The world isn't ending yet {peperpoot}

Ze geloofde hem niet. Hoe kon hij het duidelijk maken? Ze was niet beter of slechter omdat ze een dochter van Tallstar was. Hij fronste toen ze begon te vertellen wat ze allemaal had meegemaakt. Hij kreeg meteen weer een hekel aan zichzelf. Hij gaf zichzelf de schuld dat het haar was overkomen. Hij liet zijn kop hangen. Tenminste had Acefray nog een grammetje loyaliteit over, dat was het enige positieve. ‘Je bent niet BloodClan. Je bent ShadowClan, dat zal je altijd zijn,’ miauwde hij standvastig. Niemand kon haar anders vertellen. Ze hoorde hier, ook al was ze in WindClan geboren. Ze was meer ShadowClan dan ze ooit WindClan was geweest. ‘Ik zal over je waken. Ik zal die jonge snotneuzen een lesje leren. Het komt goed.’ Hij wilde dat hij het kon, op drie plekken tegelijkertijd zijn. Maar hij was nu hier, in kamp, nergens anders. Dus hij zou er voor Pepper zijn.

Pepperpaw had haar oren in haar nekje gedraaid en keek nog een keer angstvallig het kamp rond. Ze had met haar uitbarsting van daarstraks zeker de aandacht getrokken. Dat moest niet. Straks kwamen ze haar alsnog pakken, alweer pakken. Haar tong plakte aan haar gehemelte terwijl haar zenuwen in haar kopje dansten en ze liet een huiverige zucht ontsnappen. "Nee doe dat maar niet..!" miauwde ze meteen op een gehaaste en nerveuze toon, ogen rond van angst. "Straks pakken ze jou ook zoals Bloodpaw!.." En om nog een familielid te verliezen.. Dat was iets wat ze niet verkroppen kon.

Oh, Pepperpaw was echt bang voor ze. Was ze haar strijdlust al verloren? Hij snorde en zette een geruststellende glimlach op zijn gezicht. ‘Ik kan ze heus wel aan,’ miauwde hij zelfverzekerd. Zijn oren gingen het kamp door. Hij hoefde ook niet aandacht te trekken, maar als ze Pepper zouden lastigvallen, zou hij er voor haar staan. Hij zuchtte toen ze over Bloodpaw begon. Die arme kater, helemaal naar de gallemiezen geslagen. ‘Het komt goed Pepperpaw. Ik doe gewoon wat BloodClan van me wil terwijl ik naar een oplossing zoek.’ Het klonk zo simpel, even onder de radar bewegen, zijn best doen. Want anders kon hij niet...

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze begreep het niet, ze begreep niet hoe Settleddust zo rustig kon zijn. Snapte hij niet hoe gevaarlijk ze waren? Nee. Natuurlijk snapte hij dat niet. Hij was hier niet geweest, hij was hier pas net. Haar staart zwiepte geagiteerd heen en weer. Straks maakte hij zichzelf nog dood! "Zeg dat nou niet! Ze zijn gevaarlijk Settleddust!" miauwde ze smekend, haar oren plat in haar nek leggend. Ze zocht zijn blik, een smeekbede. "Doe alsjeblieft.. alsjeblieft voorzichtig.. Voor mij..?" murmelde ze erachteraan, terwijl tranen zich alweer in haar ogen vormden. "Ze maken.. ze maken je echt dood als je niet oppast.."}

Pepperpaw smeekte hem bijna om uit hun buurt te blijven. Hij fronste en keek de poes met een gekantelde kop aan. Hij zuchtte diep en gaf haar een lik over haar kop. ‘Natuurlijk, ik zal oppassen,’ miauwde hij kalm. Ze waren immers ShadowClan. De schaduwen waren hun eigen, het woud was van hun en dit was hun kamp. Het bloed van de tijgers stroomde door hun aderen. ‘Maar vergeet niet Pepper, we zijn nog altijd in Shadowclan, ons thuis. Ze kunnen ons hier niet bang maken,’ miauwde hij standvastig. Ze kenden het woud beter dan hen, ze kenden het kamp beter dan hen. En ze zouden er gebruik van moeten maken.

Settleddust gaf aan om op te passen, maar ergens geloofde Pepperpaw hem niet helemaal. Hij deed te laconiek, te onnadenkend. Maar goed.. Hij was bijna ongeschonden uit het gevecht gekomen. En wellicht was dat wel waarom zijn volgende opmerking haar in het verkeerde keelgat schoot. Met een ruk keek ze op, boze tranen in haar ogen. Door haar vermoeidheid en haar angst was haar lontje veel korter dan normaal. " Niet bang maken?" reageerde ze, verontwaardigd, "Eentje heeft me bijna opgegeten Settleddust!" Hierna hief ze haar pootje, waar een diepe bijtwond in de pootkussens gegraveerd stond van Orchis. Dat zou vast en zeker een litteken worden. "En een andere heeft me gebrandmerkt voor het leven omdat ik een teken nodig had dat ik van Bloodclan was!" Straks kwamen ze haar altijd halen..

Oké, verkeerde keuze van woorden. Het had compleet bij Pepperpaw tegen de haren ingestreken. Hij slikte even terwijl hij zijn oren in zijn nek legde. Hij had het zo niet bedoeld, natuurlijk. Hij wilde haar moed inspreken, maar het was fout gegaan. ‘Sorry, Pepperpaw,’ miauwde hij, waarna hij geschokt naar haar pootje keek. Zijn ogen veranderden naar naar een koud vuur. Woede kroop in hem op, waarna hij weer Pepperpaw aankeek. ‘Wie heeft dat gedaan?’ miauwde hij toen fel. Diegene kon verwachten dat hij hetzelfde terugkreeg, maar dan in tienvoud. Hij mocht voelen wat Shadowclans brandmerk was.

Pepperpaw voelde haar pootjes langzaam trillen van de emotionele uitbarsting en ze liet haar blik langzaam zakken. Samen met alle adrenaline verdween ook haar plotselinge passie en energie, waardoor ze al vrij snel weer naar haar voetjes keek. Ze schaamde zich voor haar uitbarsting en mompelde een geeft niet binnensmonds. Ze vouwde haar staartje om haar voetjes heen en trok haar schouders wat op. "Orchis.." fluisterde ze heel erg zachtjes, alsof de naam de kater al naar voren zou roepen. En als ze iets niet wilde.. Dan was het dat wel.

Pepperpaw leek helemaal weer van haar stuk. Hij voelde zich toch schuldig dat hij niet meer had gedaan. Hij liet zijn kop wat hangen, maar dat schuldgevoel zou hij later wel oplossen. Eerst moest hij even de eikel die zijn zusje dit had aangedaan eens goed aan de tand voelen. Hij trok wat met zijn neus toen hij de naam hoorde. Orchis, wie het precies was, had hij vast binnen no-time uitgevonden. Hij trok zijn oren naar achteren. ‘Daar gaat hij spijt van krijgen,’ siste hij tussen zijn tanden door. Het maakte hem geen zak uit wie Orchis dacht dat hij was. Apprentices merken? Dat was gewoon laag en zwak. Hij moest eens iemand van zijn eigen lengte gaan opzoeken.

Pepperpaw had de naam gemompeld tegen beter weten in. Ze wist dat Settleddust boos zou worden, ze wist dat Settleddust van zijn wekker zou gaan. Maar toch had ze de naam gezegd. En nu.. nu wilde Settleddust een Bloodclanner aanvallen, het slechtste idee op heel Shadowclan gebied. Haar ogen werden rond en haar oren gingen plat in haar nek. Meteen begon ze haar kop te schudden. " Doe nou niet.. Ze zijn met zoveel en ze verdedigen elkaar ook! Ik wil jou niet ook kwijtraken alsjeblieft Settleddust!" Haar toon werd met het woord panischer.

Settleddust keek zijn zusje aan met een vuur in zijn ogen. Oh, hij haatte ze allemaal. Ze zouden met hun tengels van hen af moeten blijven. Dachten ze nou echt dat ze met verwonden en pesterijen hun voor hen zouden winnen, dat ze maar hun koppen zouden buigen en ja zouden knikken? Nou, mooi niet. Hij ging ervoor zorgen dat ze spijt zouden krijgen van het feit dat ze ook maar één poot in ShadowClan territorium zouden hebben gezet. Hij trok zijn neus nog een keer geïrriteerd op en zijn nekharen kwamen wat overeind. Pepperpaw begon flink tegen te stribbelen. Kennelijk had ze al opgegeven. ‘En dan wat Pep? Ze gewoon maar over ons heen laten lopen? Hun ons thuis laten overnemen, ons verwonden en kleineren waar we staan?’ miauwde hij naar de jonge poes. Ze moest toch ook begrepen dat het zo niet langer kon. ‘We moeten onszelf eerst hebben, we kunnen niet afwachten totdat we magisch gered worden.’

Pepperpaw had haar oren in haar nek gedrukt terwijl ze naar Settleddust keek. Waarom was hij zo dom? Waarom wilde het niet landen dat je nu voorzichtig moest zijn? In Starclan's naam, zij was op het moment voorzichtig en nog steeds liep ze met verwondingen rond. Haar hart bonsde in haar keel als een oorlogstrommel terwijl ze naar hem keek. Het was niet het moment om te vechten, het was het moment om laag bij de grond te blijven en wachten op je kansen. Anders zouden ze je verpletten als de mieren die over de kampgrond liepen. "En wat dan Settleddust? Wat wil je dan doen? Wachten tot ze je keel eruit rukken zoals ze met Smokebreath gedaan hebben? Of de kittens bezeren zoals Scarletkit in de medicine cat den? Kun je dan met jezelf leven? Wil je dat risico nemen?" vroeg ze hem schor. Wist hij überhaupt dat Smokebreath dood was?

Pepperpaw noemde op wat er allemaal was gebeurd, wat hij nog glashelder voor zich zag, wat op zijn netvlies gebrand stond. Hij schudde zijn kop. ‘Natuurlijk niet, maar we kunnen het ook niet toestaan, of wel?’ grauwde hij nu bijna. Hij was er gewoon klaar mee hoe ze bij elke beweging, met ieder woord voor Bloodclan moesten buigen. Hij keek haar even doordringend aan. Hij wist ook wel dat ze zich alleen zorgen voor hem maakte, maar hij was klaar met toekijken en niets doen terwijl iedereen om hem heen verwond en gekleineerd werd. Hij was het zat, spuugzat. ‘En natuurlijk doe ik voorzichtig, maar er komt een dag dat we moeten terugvechten. En ik wil er klaar voor zijn.’ En ja, Pepperpaw was niet de vechter. Maar hij, hij kon vechten. Hij was sterk. Hij moest doen wat hij kon voor zijn clan, dat moest ze kunnen begrijpen, toch?

Pepperpaw draaide haar oren plat haar nek in terwijl Settleddust bijna naar haar begon te grauwen. Haar blik werd wat killer terwijl haar hart fel in haar borstkas bonkte, adrenaline en stress door haar aderen jagend. ”Je jaagt je clangenoten de dood in!” miauwde ze terug, haar eigen stem verbazingwekkend dicht bij een grauw. ”Als we allemaal tegen Riverclan gevochten hadden, dan was Scarletkit misschien nu niet..” Ze kon haar zin niet afmaken. Ze zag de ogen van Bloodclan hun kant op gaan en ze klapte haar kaken op elkaar, haar staart geagiteerd heen en weer zwiepend, haar blik op de grond richtend. Ze wilde haar clangenoten niet langer zien lijden voor elke foute stap. Die Bloodclanners vochten vies en gemeen. Ze vielen kittens aan, ze vielen de elders aan. Weerloze katten die niks tegen ze konden beginnen.

Ugh, waarom begreep ze het niet? Ze beledigde hem er zelfs van dat ze clangenoten de dood in zou jagen. Hij klemde zijn kaken op elkaar om niet direct terug te gaan snauwen. ‘En wat gaat er gebeuren als we gewoon blijven afwachten? Bloodclan moord voor de lol. Ik ga niet toekijken hoe ze al onze clangenoten afmaken voor geen reden,’ siste hij naar haar. En vervolgens miauwde ze ook nog dat ze allemaal tegen Riverclan hadden moeten vechten. Hij drukte zijn oren naar achteren. ‘Riverclan was hier om ons te helpen, we mogen op onze knieën smeken dat ze ons vergeven. Bloodclan is de vijand, niet de andere clans. En Bloodclan vecht zonder eer, naar hun luisteren was de grootste fout die ik heb gemaakt,’ gromde hij afkerend. Als hij niet was weggegaan, dan was Pepperpaw niet aangevallen geweest. Hij had geen zin meer in dit gesprek. Deze.. tijdverspilling! Ze moesten denken in oplossingen, niet ruzie maken.

Settleddust leek boos te worden van haar woorden en begon steeds harder te sissen en te grommen. Pepperpaw richtte een waarschuwende blik op hem, angst in haar blauwe ogen, waarna ze haar blik kort door het kamp liet glijden. Een aantal Bloodclanners waren al hun kant op aan het loeren. ”Hou op.. hou op!” smeekte ze hem, haar stem zacht maar dwingend, terwijl dikke tranen haar ogen vulden. ”Ik.. ik wil jou niet ook verliezen.. alsjeblieft Settleddust..” praten zoals dit zou hem enkel de dood in jagen. En ze kon het niet aan om nog iemand van haar naasten te verliezen. Niet ook Settleddust.

Settleddust had nooit bedoeld zijn stem te verheffen naar haar. Maar het was gebeurd, want hij wilde gewoon niet nog langer toekijken, afwachten, totdat iemand hun magisch zou redden. Maar hij voelde zich nog steeds kwaad toen ze hem probeerde te sussen. Zijn groene ogen schoten even snel in het rond, waarna hij uiteindelijk met tegenzin even een paar tellen nam om te kalmeren. Helemaal toen ze bang leek om hem te verliezen. Hij schudde zijn kop. ‘Ik ga niet zomaar opgeven,’ miauwde hij stellig. ‘Ze zijn niet zo snel van me af,’ vervolgde hij erachteraan. Hij was nu hier, bij zijn familie, bij zijn clan. En hij zou vechten tot zijn laatste adem, als het zover was. ‘Het komt goed, Pep,’ miauwde hij uiteindelijk, strijdlustig, vastbesloten. Het kwam goed. Hij zou er eigenhandig voor zorgen. Als niemand anders van plan was om op te staan, zou hij het doen.