Nothing gets crossed out

Maar Poisonivy leek het niet erg te vinden, ze accepteerde zijn uitdaging en leek er zelfs een wedstrijdje van te willen maken. Iets waar Amberhunt altijd wel oren naar had. Hij glimlachte haar toe toen voordat hij zag dat haar opgetogen blik alweer verdwenen was. Ze had weer beseft waar ze was en wat er aan de hand was. "Het is onwerkelijk, altijd zag ik Shadowclan als een onverslaanbaar wezen. Zelfs met alle problemen die we gehad hebben. Ik kon er altijd op terugvallen, zelfs toen ik zelf problemen veroorzaakte." Het was een onduidelijk verhaal, hij sprak gewoon zijn gedachtes uit. Amberhunt wist dat hij geluk had om hier te zijn, er waren meerdere punten geweest waarop zijn positie in de clan hem onzeker was geweest.

Poisonivy kon zichzelf herkennen in zijn woorden en knikte daarom ook als reactie. Shadowclan had inderdaad altijd bekend gestaan als de meest gevreesde Clan in het woud. En nu bevonden ze zich in zo'n rotte situatie... Ze herinnerde het zich nog goed, hoe dit vele manen geleden nog eens gebeurd was. "Thunderclan heeft dit ook meegemaakt. Zij hebben zich ook weten te redden. Als hun dat kunnen, dat moet Shadowclan dat zeker en vast ook kunnen." miauwde ze, ergens hoop voelende na het uitspreken van haar eigen woorden. "Daarbij zullen de andere Clans ook last krijgen van het Bloodclan probleem. Als wij het al niet oplossen, zullen we vroeg of laat toch terug bezoek krijgen." vervolgde ze, haar gifgroene blik weer in de zijne priemende.

Hij was de bezetting van Thunderclan helemaal vergeten. Hij was nog zo jong geweest. Maar Amberhunt wist het nog: Een vreemd angstgevoel had geheerst. Het probleem was niet hun eigen, maar was zeker wel iets waar zij mee te maken hadden. Sommigen hadden gezegd dat ze moesten gaan helpen, anderen waren daar juist heel erg tegen geweest en wilden dat Shadowclan zich overal buiten hield. En dat moest wel zijn hoe het nu weer was. Als Acorndust en de anderen naar een andere clan ontsnapt waren zouden ze weten wat hier gaande was. Dan moest er toch wel iets van een reactie komen. Hij keek Poisonivy weer aan en knikte. "Laten we hopen dat ze het snel doorhebben. Want hoe beter Bloodclan het hier kent, hoe gevaarlijker ze zullen zijn." Mauwde hij.

Het was al een hele lange tijd geleden. Maar de situatie had al eerder opgespeeld. Daarom dat de poes er ook van overtuigd was dat alles wel terug naar het normale zou gaan. Nouja, wat je nog het normale kon noemen. Poisonivy wiebelde met haar oortjes toen ze zijn stem hoorde en knikte. "Ik hoop gewoon dat we er snel vanaf zijn." zuchtte ze als conclusie. Ze zag zichzelf niet oud worden met die bloedzuigers. Dan werd ze nog liever rogue. Ook zag ze zich nooit voor een andere Clan vechten, dus dan was sowieso al geen optie. Het was Shadowclan of niks.

Ze moesten er wel snel vanaf zijn, anders zou Bloodclan zich vastgrijpen in de clan totdat er geen onderscheid meer te maken was. Amberhunt wist dat niet iedereen zo'n vijandelijke mening had als zij. Als Bloodclan hier lang genoeg was, dan zouden ze misschien wel fuseren met Shadowclan. "Dat zullen we zijn." Sprak hij op zekere toon, ook deels om zichzelf gerust te stellen. Het was een goed gesprek geweest, en Poisonivy had er goed aan gedaan om hem uit zijn nest te sleuren. "Nog bedankt, ik had het nodig."

Ze greens lichtjes bij het horen van zijn stem. Ze hoopte het maar. Veel langer kon ze dit hele gedoe niet volhouden, dan draaide ze na de kortste keren door en zou ze een kamikaze-stunt uithalen. Poisonivy wiebelde wat met haar oortjes toen ze zijn volgende woorden hoorde en flitste een kleine glimlach zijn kant op. "Dat was inderdaad nodig, je nest begon al bijna te stinken." grapte ze, waarna ze even met haar ogen knipperde en hem een warme blik gunde. "Maar dat is graag gedaan, Amber." vervolgde ze zachtjes, haar staart even om haar lichaam slagende. Algauw wendde ze haar blik weer van hem af. Ze vond het lastig om katers te vertrouwen, maar om de een of de andere reden mocht ze hem wel. Stiekem keek ze al uit naar hun jachtpartij... mocht die er ooit van komen, na dit hele Bloodclan gedoe.

Hij glimlachte een beetje beschaamd bij haar opmerking. Het was nu al moeilijk te beseffen dat hij dagenlang in zijn nest had doorgebracht. Het was eigenlijk niks voor Amberhunt, die zijn rust en vrede juist buiten het kamp vond. Hij keek haar aan en was verrast door de warme blik die hij kreeg. Hij wilde haar nog iets vragen, nog iets voorstellen. Maar zijn woorden kwamen te laat: Plotseling klonken er opgewonden stemmen, hier maar ook buiten het kamp. "Wat gebeurd daar nou?" Miauwde hij verrast. Plotseling galmde er een stem door het kamp: "Riverclan valt aan!"

Topic uit, eindigt bij begin van RC aanval

Onderwerp: Re: Nothing gets crossed out