But now we're stressed out

De wonden die hij van de Bloodclanner had gekregen waren gelukkig niet al te ernstig geweest en hij kon eigenlijk een dag na het gevecht zijn taken weer oppakken. En dat ging hij ook zeker doen. De laatste tijd had hij zijn taken te veel verslonst voor zijn gevoel en na de mislukte poging om Shadowclan te bevrijden vond hij dat er weer verandering in moest komen. Geen excuses meer, hij zou zijn leven weer volledig overgeven aan de clan, zoals het hoorde. De trainingen voor Bristlepaw zouden ook meer worden nu, ze moest er echt klaar voor zijn straks. Nu was het echter nog behoorlijk vroeg, de zon was nog niet eens volledig op en hij wou graag eerst zelf even jagen voordat hij haar mee zou nemen voor vervolg van haar trainingen. Veel geslapen had hij ook niet, gisteren was hij ook halverwege de Sharing Tongues binnen gekomen en nu dus weer vroeg op. Het moest, slapen was nu enkel iets hoogsnodig, niet iets waar hij tijd aan moest voldoen.

Zijn poten werden vochtig van de ochtenddauw toen de kater zich door de lage begroeïng voortbewoog, zijn ogen turend in de ochtendschemering. Hij hoopte de ontwaakte dieren te kunnen verrassen of misschien zelfs de dieren die zich nu meer terug gingen trekken. Het was donker geweest in de bossen van Shadowclan, als hij meer zou jagen in de duisternis nu kon hij hopelijk er meer aan wennen. Want ze zouden terug moeten gaan, voordat Bloodclan te ver zou gaan. Ze moesten terugkomen, sterker. Hij zou er voor zorgen dat hij klaar voor was en dit was een gedeelte van die voorbereiding. Er rende een konijn langs in de verte, maar die was te ver weg en hij kon zien dat het dier vlakbij de Windclan grens liep. Grote kans dat die zo weer de grens over zou gaan. Hij was wel de laatste die er achteraan zou gaan dan. Bovendien was er voor zijn gevoel alweer genoeg spanning tussen Riverclan en Windclan, zeker nu konden ze die spanning echt niet gebruiken. Zelfs hij gaf toe dat de clans nu samen moesten komen en een verwrongen relatie zou het enkel erger maken. Een kraai landde in het gras vlak voor hem, maar er was altijd kans dat die verdorven voedsel gegeten had. Ook een mogelijke prooi die hij beter kon laten gaan. Het schoot niet op zo en hij begon al lichterlijke geïrriteerd te raken. Er was geen tijd hiervoor, de clan moest gevoed worden. Ze moesten sterk blijven, als hij met niks aan kwam... Hij was niet de enige waar de clan op moest vertrouwen, maar ze moesten wel op hem kunnen vertrouwen.

Het was alsof hij een belofte had gemaakt tegen niemand, misschien tegenover zichzelf. Hij moest die belofte volbrengen, het maakte niet uit wat zou kosten. Eindelijk zag hij twee duiven zitten, luid koerend. Liefde of ruzie? Hij wist het niet, maar hij was hier niet voor de drama tussen twee duiven. Beide vangen kon nooit, maar als hij eentje had, dan had hij tenminste een begin. De wind stond zijwaarts, dus ze zouden hem in elk geval niet ruiken. Voor zover duiven konden ruiken. Vogels waren toch beter in het zien altijd. Dat was wel een puntje, hier in het lage gras was hij een stuk opvallende dan als hij zou jagen in het kleine bosje. Voorzichtig zijn en hopen dat ze te druk met elkaar bezig waren. Lynxfang zakte door zijn poten, heel langzaam. Elke verkeerde beweging kon ze laten opvliegen. Heel langzaam en voorzichtig ging hij naar voren, de afstand tussen hem en de gekozen duif was nog te groot nu. Hij moest die verkleinen voordat hij iets kon doen. Voorzichtig, geen onnodige beweging maken. Deze duif moest op de prooistapel komen. Hij kwam steeds dichterbij. Totdat de andere duif opkeek en wegvloog. Meteen volgde zijn vriend. Mislukt. Een golf van woede en teleurstelling ging door hem heen, maar hij drukte het weg toen hij overeind kwam. De wind voerde nu een nieuwe geur mee en hij keek opzij. Hun Deputy, Crystalshell.

-Eerste post voor Crystalshell)

Riverclan was niet succesvol geweest. Het was altijd al verschrikkelijk om een gevecht te verliezen of je terug te moeten trekken. Maar dit was nog veel erger dan normaal. Het was haar eerste gevecht als deputy geweest, en ze had er op gestaan haar clan naar Shadowclan te leiden om daar een strijd te leveren die hen niet eens direct aanging. Natuurlijk zou Pantherstar hoe dan ook wat hulp hebben gestuurd, maar ze had het gevoel dat ze persoonlijk verantwoordelijk was voor het grote aantal katten dat mee was gegaan. Ze had haar clan een nederlaag ingeleid, en het zou nog een tijd duren voordat ze zichzelf daarvan zou kunnen vergeven.

Het was nu meer dan een dag geleden en nadat ze haar gewoonlijke taken had uitgedeeld en patrouilles had georganiseerd was Crystalshell op een eenzame wandeling gegaan. Ze voelde zich schuldig, voor alle wonden die ze had gezien, voor de traumatische ervaringen van sommige katten. Zelf was ze ook aardig gehavend: Een grote wond door haar rug en schouder, missende pels en huid in haar nek en een gebroken tand. Normaal gesproken zou ze zichzelf er rust voor hebben gegund. Maar dat verdiende ze niet, niet na wat ze haar clan had aangedaan. Ze had niet goed opgelet waar ze heen liep, en rook plotseling de Windclangrens. De grijze kattin keek op en zag de plek waar ze Stallionstar ontmoet had. Hij had open voor het idee van een langere vrede geweest, hoewel hij nog steeds terughoudend was. Ze had het willen overleggen met Pantherstar, maar daar was geen moment voor geweest. Ze draaide zich weg van de grens en keek om zich heen, zag Lynxfang die aan het jagen was en wachtte af. Hij sprong, maar leek zijn prooi te missen. Toen kwam ze op hem af en begroette hem met een respectvol knikje, wat ze gewend was te doen bij warriors die ouder waren dan zij. "Hoe gaat je jacht?" Vroeg ze, met een serieuze blik en een stem die haar bedenkelijke stemming weerspiegelde. Eigenlijk wilde ze het helemaal niet over zijn jacht hebben, ze wilde bij iemand klagen en haar hart luchten. Maar ze wist nog niet of hij de juiste kat was.

Misschien was het allemaal gewoon nog te zwaar voor hem en had hij nog even zijn rust moeten nemen voordat hij begon aan zijn nieuwe leven. Zijn prooi was ontsnapt en hij was er duidelijk niet blij mee. Toen Crystalshell hem vroeg hoe de jacht ging, was zijn stem niet al te vrolijk. ''Het schiet nu al niet op''mompelde hij toen hij naar de poes toeliep. Hij kon haar niet storen met zijn mislukte jachtpoging, ze had wel meer dan genoeg aan haar kop. Aan haar stem kon hij horen dat ze zelf misschien ook niet zo geïnteresseerd was in zijn jacht, hoewel hij nooit heel goed was in emoties aflezen, was zelfs voor hem nog te raden dat er meer speelde. Iets anders. Er speelde zoveel dingen. De mislukte bevrijding van Shadowclan, de angst dat Bloodclan de rest van het woud zou overnemen. En alsof dat niet genoeg was, had hun vroegere Medicine Cat zich bij Starclan gevoegd. De dochter van Pantherstar. Lynxfang kon enkel raden hoe zwaar die het nu had. ''Ben je genoeg op krachten weer?''de vraag leek de verwijzen naar haar wonden, maar hij bedoelde ook mentaal. Te veel was er gebeurd en dat was de reden dat Lynxfang er nu echt voor de clan moest zijn. Hoeveel het ook zou kosten. Crystalshell, een rots in de branding voor Riverclan. Hij wou ook een rots in de branding zijn. Ze vertrouwden op hem. Ook al was hij een simpele Warrior, het was alsof nu ook ogen naar hem keken, afwachtend. Riverclan had hem nodig. Crystalshell en Pantherstar hadden hem nodig.

Zijn jacht schoot niet op, Crystalshell knikte begrijpend bestudeerde Lynxfang een beetje terwijl hij op haar af liep. Hij was duidelijk ook nog erg aangegrepen door de afgelopen gebeurtenissen; het gevecht, verlies, angst. Het waren dingen die haar de afgelopen dagen constant achtervolgd hadden, en ze had al gegokt dat ze niet de enige zou zijn. De oudere kater vroeg of ze weer op krachten was gekomen. "Ik kan niet echt rust nemen op dit moment, de clan heeft me nu hard nodig... We hebben elkaar hard nodig. Maar ik overleef het wel." Vertelde ze hem en er kwam zowaar een kleine glimlach haar gezicht op. Ze zou het inderdaad overleven, en Riverclan ook. Zelfs na alle tegenslagen die de clan had moeten verduren waren ze er nog. Er was geen enkele groep katten die ze liever zou leiden. "En die wonden, ach, ze zijn dicht en niet geïnfecteerd. Dat is wat telt. Een paar littekens zullen me weinig kosten." Ze was in een luchtigere stemming nu ze er gewoon zo open over praatte. "En jij? Je bent er vroeg uit jezelf op uit gegaan."

Zij had hetzelfde gevoel als wat hij had, ving hij op uit haar woorden. Toch trok hij even bedenkelijk met zijn oor, de poes was er een stuk slechter aan toe geweest dan hij. Zij verdiende de kans om weer goed op te kunnen knappen, om weer sterker te worden. Hij zei er echter niks over, het was haar keuze en ze lag nou niet dood te gaan voor hem. Een glimlach sierde haar lippen, maar zijn kop bleef neutraal. Niet dat hij niet vriendelijk wou doen, glimlachen lukte hem nu nog niet.. "En die wonden, ach, ze zijn dicht en niet geïnfecteerd. Dat is wat telt. Een paar littekens zullen me weinig kosten." daar had de grijze poes wel een punt, maar hij wist niet hoe vlug die wonden weer open konden gaan. Hij had van zulke wetenschap weinig verstand, voor hem was het in de gaten houden met zijn eigen wonden. Crystalshell klonk er luchtig over, was ze dat echt of was het gewoon een manier van ermee omgaan. Haar volgende opmerking klopte zeer zeker, de rossige kater was al vroeg op pad gegaan. ''Ja, ik wou zeker weten dat ik genoeg tijd had om te jagen''vertelde hij haar. Hij bleek dit ook echt nodig te hebben, aangezien zijn eerste jachtpoging al mislukt was. Het zou wat rude zijn om nu weer verder te gaan nu ze in gesprek waren, maar dat betekende enkel dat hij gewoon even ergens anders tijd uit moest halen. Dat gaf niet. ''Ik heb niet veel geleden tijdens het gevecht''gaf hij toe, ergens schaamde hij zich ervoor. Hij had gevochten met een grote Bloodclanner, samen met Stormlight, maar was uit het gevecht geraakt en had toen met Poisonivy gepraat. Daarna hadden ze zich teruggetrokken. Hij had meer moeten vechten en hij wist dit ook.

Misschien was de luchtigheid gewoon een manier om de situatie te verlichten en die beter te verwerken, maar ze voelde zich oprecht beter. Samen liepen ze door de dichtere begroeiing van het Riverclangebied en Crystalshell luisterde naar Lynxfang's woorden. Ze vroeg zich even af of hij zich misschien probeerde te bewijzen met het jagen, of dat het volledig uit het belang van de clan was. Hoe dan ook, het was fijn dat hij het deed, er moesten altijd monden gevoed worden. En zeker nu er katten waren uitgeschakeld was het goed dat er meer gejaagd werd. Daarna zei de kater dat hij niet zoveel geleden had. Crystalshell dacht dat ze wat schaamte oppikte en zuchtte. "We konden niet winnen. Heel Shadowclan en Bloodclan tegen bij elkaar misschien één clan aan warriors. Het is beter dat je je niet zo verwond hebt, wellicht hebben we binnenkort weer sterke warriors nodig." Als Bloodclan doortrok naar de andere clans zouden er opnieuw gevechten losbarsten. Riverclan zou waarschijnlijk niet hun eerste doelwit zijn, maar ze moesten voorbereid zijn.

De zon kwam verder op terwijl ze richting de dichtere begroeing liepen, een rustige sfeer hing in de lucht. Het was alsof er even een rust was teruggekeerd, maar voor zijn gevoel was dat gewoon stilte voor de storm. Toch konden ze het beste er gebruik van maken zolang ze de kans hadden. Na zijn woorden reageerde Crystalshell weer, zeggend dat ze niet hadden kunnen winnen. Ze had gelijk, Lynxfang had dat al snel ingezien tijdens het gevecht. Hoe erg hij zijn best gedaan zou hebben, ze waren gewoon niet sterk genoeg. Haar laatste woorden gaven hem een korte trilling door het lichaam, wetend waar ze op doelde. De kans dat Bloodclan verder zou trekken en de andere clans zou overnemen was groot. Al zou hun clan waarschijnlijk als laatste worden aangevallen, ze moesten er klaar voor staan. Hij had gezien hoe ze vochten, niet bang voor de dood en ook niet om die te brengen. Hij kon alleen maar vrezen hoeveel het zou kosten. De clan sterk houden was nodig nu. Ze zouden niet zomaar ondergaan, ze zouden een gevecht opzetten. ''Laten we hopen dat iedereen genoeg kan aansterken''merkte hij op, niet wetend wat de toekomst inhield.

Ze wisten gewoon niet hoe het zou verlopen. Ze moesten voorbereid zijn op het ergste, maar moesten niet paranoïde worden dat dat ergste ook echt zou komen. Crystalshell wist dat ze een doelwit zou zijn als Bloodclan besloot hen aan te vallen. Zij en Pantherstar waren katten waarnaar geluisterd werd, als zij uitgeschakeld waren zou meteen een nieuwe eenheid vormen moeilijk zijn. En toch was ze niet bijzonder bang om haar leven te verliezen. Misschien was het dom, maar ze was er nog steeds van overtuigd dat het goed ging komen. Het was de meest kritische situatie die de clans als geheel doormaakten sinds de tijd weg van het woud, en toch geloofde Crystalshell nog in een goed einde. Maar ze zouden er keihard voor moeten werken, en dat wist ze ook. De overwinning zou niet aangereikt worden. "Ja, het zou zonde zijn als mijn clan al ten onder ging nadat ik een paar moons deputy ben geweest." Een beetje een cru grapje in de context van de situatie, maar doodse ernst zou hen ook niet redden.

Lynxfang was geen kat die goed anderen kon inschatten en wat ze voelde, maar hij kon wel merken dat er veel door de kop van Crystalshell heen ging. Als Deputy had ze natuurlijk veel meer gedoe dan hij had, de clan rekende op haar tenslotte. Of diezelfde clan ook op hem rekende, hij wist dat hij al veel respect kreeg en toch wel werd gezien als iemand waar je naar zou luisteren als het moest, maar hij was nog steeds gewoon een Warrior. Crystalshell maakte een grapje, wat Lynxfang even verbaasd liet opkijken. Hij wist niet zeker hoe goed de grijze poes in grapjes maken was en hoe vaak ze het deed, dus misschien was het wel normaal. Ach, hijzelf maakte ook wel eens grapje. Even niet al te serieus zijn. Hij lachte kort, een geluid wat men niet vaak hoorde. ''Zo snel gaat Riverclan niet onder hoor''merkte hij op. Ze waren hier al zoveel generaties, samen met de andere clans. Al moesten ze vertrekken naar de bergen, ze waren toch teruggekomen en dat zouden ze blijven doen. Als Riverclan zou verdwijnen en ten onder zou gaan, dan kwamen ze altijd weer terug. Ergens wist hij dat dit niet altijd het geval zou zijn, denkend aan Skyclan, maar toch hield hij die gedachte er sterk in.

Natuurlijk zouden ze niet ten onder gaan, in ieder geval niet helemaal. Ze zouden doorvechten totdat er niemand meer over was die loyaal was aan de rivier. Maar Lynxfang leek haar grapje wel te kunnen waarderen, en samen lachten ze even. Een kort moment zonder de spanningen die zij als seniors van hun clan zo vaak voelden. Even voelde ze zich apprentice, toen ze niet helemaal begreep hoe ernstig het allemaal was en toen haar grootste problemen allemaal haar eigen waren. "Daar houd ik je aan, nu weet ik wie ik verantwoordelijk moet houden als het allemaal tóch verschrikkelijk mis gaat." Grinnikte de grijze kattin. Het was even moeilijk om weer serieus na te denken over hoe heftig deze tijd was. De spanning in haar kop was zo groot geworden dat er iets geknapt was en ze zich niet eens meer kon bedenken hoe ze er met ernst over kon praten.

Het voelde raar om weer te lachen na de zorgen van afgelopen dagen, die er natuurlijk nog steeds waren. Alsof hij die even wou wegdrukken, wetend dat vergeten toch niet zou lukken. Bij Crystalshell woorden trok hij een beledigde blik, maar was er een lichte ondeugende twinkel in zijn ogen. "Ja hoor, schuif de schuld maar op mij''zei hij zogenaamd gekwetst, want hij was de grote boosdoender van dit alles blijkbaar. Al wist hij dat zelfs niet eens. Even liep hij verder, nadenkend over vandaag, kijkend naar hoe het meer licht begon te worden. Hij moest echt gaan jagen, maar hij wou de grijze poes niet beledigen en zomaar weggaan voor de jacht. Natuurlijk, bedacht hij zich, konden ze ook samen gaan jagen. Misschien had ze daar wel zin in, dan had ze ook even afleiding van alles. Lynxfang keek naar de Deputy en wou het haar net vragen, toen hij iets zag van spanning. Of tenminste, iets wat op spanning leek. Het hoefde niet, maar het zou hem niet verbazen. ''Gaat alles nog..''hij viel stil, zoekend naar de juiste woorden. ''Goed genoeg?''vervolgde hij zijn zin, want goed was het niet meer. Goed genoeg, niet al te slecht. Er viel een hoop last op haar schouders nu, zeker met de rouwende Pantherstar.

Haar lach ebde weg, en maakte plaats voor een hol gevoel. Ze had zich tot nu toe sterk gehouden, had niemand laten zien hoe erg het haar allemaal raakte. En ze was niet van plan om daar nu mee te beginnen. Lynxfang leek iets in haar gezicht te zien en vroeg of alles nog goed genoeg ging. Crystalshell wende even haar kop af en nam een diepe adem voor ze hem weer zijdelings aankeek. "Ik ga niet opgeven of mijn taken vergeten, maar op dit moment is het best zwaar." Vertelde ze hem met een stalen gezicht. Haar kaken stonden strak en haar geamuseerde toontje was alweer verdwenen. Crystalshell de deputy was weer terug en duwde Crystalshell de kattin naar achteren. "Maar ik denk dat we zo maar weer eens iets moeten gaan doen... Ook al was het goed om met je te praten." Iets van zachtheid schemerde nog door, maar het was duidelijk dat de jovialiteit van net voorbij was.

Hij zag dat de plezier die ze net had, tot hoever ze die dan al had, weer wegzinkte toen hij zijn vraag stelde. De grijze poes sprak iets wat op een belofte leek, hoop om erin te houden. Voor zichzelf of ook voor hem? Was ze bang dat hij het vertrouwen in haar zou verliezen? En misschien meer in de clan? Haar gezicht verraadde niks, een Deputy met taken maar die toegaf dat het zwaar zou zijn. Meer dan hij deed. Lynxfang zuchtte kort, toch wel blij dat ze aan hem dit durfde te tonen, maar hij wist nu dat de clan echt alle hulp nodig had. Zeker nu met hun rouwende Leader. "Maar ik denk dat we zo maar weer eens iets moeten gaan doen... Ook al was het goed om met je te praten." haar woorden deed Lynxfang weer denken aan dat hij wou gaan jagen, dat hij daar al mee bezig was. Even keek hij bedenkend naar Crystalshell. Had ze taken nu, want hij wou haar er niet vanaf houden. De patrouilles waren al geregeld, hij had dat nog net meegemaakt. Zeker wetend dat hij niet werd ingedeeld vandaag. ''Heb je tijd om mee te jagen?''waagde hij er toch maar op.

Hij leek het te begrijpen, dat dit een moeilijke tijd was en dat ze er onder leed. Crystalshell dacht erover na of het erg anders zou zijn als er geen gevechten waren geweest. Waarschijnlijk was ze iets gelukkiger geweest, maar die drukte en het streven naar het beste voor haar clan zou waarschijnlijk gebleven zijn. Ze keek van Lynxfang weg en vroeg zich af of ze misschien gewoon terug naar huis moest gaan, kijken of iemand haar nodig had en daarna rust nemen. Maar dat zou nu ook niet helpen, ze zou niet kunnen rusten totdat ze er zeker van was dat haar verplichtingen en taken waren volbracht. Zijn voorstel klonk daardoor wel aanlokkelijk. "Hmm... Ja hoor, eventjes." Het was een tijd geleden dat ze buiten een patrouille gejaagd had. Ze was er niet bijzonder spectaculair en had er de afgelopen tijd ook geen behoefte aan gehad. Maar vroeger was ze er nog wel eens op uit gegaan om zo tegelijkertijd haar kop leeg te maken en tegelijkertijd iets voor haar clan te doen. "Neem jij de leiding maar." Stelde ze daarna voor.

De poes moest even nadenken over zijn voorstel en hij wou net zeggen dat het niet hoefde als het niet uitkwam, maar ze stemde toch toe. Hij wist niet zeker hoe erg ze er zin in had, maar misschien zou wat afleiding haar goed doen. Toen ze hem vroeg de leiding te nemen wiebelde hij even verbaasd met zijn oren, maar knikte toen. ''Is goed''zei hij enkel en ging voor haar uit. Als ze nog gewoon een Warrior was zou hij de leiding veel gemakkelijker overnemen, hij was gewend om wel eens andere krijgers te leiden als het moest. Het voelde gewoon anders omdat ze een Deputy was en boven hem stond. Hij liep voor haar uit, maar wel op een manier dat ze nog grotendeels naast hem kon lopen. Even moest hij om zich heen kijken om zich weer te orïenteren, want tijdens hun gesprek had hij niet zo goed op zijn omgeving gelet. Hoewel ze door een dichtere begroeing waren gelopen, waren ze nog op de highlands. ''We kunnen even splitsen en kijken wat we vinden?''stelde hij voor, verspreid gaan jagen bracht vaak meer op. Je viel minder snel op en als je op twee plekken joeg had je meer verspreid gebied. ''Misschien komen we die duiven nog tegen''

Hij nam inderdaad de leiding, waar ze blij mee was. Het was ook wel prettig om gewoon verteld te worden wat het plan was, in plaats van het plan te moeten bedenken. Lynxfang ging haar voor en stelde voor dat zou op zouden splitsen, op zoek naar duiven. Crystalshell knikte "Ik zal deze kant op gaan, laten we elkaar niet helemaal uit het oog verliezen." Mauwde ze terwijl ze met een knikje naar rechts van de warrior weg liep. Ze ademde de lucht in en vond vervaagde prooigeuren, niets vers. Ze begon verder het bos in te lopen en keek af en toe opzij om de bruine vacht in zicht te houden.

Ergens leek Crystalshell het wel fijn te vinden om niet zelf te hoeven leiden, al had Lynxfang er nog een raar gevoel bij. Zij besloot rechts te gaan en stelde voor elkaar niet uit het oog te verliezen. Dat leek Lynxfang ook goed en hij liep zelf nog een stukje vooruit. In zijn ooghoeken hield hij de grijze vacht in de gaten, totdat hijzelf verderop ook rechts ging en wat verder van haar vandaan ging zoeken naar prooi. Helaas rook hij nog niks, maar zijn rookvermogen was nooit de beste geweest. Hij deed het meer op zien en horen. Opzij kijkend zag hij Crystalshell verder het bos in gaan, blijkbaar was bij haar ook niks in de buurt. Eventjes keek hij achterom, ergens nog steeds op zijn hoede, maar verdween toen ook zelf tussen de bomen. Hij hoorde vogeltjes kwetteren, maar die klonken ver boven hem. Hij ging echt niet die bomen in, dat was meer iets voor Thunderclan. Tussen de takken en stammen zocht hij naar de deputy, verderop ving hij een glimp van haar op. Hopelijk had ze al meer geluk. Licht geritsel in een struik deed hem wegkijken van de poes, naar waar het geluid vandaan kwam. Hij ging al in sluiphouding, ook zodat hij wat onder de takken door kon kijken. Vogelgezang verraadde wat er in de struiken zat en Lynxfang wist dat hij snel moest zijn. Klonk als een koolmeesje, dus niet heel groot, maar het was prooi. Hij hield zich stil, luisterend naar het gezang. Langzaam sloop hij dichterbij toen hij zeker wist dat het vogeltje hem nog niet door had. Hmmm, hij had niet heel veel zin om in die struik te springen trouwens. Het moest maar. Berekenend bewogen zijn heupen, zijn ogen gericht op het gekleurde beestje. Hopelijk meer geluk dan bij de duiven. Net toen hij af wou zetten vloog het vogeltje op. Lynxfang vloekte binnensmond, maar tot zijn verbazing ving hij de mees op in de lucht. Zijn tanden sloten zich snel om het diertje heen, wat luid krijste. Tijdens zijn landing beet Lynxfang door, het geluid stoppend. Helaas landde hij wel nog steeds in de struik. Waar hij dus wat ongelukkig in lag met een dode vogel in zijn bek.Gelukkig was het geen braamstruik. Toch prikte de takken wel in zijn vel en wat onhandig lukte het hem om er weer uit te komen. Hij zendde een bedankje naar Starclan voor zijn vangst en begroef deze vlak onder dezelfde struik. Was Crystalshell nog in de buurt?

Een zacht geknars bereikt haar oor. Crystalshell keek even om zich heen en probeerde vast te stellen waar het geluid vandaan kwam. Plotseling zag ze, niet ver van haar verwijderd, een dikke muis zittend op zijn achterpootjes aan een zaadje knabbelen. Roerloos bleef ze staan. Het was bijna te makkelijk, niet eerlijk voor het beestje dat het nu gepakt zou worden zonder ook maar beslopen te hoeven worden. Het leek wel een valstrik, maar die gedachte was belachelijk, muizen werkte over het algemeen niet heel goed mee met valstrikken. Ze zakte geluidloos door haar poten en zonder een stap te zetten sprong de grijze kattin op haar doelwit af. Even zag ze de kleine zwarte oogjes groot worden, voordat ze de muis ving tussen haar kaken en snel afmaakte. Voorzichtig richtte ze zich op en keek weer om zich heen. Het duurde even voordat ze Lynxfang in zicht kreeg. Ze knikte naar hem toen hun blikken elkaar kruisten.

Hun ogen ontmoette elkaar, een knik van de andere kant. Hij knikte terug, ze waren nog samen, er was niks gebeurd. Hopelijk had zij ook al geluk gehad met de jacht, maar hij moest echter verder gaan. Die vogel was veel te weinig. De grote kater liep door de begroeing heen naar Crystalshell, roepen was inmiddels geen goed idee. Het was fijn...ergens. Hij had het gevoel dat hij goed met de Deputy kon opschieten, iets wat hij nou niet vaak had. Ja, hij kreeg respect van zijn clan en er was vast wel eentje die naar hem opkeek, maar echt vrienden hebben? Nee, dat leek er nooit in te zitten voor hem. Wel, wie weet had hij nu toch een vriend gevonden in haar. Misschien kon hij dat wel gebruiken. ''Al succes gehad?''vroeg hij, zijn stem enigszins gedempt, al wist hij niet precies waarom. Om de dieren niet nog meer te laten afschrikken? Een dreigend gevoel? Dat was nu constant, met Bloodclan in hun woud.

Hij had het gezien en kwam al op haar af. Crystalshell was blij dat hij niet gewoon naar haar riep, dat kon ze op dit moment niet echt gebruiken. Samen liepen ze een stukje verder en al gauw vroeg Lynxfang of haar jacht al gelukt was. Met een glimlachje knikte de kattin. "Ja, ik heb een stukje terug een muis gevangen. Het was eigenlijk niet eerlijk, hij stond praktisch voor m'n neus." Mauwde ze terwijl ze omhoog keek naar de hemel. Het werd nu echt licht, de vroege ochtend was voorbij. Zo meteen zou ze terug moeten. Maar voor nu wilde Crystalshell nog even genieten van de rust van het jagen. "En jij?"

Onderwerp: Re: But now we're stressed out