But now we're stressed out

Samen liepen ze weer een stukje verder toen hij aan haar vroeg of de jacht gelukt was. Blijkbaar had zij wel meer geluk dan hij had, aangezien ze niet in struiken hoefde te duiken. Dat was mooi in elk geval. ''Goed om te horen''merkte hij op en zag dat ze naar de lucht keek, de ochtend was bijna afgelopen. Straks moest hij Bristlepaw eens meenemen op jacht, maar voor nu was het even rustig. ''Een meesje, was wat meer gedoe dan bij jou van wat ik begrijp''beantwoordde hij haar vraag, er hing nog steeds een blaadje aan zijn borst. Nee, de rivier was fijner om in te zwemmen dan in het struikgewas. ''Ik hoop dat het jagen even hielp''zei hij, al was het niet duidelijk waar hij naar verwees. Misschien gewoon dat ze even afleiding had van alles wat er speelde.

Het was een kalmerende en misschien ietwat vreemde ontmoeting geweest, en Crystalshell was er blij mee. Zelfs als ze niets hadden bereikt was het kalme gezelschap en de kans om haar problemen te luchten genoeg geweest om er weer even tegenaan te kunnen. Ze grinnikte even toen ze Lynxfang wat beter bekeek en begreep wat hij bedoelde. Toen knikte ze, het had zeker geholpen. "Ja, ik ben blij dat je me even hebt meegenomen. Ik zit gewoon dagen achter elkaar met niets anders dan gevechten en patrouilles in m'n kop. Dat kan nooit goed voor me zijn." Dat was het leven van een deputy, ze had meteen de volle ervaring gekregen. Met alle stress, slapeloosheid en verantwoordelijkheden.

De poes begreep wat hij bedoelde toen ze naar hem keek en moest grinniken om het idee blijkbaar. Wel, zijn vacht zat vast nog wat in de war, maar hij had dat diertje wel gevangen. Al was het nog wat weinig, maar goed, zo nog even verder jagen. Crystalshell was in elk geval blij geweest met zijn uitnodiging, bleek uit haar antwoord. De woorden die daarna volgde lieten hem even bedenkelijk kijken. Het leven van een Deputy ging niet over rozen, dat wist iedereen wel, maar de laatste tijd was het allemaal wel erg veel misschien. Verantwoordelijkheden die bij je lagen en taken die je moest uitvoeren. Nadenken over wie de patrouilles zouden lopen was maar een klein deel van het geheel. ''De clan heeft je nodig''zuchtte hij, zeker in tijden van deze. ''Maar misschien heb je ook jezelf nodig?'''vroeg hij bedenkelijk aan haar, zijn groene ogen op de hare gericht voor een moment. Tenslotte, een clan waarbij de Leader in rouw was en de Deputy overwerkt was geen clan die een strijd kon weerstaan. Hoe goed de Warriors ook mochten zijn, als de leiding wegviel. Daarom deed hij nu zijn best, zodat hij iets kon wegnemen van de druk. Al kon hij natuurlijk niet alles wegnemen. Hij was moe, maar dat gaf hij ervoor.

Ze had zichzelf nodig. Ja dat was natuurlijk waar, maar het was nou eenmaal niet zo simpel gezegd als gedaan. Crystalshell kon zichzelf op dit moment gewoon niet dezelfde aandacht geven die ze zou willen. "Loop nog even mee, voordat we weer uit elkaar gaan."
Miauwde de grijze kattin terwijl ze naast Lynxfang liep. Ze veranderde van koers en begon weer richting het kamp te lopen. Ze verwachtte niet dat hij ook terug zou gaan, maar zij kon niet langer wegblijven. "Ik moet zeker tijd voor mezelf nemen, en dat zal ik ook doen. Maar het is lastig om het te balanceren met de tijd die ik in de clan steek. Echter... Ik kom er wel uit." Besloot ze na een paar tellen. Het was goed dat ze haar gedachten aan iemand anders kon vertellen, zo kon ze zien hoe anderen erover dachten.

Iets trok aan hem, zeggend dat hij terug moest gaan. Verder moest gaan met de taken uitvoeren, verder gaan met jagen. Alleen hij wou voor een keer niet. Voor een keer wou hij even genieten van praten. De kans hebben om te praten met iemand, even de wereld vergeten. Mocht hij dat? Gelukkig was Crystalshell ook nog niet klaar, want ze vroeg hem mee nog een stukje verder. Nog even verder, eventjes tijd vergeten. Rust, iets waar hij naar verlangde maar niet mocht krijgen. Zelfs nu voelde hij de druk op zich, hoe veel hij die ook wegduwde. De poes sprak weer, antwoordend op zijn woorden van net. Ze deed haarzelf een belofte. Of hem? Beide liepen tegen hetzelfde aan, de tijd die ze in de clan staken. Hij snapte wat ze bedoelde, al wou hij dat niet toegeven. En dat deed hij ook niet. ''Dat is mooi, ik hoop dat je het moment kan vinden'' beantwoorde hij, wat ook de waarheid was. ''De clan heeft niks aan een overwerkte Deputy''hij hield even zijn pas in toen slaap opeens opkwam. Een geeuw onderdrukkend ging hij weer verder, het gewoon negerend.

Nog even liepen ze verder, Crystalshell genoot van de stilte. Ze wist dat het stilte voor de storm was, want binnenkort zou ze het weer enorm druk hebben en geen momentje rust meer kunnen vangen tot de avond. Maar ze zou zich aan haar belofte tegenover Lynxfang en zichzelf houden: Ze zou zichzelf meer vrije tijd gunnen. Want zoals hij al zei: Als ze overwerkt raakte en een burnout kreeg waren ze nog veel verder van huis. "Hmm, moet jij ook niet je rust nemen?" Vroeg ze toen ze hem hoorde gapen. Hij was zo vroeg op geweest, en Crystalshell wist dat hij hard werkte.

Helaas had ze toch zijn gaap opgemerkt en vroeg ze aan hem of hij dan ook niet zijn rust moest nemen. Misschien had ze gelijk, maar hij wou het niet toegeven. Hij had al teveel rust genomen, nu moest hij juist weer hard aan de slag. ''Ik ben oké''gaf hij enkel weg, al was de vermoeidheid in zijn ogen te lezen. Wie weet kon hij wat slaap in halen en was dat genoeg. De kater versnelde zijn pas wat, inmiddels moesten ze onderhand terug naar het kamp, zij voor haar Deputy taken en hij wou Bristlepaw ophalen voor training. Daarnaast lag die vogel nog steeds begraven. Iets wat hij niet moest vergeten. Met zijn gedachtes bij wat hij nog allemaal moest doen, besloot hij af te snijden tussen de struiken. Hij slaakte een geschokte kreet toen er iets om zijn nek heen sloot en hem terugtrok.

Wat was dit? Hij zat ergens in vast, iets wat niet loskwam. Lynxfang was meestal wel een kalme kat, maar dit hielp niet mee om zijn rust te bewaren. Wanhopig ging hij naar achteren, in de hoop eruit te komen. Helaas ging het enkel strakker zitten en al vlug begon het zijn luchtwegen af te snijden. Hijgend en piepend bleef hij doortrekken, in de hoop het los te kunnen scheuren. Het touw sneed al in zijn nekvel en op een paar plekken begon het lichtjes te bloeden. Het lukte niet, het werkte niet.Hij kon niet meer verder proberen, hijgend liet hij zich op de grond vallen. ''Help...''kwam er piepend uit, meer geluid kon hij niet maken. Tranen van pijn stonden in zijn ogen, schuim in zijn bek. Hoe kwam hij hier uit?

Hij beweerde oké te zijn, Crystalshell geloofde er niks van maar zei niks. Soms was het beter om iemand zelf zijn problemen uit te laten vogelen. Als hij verergerde zou ze er wel opnieuw naar vragen, voor nu zou ze het los laten. Ze waren nu bijna de dichte begroeiing uit, en Lynxfang leek een beetje haast te krijgen. Hij sneed een bocht af door de bosjes terwijl Crystalshell er juist omheen wilde gaan. Plotseling hoorde ze een geschrokken kreet. Razendsnel liep Crystalshell terug en zocht de bosjes af naar Lynxfang. Al gauw vond ze zijn bruine vacht en even voelde het alsof haar hart stopte. Hij zat vast in een van de lussen die twolegs wel eens gebruikten om mee te jagen. Ze had ooit een dode vos in zo'n ding gezien, reden genoeg om er altijd ver bij uit te buurt te blijven. Ze zag hoe de sluiting zich steeds strakker vast trok rondom Lynxfang's keel. Nog even en hij zou helemaal niet meer kunnen ademen. "Niet bewegen!" Beviel ze hem. De lus zat al te diep in zijn nek geboord om makkelijk los te snijden. "Zit stil Lynxfang, dit gaat pijn doen." Vertelde Crystalshell met haar beste kalmerende stem. Ze zou hem los moeten bijten, en daarbij zou ze zijn vacht en huid niet kunnen sparen. Crystalshell zette haar tanden zo ondiep mogelijk over knelling heen en telde in haar kop af. Toen beet ze met alle macht toe. Hoewel ze alleen huid en haar tussen haar tanden had wist ze hoeveel pijn dit zou doen, maar het leek de enige oplossing.

Crystalshell kwam tevoorschijn gelukkig en hij bad naar Starclan dat zij wist hoe ze hem kon helpen. Hij was nog niet klaar om zich bij Starclan te voegen, hij mocht niet weggaan hier. Niet nu ze hem nodig hadden. En hij wou zo graag nog een keer liefde voelen in zijn leven, al was het maar voor een dag. De grijze poes sprak luid, een duidelijk bevel. Niet bewegen, hij durfde dat niet eens meer. Met elke beweging die hij deed sneed het verder in zijn keel. Met zijn ogen keek hij omhoog naar de poes, angst was er duidelijk in te lezen. Ze sprak opnieuw, maar hoewel haar woorden kalmerend klonken, waren ze niet geruststellend. Al deed het al zoveel pijn dat meer niet meer uitmaakte, toch wou hij liever niet meer pijn nog. Wat ging ze doen? Haar gezicht kwam even vlak bij zijn kop, om daarna naar beneden te gaan, naar waar het mis was. Ze leek eventjes te wachten ergens op en toen voelde hij nog meer pijn als haar tanden in zijn huid zonken. Hij kreunde, zijn staart zwiepte van ellende. Uiteindelijk wou zijn lichaam niet meer meewerken en schoot hij naar achteren. ''Sorry''bracht hij nog uit, maar die laatste ruk was iets te veel geweest. Hoewel hij nog adem kreeg, was het niet genoeg om er bij te blijven en verloor hij al vlug het bewustzijn.

-Not dead, gewoon bewusteloos. Kan ze nu wel met al het gemak doorgaan

Het was afgrijselijk, ze kon zijn angst ruiken en voelde het grote lichaam beven. Ze wilde het niet horen, wilde niet doorhebben hoeveel pijn ze hem deed. Plotseling voelde ze een plotselinge beweging en even verloor ze haar blik. Lynxfang prevelde nog een excuus en werd toen slap. Nee, hij kon niet dood zijn... Crystalshell spitste haar oren en kneep haar ogen dicht. Kom op, Lynxfang... een ademhaling. Ja! Hij was buiten bewustzijn en ze zou snel moeten handelen, anders was het echt voorbij. Ze wist wat er gebeurde met katten die te lang onder water bleven, zelfs als ze het al overleefden waren ze niet meer zichzelf. Uit alle macht beet ze weer toe en proefde bloed tussen al dat haar, er klonk een scherpe knak toen de lus brak. Meteen hoorde ze een verandering in Lynxfang's ademhaling. Maar het was niet genoeg, hij mocht niet lang zo blijven. Snel trok Crystalshell het geval volledig van zijn nek af en met een krachtsinspanning wist ze de kater op zijn zij te leggen. "Kom op, Lynxfang... Blijf bij me, jongen." Mompelde ze terwijl ze haar gezicht dicht bij het zijne hield.

De kater had niet door dat de lus los werd gebeten en zijn ademhaling snel weer beter werd, nu zijn keel niet meer zo dicht zat. Pas toen Crystalshell hem op zijn zij duwde merkte hij het lichtjes. Het gesjouw aan hem. Ergens ver weg hoorde hij haar woorden, hij wou reageren. Haar gerust stellen. Maar het leek zover weg te zijn. Toch begon zijn poot te bewegen en gingen zijn ogen open. Ze keken in de hare, voor een seconde bleef hij zo liggen en toen begon hij te hoesten. Luid te hoesten. Met moeite kwam hij overeind, kuchend en nog steeds naar adem snakkend, maar in leven. Hij zat ingezakt op de grond, zijn spieren beefde in zijn hele lichaam. Het liefst wou hij schreeuwen, maar dat lukte hem niet. Spreken lukte hem al nauwelijks, toch probeerde hij het. ''Bedankt''was het enige wat hij eruit kreeg. Het lukte hem zijn kop op te richten en naar de poes die zijn leven gered had. ''Het spijt me van het trekken'' zijn stem was hees, maar het lukte hem te spreken. Hij probeerde de kalmte in zijn lichaam terug te krijgen, al was de vacht op zijn wangen nat van zijn tranen.

De golf van opluchting die over haar heen kwam toen ze hem zag bewegen was onbeschrijfbaar. Ze keken elkaar een paar seconden recht aan en Crystalshell glimlachte lichtjes. Ze liet hem uithoesten en keek toe hoe hij overeind kwam. Ze had hem gered, maar hij was verre van ongedeerd. Crystalshell besefte dat ze zelf ook aan het trillen was, het had zoveel moeite gekost en ze was zo bang geweest dat het te laat was geweest. Ze kwam naar voren en streek haar kop langs de zijne, ze voelde de natheid en besefte opnieuw hoe dringend de situatie was geweest. "Probeer maar niet te praten." Fluisterde ze terwijl ze zich even tegen hem aandrukte. Ze moesten snel terug naar het kamp, hij moest behandelt worden. "Kan je lopen?" Vroeg ze toen ze even zo gezeten hadden.

Hij leefde nog, hoe meer hij daaraan dacht, hoe meer hij besefte hoe dicht hij bij de dood geweest was. Hoe dicht bij Starclan. Zouden ze het geweten hebben? Zouden ze op hem gewacht hebben? Zijn familie? Crystalshell drukte haar kop tegen de zijne aan en vertelde hem niet te praten. Het was goed, hij wou haar geruststellen en legde kort zijn staart over de hare. Hij was oké, alles was oké. Zijn keel brandde van pijn, maar hij was hier. Even bleven ze zo zitten en toen vroeg de Deputy of hij kon lopen. Wel, zijn poten werkte nog prima. Ze trilden alleen. Nog wat moeizaam kwam hij overeind en zette een stap. Het was geen pretje, maar ja, hij kon lopen. Hij knikte, want meer durfde hij nog niet. Een goede ochtend, een ochtend waarin hij zich even vrij had gevoeld. Om tenslotte nog vaster te zitten dan hij zich al voelde. Klem te zitten. Met geen uitweg. Geen adem meer. Door Twolegs, want zij hadden dat onding daar geplaatst.

Hij stond op, wist een paar stapjes te zetten, en begon toen te lopen. Crystalshell liep dicht tegen hem aan en ondersteunde waar het nodig was. Ze bleef stil, wist ook niet wat ze moest zeggen. Ze was bijna een warrior verloren. Als hij niet buiten bewustzijn was geraakt... Zou het den wel gelukt zijn. Ze kwamen de begroeiing uit en konden in de verte het kamp zien liggen. "Als je wilt rusten, dan moet je het zeggen. We hoeven niet langer door te lopen dan je aan kan." Miauwde ze zorgelijk. Ze wist niet hoever Lynxfang nog gepusht kon worden voordat het echt teveel werd.

In stilte gingen ze samen terug naar het kamp, Crystalshell liep naast hem om te helpen wanneer het nodig was. Er leek even biks te zeggen te zijn, even waren er geen woorden meer. Bijna was hij dood geweest, bij zo'n stomme vossenval. Hij haatte vossen, maar dit wenste hij ze niet toe. Toen ze het kamp konden zien liggen zei de poes dat ze konden rusten als hij het nodig had. Hij voelde zich even een Elder die meegenomen werd op een uitje buiten het kamp. Lynxfang schudde zijn kop. Het lukte wel. Hij kon het.

Ze hoefden niet te rusten, vond Lynxfang. Crystalshell knikte en liep verder met hem. Ze zou zo uit moeten leggen wat er gebeurd was en dan moest hij zo snel mogelijk geholpen worden. Toen ze bij de rivier aankwamen en het water door moesten om bij het kamp te komen stopte Crystalshell opnieuw. "Oké, ga jij maar eerst. Dan kan ik op je letten." Ze was niet zo ver gekomen om hem hier te zien verdrinken, en hoewel ze wel geloofde dat hij het kon halen nam ze geen enkel risico.

Hoewel het lastig was, lukte het hem toch om het hele stuk te lopen en kwamen ze uiteindelijk bij het kamp aan. Nu nog door het water. Twijfelend keek hij er naar, kon zijn lichaam dit aan. Wat als hij onder water verdween, hij had geen idee of hij nog een keer zijn adem verliezen wou meemaken. Crystalshell besloot dat hij beter als eerste kon gaan. Natuurlijk, dan kon ze hem in de gaten houden. Eventjes bleef hij nog stilstaan, maar toen knikte hij en gleed hij het water in. Met opvallende krachtige slagen begon hij te zwemmen, alsof zijn lichaam er zo vlug mogelijk uit wou. Het water prikte aan zijn wond. Aan de overkant klom hij snel de kade op en merkte toen pas dat hij buiten adem was. Hijgend ging hij zitten, wachtend op Crystalshell.

Ongerust keek ze toe hoe Lynxfang zich in het water liet zakken. Direct volgde Crystalshell en bleef dicht achter hem, wat niet gemakkelijk was aangezien de kater zijn best leek te doen om zo snel mogelijk aan de overkant te komen. Maar ze mocht niet klagen, hij haalde het zonder problemen en ze hoefde nergens in te grijpen. Een paar tellen na Lynxfang kwam zij ook weer op land aan en knikte. "Goed zo, kom nu, dan brengen ik je naar Coyotespirit." Mauwde ze en ging met hem het kamp in. Samen liepen ze richting het medicine cat den.