Nothing gets crossed out

Onderwerp: Nothing gets crossed out ma 4 mei 2020 - 10:28

Hij was er niet, Demonslayer was er niet. Hij was verdwenen na de aanval die hen met een nieuw bestuur had achtergelaten. Amberhunt lag alleen in het nest dat hij normaal deelde. Hij had er de afgelopen dagen veel tijd in doorgebracht, slechts met moeite zichzelf er toe zettend om iets te doen. Hij wist niet waar zijn mate was, en hij vreesde het ergste. En er waren Bloodclankatten in het kamp. Amberhunt was bang, banger dan hij ooit geweest was. Hij kon een keer niet overzien wat er gebeurde, het was allemaal zo snel gegaan. Hij hoorde iemand dichterbij komen. De afgelopen dag had hij zich helemaal nog niet laten zien, zou deze dichterbij komende kat dat gemerkt hebben? Hij lag met zijn rug naar de ingang en kon dus niet zien wie er op hem af kwam.

[Poisonivy]

Poisonivy probeerde zich gedeisd te houden. Ze voelde zich ongemakkelijk onder de vieze blikken van Bloodclan. Maar oh, als blikken konden doden, dan had zij dit gevecht allang gewonnen. Haar gifgroene ogen waren feller dan ooit. Als ze de kans kreeg, zou ze voor bloed gaan. Alles om dit gedoe te stoppen, om haar Clan terug in veiligheid te brengen. Het deed haar pijn om te zien hoe sommige katten eronder leden. En met sommige katten bedoelde ze ook Amberhunt. Hij had de kater al een tijdje niet meer gezien en begon zich zorgen over hem te maken. Ze had rondgehoord of iemand meer wist, en nu stond ze hier. Voor zijn nest. Haar blik keek op hem neer. "Amberhunt, sta op." klonk ze, waarna ze haar oortjes ongemakkelijk wiebelde. "Of kijk me tenminste aan." vervolgde ze. De kater had haar vast al horen aankomen en had nog niet de moeite gedaan om te zien wie ze was. Maar als Poisonivy sprak met iemand, deed ze dat liever face-to-face. En niet tegen iemands rug.

Poisonivy, de geur kwam een kort moment vóór de stem bij hem binnen. Ze klonk oprecht bezorgd toen ze hem aansprak en vroeg of hij haar aan kon kijken. Na nog een kort moment met zijn poot het mos van zijn nest te hebben gekneed deed Amberhunt wat hem gevraagd werd: Hij stond op en draaide zich naar haar toe. Zijn pels was pluizig en door de war en zijn ogen stonden dof en lusteloos. Normaal was de kleine kater al geen intimiderende gedaante, maar nu was er echt nog maar heel weinig van hem over. Het duurde nog een moment voordat hij zich er toe bewoog om haar aan te kijken. "Wordt er naar me gevraagd?" Vroeg hij met een vreemd schorre stem die niet bij hem paste.

Het duurde even, maar uiteindelijk stond hij op en draaide hij zich naar haar toe. Poisonivy was altijd al een imposante poes geweest, maar tegenover Amberhunt zag ze er eens zo groot uit nu. Had hij zich nog verzorgd? Zo zag het er niet uit. Haar groene ogen namen een bezorgde glans aan en haar oren wiebelden toen hij vroeg of iemand hem nodig had. "Ja, ik vraag naar je. Nu." miauwde ze terwijl ze haar ogen vernauwde en met haar staart van links naar rechts zwiepte. Ze was in haar volste recht om bezorgd te zijn over haar Clangenoten, en zeker wat de rosse kater betrof. Eerlijk was eerlijk. Hij zag er niet uit. "Is alles... oké met je?" vroeg ze vervolgens, zachter zodat enkel zijn oren deze woorden konden horen. Ze bedoelde het niet slecht, soms kwam ze nu eenmaal harder over dan dat ze eigenlijk was. Ze maakte zich enkel zorgen.

Haar blik stond bezorgd en de rest van haar lichaamstaal straalde ook onrustigheid uit. Onwillekeurig dacht Amberhunt er aan dat het wel fijn was dat iemand zich zoveel om hem had bekommerd, zeker vanuit een redelijk onbekende hoek. Ze verkondigde dat zíj naar hem vroeg en hij knikte rustig, ja dat was zo. Ze leek zijn erbarmelijke staat ook opgemerkt te hebben. want ze vroeg of hij wel oké was. Amberhunt hield een scherpe opmerking tegen en glimlachte enkel vreugdeloos. Ze was hier omdat ze zich zorgen om hem maakte, hij moest haar nu niet wegduwen. "Demonslayer is weg, Poisonivy... Ik was dus toch minder onafhankelijk dan ik dacht." Dat laatste was bijna een grapje, en zijn ogen glansden een beetje toen hij het zei. Altijd had hij van zichzelf gedacht dat hij compleet op zichzelf kon vertrouwen, en dat hij zich nooit meer zou laten verslaan door verlies. Maar dat was duidelijk hoogmoed geweest.

Haar groene ogen bleven hem strak aankijken. Ergens had ze een felle opmerking verwacht, of een snauw. Zo goed kenden ze elkaar niet en feitelijk kwam ze hier met de deur in huis vallen. Maar zo was ze nu eenmaal. Als ze ergens mee zat, zelfs al ging het haar niet aan, dan moest ze te weten komen wat ze precies wou weten of ze deed geen oog dicht. En dit ging haar wél aan. Amberhunt was een Clangenoot. Ze wiebelde dan ook even met haar oren toen hij bekende dat Demonslayer weg was en dat hij dus niet zo onafhankelijk was zoals hij gehoopt had. Ergens voelde ze jaloezie. Demonslayer was zijn partner, zijn wederhelft. Poisonivy had dat niet. Ze had niemand waar ze zich net dat ene beetje meer zorgen over maakte. Nog net op tijd had ze een zucht onderschept die zich een weg naar buiten begon te begeven. "Iedereen is van slag van wat er net gebeurd is, niet alleen jij. Ik begrijp dat het lastig is, maar door te mokken in je nest gaat de dag alleen maar langer duren. Als je bezig bent, gaat de tijd sneller voorbij. Het brengt Demonslayer niet terug, maar dan kan je je wel even afleiden." miauwde ze. Echt heel goed in het troosten van katten was ze niet. Nee, Poisonivy was eerder een kattin die direct de waarheid sprak. Ze sprak geen verzachtende woorden. Woorden waren namelijk nutteloos, die vergingen na verloop van tijd. Amberhunt moest terug in actie schieten, enkel dan zou hij zich terug fitter gaan voelen.

Had hij medelijden verwacht? Misschien. Of misschien had hij gewoon verwacht dat zijn redenen genoeg waren om de inactiviteit te verantwoorden. Maar medelijden was niet wat hij kreeg. Poisonivy vertelde dat iedereen van slag was en dat het alleen maar langer zou duren als hij hier bleef. Kortom: Ga maar weer eens aan het werk. Even gleed er een woedende blik Amberhunt's ogen in, maar die doofde al gauw weer. Ze had natuurlijk gelijk, ook al hield hij niet van de keuze van haar woorden. Maar ook al had ze gelijk, ze kon niet weten hoe slecht hij zich voelde. Demonslayer was zijn laatste houvast geweest. Al zijn andere hechte banden had hij verpest of verbroken. Settleddust was waarschijnlijk het dichtstbij dat hij bij een nieuwe vriend was gekomen. En Settleddust was ook verdwenen. "Ik wil niet van hem afgeleid worden." Mauwde hij na een korte stilte. "Het is de enige manier om door te gaan, dat weet ik, maar ik wil zijn herinnering niet wegduwen." Zijn stem was zacht en rauw, haast pijnlijk om te horen.

De rosse kater bleef koppig aan zijn gedrag trouw. Zijn woorden zorgden er deze keer wel voor dat ze met haar ogen rolde en bijna wou ze hem een mep tegen het hoofd geven. Misschien dat ze zo wel logica in zijn kop geduwd kreeg. "Ik heb nog nooit een kat zien bereiken wat hij wou door in zijn nest te blijven liggen." miauwde ze, ietwat ongeduldig terwijl ze met haar staart begon te zwiepen. "Dit gaat zo cringy klinken, maar... Denk je dat Demonslayer je zo zou willen zien liggen? Als hij binnenkort terugkomt en hij vraagt wat je al die tijd hebt gedaan, wat ga je dan antwoorden? Oh, niet veel. Ik heb in m'n nest liggen niksen?" Ja, sorry. Poisonivy was nu eenmaal rechtuit. Geloof het of niet, ze deed het enkel voor het beste. Ze wist dat ze Amberhunt anders zijn nest niet uit kreeg. "Kom toch op z'n minst even naar buiten een frisse lucht scheppen." vervolgde ze uiteindelijk, er iets zachter aan toevoegende. Hij moest zich toch harstikke kapot vervelen? Poisonivy zou het nooit kunnen, dagen stilliggen. Daarom dat Queen zijn ook nooit iets voor haar zou worden. Ze bleef trouw aan haar warriortaken, zelfs in deze tijden. En dit omvatte ook het zorg dragen voor haar Clangenoten. Dat was nu precies hetgeen wat ze deed.

Hij sloot zijn ogen even terwijl ze antwoordde, wilde haar niet horen, wilde zijn eigen logica niet in twijfel getrokken hebben. Maar iets in haar worden drong toch bij hem naar binnen. Toen ze zei dat Demonslayer hem niet zo zou willen zien, en dat hij zichzelf zou moeten verantwoorden als zijn mate terugkwam. Amberhunt wist dat dat waar was, Demonslayer had een keer zijn leven op het spel gezet om ervoor te zorgen dat hij verder kon leven. Ging hij dat geredde leven verspillen met hier liggen? Ergens was het natuurlijk aanlokkelijk, proberen de wereld te vergeten en alleen met zichzelf te zijn. Maar het was niet het antwoord, en hij moest verder. Amberhunt keek beschaamd naar de grond en zuchtte diep. "Ik kom er aan, ik zal mezelf eerst even op orde maken." Mompelde hij. Met tegenzin draaide de kleine kater zijn kop en begon zijn vacht te wassen, die verfomfaaide pels moest weer gladgestreken worden. Hij wilde niet dat iedereen zag hoe slecht hij er aan toe was, hij wilde Shadowclan geen slecht gezicht geven.

Haar groene blik hield zijn gestalte strak in de gaten, ogen lichtelijk vernauwd. Een kleine lach verscheen op haar gezicht toen de kater uiteindelijk sprak, de ongemakkelijke stilte afsluitende. Hij miauwde dat hij zich eerst op orde wou maken, waarop ze knikte als antwoord. "Neem je tijd, maar ook weer niet te lang." klonk ze, doelende dat ze terug voor zijn nest zou staan mocht hij haar in de maling nemen en zich terug omrollen. De zwart witte kattin draaide zich om en liep naar de uitgang van de den. Hier zette ze zich neer, haar staart om haar lichaam krullende. Haar blik gleed over het kamp, welke drukker was dan normaal. Ze zuchtte luidop, argwaan voelende bij het zien van alle Bloodclan katten die zich loslieten op hun prooistapel. Het prooi dat zij gevangen hadden, dat toebehoorde aan Shadowclan. Poisonivy beet op haar kaak, zodanig dat ze bloed proefde. Het kostte al haar geduld en zelfcontrole om niet de eerste beste Bloodclanner aan te vallen.

Hij wilde niet naar buiten, hij wilde zijn clangenoten niet onder ogen komen, en hij zat al helemaal niet te wachten op de aanblik van de Bloodclankatten. En deed hij het, omdat hij diep van binnen ook wist dat het beter was en omdat Poisonivy het niet verdiende op genegeerd te worden door een hoopje ellende zoals hij. Ze leek tevreden met zijn antwoord en ging bij de uitgang van het den op hem staan wachten. Toen zijn hele vacht schoon en gladgestreken was, stond Amberhunt op, rekte hij zich pijnlijk uit en liep hij richting de zwart-witte poes. Meteen toen hij zijn kop naar buiten stak en haar aankeek zag hij wat er in haar omging. En toen hij het kamp rondkeek voelde hij diezelfde gevoelens bij hem opkomen. "Walgelijk." Sprak hij zachtjes maar met dodelijke ernst toen hij naast haar kwam staan. Meestal was hij redelijk zacht met zijn uitspraken. Hij schold niet gauw op anderen en hield zijn afkeer meestal voor zichzelf. Maar nu was het gevoel dat zijn clan was geïnfecteerd zó sterk dat hij maar moeilijk zijn bek dicht kon houden. Misschien liet de opmerking haar ook wel zien dat hij zich al een klein beetje hersteld had.

De poes trok haar oor voor een tel opzij toen ze de stem van Amberhunt hoorde. Ze knikte traag, zacht zuchtende als reactie op zijn woorden. Haar felgroene ogen sloten zich. "Ik snap het niet, hoe dit zomaar is kunnen gebeuren." Haar stem was gevuld met pijn en afkeer. Waren ze dan zo slecht voorbereid op een plotse invasie? Al moest ze toegeven dat het goed in scene was gezet, met Talllstar's verdwijning en het feit dat er een hele hoop warriors weg waren op het moment van de aanval. Poisonivy sloeg haar nagels in de grond om haar opgekropte woede kwijt te kunnen. Oh, was ze maar hier geweest toen ze hen aanvielen. Dan had ze zich tenminste nuttig kunnen maken en enkele bloedzuigers een kop kleiner kunnen maken. Normaliter was Poisonivy niet voor geweld, zeker niet als de situatie anders opgelost kon worden. Maar voor deze katten voelde ze geen sprankje sympathie. Ze konden voor haar part uithongeren en dan zou ze hen nog geen eten geven. Zeker niet na wat ze hen, haar familie en vrienden, hadden aangedaan.

Ze was het met hem eens, en hoe kon het ook anders. Als je keek naar hoe Shadowclan er aan toe was, het was verschrikkelijk en er leek op dit moment nog geen uitweg te zijn. Er was niemand die de clan samen kon brengen tegen de indringer. Het plan was te goed geweest, zonder veel verliezen had Bloodclan de hele clan tot haar bezit kunnen maken. Amberhunt bleef liep een stukje verder, maar bleef dicht bij het den. Binnenkort zou hij weer iets moeten gaan doen; maar wat had het voor zin om te jagen als het voedsel niet eens bij zijn clan terecht kwam? "Als ik ontdek dat Demon dood is..." Vervolgde hij duister. Hij was niet bijzonder sterk, en hij was al helemaal niet intimiderend. Maar Amberhunt wist dat als hij dat laatste slechte nieuws zou krijgen, hij minstens één Bloodclankat mee zou nemen zijn dood in.

De zwart-witte kattin keek even opzij toen ze de stem van Amberhunt hoorde. Hij klonk duister, maar dat was nu eens niet iets waar de kattin vreemd van zou opkijken. Ze begreep hem maar al te goed, nouja, tot zover ze dat kon. Zelfs had ze geen partner of dichte familie waar ze zich op deze moment veel zorgen om maakte. Integendeel, ze maakte zich zorgen over heel de Clan. Ze beschouwde hen als haar familie. Poisonivy zuchtte en schudde haar kop. "Als die Bloodclanners nog gekke stoten uithalen dan weet ik niet of ik me nog kan inhouden. Dit moet echt stoppen." miauwde ze, haar kop schuddende terwijl haar gifgroene blik een stel in de gaten hield dat prooi stal van een jonge Shadowclan apprentice. Haat borrelde in haar op. Het gevoel werd dan ook versterkt door het feit dat ze hier niets aan kon doen... Walgelijke beesten waren het.

Zijn grootste probleem was dat het niet meer voelde als thuis. Amberhunt was altijd op de hoogte geweest van het feit dat hij geluk had dat hij hier was. Als zijn moeder eerder had besloten de clan te verlaten was hij een rogue geweest. Als de clan iets minder vergevingsgezind was geweest toen hij zich had misdragen, was hij nu een rogue geweest. Het was de enige plek waar hij zich ooit thuis had kunnen voelen, en zelfs dat was nu van hem afgenomen. Hij wendde zijn amberkleurige blik af van het tafereel en keek Poisonivy weer aan. "Je weet niet wat je hebt totdat het wordt afgenomen." Mauwde hij met een vreugdeloze grinnik "We hebben al die vrijheid als vanzelfsprekend gezien.. En nu..." Hij zuchtte nog een keer en keek naar de grond, met een verslagen gezicht.

Het waren ergens bekende woorden wat de kater sprak. Ze had het al vaker gehoord, meestal als wijze raad. Maar nu ze zich in deze situatie bevonden, begreep ze pas goed waar de woorden op sloegen. Ze namen alles voor gewoonte, hun vrijheid, veiligheid... Maar ergens was dit allemaal een vals gevoel. Het kon zo van hen worden weggenomen, zo bleek maar. Poisonivy zuchtte en keek even opzij, haar gifgroene blik op de rosse kater werpende. "Het zal allemaal wel overgaan. We moeten gewoon volhouden nu, sterk zijn." miauwde ze, proberende een kleine glimlach op haar snoet te zetten. Al was het meer een waterige uitdrukking. Ze was geen goede leugenaar op het vlak van gevoelens, ze weerkaatste wat er zich binnen afspeelde. Maar toch vond ze ergens troost in dit gesprek. "Daarbij, als dit nog veel langer duurt ga ik een zelfmoord missie beginnen denk ik." grapte ze, doelende op het feit dat ze nooit van haar leven met zo'n katten kon samenwonen. Vroeg of laat zou ze wel een poging doen om hen te vermoorden in hun slaap.

Ooit zou het overgaan, daar was hij ook wel van overtuigd. Misschien zouden de andere clans zich een tijdje gedeisd houden en de gevolgen afwachten, maar zodra zij een echte dreiging voelde zouden ze Bloodclan opnieuw met z'n allen proberen te verdrijven. Dat was het laatste plan. Maar Amberhunt hoopte, net als veel anderen, dat Shadowclan zichzelf zou kunnen redden en hun bezetters zelf het territorium uit konden werken. Hij grinnikte om Poisonivy's grapje en keek haar goedkeurend aan. "Maar we zullen het wel redden. Het gaat moeilijk worden om ze weg te krijgen. Maar uiteindelijk lukt het wel." Hij was verbaasd door de zekerheid in zijn stem, de afgelopen dagen had hij niks van die hoop gevoelt.

Poisonivy schrok ergens wel van de plotse zekerheid waarmee de rode kater sprak. Het was een hele plottwist met hoe ze hem zonet nog had aangetroffen in zijn nest. Levenloos, geen uitzicht hebbende op de toekomst.. Maar het beviel haar wel. Daarom dat ze met een grijns antwoordde op zijn woorden. Haar gifgroene blik gleed van Amberhunt naar de open plek. "Als heel dit gedoe voorbij is, moeten wij samen eens gaan jagen." miauwde ze. Ze vond hem wel aangenaam gezelschap. Daarbij miauwde ze het om aan te geven dat er een einde aan heel dit gedoe zou komen. Vroeger of laat, en als het aan haar lag was dit héél vroeg. Het enige wat haar tegenhield waren alle makkelijke levens die de Bloodclanners van hen konden afnemen. Anders had ze geen twee seconden nagedacht om hen een kopje kleiner te maken.

En hij was duidelijk niet de enige geweest, Amberhunt voelde zijn gezicht een beetje gloeien toen Poisonivy hem toegrijnsde. Maar het was goed dat er iets van hoop in hem terugkwam. Hij zou het nog hard nodig hebben voordat hij ook maar hoefde te denken aan een gevecht winnen. Toen kwam de zwart-witte kattin met een voorstel, en de kleine warrior knikte direct. "Goed idee, maar pas op, ik ben niet zo genoemd omdat ze het leuk vonden klinken." Grinnikte hij zachtjes. Het was een beetje opschepperig, maar dat mocht nu wel. Jagen was nu eenmaal zijn grootste talent, en buiten dat ook nog zijn favoriete activiteit. Amberhunt kon niet wachten totdat het weer mogelijk zou zijn om die uit te voeren zonder toezicht. "Ik zou graag een keer met je gaan jagen, Poisonivy." Voegde hij er met een wat serieuzere blik aan toe.

Ze greens bij het horen van zijn woorden. Zijn naam verraadde inderdaad dat hij een uitstekende jager moest zijn. "Je bent nooit te oud om bij te leren." begon ze, duidelijk over zichzelf pratende. "Maar challenge accepted. Mogen de beste dan winnen." vervolgde ze algauw, er duidelijk een wedstrijdje van makende. Toch kwam er iets van warmte op haar snoet toen ze zijn volgende woorden hoorde. Het was fijn om toch nog even een normaal gesprek met een Clangenoot te kunnen houden. Het was een goed idee geweest om hem uit z'n nest te sleuren. Stiekem had ze zichzelf zo ook geholpen. "Daar houd ik je aan." miauwde ze, hem een knipoog gevende. Hierna gleed ze met haar blik terug naar het kamp, waardoor haar mood al direct terug verduisterde. De grote, zwart-witte kattin hoopte maar dat als ze over een paar manen hier zat ze een volledig ander zicht zou hebben. Een normaal Shadowclan. Een sterk Shadowclan.

Onderwerp: Re: Nothing gets crossed out