dat moest gebeuren. Alleen het werd al snel genoeg duidelijk dat het niet werkte op deze manier.

Hij moest het doen, hij zou het leven moeten nemen. Het veroorzaakte ergens een brok in zijn keel die hij weg probeerde te slikken. "Weet je het zeker?" Vroeg hij ietwat ongerust. Hij zou dit niet aggressief doen, maar wist uit de levens die hij net had gehad dat zijn gevoel wel overgebracht zou worden en misschien was dat wel helemaal niet wat hij wilde.

Toch leek hij geen keuze te hebben en zette se ene stap naar voren die het kostte om Tall zijn neus aan te raken. Hij probeerde positief te denken, maar onbewust spoelde all gevoelens van de afgelopen tijd naar Tall toe. Van het moment dat hij te weten was gekomen dat de kater vertrokken was zonder hem ook maar iets te laten weten. Hoeveel pijn dat had gedaan en het besef dat daarbij kwam. Het besef dat hij hield van deze kater hoe stom het ergens ook was. Vervolgens kwam de vermoeidheid van alles wat er daarna kwam, wat er van hem verwacht werd en dat hij alleen moest doen. Gevolgd tot de dag van de overname dat begon met de pijn van verraad, maar werd gevolgd door de pijn van het verliezen van een zoon. Een pijn die niet te beschrijven was tot je het zelf meemaakte en wat voor een woede het met zich mee kon brengen. Als laatste kwam hoe doodop hij was van alles, hoe gebroken hij eigenlijk was, ondanks dat hij het maskeerde.

Hij zette een stap achteruit en wachtte geduldig tot Tall weer terug zou komen. Zijn blik verontschuldigend. "Sorry, dat was niet alleen maar positief." Bijna alleen maar negatief als hij eerlijk was.

Niet alleen maar positief zei de kater, nadat hij Tall had aangekeken, gevraagd had of het echt goed was zo, en Tall enkel had geglimlacht. Natuurlijk was het goed. Na zoveel levens afgenomen te hebben gekregen, kon hij nu zelf de keuze maken er eentje te geven. Dat voelde zoveel beter, en alleen al het feit dat Acorn hem voorzichtig aankeek, naar hem toe kwam, en enkel zijn neus tegen hem aan duwde.. Tall kon niet anders dan dankbaar zijn.

Ook voor alles wat hij voelde, kon de kater dat niet. Er was zoveel gevoel in Acorn, zoveel teders, zoveel gebroken, en toch was het allemaal puur en nog niet verteerd door haat voor het leven, de clans of zelfs voor Tall. Sterker nog, een liefde sprak eruit, die Tall met tranen in zijn ogen toe deed komen en hem - ditmaal niet naar adem happend, maar wel stil - naar de grond deed kijken. Een paar keer knipperde hij, voordat hij opkeek naar zijn leider. "Is oke, zolang je humor, vriendschap en zelfkennis ook maar onthoudt," Grinnikte hij met een flauwe grijns. "Het leven is al somber genoeg, en eens in de zoveel tijd een lichtpuntje vinden, dat verdien je," Waarna Tall stilviel en even om zich heen keek, een lichte glimlach. Het was waarschijnlijk de laatste keer dat hij hier zou zijn en hoewel hij de Starclankatten niet waardeerde, waren hier ook katten die hij miste met heel zijn hart. Kort keek hij door de legioenen aan katten uit naar Watchkit en Poppykit, maar voor hij ze had gevonden richtte de kater zich weer tot Acorn. Waarom jezelf pijnigen met het verleden, als de toekomst voor je stond? "Meer heb ik niet te geven," Verontschuldigde hij zich, en keek om zich heen, "Zouden ze daaraan gedacht hebben?" Eng sterfelijk voelde hij zich plots, alleen op de wereld en onbeschermd, zijn laatste leven het enige wat hij overhield. Misschien daardoor nog wel dierbaarder, een reden om opnieuw te beginnen.

Het was typisch Tall om hem dit te geven voor een leven. Het was waar dat het leven al somber genoeg was, maar of daar verandering in zou komen zou ook volledig afhankelijk gaan zijn van de clan. Het was dan ook de grote vraag wat hij aan zou gaan treffen wanneer hij terug ging. Hij probeerde dan ook een klein beetje te glimlachen ondanks alles dat er gebeurd was tot nu toe en liet zijn blik langs de starclankatten glijden om te zien of de volgende naar voren zou komen, want Tall had gelijk, hij had geen leven meer om te geven. "Vast wel," Antwoordde hij dan ook, ze zouden daar vast wel aan gedacht hebben. Alleen deze keer zouden ze niet eerst meer naar Tall hoeven gaan, maar direct naar hem. Hij draaide zijn lichaam dan ook weer naar de katten voor hem toe, afwachtende wie de volgende zou zijn.

De ander zei van wel, en Tall knikte even, een beetje ongerust alsnog. Hij wilde niet echt dood. Niet dat hij bang was voor de dood - al mocht niemand hem hier - of voor het niets - want dat kon letterlijk alleen maar rustiger zijn dan zijn leven tot nu toe, maar het was meer dat de kater de kans wilde om nog één keer de zon te zien opkomen als een volledige vrije kat. Los van verplichtingen, een clan, verwachtingen van zijn ouders of enige kat die iets van hem wilde. "Hoe was sterven voor jou?" Vroeg hij plots, zacht, aan Acorn, en keek hem aan. Inmiddels was de kater acht keer gestorven in totaal, allemaal vijandig en vreugdeloos en met onrust in zijn hart. Hoe had Acorn zich gevoeld? Was hij bang geweest?

Innerstar keek toe hoe alles gebeurde, wachtte op haar buurt. Levens van Tallstar werden ontnomen en doorgegeven aan Acorndust. Zoveel katten die nieuw waren in Starclan gaven hun levens aan de nieuwe, aanstaande leider van Shadowclan. Innerstar voelde teleurstelling in Tallstar, maar ook intens verdriet. Of ze dan ook kwaad was, wist ze niet. Tallstar kon geen slechte kater zijn, op zijn manier had hij het goed willen doen, wat zijn perspectief van goed dan ook maar was geweest. De zwarte kattin had altijd een zwak puntje gehad voor de jonge kater, de zoon van haar beste vriendin, Shrewstar. En toch was het Tallstar die haar clan naar de hel had gebracht, haar dood had verzwegen, samen met vele andere kwade daden. Dat was iets wat onvergefelijk. Woede had in dit geval geen zin, het was enkel zware teleurstelling. Innerstar had Tallstar genoeg vertrouwd om in haar poten de clan te leiden en nu was Shadowclan in de klauwen van Bloodclan. Nu was het aan Acorndust om Tallstar's puinhoop op te ruimen. Leven na leven ging het door, Tallstar werd bij elk leven als maar emotioneler, woedend zelfs, tot het ritueel een andere wending kreeg en het Acorndust was die het laatste leven van Tallstar afnam. Hierna was het aan Innerstar om naar voren te stappen.

De zwarte kattin stapte naar voren. Haar zwarte, dikke vacht glinsterde met sterren en haar ijsblauwe ogen waren poelen van sterren. Ze stond stil en draaide haar kop naar Tallstar toe, waarbij ze de kater recht in zijn ogen keek. Ze schudde teleurgesteld met haar kop. "Wat heb je gedaan?" Miauwde ze dan ook. Haar stem was zacht, maar scherp. Ze hief haar kop op en keek toen naar de nieuwe, aanstaande leider van Shadowclan. "Acorndust," vervolgde ze dan ook. Innerstar stapte dichter naar de kater toe, elke stap was goed gecalculeerd en krachtig. Ze strekte haar kop uit naar de kater toe en raakte zijn neus aan. "With this life I grant you Tireless Energy," miauwde Innerstar, waarbij haar ogen dicht gingen. De wil om haar Clan te verdedigen, voor de clan te strijden en maar door te gaan vulde haar geest en straalde ze uit naar Acorndust. "You will need this to lead your clan to its fullest, as leading the clan will take its toll on you, but you will do just fine. You'll push through and find new energy in all the different things of life," sprak ze dan ook. Herinneringen van haar leven kwamen naar boven. Hoe ze zich verantwoordelijk voor haar tweelingzusje, Fallentear had gevoeld. Haar jongen. Het schuldgevoel naar Littlestream omdat Innerstar haar als jonge kitten had verstoten omdat ze zwak en ziek was geweest, dit om haar andere jongen te beschermen. Hoe ze had gevochten voor de clan, met Shrewstar aan haar zijde om Rushspirit en Stunspore te verslaan. Hierna werd ze deputy aan de zijde van Shrewstar, gekozen door Starclan. Met trots en eer vervulde Innerstar haar rol als deputy en steunde Shrewstar door dik en dun. Alles draaide nu om de clan en het was moeilijk om zowel een moeder als een deputy te zijn. Pijn, verlies, teleurstellingen, alles ging door haar heen. Ze werd leader en dit was moeilijk en pijnlijk, want waar ze rouw om Shrewstar voelde, moest ze sterk staan voor de clan. Nieuwe liefde kwam op haar pad, maar hoe verdeelde ze leiderschap en liefde en het zijn van een moeder? Het was moeilijk, maar ten alle tijden kwam Shadowclan op de eerste plek te staan. Ze vocht, ze strijde, ze zette door en het sloopte haar, maar in ieder nieuw ding vond ze nieuwe energie om door te gaan, tot haar dood haar dwong te stoppen. Haar dood. Het speelde zich af terwijl het negende leven werd overgedragen aan Acorndust. Hoe ze vocht om terug te gaan naar Shadowclan, maar modder haar de aarde introk. Hoe Sinclaw haar de kop onder het water en modder drukte, in plaats van dat de poes haar redde. Ze verdronk, modder en water vulde haar longen en door die waas kon ze nog net het gestalte van Sinclaw zien voor dat al haar levens, keer op keer weer uit haar getrokken waren.
Innerstar stapte naar achteren en opende haar ogen. Ze keek naar Acorndust. Ze keek nog één keer naar Tall, haar ogen verduisterde een beetje, waarna ze zich terug bij de andere katten van Starclan voegde.

Hij liet zijn blik kort naar Tall gaan toen deze hem vroeg hoe het was om te sterven. "Hoe denk je dat het was?" Sterven was zeker niet iets dat simpel was en of hij het nog acht keer mee wilde maken wist hij ook niet zeker, maar een andere keuze daarin leek hij niet te hebben. De volgende kat kwam alweer naar voren, dus veel tijd om er verder op in te gaan had hij niet. Hij herkend haar vrijwel meteen, Innerstar. Ze was leider geweest voor Tall en toch veel beter erin geweest dan de kater naast hem. Onbewust rechtte hij zichzelf toen ze naar hem toe kwam lopen en zijn neus aanraakte. Met het leven kwamen alle herinneringen van de poes mee. Hoe haar leven was gegaan en hoe ze uiteindelijk aan haar einde was gekomen in de modder. Het zorgde ervoor dat hij kort trillend op zijn poten stond nadat ze het contact verbroken had. Hij opende zijn ogen en had niet eens door dat hij ze gesloten had. "Dankje," Sprak hij zachtjes, met een kleine glimlach, meer kreeg hij er niet uit. Hij keek toe hoe ze terug stapte naar de andere Starclankatten, afwachtend wie de volgende en laatste zou zijn.

Southernwolf had zijn blik niet van de aarde kunnen losscheuren, nadat hij niet in de wolken terechtgekomen was. Hij had toegekeken bij elke stap die zijn vader zette; had gezien hoe hij gestorven was, en hoe Tallstar hem gered had. Een verrassing voor hen allen, misschien. Maar het was het lot. Nog één leven moest Acorndust krijgen, nog ééntje voor hij zijn leidernaam zou krijgen. Maar Southernwolf liep eerst op de andere kater af, degene die al zoveel malen gestorven was vandaag. Hij zette zich dichtbij, statig en met zijn met sterren gevulde vacht; en hij keek de kater fronsend aan. "Tallstar. Je hebt nog één leven over. Dat leven mag je houden; maar je bent niet langer meer een leider, en zal vanaf nu dus terug bekend staan als Tallshadow.", mauwde hij, zijn stem koel. Maar hij maakte geen persoonlijke opmerking, zei niets over wat hij vond van wat de kater gedaan had. Het was zijn plaats niet meer; de andere Starclanners hadden het al duidelijk genoeg gemaakt.

Southernwolf draaide zich toen weg van de kater en richtte zich op zijn vader. Een warme en trotse glimlach gleed over zijn lippen terwijl hij op Acorndust afliep. "Papa.", mauwde hij, geluk in zijn stem. Oh, wat was hij blij dat hij zijn vader nog één keer kon zien. Hij hoopte dat hij trots was op hem, ook al had hij nog zo'n domme beslissingen gemaakt - zoals degene die tot zijn dood geleid had. Maar als het kon, zou hij het net opnieuw doen. Hij had geen spijt dat hij Sinclaw aangevallen had. En natuurlijk was het Wolfblood die haar uiteindelijk vermoord had; prachtige, sterke Wolfblood. Maar het was over haar zus dat hij het nu moest hebben. "Ons bloed verspreid zich.", mauwde hij zachtjes, mysterieus. "Het vloeit tot in de bergen nu, waar ik hen niet meer kan zien." Er was iets van verdriet in zijn blik bij die woorden. Hoewel hij misschien nooit echt van hun moeder gehouden had, had hij graag zijn kittens ontmoet, opgevoed. Het was zijn vlees en zijn bloed en hij moest hen nu missen. Maar dit was niet de hoofdzaak van hun ontmoeting, natuurlijk. Acht levens had Acorndust gehad - nog ééntje moest hij krijgen.

Southernwolf zette een stapje dichterbij zijn vader. "Ik geef jou het leven van geduld. Soms moet je afwachten tot het juiste moment. Reageer niet te overhaast; haast en spoed maakt zelden goed.", mauwde hij, waarna hij zijn neusje tegen die van zijn vader drukte en zijn ogen sloot. De herinneringen die hij meegaf waren vers; maar nu zou Acorndust ze vanuit een nieuw perspectief zien. Hoe hij in een razende woede op Sinclaw afstoof toen ze beseften dat ze in een valsstrik gelopen waren, hoe hun ex-clangenoot haar zo achteloos opzij wierp naar één van die Bloodclan mormels van haar. Het was snel, het was haastig gebeurd. Dit was het kortste leven, maar niet het minst belangrijke en zeker niet het minst impactvolle. Al snel zette hij een stap naar achteren en keek hij de kater aan.

"Ik ben vereerd om jou in de naam van Starclan tot Acornstar te mogen benoemen.", verklaarde hij statig, met trots in zijn blik en zijn houding. "Al één leven ben je verloren, maar je hebt er nog acht. Gebruik ze goed. Maak Shadowclan weer groots." En plots besefte hij dat hij de kater terug achter zou moeten laten, dat ze elkaar hopelijk voor een lange tijd weer niet zouden zien. Tot Acornstar zijn laatste leven gebruikt had, natuurlijk.

"Starclan vertrouwt op jou, Acornstar. Stel ons niet teleur."

Hij had misschien al verwacht wie de volgende zou zijn, maar toch deed het hem pijn om zijn zoon hier te zien. Natuurlijk was hij naar Starclan gegaan, daar had hij geen twijfel over gehad, maar hij had er niet eens kunnen zijn om Southernwolf een goed afscheid te geven, om hem de begrafenis te geven die hij verdiende. Nee, hij had geen idee wat er nu met het lichaam van zijn zoon gebeurd was en ergens voelde hij zich daar schuldig over, schuldig over alles wat er gebeurd was. "Southernwolf," Sprak hij de naam van zijn zoon met een brok in zijn keel. "Het spijt me dat ik je niet kon beschermen." Was dan ook het eerste dat hij zei toen de kater naar hem toe kwam lopen na gesproken te hebben tegen Tall. Hij zou het allemaal zo graag terugdraaien als dat kon, zijn leven geven voor die van zijn zoon zou hij zo doen, maar ergens besefte hij ook wel dat dat niet meer mogelijk zou zijn.

Hij werd uit zijn gedachten gehaald toen de ander begon te spreken over dat hun bloed zich verspreidde. Wat bedoelde hij daarmee? Hun bloed vloeide tot in de bergen? Waar Southernwolf ze niet meer kon zien? Voor een moment keek hij bedenkelijk, maar toch begonnen de puzzelstukjes samen te vallen. Want wat zou het voor Southernwolf uitmaken dat hij iets in de bergen niet meer kon zien tenzij het eventuele kittens waren? "Wie?" Vroeg hij, maar wist ergens dat hij geen antwoord zou krijgen. Wie was degene die zijn kleinkittens droeg? Maar tijd om dit antwoord te vinden had hij niet, want Southernwolf stapte naar voren om zijn neus aan te raken. Met de aanraking voelde hij door hem heen stromen hoe de laatste momenten voor zijn zoon geweest waren. Het was nog te vers voor hem als hij eerlijk was, te kort geleden, maar het gaf hem toch nieuwe inzichten van wat er was gebeurd. Hoe de ander zich had gevoeld op dat moment, het gaf een nieuwe inkijk op hoe het was gegaan.

Met het verbreken van het contact verdwenen ook de gevoelens die dit leven met zich mee hadden gebracht. Zijn nieuwe naam werd uitgesproken en dat gaf hem ergens een apart gevoel. Het zou wennen worden om dat aan te moeten horen, dat was zeker, maar met de tijd zou het vast wel wennen. Het besef alleen dat het lot van Shadowclan nu op hem rustte maakte de acht levens die hij nu nog had een zware last op zijn schouders, een die hij zou moeten dragen tot uiteindelijk zijn laatste dood. Een kleine glimlach verscheen op zijn gelaat terwijl hij kort de Starclankatten stuk voor stuk toeknikte. Het was tijd om te gaan, hij zou zijn best doen om Shadowclan weer te maken wat het was en hopelijk er ook een clan van maken die hij zou kunnen vertrouwen, want als ze niet te vertrouwen gingen zijn, dan ging het lastig worden om ze te leiden. Hij voelde dat hij teruggeroepen werd naar zijn lichaam en dat hij hier eigenlijk geen tijd meer had. Hij wilde ergens zoveel meer nog zeggen, maar die mogelijkheid zou er niet zijn. De omgeving begon te vervagen tot alles uiteindelijk zwart werd en hij terug ging naar zijn lichaam.