The world isn't ending yet {peperpoot}

Settleddust was eindelijk thuis, al had hij de situatie van zijn thuiskomt veel beter verwacht. Nooit had hij kunnen verzinnen hoe alles was afgelopen. Dat Acorndust opnieuw verdwenen was, dat ShadowClan niet BloodClan uit hun kamp had kunnen verjagen met de hulp van RiverClan, ThunderClan én WindClan. En ook had hij moeten voorzien dat BloodClanners zich nooit aan hun woord moesten houden. Hij had zich aan beloftes gehouden, gedaan wat ze van hem hadden verlangd, en alsnog was Pepperpaw er de dupe van geworden. Zijn kleine zusje, waar moest ze wel niet allemaal doorheen gaan? Waar moest ze wel niet allemaal doorheen zijn geweest de dagen dat hij weg was geweest? Hij wilde het niet eens weten. Settleddust ging op zoek naar de flamepoint, hopend dat ze alweer lichamelijk tenminste een beetje was opgeknapt. Hij vond haar aan de rand van het kamp. ‘Pep?’ vroeg hij enkel. Vragen hoe het ging was dom. Nee, hij wilde er voor haar zijn. Hij moest immers optimistisch blijven, ook al waren zijn ideeën ook op.

Pepperpaw leek meer een schaduw van wat ze ooit was geweest. Het deed hem pijn om haar zo te zien. Ze had ook zoveel meegemaakt, veel te veel, meer dan zo'n jong brein kon verwerken. Ze leek te schrikken toen hij dichterbij kwam, maar er was herkenning desalniettemin. Hij probeerde niet met medelijden naar haar te kijken, maar zijn ogen stonden vol bezorgdheid. Hij ging bij haar zitten, maar raakte haar expres niet aan, bang dat hij haar weer zou triggeren. Hij keek haar aan, hopend dat hij haar kon helpen. ‘Kan ik iets voor je doen?’ miauwde hij dus ook stilletjes. Iets, alsjeblieft. Hij wilde dat ze weer de oude werd. Hij wilde dat hij BloodClan kon verjagen. Maar ook dat leek uitzichtloos...

Pepperpaw was gewoon bang, hij kon het aan haar zien. Het deed hem pijn, dat hij haar niet kon helpen, dat hij haar niet goed kon beschermen. Dat hij niet meer had kunnen doen. Hij zuchtte toen ze miauwde dat hij niet kon helpen. ‘Je kan me altijd alles vragen, hè?’ zei hij toen. Hij wist ook niet wat hij nu kon doen. Het liefst hoopte hij dat de sterren naar beneden kwamen en bewezen dat de clans sterker waren. Maar, niemand leek hun nu nog te kunnen helpen. Zijzelf niet, noch de andere clans. Maar ze was nog steeds zijn kleine zusje en hij zou door het vuur gaan voor haar, ook al had hij dat de laatste keer niet helemaal waar kunnen maken.

Settleddust zag dat ze bijna paranoia was, dat ze terug wilde naar haar veilige haven. Hij zuchtte en keek met grote ogen aan naar haar zusje. Hij moest sterk zijn, voor haar. Hij had geen tijd om zich bang of schuldig te voelen, hij moest deze problemen oplossen. Nu. Maar toen ze vroeg waar hij was, voelde hij een steek in zijn hart en zijn maag draaide zich om. Ja, hij had dat niet gewild, maar... hij had niet anders gekund. En hij voelde zoveel spijt, want hij had het niet slecht gehad in RiverClan. Nee, verdomme, in tegendeel. ‘Ik, sorry.. Ik moest Acorndust helpen, hij moest het kamp uit.. we..’ begon hij uit te leggen. Hij schudde zijn kop liet hem vervolgens hangen. ‘We waren in RiverClan, zoekend naar hulp van de andere clans om ons kamp t redden. Zodat ik jou kon redden.. Sorry dat het niet is gelukt..’ miauwde hij stilletjes. Hij voelde zich nu zo slecht, dat hij niet meer had kunnen doen. Dat hij zich zo makkelijk om had laten praten. Zij blik ging weer naar haar zusje. ‘Maar Acorndust leeft. Ik weet niet waar hij is, maar hij is daar ergens. Ik weet het.’

Ze begreep het niet. Natuurlijk niet. Hoe kan hij het uitleggen. Hij keek schoorvoetend naar zijn poten. Wat was haar allemaal overkomen dat ze zo bang was? Ze had het hier verschrikkelijk gehad, mentaal in elkaar geschopt, vast. ‘S-sorry, Pep! Acorndust was gewond, erg. En we hadden tijd nodig om de andere clans te verzamelen. En als ik eerder terugkwam, dan had ik het risico om voordat ik al bij het kamp was onderschept te worden. We- Ik kon niet anders, het spijt me zo erg.’ Zou ze hem snappen, vergeven? Ze dachten dat hun plan waterdicht was, dat als ze met zo'n grote groep katten aankwamen ShadowClan zich ook wel zou verzetten tegen BloodClan. Dat was logisch geweest, maar Cobra was listig genoeg om hun woorden te draaien. Hij had het moeten kunnen aanzien komen, maar dat had hij niet gezien. Met een frons op zijn gezicht keek hij Pepper weer aan.

Pepperpaw leek niet overtuigd. Ze reageerde niet, ze keek hem maar aan, en ze leek totaal niet gerustgesteld door zijn uitleg. Hij keek verrast op en keek weg van Pepperpaw toen ze vroeg waar Acorndust was. ‘Ik uh,’ miauwde hij, wat ongemakkelijk. Hij wist dat hij hier een antwoord op had, dat hij wist wat er allemaal was gebeurd, waar hij nu uitspookte. Maar hij kon niet tegen haar liegen. ‘Ik weet niet waar hij is,’ gaf hij eerlijk toe. ‘Vlak voor het gevecht verdween hij en... ik weet niet waarheen,’ miauwde hij stilletjes. Dat was de enige vraag die hij niet kon beantwoorden. ‘Maar hij laat ons niet in de steek. Hij is niet zoals Tallstar. Hij deed alles om ShadowClan te redden, je moet me geloven!’ miauwde hij, bijna wanhopig. Acorndust was daar ergens, met een plan, en hij zou hen komen redden. Het kon niet anders.

Settleddust zijn blik brak toen Pepperpaw begon te miauwen dat ze ook dacht dat Tallstar terug zou komen. Hij schudde zijn kop. ‘Pep, nee.. je snapt het niet,’ probeerde hij nog tegenin haar te brengen. Maar ergens wakkerde ze toch de twijfels bij hem aan. Wat als ze samen hadden gewerkt? Samen geplot om hem einde van ShadowClan te verzekeren? Door welke Dark Forest katten zouden ze zijn bezeten. ‘Acorndust en ik zaten samen in RiverClan, we hebben hier samen voor gewerkt. Er is iets anders aan de hand, ik weet niet wat, maar hij moet een goede reden hebben gehad,’ probeerde hij haar te overtuigen. En misschien.. misschien zichzelf ook wel. Als hij gewoon het kamp uit kon, dan kon hij hem zoeken, dan kon hij Pantherstar weer zoeken en hem op zijn knieën smeken om weer te helpen. Er moest iets zijn wat hij kon?

Settleddust was oprecht geschrokken van de felle reactie van Pepperpaw. Hij draaide zijn oren naar achter en zijn ogen schitterden gekwetst. ‘Ik.. ik weet het..’ miauwde hij stilletjes. Hij keek weg naar de grond en zijn klauwen drukte hij in de aarde. ‘Ik doe mijn best, Pepper. Ik weet ook niet wat ik kan doen, maar ik probeer ons weer hieruit te krijgen,’ miauwde hij zachtjes. Hij schudde zijn kop en trok even met zijn lip. ‘Ik probeer optimistisch te blijven, het is lastig, maar ik probeer het tenminste. Want de enige die ons kan redden zijn wijzelf,’ miauwde hij, wat verbitterd. Hij keek haar weer aan, niet wetende wat hij nu weer moest zeggen. Hij had de antwoorden niet op haar vragen, maar hij probeerde tenminste nog sterk te zijn.

Niets, er kwam niets meer uit het bekje van zijn zusje. Bezorgd keek hij haar aan. Ze hoefde ook niet sorry te zeggen, maar hij begreep haar gevoelens wel. Ze moest het verschrikkelijk hebben gehad. ‘Het spijt me dat ik er niet hier voor je was. Ik wou dat ik het was, maar ik moest Acorndust helpen,’ prevelde hij zachtjes. Hij zuchtte en probeerde haar blik weer te vinden. Het brak zijn hart, het was verschrikkelijk haar zo te zien. ‘Maar ik zal je nooit, nooit meer alleen laten. Dat beloof ik.’ Alsjeblieft Pepper, ik doe mijn best, ik bedoel het niet slecht.

Settleddust draaide zijn oren voorzichtig weer wat naar voren. Hij wist niet wat hij zei werkte, of ze het wel accepteerde. Zou ze hem nog wel vertrouwen? Alsjeblieft, hij had zo zijn best gedaan. Ook voor haar, hopelijk zou ze het ooit snappen. Maar misschien.. misschien had hij wel een verkeerde keuze gemaakt. Hij zuchtte en keek haar aan, terwijl ze miauwde dat Bloodclan haar haatte door Tallstar. ‘Natuurlijk niet,’ miauwde hij sussend. ‘BloodClan heeft de pik op iedereen, omdat ze BloodClan zijn. Het zijn vossenharten, niet meer, niet minder.’ En ook vossen waren te verslaan. Hij keek haar bezorgd aan. Wat was er in de tijd dat hij er niet was allemaal gebeurd?