Blue flashes, as strong as the sun's light

Het waren lange dagen. Rouwe periodes, periodes van onheil en verraad, tot de zoetste complimenten van de maan. De witte kattin slaakte een zucht alleen maar om te merken dat ze nu in ShadowClan stond en niet meer in het net-aan-gewende bloodclankamp. Nu moest zij hier slapen, eten, drinken, leven. Haar haat voor dingen was mysterieus, groot, en slecht. De new-leaf vibe zat er niet in, enkel de woede en verraad van de katten om haar heen en die sfeer dan nog. Moest ze het uit schreeuwen? Alweer? Nee, haar woede mocht haar niet weer pakken. Tranen konden wel rollen over haar wangen omdat de young-one de wereld van emoties haat. De wit met bruin bevlekte poes had soms zelfs gewenst dood te gaan, maar nooit had het effect. Haar oranje ogen gluurden over de dens. Alle verschillende dens, tot haar ogen stilstonden bij het kijken naar de nursery. 'Kittens, ja ja. Misschien ze bang maken of met ze spelen? Ach ha ha, je bent ook zo'n laffaard Certatje. Wees toch eens volwassen', klonk de stem in haar hoofd die klonk alsof iemand haar continu uitlachtte, maar dat deed haar ook geen goed. De poes trippelde naar de ingang, en negeerde de stem in haar hoofd. De woorden speelden zich maar af in haar hoofd. 'Wordt toch eens volwassen.... volwassen...'. Het klonk alsof iedereen in de wereld haar uitlachtte, zelfs haar oudere zus waar ze naar opkeek. Haar oren raakten haar nek en haar ogen waren gericht op de kittens in de nursery. Schattig... Dat waren ze. Maar de poes moest de sfeer verpesten met een diepe zucht van zorgen en emoties.

[+Certa]

Bluekit was het zat dat zij telkens degene was die geplet werd. Nu was het moeilijk om haar papa zelf te pletten, ze kon zelf ook wel inzien dat ze daar niet groot genoeg voor was. Maar ze kon wel iets anders doen, zoals... Steentjes in het mos leggen, die dan in zijn zij zouden prikken. Ha, ha, ja, dat was een goede. Bluekit had er wel voor gezorgd dat haar speciale steen apart lag, want die was veel te mooi en speciaal om geplet te worden. Bluekit was hier lekker mee bezig, niet merkende dat er een BloodClanner in de Nursery was.

Haar oranje kijkers gluurden over alle kittens, hoewel er eentje opviel. Het was een witte kitten met glinsterende blauwe oogjes. De schattigheids niveau steeg, maar de poes liet het niet zien. Het was een teken van zwakte. Ze kon haar niet laten vallen in de val van schattigheid. Maar toch trippelde de young-one er naartoe, en zei met een kalme stem: 'Hallo daar kleine kitten'. Haar oranje felle ogen waren volledig gericht op het kleine witte bolletje. Moest ze haar bang maken? Moest ze met haar spelen, verhaaltjes vertellen? Nee... Dat was geen optie. Iedereen zou haar als zwak aanzien, het zou haar verbazing maar niet opwekken. Ach... We zien wel wat er gebeurt..., dacht de wit met bruin bevlekte poes. Huilen, geen optie. Woede, geen optie. Blij zijn was ook geen optie. Bloodclanner zijn had vele emoties beperkt. Het was samen, maar toch ieder voor zich. En het deed haar best wel pijn alleen maar om te merken dat de kleine kitten haar vader probeerde te pletten. Zij miste haar kittentijd nog meer dan het willen om de beste bloodclanner te zijn die er ooit bestond. Ooit zou ze wel wensen dat ze een gewone lieve kat kon zijn, haar echte vorm laten zien. Maar deze BloodClan verbood het ook, en forceerde haar om woede uit te stralen. Moordlustig. Nee, het was geen optie. Misschien dat de kitten haar kon opvrolijken?

'Hallo daar kleine kitten,' hoorde Bluekit achter haar. Een beetje geschrokken keek ze achterom en keek in de felle oranje ogen van een BloodClanner. Tenminste, daar ging ze volledig vanuit, want ze stonk en ze had de poes nog nooit eerder gezien. Verder zei or deed de poes niets, dus Bluekit fronste en draaide haar lichaampje om zodat ze haar nek niet verdraaide. Ze was wel een beetje gespannen, want de vorige aanvaring met een BloodClanner was helemaal niet gelopen zoals ze gewild had toen. Ze wilde niet nog dat zoiets haar overkwam. 'Wat is er?' vroeg ze op een beetje een hooghartige toon. Misschien als ze gemeen terug deed dat ze weggejaagd zou worden, ook al had Pepperpaw gezegd dat ze dan juist gemener zouden doen.

'Rustig maar', begon de witte poes kalm. Deze kitten wilde haar blijkbaar een klap van gemeenheid terug geven, misschien had ze dat wel verdiend. Maar de young-one vervolgde op een nog kalmere en vriendelijkere toon, waarbij haar stem wat hoger ging. 'Ik wil kennis met je maken'. Dat waren de enigste woorden die kwamen uit haar bek. Certa was niet zo'n prater, meestal toch niet. Voor één keer was de poes kalm, maar de kitten leek anders te doen. Er klonk overal hoog gepiep in de achtergrond, van al die andere kittens die zaten te spelen met elkaar. Haar felle oranje ogen gluurde weer over de nursery, maar later wierp de wit met bruin bevlekte kattin weer een blik naar de felblauwe ogen van de kitten. Toch besloot ze nog wat te zeggen. 'Ik ben Certa', klonk het met haar gewone stem waar toch een beetje meer energie in zat dan gewoonlijk. Haar poot deed nog steeds zeer van het gevecht met Porcupinepaw en likte er eventjes over, alhoewel het wat raar leek.

'Rustig maar,' begon de poes tegenover haar. Ja, rustig maar?? Ze was niet rustig, de laatste keer dat er BloodClanners bij haar in de buurt waren was het nog maar net goed afgelopen. Nee hoor, ze wilde niet rustig doen. Maar erg hysterisch deed ze ook niet. Ze was gewoon stil, staarde naar de poes voor haar, hopend elke beweging van haar voor te zijn. 'Ik wil kennis met je maken.' Hmpf. De poes leek vervolgens geen aandacht meer voor haar te hebben toen ze de Nursery doorkeek, maar bewegen durfde ze niet. 'Nou ik niet met jou!' miauwde ze bozig. Nee hoor, maak maar een rechtsomkeert, ze hoefde deze BloodClanner ook niet in haar buurt te hebben. 'Ik ben Certa,' klonk er vervolgens toen ze haar ogen weer op haar gericht had. Nou, leuk voor haar, maar Bluekit ging echt haar naam niet zeggen hoor. Ze keek even snel langs de ander heen, hopend haar vader in de opening van de Nursery te zien.

Dus ze wilde geen kennis maken met haar. “Ok, dan noem ik je wel Fury”, zei de poes met een zacht glimlachje op haar gezicht. Zo lang dat BloodClan in ShadowClan was, moesten ze leren overeenkomen. Dus aardig doen was de enigste sleutel naar een goede samenwerking. Zodra ze zagen dat de kittens haar konden vertrouwen, zouden anderen haar ook vertrouwen en dan kon ze de sleutel draaien in het sleutelgat en het plan afmaken. Hehehe, zo evil inside. “Kleine Fury, je hoeft niet bang voor me te zijn. Ik kan zien dat je sterk en dapper bent”, voegde de young-one er liefjes aan toe.

Haar vader was er echter niet. Tsk, teleurstellend. Haar blauwe oogjes schoten weer naar de BloodClanner toen ze een naam kreeg. Fury? Psht, ze was Bluekit! Maar dat ging ze lekker niet zeggen. Dus bleef ze stil. De glimlach die op de BloodClanners gezicht stond keerde ze niet terug. Nee, zij kreeg lekker een boos gezichtje terug. Dat kreeg je ervan om BloodClanner te zijn, lekker pùh. 'Kleine Fury, je hoeft niet bang voor me te zijn. Ik kan zien dat je sterk en dapper bent,' mauwde de poes toen. Haar lieve stem stond Bluekit niet aan. 'Nou, dat is niet moeilijk te zien hoor,' miauwde ze terug en ze draaide haar oortjes naar achteren. Iedereen kon zien dat ze sterk en dapper was, anders waren ze gewoon blind.

Ze kreeg alleen maar een boze blik terug en dat het niet moeilijk te zien was dat ze stoer en dapper was. “Mooi zo”, complimenteerde de witte young-one haar, haar zachte glimlach behoudend. Deze kitten was anders dan de anderen, moeilijker om mee om te gaan, maar het zou wel lukken. Dat wist ze diep vanbinnen gewoon. “Ik weet zeker dat je op een dag een sterke warrior zal worden, Fury”, gaf de de poes nog toe. Complimenten geven was een groot stuk van het kittenbondings process.

Gelukkig was deze BloodClanner niet blind en knikte. 'Mooi zo.' Ja. Oké. Inderdaad mooi ja. Bluekit snoof zachtjes en zette een stapje achteruit. Ze vond dit maar niks. Deze gekkerd was veel te aardig voor een BloodClanner en dat wekte alleen maar argwaan op bij Bluekit. Alle BloodClanners tot nu toe waren snotneuzen, vieze stomme gemene stinkerds. Maar deze deed aardig, en dat was raar. En het voelde niet goed. 'Ik weet zeker dat je op een dag een sterke warrior zal worden, Fury,' mauwde de ander nog. Bluekit knikte. 'Uhu. Duh.' Snel keek ze weer naar de uitgang van de Nursery, hallo, papa, waar blijf je nou weer? Ze haalde diep adem en keek weer richting de oudere poes. 'Ga nu maar weg,' miauwde ze licht dreigend.

De kitten mauwde lichtdreigend dat ze weg moest gaan. “Fury, ik ga nog lang niet weg kleintje, ik ben hier met een reden en die reden ga ik volbrengen”, mauwde de wit met bruin bevlekte kater al wat strenger, een iets bozere blik op haar richtend en haar staart heen en weer zwiepend. Dit kind was slimmer dan ze dacht, en furieuzer dan ook nog. Ze had een goede bijnaam voor haar gekozen. “Je zoekt naar een ontsnapping, een uitweg, een weg uit mijn klauwen die ik heb vastgeboord rond je als een romp van een skelet”, vertelde ze bedreigend. Als ze zo het spelletje wou spelen dan zou ze het ook zo spelen.

Helaas werkte het niet echt. 'Fury, ik ga nog lang niet weg kleintje, ik ben hier met een reden en die ga ik volbrengen,' mauwde de BloodClanner. Bluekit's vachtje ging wat meer overeind staan, maar haar boze blik werd alleen maar bozer. 'Je zoekt naar een ontsnapping, een uitweg, een weg uit mijn klauwen die ik heb vastgeboord rond je als een romp van een skelet,' kwam er dreigend uit de ander. Bluekit was een tijdje stil. 'Wat is je reden dan?' mauwde ze uiteindelijk. Ze had nog geen reden gehoord. En ze was ook nog niet vastgeklemd, dus ze was benieuwd.

De kleine witte kitten vroeg al meteen wat haar reden was. “Dit is een topgeheime missie”, mauwde ze al wat kalmer, maar haar boze blik was nog steeds op haar gevestigd. Missie Sweet Kitties was nog niet compleet en ze mocht haar geheimen niet verklappen. De witte young-one wilde de Elite trots maken, hen laten zien dat ze niet zo zwak was als die andere domme young-ones waar ze elke dag mee moest spenderen… De poes zwiepte haar staart bedreigend heen en weer.

Een topgeheime missie. Ja, daar had ze niets aan. De BloodClanner keek haar boos aan, maar Bluekit keek net zo boos weer terug. Ze snoof en haalde kort haar schouders op. 'Dan hoef ik het ook niet te weten,' mauwde ze bot en ze klom haar nest weer in. Daar voelde ze zich net wat veiliger en ze kon hier ook beter verstoppen. 'Ga weg,' mompelde ze boos naar de stomme kat voor haar.

Onderwerp: Re: Blue flashes, as strong as the sun's light