Time to ring the bells [Pantherstar]

Het was al een tijdje geleden dat ze zich bij Starclan had gevoegd. Er was zoveel aan het gebeuren en Chivysniff keek met een frons mee. Haar dierbaren hadden niet gesnapt waarom ze afscheid van hen had genomen. De zilveren poes keek naar beneden. In de poel van water en maanlicht. Met haar roze pootkussentje raakte ze het rimpelende oppervlak aan. De sterren glommen zachtjes langs de waterkant. Chivysniff zette nu haar volle gewicht op haar poot. Zij viel er niet door, nee ze maakte juist iemand wakker. Voor haar verscheen Pantherstar. Zijn slapende lichaam gelegen op de steen midden in de poel. Ze ging zitten. Enkel water scheidde hen. Als een van hen de afstand zou overbruggen verbrak de verbinding... Ze deed dit met een reden. Chivysniff neeg haar kop. "Papa... wakker worden," fluisterde ze met een warme diepe stem.

Hij droomde. Maar het was geen fijne droom. Hij voelde zich donker, alleen, verlaten. Het was zwart en er was niks. Geen één ster verlichtte zijn pad. Hij moest het allemaal in zijn eentje doen. Deze droom teisterde hem al nachtenlang. Alsof het hem wilde zeggen dat ze een hekel aan hem hadden, daarboven. Alsof ze doorhadden dat hij hen nu ook verachtte, voor het afpakken wat hij het liefst had. Een frons stond op zijn kop terwijl hij droomde en zijn klauwen schoten soms door hun hulzen. Hij liep, maar hij kwam niet verder. Hij stond stil op één plek en kon hier niet weg, hoe hard hij ook zijn best deed. Hij wilde wel terug naar het licht. Hij wilde terug naar dat waar hij altijd oneindig veel vertrouwen in had gehad. Maar hij kon het niet. Hoe hard hij ook probeerde.
Maar toen veranderde zijn droom plots van alle nachten hiervoor. Er verscheen een lichtpuntje. Het was maar zwak licht, en nog steeds kon de leider er niet naartoe lopen. Maar het was iets. Zijn lichaam ontspande zich iets. Hij was niet meer zo ontzettend alleen. Er was een puntje, een klein stukje licht dat hem riep. Hij strekte zijn poot ernaar uit, maar kwam niet dichterbij. Hij verloor zijn evenwicht, en plots viel hij. Nee. Nee! Hij was zo dichtbij geweest om te veranderen. Maar hij viel. "Papa... wakker worden." Woorden galmden door zijn kop heen, zo stil als een fluistering maar tegelijkertijd ook zo hard als de donder. Hij herkende de stem, maar kon niet achterhalen waarvan. Hard probeerde hij zich ergens aan vast te klauwen, maar hij bleef vallen, kon geen punt vinden om zich wanhopig aan vast te klampen. Hij viel, en hij raakte de grond.
Zijn kop schoot met een ruk omhoog. Gedesoriënteerd knipperde hij met zijn gele ogen. Hij was niet in zijn den. Hij was omgeven door water, zoals het hoorde, maar hij herkende dit water niet. Opnieuw hoorde hij de stem, en nu hij wakker wast, wist hij meteen van wie deze was. Het was Chivysniff die hem gewekt had. "Mijn baby," miauwde hij, althans, dat probeerde hij; zijn stem was verstikt en doordrenkt met emotie. Daar stond ze, zijn Chivysniff. Op de plek waar hij haar nooit eerder had willen zien dan hemzelf. Tussen de sterren, met haar vacht lichtgevend en glinsterend zoals het nooit eerder gedaan had. Haar ogen helderder dan ooit. Haar stem niet meer vervormd, maar normaal. Ze was hier, voor hem, en hij huilde. Hij zette een stap het water in, maar zag meteen de omgeving wegvagen. Gehaast zette hij een stap terug. Hij mocht haar niet aanraken, was dat het? Hij mocht haar niet in zijn armen sluiten, mocht haar niet voelen ademen, mocht haar begroeten als een vader. Was dat de prijs die hij moest betalen voor het zien en spreken van zijn dochter.. Hij walgde ervan. Altijd dat dubbelzinnige gedoe, altijd stond er iets tegenover het ander. Hij wilde haar gewoon een knuffel geven. Dat was alles wat hij wou. Haar in zijn armen sluiten en haar nooit meer laten gaan.

Haar vader was een gebroken man. Een puzzel waar een stukje ontbrak. Meerdere stukjes. Enkel Lionkit was van haar nestgenootjes nog levend en daar kon ze geen contact meer mee leggen. Chivysniff zag dat haar vader verafschuwend naar het water keek. Daarom legde ze haar lange pluizige staart op het oppervlak. Ze konden er nog altijd niet op staan, maar een aanraking kon wel. Hij had het nodig. Chivysniff glimlachte haar witte tandjes bloot. "Papa toch... Je hebt niet begrepen waarom ik dit gedaan heb. Niemand." Haar zachte, troostende stem droeg tot zijn oren. Ze veegde over het water en voor hen zagen ze slapende Coyotespirit. Ook zij was zo verbitterd. "To become a good clanleader is to become a single soul, strengthent by the ones around you. Not lead by them or the emotions they recall in you." Het beeld van Coyotespirit verdween en ze zuchtte zachtjes. Het puntje van haar staart streelde de zijne. "Laat je niet leiden door emoties papa, ik heb afscheid genomen omdat ik enkel nog gebonden was aan de aarde voor liefde, liefde voor jou... Liefde voor mijn kind." Haar kind die door zoveel moeilijke tijden ging nu. Haar snorren trilden. Hij hoefde nog niet te weten dat hij écht grootvader was, daarbij was het niet belangrijk nu. "Rouw nog om mij en degene die je verliest, maar zet je er daarna over, met eens zoveel kracht. Denk helder Pantherstar." Ze stond op en nam haar staart weer bij zich. Een warme gloed straalde van haar af. Ze keek hem aan, niet voor de laatste keer. Ze zou erbij zijn elke keer als hij stierf, dan zou ze hem in de armen nemen. Enkel nu moest hij leren. Chivysniff glimlachte lief en met een snorrend geluidje zette ze haar poot in de poel. Het lichaam voor haar verdwijnend. Terug naar de levenden.

Zijn bittere gedachtes vervaagden toen zijn dochter haar staart op het water legde. Ze oogde zo kalm, zo blij. Zijn hart en ogen huilde, maar toen hij haar staart aanraakte met die van hem, voelde hij dat ze gelukkig was. Hij voelde zich op zijn beurt op zijn gemak. Hoe kon hij vergeten dat Starclan zo prachtig was.. Een schuldgevoel sloeg als een golf over hem heen. Hij had dit ook gehad toen Butterstar was gestorven. Maar hoe kon hij vergeten hoe hier alles goed was. Hoe iedereen op een betere plek was als ze naar Starclan gingen. Hoe egoïstisch was het dan om te wensen dat ze terug naar hem kwamen, als ze deze perfectie gezien hadden? Wellicht had hij er daarom zoveel moeite mee; hij had dit alles kunnen ervaren, maar moest altijd weer terug naar het echte, harde leven. De kater snikte, en hield zijn dochter strak vast. De woorden die Chivysniff uitsprak bevestigden zijn realisatie.. Hij liet zichzelf teveel door zijn emoties leiden, terwijl dit niet altijd nodig was. Kort keek hij op naar haar, toen ze begon over haar kind. Had ze het over het nest dat ze geadopteerd had? "Het spijt me Chivs, ik heb me misdragen.. Ik zal het beter maken, ik zal beter worden. Voor jou, dat beloof ik," sprak hij, en toen vaagde ze weg. Ze keken elkaar aan, en zijn ogen waren gevuld met vaderlijke liefde voor haar. Hij glimlachte terug naar haar, wilde haast nog een keer naar haar uitstrekken; maar toen ontwaakte hij van zijn droom.