[Leadership Ceremony] I don't know why I once dreamed of this view

Rust werd hem blijkbaar zelfs in Starclan nog niet gegund. Het ene moment was hij samen met Beekit aan het praten en aan het wennen aan het feit dat hij nu toch daadwerkelijk echt dood was, het volgende moment zien ze hoe Tall zijn lichaam begint te dragen in de richting van de moonstone. Nu lag zijn lichaam naast de moonstone, met Tall erbij die vastberaden leek te zijn om hem terug te halen. Het gaf hem een dubbel gevoel als hij eerlijk was. Hij was blij dat Tall hem nog niet wilde laten gaan, maar aan de andere kant was dit de mogelijkheid geweest om alle verplichtingen van hem af te zetten. Maar dat werd hem duidelijk niet gegund, blijkbaar mocht hij die rust nog niet hebben. Iets in hem wilde de levens geen eens, wilde een clan niet leiden die hem waarschijnlijk alleen maar zou verraden. Maar als dit was wat er van hem verwacht werd, dan kon hij er moeilijk tegenin gaan. Hij wachtte dan ook tot Tall zou komen, dat zou tenslotte niet lang meer kunnen duren. Hij had nog geen idee wat hij te zeggen zou hebben tegen de kater, maar dat kwam waarschijnlijk wel vanzelf.

Oke, misschien had hij toch moeten rennen. Want hier voelde de kater zich tot op nieuwe hoogte - pun intended - niet op zijn plek. Niet dat Tall van mening was dat hij in Dark Forest thuishoorde, al was dat misschien wat de meeste katten wel dachten, nee. Het was meer het idee dat hij hier teveel katten kende, die teleurgesteld waren in welke kant hij de clan en zijn leven opgebracht had. Misschien kon hij het ze niet eens kwalijk nemen. Zijn plan was geen schoonheidsstukje geweest, maar een rauwe waarheid die naar zijn mening duidelijk gemaakt moest worden. Een teken dat de clans niet door konden zoals ze nu in elkaar zaten, het zaadje voor de twijfel was gepland, en Acorn - hé! Acorn! - naja, de kat die nu aan kwam lopen en hem een beetje dubieus aankeek, die zou het afmaken.

Tall glimlachte een beetje opgelaten, wat zei je tegen iemand die dood was? "Ehm, hi," Goede opening, echt solid tien. "Mooi optrekje heb je hier," Oke echt verschrikkelijk. Een beetje paniekerig keek Tall om zich heen, hij was slechts twee keer eerder hier geweest, maar stierf een duizend dodend nu hij hier zo stond. "Ehm, oke beetje vreemd dit, maar met wie moet ik praten om je terug te halen?" Was er een soort Starclan opperbaas? "En eh.." En hierbij keek hij onderzoekend naar zijn deputy, "Wil je dat?" En dit was een beslissend moment. Want als Acorn nee zou zeggen zou Tall teruggaan, zijn levens opgeven, een nieuwe deputy danwel leider voor de clan aanstellen, en Shadowclan in diens handen achterlaten. Dat kon. Maar hij wilde Acorn. Wilde Acorn dat ook.

Het was ongemakkelijk, dat was het zeker. Vooral toen Tall begon te spreken over wat voor een mooi optrekje hij hier had. Hij was amper in Starclan of de kater voor hem was al naar hem toegekomen, had zijn lichaam naar de moonstone gebracht en nu stond hij voor hem. Tall draaide er ook verder niet meer omheen en vroeg vrijwel direct met wie hij zou moeten praten om hem terug te halen, waarop hij zelf voor een moment wat onzeker keek. Hij had namelijk geen idee, er waren zoveel starclankatten, misschien tegen Starclan in het algemeen dan? Het verbaasde hem wel dat Tall nog vroeg of hij het wel wilde, ondanks dat hij hem al helemaal hier naartoe gesleept had. "Die beslissing had ik daarstraks al gemaakt." Sprak hij dan ook. Voor hij zijn leven had gegeven had hij die beslissing al gemaakt en hij kon nu moeilijk teruggaan, terwijl Tall hier stond. "En tegen wie je moet praten heb ik geen idee, Starclan in het algemeen?" Het was niet alsof hij opeens alwetend was omdat hij een tijdje in Starclan besteed had.

Hij wilde. Tall was nog bezig met het voorbereiden van zijn speech over waarom de ander de meest geschikte kat was voor de baan, afgezien van het feit dat hij dood was - minor detail - en Acorn had al ja gezegd. Een beetje beduusd keek de leider zijn deputy aan, dit voelde als iets waar je goed over moest nadenken, moest hij dat Acorn zeggen? Aan de andere kant, technisch gezien had zijn deputy geen 'ja' gezegd, maar meer dat hij de beslissing al gemaakt had. Error. Had hij die ook al aan Tall verteld? Sjonge jonge, de kater was hier nog geen dag en nu sprak hij al in raadsels. "Ohke," Antwoordde de kater maar gewoon, zoals in een vergadering wanneer er een plan besproken werd wat iedereen leek te kennen maar jij niet. Of zoals wanneer Ace hem iets vertelde over kruiden wat 'uitzonderlijk logisch' was. Uhuh. Sure. Hij kon doen alsof.

Aan de andere kant. Waarom zou hij met iemand praten als Acorn het niet zou willen? Dus vooralsnog zou Tall werken onder de aanname dat zijn deputy ja had gezegd tegen Tall's baan, en dat het nu aan de huidig Shadowclanleider was om een personage te vinden die hem dat ook eigenlijk kon geven. Of zou je gewoon een kat kunnen ontvoeren? In dat geval: heel erg gaaf dat hij dit mee mocht maken in zijn leven. Of was 'ie nu dood? Verwarrende situatie. "Oke ehm," Dan maar to the point. "Hoe dood voel je je?" Doorgaans werd je opgewacht door een of andere ancient Starclankat die wist hoe dit werkte en waar je voor kwam, maar nu was Tall opgewacht door degene die hij juist hier weg wilde krijgen. Een beetje unimpressed keek hij om zich heen. "Wel beetje lege bedoening hier trouwens," En ja, die onthaal was een beetje teleurstellend. Al waardeerde hij dat Acorn er was hoor. "Oh en ehm, bedankt," Terloops gezegd, want Tall was een intens awkward personage, maar hij was wel echt dankbaar. Het was niet niks, uit deze dode vallei, vol prooi en stilte en rust en alles wat niet-Tall was, weg te gaan en terug naar alles wat heel erg Tall was, en veroorzaakt door Tall. "Als het helpt, ik ben niet van plan mee terug te gaan naar Shadowclan," Nu keek hij wel even naar Acorn, een glimlach op zijn gezicht maar verdriet in zijn ogen. Hij had zijn huis verlaten omdat het zonder hem kon groeien. Dat betekende niet dat hij het niet zou missen.

Misschien had hij duidelijker moeten wezen met zijn antwoord. Maar Tall leek er toch vanuit te gaan dat hij 'ja' had geantwoord op de vraag zoals hij ook bedoelt had. Alleen de vraag die volgde was een beetje vreemd. Hoe dood voelde hij zich? "Ehm, geen idee, denk aardig dood." Zijn lichaam was tenslotte niet echt meer in leven op het moment, dus dat betekende toch echt dood. Het zou waarschijnlijk handiger zijn als er een starclankat bij kwam die wist wat hier gedaan moest worden of waar Tall tenminste de vraag aan kon stellen. Want op deze manier kwamen ze nergens. De laatste zin kwam dan ook niet geheel onverwachts. Dat was nooit mogelijk geweest, dat wist hij. "Ik had ook niet verwacht dat je mee terug zou gaan." Dat was de hele reden dat het beter was geweest om alles voor zich te houden, maar daar was het toch al een soort van te laat voor. "Later terugkomen zal ook niet echt een optie meer zijn daarna." Dat was iets dat ook niet meer zou gaan. De clan zou dat nooit willen en hij wist wat er van hem verwacht zou worden straks. Maar dat kon hij moeilijk hier doen, dat zou moeten wachten.

Een verstoring in de sterrenlucht, Tinderlight was zich er maar al te goed bewust van geweest. Maar toen een ander figuur zich tot Starclan beriep, toen dit figuur plaats nam tussen de sterren, kwamen haar nekharen overeind. Een figuur dat ze het liefste zag branden. En ze wist waarom hij hier was. Die kans ging ze niet aan zich voorbij laten gaan, om zijn levens uit hem te laten scheuren zodat hij nooit meer in de buurt van haar dochter kon komen, haar dochter die hij zo ontzettend veel zeer had gedaan. Het duurde niet lang om ze te vinden, ze wierp een blauwe blik op Tallstar die hem wel spontaan zou kunnen laten ontbranden, waarna ze zich tot Acorndust wendde. Ze voelde echter de energie van Starclan ook door zich heen stromen, ze kon Starclan's wil interpreteren, voelen in haar aderen, terwijl ze op Acorndust afstapte. "Shadowclan is een chaos, staat op het randje van verloren zijn," sprak ze, "maar het woud heeft vier clans nodig en Shadowclan een sterke leider nodig." Haar ijzige blik richtte zich op Tallstar. "Dit walgelijke figuur heeft zich een leider onwaardig getoond in karakter, handelen en overtuigingen," haar pure walging over de kater was duidelijk, ze richtte haar blik echter weer op Acorndust, "maar we zijn ons vertrouwen in jou, Acorndust, nog niet verloren. Indien Tallstar zijn levens terug schenkt en zijn oude naam weer op zich neemt.. Dan kunnen we je terugsturen om Shadowclan in zijn oude glorie te herstellen."

Met het antwoord van Acorn kon hij weinig om eerlijk te zijn. Hoe dood was aardig dood? Voor nu moest hij maar hopen dat het precies dood genoeg was, want anders zou het veel verwarring met zich meebrengen later. Had Tall hem dan wel, of niet gered van de dood? Maar juist, later dus. Voor nu moest hij toegeven lichtelijk beledigd te zijn toen Acorn aangaf al gedacht te hebben dat Tall niet mee terug zou komen - bijna kreeg hij de neiging alsnog mee terug te gaan. Maar zelfs voor hij daar aandacht aan kon schenken voelde hij zijn nekharen overeind komen, en speurde in hoog tempo de omgeving af, om te bevriezen, gigantische ogen te krijgen, en zich vervolgens in grote haast achter Acorn te verstoppen. Het was een lichte tegenvaller dat hij met zijn acht levens nogal opviel op deze plek des doods, maar anders had de deputy hem ongetwijfeld kunnen beschermen tegen de furie die zou volgen.

Ja hoor. Furie was nog zacht uitgedrukt. Bij de woorden van de poes keek hij even een beetje beledigd over de rug van Acorn naar haar, zijn ogen vernauwd. Dat was ook niet aardig. Oh, natuurlijk, 'shadowclan heeft een sterke leider nodig', 'walgelijk figuur', Tall rolde met zijn ogen. Ze had altijd al een weg met woorden gehad die hem deed glimlachen. Ook nu kon de kater niet anders dan grijnzen toen hij de poes hoorde praten. Blablabla, het vertrouwen in Acorn nog niet verloren - hier wilde hij bijna protesteren, waarom was daar überhaupt sprake van? Deze kater had zich formidabel gedragen, letterlijk zijn enige tekortkoming was dat hij zo perfect was dat het pijn deed aan je ogen. Een gevaarlijke eigenschap really. Al met al leek Tinder echter zijn plan te snappen - no way dat zij credit zou krijgen voor wat hij zelf bedacht had - en Tall grijnsde even naar Acorn, voor hij verward naar Tinder keek. "Wacht ik mag er wel eentje houden toch?" Hij had nog zoveel kleine plannen! Of naja, niet echt, maar die wilde hij maken! Plus, en nu keek hij smekend naar Acorn hij kon hem niet hier bij háár achterlaten. Toch? Een beetje wantrouwend keek hij nog steeds van achter diens rug naar de flamepoint, die hem zijn acties omtrent Pepper niet echt in dank afgenomen had. Ze moest niet zeuren, hij had haar meer liefde gegeven dan Tinder kon met haar dode lichaam, en bovendien leefde Pepper nog. Wat überhaupt al meer was dan de poes voor elkaar had gekregen. Al moest hij toegeven. Zijn frustraties waren voornamelijk manieren om net zo'n afkeer in zich op te wekken jegens haar, als zij leek te hebben jegens hem. Maar het hielp weinig, want alsnog deden haar blikken pijn en brandden haar woorden in zijn hart. Waarom deed ze dat zo? Wat had de poes precies tegen hem gehad voor hij haar kitten gestolen had? Oh en: "Wat nou als ik mijn naam zo mooier vind trouwens?" Ook een belangrijk punt, zij het een beetje ander onderwerp weer. Tallshadow was wel weer erg lang als je gewend was geraakt aan 'Tall'. Of was daar geen speelruimte in? Gewoon, uit nieuwsgierigheid enzo.

Voor ze echt verder konden gaan over wat nu te doen en wie ze zouden moeten spreken, kwam er een starclankat bij en dook Tall achter hem. Kort trok hij zijn wenkbrauw op naar de kater, maar ergens begreep hij het toen hij naar de poes voor zich keek. Ze leek sprekend op haar dochter tenslotte, de kitten die Tallstar had gestolen van Windclan. Het was uit haar woorden duidelijk dat Tinderlight niet blij was met Tallstar, maar ook kwam eruit voort dat Starclan nog niet het vertrouwen in hem verloren had. Misschien verbaasde hem dat nog wel het meest. Hadden ze niet gezien hoe hij stukje bij beetje brak, ondanks dat hij het verborgen hield? Hij kon echter geen vraag nog stellen, want Tall besloot te vragen of hij er een mocht behouden. Dat leek hem logisch, hij ging de ander niet vragen dood te gaan om hem te laten leven. "Lijkt me niet dat je dood hoeft te gaan om mij te redden." Sprak hij dan ook rustig, ook al kon hij niks zeggen over wat Tinderlight zou doen. Natuurlijk moest Tallstar ook nog een opmerking maken over zijn naam en een zuch kon hij er dan ook nier bij onderdrukken. "Als je Tallshadow niks vind, kan je altijd voor Talldust of Tall of iets dergelijks gaan, maar geen Tallstar." Dat was logisch. Die naam was alleen bestemd voor leaders. Hij liet zijn blik weer teruggaan naar Tinderlight, lichtelijk vragend. "Hoe gaat dit in zijn werking?" Iemand moest de serieuze hier zijn tenslotte en dat leek eens meer hem te moeten zijn.

Als blikken konden doden, was er niks meer van Tallstar overgeweest. Dan kon je de laatste fragmenten van zijn ziel per direct naar de Dark Forest verschepen. Haar blauwe ogen waren ijskoud terwijl ze naar de kater omkeek, luisterde naar zijn zielige protesten. Het was weer typisch Tallstar. In zijn narcistische arrogantie had hij nooit daadwerkelijk een fatsoenlijk moreel oordeel kunnen geven. "Zwijg of je houdt daadwerkelijk geen levens meer over," miauwde ze hem ijskoud toe, waarna ze haar aandacht weer op Acorndust richtte. Op zijn andere vraag ging ze niet in. Als dat stuk verdriet dacht dat hij nog een leidersnaam waard was, dan was het gewoon een verloren zaak. Shrewstar heeft had hem duidelijk een keer als kitten op zijn hoofd laten vallen. Tegelijkertijd, ze zou niet verbaasd zijn. Het jong was altijd al niet goed snik geweest. Je moest op het gegeven moment maar iemand opgeven als verloren zaak als hij de moraliteit durfde te bediscussiëren of het wel of niet oké was dat hij je kitten gestolen had.

Ze sloot haar ogen kort en de wind zwol aan tot felle vlagen. De sterren leken te verbuigen en te vervagen in de lucht tot ze in een veld stonden. Meerdere katten stonden achter haar, katten die ook levens mochten schenken aan de nieuwe leider van Shadowclan. "Welkom Acorndust van Shadowclan op deze plek, deze plek waar je je levens zal mogen ontvangen en je leidersnaam geschonken zal krijgen. Eén voor één zullen we je nieuwe levens geven, totdat je jezelf tot een waardig leider van Shadowclan mag terugkeren." Maar goed.. deze levens moesten ergens vandaan komen. Met vernauwde ogen stapte ze op Tallstar af, haar nekharen overeind. Oh hier ging ze even van genieten, want echt niet dat ze haar neus tegen de zijne aan ging drukken. Razendsnel hief ze haar poot en sloeg ze vol tegen zijn neus aan, het eerste leven letterlijk uit hem scheurend. "Ik hoop dat je brandt in de Dark Forest voor wat je mijn dochter hebt aangedaan, hoe erg je haar vertrouwen in de wereld geschaad hebt." Siste ze hem toe. Ze keurde hem verder geen woord meer waardig, alleen een woedende blik, voordat ze naar Acorndust toeliep. Haar blik werd rustiger terwijl ze naar de leider in wording keek. "Met dit leven geef ik je.. clear judgment of character," miauwde ze, haar stem kalm, "gebruik het om in de diepste harten van je clangenoten te kijken en om te oordelen wat ze waard zijn.. Laat jezelf niet voor de gek houden Acorndust, maar durf ook je clangenoten te vertrouwen." En met die woorden drukte ze haar neusje tegen de zijne aan, haar furie en angst meegevend aan de kater, haar angst voor Everstar, voor de verbanning van haar vader, haar wantrouwen naar Tallstar, maar ook het warme vertrouwen wat ze gevonden had in Inkberry, haar familie, enkele clangenoten. En met dat, stapte ze terug, met fonkelende ogen naar Tallstar kijkend voordat ze haar blik naar de sterren richtte.

Kijk jongens, en dit was nou het verschil tussen iemand die je kon vertrouwen, en iemand die eeuwig boos bleef over een ontvoerde kitten. Serieus, she-cats, hij zou ze nooit begrijpen. Bij het dreigement stak hij dan ook even zijn tong uit naar Tinder - ze was al dood, wat wilde ze doen - en grijnsde bij de tekst van Acorn. Dit voelde toch wel als een lichte victory, en gedroeg hij zich daar kinderachtig over? Jazeker. Op zijn naamreactie reageerde ze in het geheel niet, maar zijn deputy nam de moeite hem te helpen kiezen. Even keek Tall alsof hij een geest had gezien - lol - bij het voorstel 'Talldust' te gaan heten. Ugh dat klonk zo... oh shit Acorn heette zo. Het klonk super degelijk, en de kater toverde een beleefde glimlach tevoorschijn. Intern schreeuwend. "Oke ik ga erover nadenken," Zou hij dan wel 'Star' mogen heten? Even ging zijn blik naar Tinder, geneigd het te vragen, maar iets zei hem dat dit misschien niet het moment was.

Die geweldige ingeving kreeg de kater doordat de poes plots allemaal katten verzameld had - waar in the world kwamen die vandaan - die hem allemaal even vervelend aankeken. Geen wonder, met een grimas zag Tall meer bekende gezichten dan hij voor mogelijk gehouden had. Was hij echt een leverancier van Starclan? De kater dook nog een beetje ineen achter zijn deputy, zijn oren onzeker in zijn nek leggend, een vragende blik naar Acorn. Wat was dit?

En natuurlijk was het Tinder die zijn vraag beantwoordde, geïrriteerd keek hij naar de poes, tot ze duidelijk maakte dat dit de leidersceremonie was voor Acorn, en Tall's ogen groot werden. Sjonge, ze wisten wel van doorwerken in Starclan. Wacht. Als dit voor Acorn was, waarom bewoog de poes dan naar hem? Even zette Tall een stap achteruit, en nog een, tot hij zo ongeveer een rondje om Acorn gelopen had en vervolgens met de ogen rollend besloot dat hij Tinder waarschijnlijk toch niet kon ontwijken. Story of his life, dus grijnsde hij nog maar een keer naar haar, twinkeling in zijn ogen, en sprong recht vooruit op het moment dat ze hem de klap gaf. Oef.

Beetje zielig dat zijn laatste gedachte was of het mogelijk was sterretjes te zien in starclan, of dat dat niet kon omdat je omringd was door sterren. Maar voor hij er nog iets slims over kon vinden, leek zijn lichaam uiteen te spatten in pijn en verdriet, alle gevoelens die hij Tinder had aangedaan door zijn leven heen. Van het eerste moment, waar hij de irritatie voelde, tot het laatste, waar haar woede allesverzengend was.

Naar adem happend kwam hij bij, zijn lichaam in de lucht opzij geslagen door de klap. Net op tijd om Acorn zijn leven te zien krijgen, te horen wat de poes zei, en met grote ogen naar haar te staren. Hun laatste ontmoeting, en het had tot nu geduurd voor hij in haar hart had mogen kijken. Niets dan afgunst was er voor hem bewaard geweest, en pijn, en verdriet, en wantrouwen.

Dit laatste stak hem nog het meest terwijl hij als verdoofd opstond en haar nakeek. Zijn ogen vol ontzetting, een spiegel van haar pijn, en uiterste gebrokenheid. Zelfs in zijn onschuld, had de poes hem al weggewenst. En hij had doorgezet. Even zuchtte hij, zijn hoofd schuddend, misschien een licht gevoel van spijt, maar ook de leegte van een hart wiens hoop gedoofd was. Hij kende ze nu, haar gevoelens. Misschien maar beter ook. Misschien was het tijd dat dit hoofdstuk ten einde kwam, hij de poes de rust gunde die ze vanaf het begin al van hem gewenst had. Nooit zou hij de flamepoint vergeten die hij die dag bij Fourtrees ontmoet had, de eindeloze gesprekken en zijn eeuwigdurende liefde voor haar. Eeuwigdurend, maar ongewenst. Ongelofelijk, wat was hij blind - En zij overigens ook want hij was echt een superleuke kat, maar dat terzijde -

Met een waterige glimlach keek hij zijn deputy aan, zijn ogen nog steeds op de vervagende vorm van Tinder, de poes op wie hij onterecht gehoopt had, en van wie hij onterecht zoveel geeist had. Voor ze naar Acorn bewogen en weer begonnen te twinkelen

"One down," Nog ontzettend veel to go.

Tall bleef zich achter hem verschuilen, iets wat er voor zorgde dat hij eigenlijk gewoon een stap opzij wilde doen, maar dat deed hij niet. Het was alleen wel duidelijk dat het misschien beter was voor Tall om te zwijgen en dat leek hij ook te doen naast een opmerking te maken over dat hij na zou gaan denken over de naam. Hij wist niet goed waarom, maar mogelijk was het een slecht idee om Tall daar zelf over na te laten denken.

Tijd echter om er nog iets op te zeggen was er niet, want plots was alles anders. De omgeving was anders en ze stonden in een veld met meerdere starclankatten opeens. Zijn ogen sperden zich een stukje wijder en hij liet zijn blik kort over de verschillende starclankatten gaan. Was Tall niet hier naartoe gekomen met zijn lichaam, dan was hij een van hen geweest. Een rilling ging door hem heen toen hij welkom geheten werd, meer van anticipatie dan van angst of een andere emotie. Het was ergens raar om dit zo mee te maken, met de vorige leider naast of eigenlijk eerder achter zich. De kater gebruikte hem nog steeds als een schild en deed een poging ertoe om dat zo te houden. ook toen Tinderlight naar voren kwam om vol tegen Tall zijn neus aan te slaan. Een kleine glimlach speelde op zijn gelaat. Dat moest vast pijn gedaan hebben, maar de kater verdiende het dan ook zeker.

Hij probeerde weer wat serieuzer te kijken toen Tinderlight naar hem toe kwam. Zijn eerste leven. Hij had werkelijkwaar geen idee hoe dit zou moeten gaan voelen maar de woorden nam hij stuk voor stuk in zich op. Bij de laatste vertrok zijn gezicht iets. Hij was er tenslotte niet zeker van of dat zou werken, maar dit zou zeker helpen. Tinderlight drukte haar neus tegen de zijne en het bracht een schok van emoties door hem heen. Angst, wantrouwen, vertrouwen en verschillende andere emoties gingen door hem heen. Het ontnam hem de adem voor een moment, ergens niet verwachtend dat een leven krijgen zo heftig kon zijn en besefte erbij ook, dat het pas de eerste was. Hij knikte dan ook alleen maar kort op de woorden van Tallstar, afwachtend wie de volgende zou zijn.

Oh wat voelde ze zich klein nu.. Sinds ze bij Tallstar waren gekomen had de kleine zwarte kitten zichzelf teruggetrokken en keek met grote ogen naar Tinderlight. Ze was een klein bolletje in een hoekje en keek weg toen Tinderlight sprak tegen Tallstar. Een brok in haar keeltje. Tallstar.. haar mama had zo vaak over hem gesproken en nu was hij hier.. maar ze kon niet blij zijn om een vriend te zien van haar mama. Mama was dood en haar vriend Acorndust ging haar toch weer verlaten. Iedereen verliet haar.

Maar ze had een taak. Ze moest iets doen en hoewel haar pootjes als lood aanvoelde kwam ze overeind toen Tinderlight klaar was. Haar kleine zwarte lichaampje versierd door sterren terwijl ze naar de katers stapte. Ze durfde Acorndust niet meer aan te kijken, traantjes in haar ogen dus richtte ze zich op de vriend van haar mama. De vriend die misschien toch geen vriend was geweest. "Tallstar." Miauwde ze zachtjes, haar stemmetje iet wat trillend terwijl ze zichzelf op haar achterpoten hief en zachtjes zijn keel beet om het leven uit hem te trekken via de plek hoe haar mama was gestorven. Ze hielt haar adem in en stapte naar achteren om zich om te draaien naar Acorndust en duwde haar neusje tegen de zijne. "Met dit leven geef ik u Hoop." Piepte ze, opkijkend naar hem met traantjes in haar grote oranje ogen. "Soms is het donker en eenzaam.. En kan je verdwijnen in je eigen verdriet. Maar weet dat zo lang je hoop hebt, je clangenoten deze hoop delen. Gebruik het om wijs te leiden. En het licht in Shadowclan te zijn." Fluisterde ze zacht. Haar neusje van hem afhalend. "Ik.. zal je missen." Fluisterde ze zachtjes, haar blik omlaag wendend. Ze draaide zich om van de kater en liep weg. Hopende dat ze snel zou verdwijnen tussen de sterren en niemand haar tranen zouden zien die aan het biggelen waren.

De ander knikte slechts kort, waardoor Tall even met zijn oren wiebelde. Hij begreep waarom Tinder had gedaan wat ze had gedaan, en kon met iets meer vertrouwen naar de volgende levens kijken die hem afgenomen zouden worden. Zeker toen er een kitten aan kwam lopen die hem eerst aansprak, waardoor de kater vriendelijk tegen haar glimlachte en zich voorover boog zodat ze meer op elkaars level waren.

Big mistake.

Opnieuw explodeerde er pijn, vanuit zijn keel naar zijn hele lichaam, met gevoelens van woede, verdriet en wederom wantrouwen. Even leek hij in het niets te zwemmen, te verward en gedesoriënteerd om ook maar iets uit te brengen, tot hij weer bij zinnen kwam en als gebeten opsprong. Ietwat schichtig keek hij om zich heen, en volgde met zijn blik de kleine kat, die nog net tegen Acorn liet weten hem te zullen missen. Tall trok een wenkbrauw op en wreef over zijn keel, waar al het gevoel nu verdwenen was maar de herinnering achterbleef. "Ik jou niet," Murmelde hij, nog steeds wat bedeesd. Ook een beetje verward door het beeld wat de katten hier duidelijk van hem hadden, vooroordelen en afgunsten. Zijn blik ging naar Acorn, kreeg die ook al die gevoelens over Tall mee met zijn levens?

De volgende die naar voren stapte deed hem ergens pijn. Hij had de kitten gezegd dat ze bij hem kon blijven, maar niets bleek minder waar te zijn nu. Hij kon die belofte niet nakomen of in ieder geval niet nu, misschien ooit in de toekomst wel weer. Hij keek dan ook toe hoe de kitten naar Tall toeliep en deze in de keel beet. Het verbaasde hem ergens dat het op die manier gebeurde, maar misschien ook weer niet. Hij wist niet wat er precies achter die emoties zaten, maar het zou hem niks verbazen als het iets met Sinclaw te maken had, vooral na het gesprek dat hij met de kitten had gehad.

Beekit leek zijn blik de hele tijd te vermijden, maar nu keek ze hem aan en kon hij de tranen in haar ogen zien. Het brak zijn hart om dat te moeten zien en hij begreep ook waarom. Toch voor hij er iets over kon zeggen werd zijn neus aangeraakt door de hare en overspoelde een nieuw gevoel hem. Deze keer was het niet zo zeer pijnlijk qua emoties, mogelijk kwam dat door hoe anders het leven was dan de vorige, maar gaf het hem juist een gevoel van verlichting. Hij merkte pas dat hij zijn ogen gesloten had toen Beekit vertelde hem te gaan missen en opende om haar weg te zien lopen. Ergens wilde hij zeggen dat hij terug zou komen, maar wie wist hoe lang dat zou duren? Als hij net zo traag levens verloor als Tall, dan duurde het nog wel een tijd en was hij bejaard op dat moment. Dat was ook zeker niet iets dat hij naar uit zat te kijken. Hij liet zijn blik kort naar Tall gaan, die moest het zwaar hebben om elk leven stuk voor stuk uit hem gerukt te krijgen. Maar veel tijd om er bij stil te staan had hij niet, want de volgende kat kwam al naar voren.

Paint the sky, make it yours

Iets was er dat de gevlekte poes trok naar een bijzondere plek. Natuurlijk was ze altijd een toeschouwer geweest bij vorige Leader Ceremonies maar deze was op zijn minst bijzonder te noemen. Rustig wachtte ze af tot het haar beurt was. Verderop hoorde ze een paar katten tegen elkaar praten over wat ze van Tallstar vonden en hoe hij een onwaardige leider was geweest. Ze draaide even met haar oortjes en stond op toen Beekit het leven ‘hoop’ gegeven had. Sierlijk stapte de poes naar voren terwijl de sterretjes in haar vacht als wolkjes om haar heen dansten. Toen ze nog leefde had ze Acorndust nog meegemaakt als Deputy en als laatste eer had hij haar teruggebracht naar het Camp en haar kinderen.

Voordat ze het leven kon geven aan Acorndust moest ze het eerst van Tallstar afnemen. Haar anders zo vriendelijke en moederlijke blik verdween uit haar ogen toen ze de kater kil aan keek. Tinderlight had hem een mep verkocht en Beekit had een spoortje over de kater zijn keel getrokken. De poes draaide haar oren naar achter en haalde haar klauw over zijn rechter oog heen zodat er tranen in de ogen van de kater zouden komen en met de tranen die zijn lichaam verlieten ook een leven. Ze keek hem nog even aan voordat ze naar Acorndust liep met een warme glimlach en voor hem ging zitten. “Acorndust, je gaat het geweldig doen. Zorg voor mijn kinderen” miauwde ze warm en ze zette een stap naar voren om haar neus tegen die van de kater te drukken. Toen haar neus die van de kater raakte stuurde ze hem beelden van haar liefde voor haar kinderen, hoe ze hen vergaf als ze iets doms hadden uitgehaald en hoe ze uiteindelijk alleen maar hechter waren geworden als familie. “Acorndust, met dit leven geef ik je Compassie” miauwde ze helder. “Gebruik dit leven om van je Clan te houden als je eigen kittens. Vergeef hen hun fouten en hou van ze, zelfs als ze het fout doen”. Na deze woorden stapte ze achteruit en keek ze naar hoe de kater het leven ontvangen had. ”Succes Acorn” miauwde ze snorrend voor ze zich weer in de rij met andere katten voegden die de kater een leven zouden geven.

Oh my word, de katten hier hielden er wel van om snel dingen af te handelen. Er was nog niet eens gesproken over hoe dit allemaal zou gaan of hij was al twee levens kwijt en een derde diende zich aan. Even keek hij voorzichtig naar Acorn, die het ook zwaar te verduren moest hebben, voor hij een poging deed te glimlachen naar Otterflight. Haar had hij weinig persoonlijk misdaan, misschien zou zij dan eindelijk voor de subtielere approach gaan? Hij was bereid haar met vertrouwen te ontvangen, misschien-

Nop. Nee. Helaas, ook zij niet. Binnesmonds vloekend voelde Tall hoe het derde leven hem verliet en de wereld wéér zwart werd. Nu wist hij weer waarom hij nooit zoveel levens was verloren. Sterven was gewoon geen hobby van hem, zou het waarschijnlijk nooit worden, en zelfs in het land der doden was het een bezigheid waar de kater het geluk niet van inzag. Al moest hij zeggen dat alle katten hier maar al te gelukkig keken met elk leven wat uit hem werd getrokken. Uitdagend staarde hij terug, alsof ze hem hiermee klein zouden krijgen. De meesten hier snapten toch niets van zijn gedragingen, en de kater was niet van plan ze uit te leggen. Hij stond hier voor Acorn, en ook een beetje voor de lol.

Een ding was zeker toen Otterflightnaar voren kwam, ze waren niet van plan om het makkelijk te maken voor Tall. Hij kon nog begrijpen waarom de vorige twee zo gehandeld hadden, maar niet waarom Otterflight dat deed. Misschien kwam het wel door alles dat Tallstar Shadowclan aangedaan had of was het meer voor de plezier van de starclankatten. Maar deze keer gleden nagels langs de kop van de kater, maar hij wendde er zijn blik niet van weg. Hoe kon hij ook als Tall de levens aan het verliezen was voor hem en ze zo bij hem weggehaald werden? Dit was het minste dat hij kon doen.

Hij rechtte zijn houding iets toen Otterflight op hem af kwam stappen. Ze vertelde hem goed voor haar kinderen te zorgen, waarop hij kort knikte. Zolang ze hem niet zouden verraden zou hij dat doen, zou hij ervoor kunnen zorgen dat de clan had wat nodig was. Bij haar aanraking voelde hii voornamelijk liefde door zich heen gaan, maar ook zoveel meer. Het was een gevoel dat hem ergens vreemd was geworden en hem dan ook niet het beste gevoel gaf. Maar hij zette zich erdoor, wetende dat er mogelijk nog veel ergere levens aan zaten te komen dan deze. Het was tenslotte niet alsof ze al klaar waren, er waren nog een aantal levens te gaan.

Vier keer. De vierde keer al weer, maar anders dan normaal. Iets wat nooit gebeurd was en waarschijnlijk ook niet meer gebeuren zal. De zwarte Riverclan Elder keek toe. Zijn neusgaten vulde zich met het warme lente lucht dat hier altijd was. Hij voelde zijn klauwen graven in de grauwige wolken waar hij opstond. Hij had Tallstar nooit gesproken, of misschien toch wel? Die ene keer dat hij die bijdehante Shadowclanner een tik verkocht had.. was toen Tallstar daarbij gekomen? Hij wist het niet meer. Was ook wel moeilijk als je voor dat je gestorven was niks had kunnen zien. Nu kon hij echter wel zien, en hij zag gruwelijke dingen gebeuren. Starclan, hij wenste bijna weer om die zwarte inktvlek voor zijn blik zodat hij dit allemaal niet te zien hoefde. Hoe deze kater alleen al zo veel leed en pijn had gebracht in zijn clan terwijl hij juist de gene had moeten zijn om zijn clan hier voor te beschermen. Zijn kop schudde dan ook afkeurend, maar wist ook dondergoed dat Tall zich geen reet kon boeien als hij afkeuring kreeg van een dode Riverclan Elder. Met een zucht kwam hij naar voren toen de eerste drie andere geweest waren. Dit keer kwam hij niet met een gift. Dit keer kwam hij met de dood. Zijn houding was kalm, niet zo woedend als de rest in ieder geval. Zijn snorharen trokken toen hij oogcontact maakte met de bruine tom. Als stilte voor de storm raakte hij rustig de neus aan van Tall en sloot kort zijn ogen. Toen hij ze weer opende drongen tranen uit zijn lege oogkassen en maakte dit de grond nat. De grond onder zijn poten begon te stijgen met water. Eerst rustig.. maar toen golfde er een vloedgolf achter zich die de bruine tom opslokte met duisternis. Voor zijn vierde leven die hij verloor zou hij het zelfde voelen toen hij stierf. Hij zou verdrinken, verdrinken in water en pijn en verdriet. Met de zelfde leed die al zijn clangenoten beneden door hem voelde. Je kan zwemmen, je kon trappelen, maar je ontkomt het razende water niet. Toen Tall zijn leven kwijt was sloeg het water weg en stapte Ravenfall van hem weg. Wat er zonet gebeurd was enkel voor Tall gebeurd. Acorndust had niet bang hoeven te zijn dat het water hem ook raken zal. Het was een illusie geweest die als echt gevoeld had. Met zware pootstappen alsof hij zelf ook doorweekt was kwam hij aan bij de nieuwe leader van Shadowclan. Eentje die het zwaar zou krijgen maar de enige die deze zooi kon opruimen die Tall achtergelaten had. Starclan's vertrouwen lag in hem. ''Acorndust,'' Begon hij. "Met dit leven geef ik jou: Happiness - If there is anyone that deserves happiness it would be you.'' Ditmaal raakte hij niet de anders zijn neus aan maar gaf hij de bruine tom een omhelzing. Het was ook de eerste keer dat Ravenfall geen leven gaf waarbij je zoveel pijn, verdriet en duisternis zag. Nee, dit keer gaf hij happiness. Zijn lichaam gaf warmte af en trok zich in de lijf van de Shadowclanner. Alsof hij een boost kreeg van geluk en liefde, want zoals hij gezegd had: was Acorn de gene die dit het meeste verdiende na alles. Nadat de energieën waren overgegeven trok hij zich terug en glimlachte eventjes. ''Blijf geloven, maak je clan weer gelukkig en ook jezelf. Blijf niet trappelen in het water, want je poten zullen uitputten en je zou opgeslokt worden door duisternis.'' Blijf net in die verdriet en pijn hangen zoals ik gedaan had.. sprak hij er in stilte bij voor hij zich terugtrok en plaats maakte voor nummer vijf.

Tall kon zich niet herinneren dat het allemaal zo serieus was hier toen hij zijn levens kreeg. Toen had hij in ieder geval wat emotie gevoeld, maar Acorn keek zo stoïcijns als hij zijn deputy kende en de kater kon niet anders dan glimlachend zijn hoofd schudden. "Je mag glimlachen weet je," Grinnikte hij met een schouderduw naar de ander, voor de zoveelste kat in zijn richting liep. Vaag herkende Tall hem, maar hij deed zijn best al niet meer te bedenken waar deze kat beledigd over was, wat hij nu weer had gedaan om een dood te verdienen. Even lachte hij nog naar Acorn voor hij een stap vooruit deed om de ander te ontmoeten, uitdaging in zijn ogen. Kom maar op, hoe zou hij nu sterven?

Oh snap. Hij moest het de ander nageven, het was moeilijk origineel te zijn na drie voorgangers te hebben, maar het lukte. Tall was nog nooit verdronken, en nu hij het meemaakte mocht het op het lijstje van dingen die hij niet nog eens wilde merken. Man. Hij was nu gestorven in een gevecht met een Bloodclanner, was uit zichzelf geslagen, zijn nek was doorgebeten en nu verdronk Tall. Hij wist wat hij hierna ging doen, op vakantie. En lang. Terwijl de duisternis om hem heen sloot en zijn geest leek te vechten tegen het water, vond Tall een soort serene rust in dat idee. Zometeen mocht Acorn te clan leiden. Oh hij zou nog wel langskomen, ooit, kijken of ze hem zouden vermoorden, maar zijn werk was klaar.

Nog steeds uitdaging in zijn ogen toen hij - happend naar adem - weer toekwam en opnieuw moest opkrabbelen. Als je kon sterven zonder om te vallen, dan zou hij dat graag leren. En wel nu. Een beetje verontrust ging zijn blik naar Acorn, Tall had weinig waanideeën over zichzelf, contrary to popular belief, maar de kater had zo goed als toegegeven dat hij Tall op z'n minst mocht. Hopelijk zag het er niet te dramatisch uit hem nu keer op keer te zien sterven. Dus hoewel hij de pijn nog voelde glimlachte Tall snel, om zijn vriend gerust te stellen. Pfff, eitje dit, hij kon er zo nog een paar aan. Sort of. Eigenlijk niet, dit was verschrikkelijk, waarom moest Acorn nou weer zo nodig sterven.

Hij mocht best glimlachen vertelde Tall hem. Dat was nog niet eens zo makkelijk als hij eerlijk was. Toekijken hoe de ander stuk voor stuk een leven verloor en hij ze erna kreeg was niet makkelijk. Hij probeerde het dan wel niet te laten zien, dat mocht ergens niet. "Makkelijker gezegd dan gedaan." Merkte hij dan ook op.

De volgende kwam alleen al naar voren stappen en ergens vaag herkende hij de kater. Deze keer was anders dan de vorige keren. Eerst leek de kater gewoon de neus van Tall aan te raken, maar toen kwam pas het echte deel, namelijk verdrinken. Hij merkte er zelf niks van en daar was hij blij mee, want het zag er niet prettig uit als hij heel eerlijk was. Misschien moest hij maar wegblijven van water.

Verder nadenken erover kon hij niet want de kater kwam nu naar hem toe en gaf hem een omhelzing in plaats van een korte aanraking. Dat bracht hem kort van zijn stuk, vooral toen het gevoel dat erbij kwam nu ook van meerdere kanten door zijn lichaam heen leek te stromen. Het was ergens pijnlijk om het warme gevoel van happiness te krijgen, want hij was al haast vergeten hoe dat was. Het was dan ook een overweldigend gevoel en kort liet hij zijn blik naar Tall gaan, proberend kort een zwakke glimlach te laten zien. Het was ergens beter om er geen emotie bij te tonen, dan kon niemand zien wat hij daadwerkelijk voelde op het moment, maar hij zou dit nog meerdere keren moeten doen, wat betekent dat het masker misschien een keer zou breken als het zwaar werd.