I've been stumbling around my heart

De jonge kattin ijsbeerde geagiteerd door het camp. Ze wou zo graag haar training verderzetten, maar ze waren allemaal opgesloten in hun camp door de Bloodclanner's en haar mentor was hier niet eens meer. Starclan mocht weten waar hij was, maar ze hoopte dat hij veilig was. Haar gele blik viel echter op haar zusje; die had wel wat meers voor met haar mentor. Hopen dat hij veilig was moest ze in ieder geval niet meer.. De jonge apprentice liep met snelle pootstappen op Roughpaw af en met een zacht gebaar gaf ze haar zus een kopje ter begroeting. "Hé, hoe gaat het?", mauwde ze zachtjes, een lichte bezorgdheid in haar toon.

+enkel Roughpaw

Roughpaw zat met gespannen schouders lang de kampwand. Haar ogen gingen schichtig heen en weer. Het was niet meer hetzelfde sinds BloodClan er was en waarschijnlijk zou het dat ook niet meer worden. Ze had haar staart strak om haar heen geslagen en haar ogen waren dit keer vooral gefocust op de kampuitgang. Hopend op een patroon dat ze kon vinden. Patroon in het wisselen van de wacht. Hopen dat het voor maar een moment onbewaakt zou blijven. Misschien een glimp op de ShadowClanners die vermist waren weer te zien. Zouden ze hen komen redden? Maar ze werd afgeleid, want ze kreeg een kopje tegen haar schouder aan. Ze maakte eerst een schrikbeweging, maar toen zag dat het Chillypaw was verzachtte haar blik. Maar door de vraag die ze stelde vlamde haar oude strijdlust weer aan. ‘Wat is dát voor een domme vraag,’ miauwde ze bits naar Chillypaw, waarna haar blik weer naar de kampingang ging.

Chillypaw legde haar oortjes in haar nek bij het botte antwoord dat haar zusje gaf, maar liet zich niet zo snel wegpesten. Ze ging zitten naast Roughpaw en keek de kattin aan met een warme maar bezorgde gouden blik. Ze werd niet boos op haar - ze snapte dat Roughpaw het moeilijk had en dat ze daardoor uithaalde naar alles wat ze kon. En de Bloodclanners waren geen mogelijk doelwit, hoe hard het hen allemaal ook frustreerde. Ze volgde de blik van de grijze tabby en zag dat die op de campingang gericht was. Zoekend naar een weg naar buiten, misschien? Dat had ze ook al veel geprobeerd; maar Chillypaw besloot enkel om hetzelfde te doen, focussend op de uitgang en de katten daarrond, terwijl ze probeerde een steun te zijn voor Roughpaw met enkel haar aanwezigheid, de zachte aanraking van hun vachten. Hopelijk zou dat haar zus kunnen helpen, hopelijk zou het haar beter kunnen doen voelen.

Eruit eruit eruit! Ze moest eruit. En Chillypaw deed niets om haar te helpen. Waar waren hun redders? Ze moesten zichzelf redden, dat bewees maar weer. Er was niemand die hun kwam redden, waarom zouden ze ook? Het waren moordenaars, voor je het wist was er niets van ShadowClan over. Het zou vast meewerken of vermoord worden worden. En Roughpaw had geen zin in beiden. Oh wat een duivels dilemma. Dus ze moest eruit. Ze wierp weer een blik op Chillypaw, die maar onbeweeglijk zat, met die domme blik in haar ogen. Ze deed niets, helemaal niets. Het irriteerde Roughpaw. ‘Wat moeten we doen? We kunnen toch niet niets doen?’ vroeg ze dan maar uit het niets aan Chillypaw. Wat was haar briljante plan om te ontsnappen, want dat was de enige uitweg op dit moment: ontsnappen. Alsof Acorndust ooit terug zou komen. Ze hadden het allemaal gehoord, Tallstar en Cobra waren leider nu.

Chillypaw keek opzij naar haar zusje toen die vroeg wat ze moesten doen, want er was niets dat ze konden doen. De grijze kattin richtte even haar blik naar beneden, naar de grond, alsof daar het antwoord op geschreven stond. Er moest toch iéts zijn dat ze konden doen? Chillypaw was een optimist, meestal. Ze geloofde in happy endings en ze geloofde ook dat je daarvoor moest werken. "Misschien kunnen we..", begon ze, opkijkend naar haar zusje met grote gele ogen. Ze moést iets bedenken, iets dat ze konden doen, iets dat die hopeloze verdrietige blik van Roughpaw's snuitje kon halen. "Klein beginnen? Hier en daar de Bloodclanners wat saboteren, maar geen dingen die groot genoeg zijn om gestraft te worden..", mauwde de jonge kattin, haar toon zachter nu, samenzweerderig. Bloodclan mocht hier niet van horen, want dan zouden ze beiden hangen.

Roughpaw had een verbitterde, strakke blik op haar snoet, haar mondhoeken laag en haar oren naar achteren gericht. Ze beet op haar lip toen Chillypaw begon met dingen voor te stellen. Ze fronste, waarna ze haar kop schudde. ‘Nee, nee, dat gaat niet werken,’ miauwde ze bitter terug. Haar groene ogen fonkelden, waarna ze Chillypaw weer aankeek, haar ogen groot, angstig. ‘Nee, nee. We moeten ontsnappen! Dat moet, we moeten weg,’ miauwde ze haastig fluisterend tegen haar zusje. Dat was in Roughpaw haar kopje de enige oplossing. Ze konden opstandig en rebels zijn als ze wilden, ze zouden betrapt worden en geslagen, gestraft. Ze had het wel gezien hoor. Vechten was hier bijna dadelijke kost. Ze waren geen gezamenlijke clan, ze waren gevangenen. En gevangenen, die wilden ontsnappen.

Maar dat was niet genoeg voor Roughpaw. Chillypaw ontmoette de blik van haar zus met dezelfde uitdrukking op haar snuitje - ogen groot en angstig, bijna verbaasd bijna. Roughpaw mauwde dat ze moesten ontsnappen, dat ze weg moesten gaan. "Weg? Maar naar waar dan?", vroeg de jonge kattin meteen. Ergens anders naartoe, om niet meer terug te komen dan? Of hulp gaan halen? Maar ze hadden beiden gezien hoe goed dat gegaan was, nietwaar? "En dan, gewoon mama en Fuzzy en Little en Hoarse en alle anderen gewoon aan hun lot overlaten?", vervolgde ze - haar stem verontwaardigd bijna. Nee, dat kon er bij haar niet in. Iédereen moest veilig zijn. Ze konden proberen ontsnappen, en dan, wat als dat lukte? Dan zat iedereen waarvan ze hielden nog hier, en dan konden ze hen zeker niet meer beschermen. Het zou haar niet onwaarschijnlijk lijken dat de Bloodclanners dan hun woede zouden uitwerken op hun siblings, op hun moeder..

Chillypaw begreep het niet! Haar haren kwamen overeind terwijl ze met grote ogen haar aankeek. Ze snoof en schudde haar kop. Weg, gewoon weg? Snapte ze het dan niet. Ze begon te spreken dat ze de rest niet achter konden laten. Ze beet op haar lip. Hun moeder kwam niet eens haar nest meer uit, Hoarse wilde alleen maar vechten, die zou zichzelf vast binnen no-time vermoord hebben. Fuzzypaw zou toch niet durven en Little.. Nou ja, Little kon misschien nog wel mee. ‘Als ze slim zijn, helpen ze zichzelf ook,’ miauwde ze pinnig. Nee, Roughpaw zou ze allemaal achter laten om zichzelf te moeten redden. Ze wist het wel. Ze kon niemand vertrouwen, zelfs haar familie niet. Alleen zichzelf. ‘Ik heb ook niets aan jou,’ mompelde ze onder haar adem door aan Chillypaw. Roughpaw was niet van plan om te eindigen als haar mentor. No way, echt niet.

Oh, Roughpaw werd misschien geïrriteerd maar Chillyaw begon het ook op haar heupen te krijgen. Ze stond op en fronste naar haar zusje. Als ze slim zijn, helpen ze zichzelf ook? "Dat is een hoop vossenstront en dat weet jij ook!", antwoordde ze fel terug. "Ga dan weg, als je toch niemand nodig hebt?! Als je hen liever zou overlaten aan hun lot?" Nee, hier zou ze niet licht overgaan. Wist Roughpaw wel wat ze zei? Dat ze hun familie gewoon in de steek zou laten, en voor wat? Vrijheid? Ja, verhongeren en zielig alleen sterven omringd door de ratten en het ongedierte zeker. Want zo zou ze eindigen als ze zo door ging. Dit was geen oplossing. Ze moesten samenwerken, niet weglopen van hun problemen. Ze moesten doorbijten en tonen dat ze trotse Shadowclanners waren, en geen laffe hazenvreters of iets dergelijks.