[Settleddust] Paths of Stardust

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{De groen ogen van haar grote broer herkende ze meteen. Hij was niet weg.. hij had hen niet verlaten. Hij was teruggekomen! Meteen stevende ze op hem af, nu toch het kamp ingaande. Hij mocht de medicine cat den niet in.. Maar zij mocht er wel uit. In eerste instantie had ze helemaal niet door hoe hij eraan toe was. "Settleddust..! Waar was je? Starclan is bij me geweest.. en bij Newtpaw..!" fluisterde ze, zowel opgewonden als nerveus. Zou hij haar geloven? De woorden van de sterrenkatten dansten nog in haar ogen. Medicine cat.. Medicine cat.. Medicine cat..}

Hoe lang had hij daar gelegen. Het had als een eeuwigheid gevoeld. Maar zodra Brat uit zijn straal was, was hij op zijn buik gerold. Hij drukte zijn gewonde oor in zijn nek. Daar was netjes een hoekje uit geslagen. Kreunend drukte hij zich met zijn voorpoten omhoog en kwam bevend overeind. Zijn hoofd stond op knappen, maar hij zou het wel overleven. Je kon nog op de vacht in zijn kop zien waar Brat haar nagels in zijn huid had geslagen. Hij wreef een poot langs zijn kop. Oof. Wankelend stapte hij weg en probeerde een nest, welk nest dan ook, op te zoeken om zijn roesje uit te slapen, maar voor hij het wist stond er een vrolijke kop voor zijn neus. ‘Pep?’ vroeg hij eerst, mompelend, wat verbaasd. Hij knipperde toen het beeld scherper werd. Waar was zij blij om? Maar zijn ogen vlogen wijd open toen ze over StarClan begon, hier, midden in het kamp, hardop pratend. ‘Shh!’ suste hij haar toe, ook omdat elk geluid pijn deed, maar ook omdat ze zulke dingen niet hardop moest zeggen. Hij knipperde toch een beetje verbaasd. ‘Maar.. huh? Waarom?’ fluisterde hij slechts als een ademing.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze zag nu pas dat Settleddust gewond was en drukte haar oren in haar nek. Oh nee... Hoe had ze dat kunnen missen? Haar ogen werden meteen rond en ze hapte kort naar adem. Hij zat helemaal onder het bloed! Beverig keek ze hem aan, spontaan vergeten wat ze wilde zeggen. Oh nee.. Hij ging toch niet dood? Niet hij ook al. Ze hadden Bloodpaw al aangevallen.. Niet Settleddust ook. "W-wat is er met je gebeurd? H-hebben ze je aangevallen?" fluisterde ze gehaast. Nee.. hij zou toch niet dood gaan? "M-moet ik je naar de medicine cat den brengen?" Haar hele verhaal over Starclan was al weg uit haar hoofdje.}

Het kwartje leek te vallen bij Pepperpaw en meteen was ze bezorgd. Hij trok een scheve glimlach en wankelende even een stukje verder richting de kampwand. ‘Nee, nee... het komt wel goed, ik moet even rustig aan doen,’ wimpelde hij haar voorstel af om naar de medicine cat den te gaan. En bovendien, hij wist niet of Brat het grappig zou vinden als hij direct weer naar de plek toe ging waar hij niet heen mocht. Hij keek naar Pepperpaw, en ondanks dat hij nogal in de kreukels lag, schenen zijn ogen opgewonden, met een nieuw opgelicht vuur. ‘Ik ben buiten het kamp geweest,’ fluisterde hij zachtjes. Hij kreeg een betekenisvolle blik in zijn ogen. ‘Ik heb Acorndust gesproken.’

Haar bezorgdheid was groot. Ze was aangewezen als nieuwe medicine cat apprentice, maar ze wist nog helemaal niks van het vak. Haar hart bonsde dan ook in haar keel en ze had haar oren plat in haar nek gelegd. Moest ze Acefray halen? Bloodpaw kon niet.. Ze wist niet eens waar hij was. Settleddust gaf aan dat het niet nodig was. Maar ze was er niet gerust op. Gelukkig dan ook dat hij haar aandacht feilloos afleidde. Haar vacht poefte wat op van verbazing. "Acorndust? Waar was hij? Komt hij ons redden?" Hoop flakkerde op in haar ogen.

Settleddust kon wel zien dat ze bezorgd was. Hij liep langzaam verder naar een wat rustiger plekje, zijn kaken flink op elkaar geklemd tegen de dreunende koppijn en hij wankelde wat bij iedere stap. Maar Pepperpaw was makkelijk afgeleid, blij dat ze de naam Acorndust weer hoorde. Hij draaide zijn kop langzaam, erg langzaam weer naar haar, maar alsnog draaide de wereld daardoor wat om hem heen. ‘Ja, hij komt Cobra uitdagen, over een paar dagen,’ fluisterde hij stilletjes. Eigenlijk wilde hij alles vertellen. Over hoe Acornstar nu zijn levens had gehaald, dat hij deputy was. Maar het zou haar hartje brekende, wetende dat Tallstar nooit meer terug zou komen. Hij zuchtte en ging uiteindelijk op een wat afgelegen plekje zitten en streek weer met een poot langs zijn bonzende hoofd.

Pepperpaw wist niet of ze tussen bezorgdheid en vreugde in moest hangen. Was er een emotie die er tussen zat? Bestond er zo'n emotie? Met elke kreun die Settleddust maakte schoten haar oren overeind en werden haar ogen weer rond, maar tegelijkertijd wilde ze heel erg graag horen over Acorndust. Ze knikte heel erg zachtjes. Dit klonk als geheime informatie. Acorndust kwam hen redden. En dan.. zouden ze vrij zijn. Vrij van alles. Een huiverige zucht ontglipte haar en ze knikte. Een paar dagen.. Dan was het over.

Er kwam nog geen reactie van de poes af. Hij moest ook een beetje zijn best doen om zich eerst op één taak tegelijkertijd te focussen. Hij voelde zo nu en dan nog een druppeltje bloed van zijn oor af komen, waarna hij hem weer wat heen en weer flapte. Het zou maar even aan de lucht moeten drogen. Settleddust voelde zich eigenlijk alsof hij een moon zou kunnen slapen, maar hij keek weer zijn zusje aan. ‘En jij? Vertel alles over Starclan,’ fluisterde hij als een ademing. Zijn groene ogen schenen nieuwsgierig. Wat was er gebeurd dat ze zo enthousiast was? Hij had haar immers in tijden niet meer zien lachen.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw bedacht zich stilletjes dat het wellicht allemaal over kon zijn in een paar dagen. Of de clan werd bevrijd, of ze waren verdoemd. Het lag allemaal in de poten van haar mentor, of misschien ex mentor, de deputy/leider van de clan. Acorndust. Ze zoog gespannen wat lucht naar binnen en krulde haar staart rond haar voetjes heen. Het duizelde haar een beetje. Haar blik schoot pas weer omhoog toen Settleddust haar vroeg over Starclan. Oh ja! Ze had eigenlijk met Newtpaw afgesproken dat ze morgen naar Bloodpaw zouden gaan om het erover te hebben. Maar vannacht was Bloodpaw niet in zijn nest.. En daar was ze eigenlijk best wel bezorgd over. En ze moest het kwijt aan iemand.. En dan was Settleddust de beste optie. "Starclan.. starclan was hier.. en ze zeiden dat ik samen met Newtpaw medicine cat apprentice moest worden.." fluisterde ze zachtjes, tranen sprongen in haar ogen, "mama was hier.."}

Af en toe moest Settleddust echt even doodstil zitten en zijn ogen dicht doen en wachten tot de wereld stopte met draaien. Maar het nam niet weg dat hij wel luisterde naar wat Pepperpaw te vertellen had. Zijn groene blik ging naar haar toen ze vertelde dat StarClan langs was geweest. Zijn bek viel open. Zíj? Medicine cat. Met nog een andere apprentice. Hij kreeg een diepe frons op zijn gezicht. Hij zag hoe gelukkig ze was geworden. Hoe blij ze was, hoe emotioneel dat ze haar moeder had... gezien? Settleddust was opgelucht dat Starclan had gesproken, dat ze medicine cats hadden. Dat betekende wel dat Bloodpaw... weg was? Of hoe werkte dat. Hij realiseerde nog niet echt wat de consequenties zouden zijn. Zijn Pepperpaw, opeens zou ze het pad van de sterren bewandelen. Hij keek weer naar haar, een zachte blik in zijn ogen. ‘Ik ben zo trots op je,’ miauwde hij zachtjes. Alles leek toch op zijn pootjes terecht te komen. Hij glimlachte breed en drukte zijn kopje tegen de hare aan. ‘Starclan heeft ons niet in de steek gelaten.’

Pepperpaw leunde stilletjes tegen Settleddust aan, voorzichtig om hem niet meer pijn te doen. Ze vermeed zijn blik, ondanks dat hij zacht en trots was. Misschien was dat wel hetgeen wat haar op het moment ongemakkelijk maakte. Hij was trots op haar, Starclan had hen niet in de steek gelaten. Maar wat als Starclan een fout gemaakt had? Ze hadden haar papa leider gemaakt, ze hadden Acefray medicine cat gemaakt. Had zij het niet in zich om ook fouten te maken? Om.. teleur te stellen? Zelfs al was Tallstar misschien haar vader niet.. hij was het misschien ook wel. En dan zat het in haar bloed. "Ik ben zo bang dat ze misschien een fout gemaakt hebben.." gaf ze stilletjes toe.

Settleddust zijn kop tolde nog wat, maar dat maakte hem niet minder lachen. Pepperpaw, medicine cat. Nu hij erover nadacht, het paste goed bij haar. Ze was veel meer een heler dan een vechter, een jager. Een denker dan een doener. En ze zou wel leren, net als hij zou leren. Oh hij zou haar zo graag willen vertellen wat hij wist. Dat hij deputy werd. Maar het zou snel genoeg bekend worden. Hij wilde niet onnodig een schietschijf op hemzelf zetten. Maar Pepper was ook Pep niet zonder een onzekere opmerking. ‘Natuurlijk niet,’ prevelde hij zachtjes. Hij keek haar recht aan. ‘Starclan ziet iets in jou, en Starclan vergist zich niet. En ik weet zeker dat jij dat pad goed en juist bewandelen zal,’ miauwde hij. Ze dacht vast aan Tallstar en Acefray. En ooit zouden zij vast ook goed en puur zijn geweest. Het was alleen kwestie van op het juiste pad blijven. En Pepperpaw kon dat. Ze hadden elkaar. Ze zouden elkaar kunnen helpen.

Pepperpaw voelde zichzelf bijna wegkrimpen onder de blik van Settleddust. Ze probeerde zijn groene blik vast te houden, maar had moeite om haar blik niet af te wenden. Ze wilde het liefste weer naar de grond kijken, ontkennen dat ze het kon worden en dat ze misschien van het pad zou dwalen. Maar ze moest vertrouwen houden in het oordeel van Starclan, daar had Settleddust gelijk in. En dat, allemaal, had ze zelf in haar poten. En niemand anders. ”Denk je.. denk je dat ik een goeie medicine cat zal zijn?” fluisterde ze zachtjes, zodat niemand uit Bloodclan het zou horen, haar toon toch zachtjes aan hoopvol.

Settleddust keek haar bijna streng aan. Waarom twijfelde ze altijd aan zichzelf? Ja, natuurlijk twijfelde hij ook wel eens of Acornstar de goede keuze had gemaakt om hem deputy te maken. Hij was niet de oudste, meest ervaren, wijste of zelfs sterkste warrior van Shadowclan. Maar hij was deputy geworden en hij had gezworen dat hij zijn clan zou dienen tot zijn laatste dag. Dus dat zou hij doen, zo goed als hij kon. Starclan zou hem daar niet op veroordelen, toch? Zou hem niet straffen voor dingen die hij in het verleden had gedaan. Hij had spijt en hij zou het goedmaken. Hij beet even op zijn lip, waarna hij Pepperpaw weer aankeek, die vroeg of ze een goede medicine cat zou zijn. Hij lachte en knikte. ‘Ja, dat denk ik niet. Dat weet ik,’ miauwde hij met een glimlach. ‘De allerbeste. Pep, je bent zorgzaam, betrokken, slim. Medicine cat is perfect voor jou.’

Met een nerveuze knoop in haar maag keek ze omhoog naar Settleddust, ergens bang voor zijn reactie. Zou hij haar inderdaad niet geschikt vinden? Haar eigen twijfels waren één ding. Maar om het ook uit de mond van iemand anders te horen was verschrikkelijk. Maar Settleddust stelde haar gerust, gaf aan dat ze perfect was voor de rol. Een voorzichtige glimlach brak door op haar lippen. ”Ik ga mijn best doen Settleddust.. Voor Shadowclan,” prevelde ze zachtjes, waarna ze haar kopje zachtjes onder zijn kin drukte. Ze zouden Shadowclan weer herstellen tot de grootse clan dat het ooit was.

Settleddust keek bemoedigend naar zijn zusje. Natuurlijk was ze onzeker. Hij dacht het vaak zelf ook nog. Waarom ik, waarom ben ik gekozen om deputy te worden? Want hij was niet de sterkste, slimste en al helemaal niet de wijste kat van de clan. Maar kennelijk had Acornstar iets in hem gezien, iets waar hij op moest vertrouwen. En Pepperpaw was nog specialer. Starclan zelf had iets in haar gezien, haar gekozen. En toen ze miauwde dat ze haar best zou doen knikte hij. ‘Natuurlijk! Ik verwacht niets minder,’ miauwde hij terwijl hij haar tong naar haar uitstak. Hij wreef even liefkozend met zijn poot over haar kop en lachte. Voor Shadowclan. Hun thuis, alhoewel hun bloedlijnen allebei niet puur waren. Maar hun hart lag bij Shadowclan, en dat was alles wat telde, toch?

Onderwerp: Re: [Settleddust] Paths of Stardust